เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดของถังซื่อไห่ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามกลับไปว่า “ในเมื่อว่านเหลียนเฉิงเป็นคนที่เริ่มยั่วยุพ่อผมก่อน และวิธีที่พ่อของผมเอาชนะเขานั้นก็เที่ยงตรงยุติธรรม เป็นเพราะเขาไม่มีความสามารถในการรับแรงกดดันทางจิตใจ จึงเลือกที่จะฆ่าตัวตาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อของผม?” หลังจากนั้น เย่เฉินกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า “พ่อของผมไม่จำเป็นรับผิดชอบต่อการตายของเขา! สำหรับเรื่องที่ภรรยาของเขาฆ่าตัวตายด้วยการดื่มยาพิษ มันยิ่งไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อของผม! ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะความอ่อนแอของเขา ที่เลือกหนีความรับผิดชอบด้วยการฆ่าตัวตาย ภรรยาของเขาก็จะไม่ตายตามไปด้วย ดังนั้นการตายของภรรยาเขา ควรจะเป็นความรับผิดชอบของเขาเองถึงจะถูก ไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อของผม?” ถังซื่อไห่ถอนหายใจและกล่าวว่า “คุณชาย พ่อของคุณมีความเมตตาและมีคุณธรรมเสมอมา หลายครั้งที่ข้อกำหนดของตนเองสูงกว่าข้อกำหนดทางศีลธรรม” หลังจากนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมคุณถึงได้ถามเรื่องนี้ล่ะ?” เย่เฉินกล่าวว่า “ไม่มีอะไร แค่เจอคนหัวเซี่ยคนหนึ่งที่ต่างประเทศ และบังเอิญว่าเขารู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลว่าน” หลังจากนั้น เย่เฉินถามอีกว่า “คุณทราบสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลว่านหรือไม่?” ถังซื่อไห่กล่าวว่า “ตระกูลว่านบ้านแตกสาแหรกขาดไปนานแล้ว หลังจากที่ว่านเหลียนเฉิงและภรรยาเสียชีวิต ว่านหลงกรุ๊ปก็ล้มละลายและเลิกกิจการ ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่มีทรัพย์สินเหลือ แต่พวกเขายังติดหนี้มากมาย เพื่อนต่างหลบเลี่ยงและตัดความสัมพันธ์กับพวกเขา” หลังจากนั้น ถังซื่อไห่กล่าวอีกว่า “ตอนนั้นว่านเหลียนเฉิงมีลูกชายอยู่คนหนึ่ง ซึ่งอายุน่าจะไล่เลี่ยกับคุณ หรือแก่กว่าคุณสองปี เมื่อพ่อของคุณรู้ว่าภรรยาของเขาดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย เขาคิดที่จะรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง แต่หาเด็กไม่เจอ บรรดาญาติของตระกูลว่านรู้ว่าตระกูลว่านล้มละลายแล้ว ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรักษาระยะห่างจากตระกูลว่าน ดังนั้นโดยพื้นฐานตระกูลว่านนั้นถือว่าจบสิ้นแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณถามเมื่อสักครู่ สิบกว่าปีที่ผ่านมาผมก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลว่านไปแล้ว” เมื่อเย่เฉินฟังถึงตรงนี้ เขาคาดเดาพื้นฐานในใจได้แล้ว “ว่านพั่วจวินของสำนักว่านหลง น่าจะเป็นลูกชายของว่านเหลียนเฉิง……” “นอกจากนั้น ว่านหลงกรุ๊ป สำนักว่านหลง ชื่อสองชื่อนี้คล้ายคลึงกันมาก ซึ่งยืนยันการคาดเดาของผมอีกระดับหนึ่ง……” “ว่านพั่วจวินคิดว่าพ่อของผมทำให้พ่อแม่ของเขาตายอย่างแน่นอน…….” “ดังนั้น เขาถึงได้คิดจะแก้แค้นตระกูลเย่…..” “เพียงแต่สำนักว่านหลงสามารถเติบโตขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ว่าพ่อของผมได้เสียชีวิตไปแล้ว และทั้งที่รู้ว่าพ่อของผมได้เสียชีวิตไปแล้ว