เมื่อเห็นใบหน้าของโคบายา ชิจิโร่เต็มไปด้วยน้ำตา เย่เฉินตบไหล่เขาเบา ๆ และกล่าวอย่างจริงจังว่า “ชิจิโร่ ตั้งใจทำงาน หงห้าและผมจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี” โคบายา ชิจิโร่โค้งคำนับอย่างซาบซึ้งและกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “คุณเย่! ขอบคุณมาก! ผมจะตั้งใจทำงานอย่างแน่นอน! ผมจะไม่ทำให้คุณและท่านหงห้าผิดหวัง! โปรดวางใจเถอะ!” เมื่อเห็นว่าโคบายา ชิจิโร่ยังคงโค้งคำนับ และผมที่ยาวของเขาสะบัดไปมา เย่เฉินยิ้มด้วยความพอใจว่า “ไม่เลว ผมรู้สึกได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว” หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่หงห้าและกล่าวว่า หงห้า “ให้เงินชิจิโร่อีกสองพัน ไม่ว่าชิจิโร่ต้องการของอะไร อยากจะกินหรือดื่มอะไร คุณให้คนไปซื้อกลับมาให้เขา แล้วหักจากเงินสองพันนี้ ขอเพียงสิ่งที่เขาต้องการซื้อไม่ละเมิดหลักการก็ไม่มีปัญหา!” หงห้ากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ครับ อาจารย์เย่!” หลังจากพูดจบ หงห้ามองไปที่โคบายา ชิจิโร่ และถามเขาว่า “ชิจิโร่ อาจารย์เย่จะให้โบนัสคุณสองพัน คุณคิดดูว่าตอนนี้คุณยังต้องการอะไรอีก แล้วผมจะให้คนไปซื้อให้คุณ” โคบายา ชิจิโร่รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากและกล่าวว่า “คุณเย่ ขอบคุณมาก และขอบคุณท่านหงห้าเช่นกัน ท่านหงห้า…ผม…ผมต้องการบุหรี่ 2 แถว…ต้องการชุดชั้นในที่สะอาด…และต้องการขนมขบเคี้ยวนิดหน่อย……” เมื่อพูดถึงตรงนี้ โคบายา ชิจิโร่ก้มศีรษะลง น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเบามาก และกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อันนั้น…ผม…ผมยังต้องการ…ต้องการนิตยสาร…นิตยสารของผู้ใหญ่……” เมื่อหงห้าได้ยินสิ่งนี้ เขาหัวเราะและกล่าวว่า “ชิจิโร่ คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย คุณวางใจเถอะ ผมจะจัดการทุกอย่างที่คุณต้องการ!” โคบายา ชิจิโร่ร้องไห้อีกครั้งและกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากคุณเย่ และขอบคุณท่านหงห้า!” …… ส่วนลึกในใจของโคบายา ชิจิโร่ อดไม่ได้ที่จะขอบคุณเย่เฉิน ลูกน้องของหงห้าสามสี่คนถือพรมสีแดงที่หนักเดินเข้าไปห้องที่ซูโสว่เต๋ออาศัยอยู่ ห้องนี้ไม่มีอะไรนอกจากกรงเหล็กหนาเท่านิ้วหัวแม่มือ ห้องที่เป็นกรงเหล็กแบบนี้ มีแถวล่ะสิบห้อง คนที่อยู่ที่นี่จะไม่มีความเป็นส่วนตัว เพราะมีเพียงรั้วเหล็กกั้นเท่านั้น และถ้าใครผายลม ก็สามารถแพร่จากทิศตะวันออกไปจนถึงทิศตะวันตกได้ ดังนั้น ตอนที่ซูโสว่เต้าเข้ามา เพียงแค่เขาเหลือบมองก็สามารถมองเห็นคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ทั้งหมด ในบรรดาคนพวกเขานี้ มีซูโสว่เต๋อน้องชายของเขารวมอยู่ด้วย ซูโสว่เต๋อซึ่งเดิมเป็นคนที่ค่อนข้างอ้วน ช่วงที่ผ่านมาน้ำหนักของเขานั้นลดไป 20 ปอนด์ แม้ว่าชีวิตจะลำบากยากเข็ญ แต่สีหน้าของเขากลับดูดี แม้แต่เดิมที่เขาเป็นไขมันพอกตับระดับรุนแรง แต่ตอนนี้หายแล้ว ตอนที่เขามาที่นี่ครั้งแรก ซูโสว่เต๋อรู้สึกว่าชีวิตพังทลาย เพราะเขานั้นถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยประสบกับชีวิตความเป็นอยู่เช่นนี้มาก่อน