เขายังต้องการแก้แค้นตระกูลเย่อีก ไม่ว่าเขาจะต้องการระบายความโกรธแค้นกับคนทั้งตระกูลเย่ หรือต้องการบรรเทาความโกรธแค้นของพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว” เมื่อนึกถึงพิธีสักการะบรรพบุรุษที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ ดวงตาของเย่เฉินเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันที! เขากำหมัดแน่นและสาบานในใจว่า “ถ้าว่านพั่วจวินกล้าคิดร้ายกับพ่อแม่ของผม ผมจะสับเขาเป็นหมื่นชิ้น!” ขณะนี้ ถังซื่อไห่ถามเย่เฉินว่า “คุณชาย คุณได้ยินเรื่องเกี่ยวกับตระกูลว่านหรือ?” เย่เฉินกล่าวว่า “ได้ยินข่าวลือเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญ” หลังจากนั้น เย่เฉินกล่าวอีกว่า “พ่อบ้านถัง ผมยังมีเรื่องต้องทำอีก ดังนั้นผมจะวางสายก่อน และหลังจากที่ผมไปถึงเย่นจิงแล้ว ผมจะไปคุยกับคุณอีกครั้ง” “โอเค” ถังซื่อไห่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าครอบครัวหลักของตระกูลเย่มาถึงเย่นจิงหมดแล้ว เจ้าหญิงเฮเลน่าซึ่งเป็นคู่หมั้นของเย่เฟิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณก็มาถึงเย่นจิงแล้วเช่นกัน ตอนนี้คุณท่านคาดหวังให้คุณมาถึงโดยเร็ว!” “เจ้าหญิงเฮเลน่า?” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “เจ้าหญิงจากที่ไหน?” “มาจากยุโรปเหนือ” ถังซื่อไห่กล่าวว่า “เธอคือคนที่คุณท่านทาบทามสู่ขอให้ลูกพี่ลูกน้องของคุณก่อนหน้านั้น หลังจากพิจารณาผู้หญิงที่เหมาะสมจากหลายตระกูลแล้ว เฮเลน่าเป็นคนเหมาะสมที่สุด และหลังจากลูกพี่ลูกน้องของคุณแต่งงานกับเธอแล้ว ต่อไปการพัฒนาของตระกูลเย่ในยุโรปจะได้รับความช่วยเหลืออย่างมาก และพวกเขาจะจัดพิธีหมั้นทันทีที่เทศกาลเช็งเม้งสิ้นสุดลง”
เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดของถังซื่อไห่ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและถามกลับไปว่า “ในเมื่อว่านเหลียนเฉิงเป็นคนที่เริ่มยั่วยุพ่อผมก่อน และวิธีที่พ่อของผมเอาชนะเขานั้นก็เที่ยงตรงยุติธรรม เป็นเพราะเขาไม่มีความสามารถในการรับแรงกดดันทางจิตใจ จึงเลือกที่จะฆ่าตัวตาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพ่อของผม?”
หลังจากนั้น เย่เฉินกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า “พ่อของผมไม่จำเป็นรับผิดชอบต่อการตายของเขา! สำหรับเรื่องที่ภรรยาของเขาฆ่าตัวตายด้วยการดื่มยาพิษ มันยิ่งไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อของผม! ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะความอ่อนแอของเขา ที่เลือกหนีความรับผิดชอบด้วยการฆ่าตัวตาย ภรรยาของเขาก็จะไม่ตายตามไปด้วย ดังนั้นการตายของภรรยาเขา ควรจะเป็นความรับผิดชอบของเขาเองถึงจะถูก ไม่เกี่ยวอะไรกับพ่อของผม?”
ถังซื่อไห่ถอนหายใจและกล่าวว่า “คุณชาย พ่อของคุณมีความเมตตาและมีคุณธรรมเสมอมา หลายครั้งที่ข้อกำหนดของตนเองสูงกว่าข้อกำหนดทางศีลธรรม”
หลังจากนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมคุณถึงได้ถามเรื่องนี้ล่ะ?”
เย่เฉินกล่าวว่า “ไม่มีอะไร แค่เจอคนหัวเซี่ยคนหนึ่งที่ต่างประเทศ และบังเอิญว่าเขารู้เรื่องเกี่ยวกับตระกูลว่าน”
หลังจากนั้น เย่เฉินถามอีกว่า “คุณทราบสถานการณ์ปัจจุบันของตระกูลว่านหรือไม่?”
ถังซื่อไห่กล่าวว่า “ตระกูลว่านบ้านแตกสาแหรกขาดไปนานแล้ว หลังจากที่ว่านเหลียนเฉิงและภรรยาเสียชีวิต ว่านหลงกรุ๊ปก็ล้มละลายและเลิกกิจการ ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่มีทรัพย์สินเหลือ แต่พวกเขายังติดหนี้มากมาย เพื่อนต่างหลบเลี่ยงและตัดความสัมพันธ์กับพวกเขา”
หลังจากนั้น ถังซื่อไห่กล่าวอีกว่า “ตอนนั้นว่านเหลียนเฉิงมีลูกชายอยู่คนหนึ่ง ซึ่งอายุน่าจะไล่เลี่ยกับคุณ หรือแก่กว่าคุณสองปี เมื่อพ่อของคุณรู้ว่าภรรยาของเขาดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย เขาคิดที่จะรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยง แต่หาเด็กไม่เจอ บรรดาญาติของตระกูลว่านรู้ว่าตระกูลว่านล้มละลายแล้ว ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรักษาระยะห่างจากตระกูลว่าน ดังนั้นโดยพื้นฐานตระกูลว่านนั้นถือว่าจบสิ้นแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณถามเมื่อสักครู่ สิบกว่าปีที่ผ่านมาผมก็ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับตระกูลว่านไปแล้ว”
เมื่อเย่เฉินฟังถึงตรงนี้ เขาคาดเดาพื้นฐานในใจได้แล้ว
“ว่านพั่วจวินของสำนักว่านหลง น่าจะเป็นลูกชายของว่านเหลียนเฉิง……”
“นอกจากนั้น ว่านหลงกรุ๊ป สำนักว่านหลง ชื่อสองชื่อนี้คล้ายคลึงกันมาก ซึ่งยืนยันการคาดเดาของผมอีกระดับหนึ่ง……”
“ว่านพั่วจวินคิดว่าพ่อของผมทำให้พ่อแม่ของเขาตายอย่างแน่นอน…….”
“ดังนั้น เขาถึงได้คิดจะแก้แค้นตระกูลเย่…..”
“เพียงแต่สำนักว่านหลงสามารถเติบโตขึ้นมาจนถึงทุกวันนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ว่าพ่อของผมได้เสียชีวิตไปแล้ว และทั้งที่รู้ว่าพ่อของผมได้เสียชีวิตไปแล้ว เขายังต้องการแก้แค้นตระกูลเย่อีก ไม่ว่าเขาจะต้องการระบายความโกรธแค้นกับคนทั้งตระกูลเย่ หรือต้องการบรรเทาความโกรธแค้นของพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว”
เมื่อนึกถึงพิธีสักการะบรรพบุรุษที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ ดวงตาของเย่เฉินเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นทันที!
เขากำหมัดแน่นและสาบานในใจว่า “ถ้าว่านพั่วจวินกล้าคิดร้ายกับพ่อแม่ของผม ผมจะสับเขาเป็นหมื่นชิ้น!”
ขณะนี้ ถังซื่อไห่ถามเย่เฉินว่า “คุณชาย คุณได้ยินเรื่องเกี่ยวกับตระกูลว่านหรือ?”
เย่เฉินกล่าวว่า “ได้ยินข่าวลือเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอะไรสำคัญ”
หลังจากนั้น เย่เฉินกล่าวอีกว่า “พ่อบ้านถัง ผมยังมีเรื่องต้องทำอีก ดังนั้นผมจะวางสายก่อน และหลังจากที่ผมไปถึงเย่นจิงแล้ว ผมจะไปคุยกับคุณอีกครั้ง”
“โอเค” ถังซื่อไห่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าครอบครัวหลักของตระกูลเย่มาถึงเย่นจิงหมดแล้ว เจ้าหญิงเฮเลน่าซึ่งเป็นคู่หมั้นของเย่เฟิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณก็มาถึงเย่นจิงแล้วเช่นกัน ตอนนี้คุณท่านคาดหวังให้คุณมาถึงโดยเร็ว!”
“เจ้าหญิงเฮเลน่า?” เย่เฉินถามด้วยความสงสัย “เจ้าหญิงจากที่ไหน?”
“มาจากยุโรปเหนือ” ถังซื่อไห่กล่าวว่า “เธอคือคนที่คุณท่านทาบทามสู่ขอให้ลูกพี่ลูกน้องของคุณก่อนหน้านั้น หลังจากพิจารณาผู้หญิงที่เหมาะสมจากหลายตระกูลแล้ว เฮเลน่าเป็นคนเหมาะสมที่สุด และหลังจากลูกพี่ลูกน้องของคุณแต่งงานกับเธอแล้ว ต่อไปการพัฒนาของตระกูลเย่ในยุโรปจะได้รับความช่วยเหลืออย่างมาก และพวกเขาจะจัดพิธีหมั้นทันทีที่เทศกาลเช็งเม้งสิ้นสุดลง”