แต่หลังจากผ่านไปนาน เขาก็ค่อย ๆ ชินกับทุกอย่าง Steve Horowitz และ Walter สองพ่อลูกก็ชินกับวิถีชีวิตที่นี่เช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะยังคงมีความรู้สึกโกรธเคือง แต่โดยทั่วไปแล้วตอนนี้พวกเขาก็สามารถยอมรับชะตากรรมของตนเองได้ ขณะนี้ ทุกคนประหลาดใจเมื่อเห็นลูกน้องของหงห้าเริ่มปูพรมแดงยาวบนทางเดินอีกครั้ง หลังจากลูกน้องพวกนั้นปูพรมแดงเสร็จก็เดินจากไป เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูโสว่เต๋อที่อยู่ในกรงเหล็กลุกขึ้นยืน แสยะยิ้มและกล่าวว่า “โอ้ มีเพื่อนใหม่มาอีกคนแล้ว!” หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่ Steve Horowitz พ่อของ Walter ที่อยู่ห้องถัดไปและถามว่า “นี่ ไอ้Steve ไม่รู้ว่าเป็นญาติจากครอบครัวคุณหรือเปล่า?” Steve Horowitz กลอกตามองเขา กล่าวด้วยความไม่พอใจและกล่าวว่า “ทำไมคิดว่าเป็นญาติของผมล่ะ? แล้วทำไมไม่คิดว่าเป็นญาติจากตระกูลซูของคุณล่ะ?”
เมื่อเห็นใบหน้าของโคบายา ชิจิโร่เต็มไปด้วยน้ำตา เย่เฉินตบไหล่เขาเบา ๆ และกล่าวอย่างจริงจังว่า “ชิจิโร่ ตั้งใจทำงาน หงห้าและผมจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี”
โคบายา ชิจิโร่โค้งคำนับอย่างซาบซึ้งและกล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “คุณเย่! ขอบคุณมาก! ผมจะตั้งใจทำงานอย่างแน่นอน! ผมจะไม่ทำให้คุณและท่านหงห้าผิดหวัง! โปรดวางใจเถอะ!”
เมื่อเห็นว่าโคบายา ชิจิโร่ยังคงโค้งคำนับ และผมที่ยาวของเขาสะบัดไปมา เย่เฉินยิ้มด้วยความพอใจว่า “ไม่เลว ผมรู้สึกได้ถึงความจริงใจของคุณแล้ว”
หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่หงห้าและกล่าวว่า หงห้า “ให้เงินชิจิโร่อีกสองพัน ไม่ว่าชิจิโร่ต้องการของอะไร อยากจะกินหรือดื่มอะไร คุณให้คนไปซื้อกลับมาให้เขา แล้วหักจากเงินสองพันนี้ ขอเพียงสิ่งที่เขาต้องการซื้อไม่ละเมิดหลักการก็ไม่มีปัญหา!”
หงห้ากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ครับ อาจารย์เย่!”
หลังจากพูดจบ หงห้ามองไปที่โคบายา ชิจิโร่ และถามเขาว่า “ชิจิโร่ อาจารย์เย่จะให้โบนัสคุณสองพัน คุณคิดดูว่าตอนนี้คุณยังต้องการอะไรอีก แล้วผมจะให้คนไปซื้อให้คุณ”
โคบายา ชิจิโร่รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากและกล่าวว่า “คุณเย่ ขอบคุณมาก และขอบคุณท่านหงห้าเช่นกัน ท่านหงห้า…ผม…ผมต้องการบุหรี่ 2 แถว…ต้องการชุดชั้นในที่สะอาด…และต้องการขนมขบเคี้ยวนิดหน่อย……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ โคบายา ชิจิโร่ก้มศีรษะลง น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเบามาก และกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “อันนั้น…ผม…ผมยังต้องการ…ต้องการนิตยสาร…นิตยสารของผู้ใหญ่……”
เมื่อหงห้าได้ยินสิ่งนี้ เขาหัวเราะและกล่าวว่า “ชิจิโร่ คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย คุณวางใจเถอะ ผมจะจัดการทุกอย่างที่คุณต้องการ!”
โคบายา ชิจิโร่ร้องไห้อีกครั้งและกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “ขอบคุณมากคุณเย่ และขอบคุณท่านหงห้า!”
……
ส่วนลึกในใจของโคบายา ชิจิโร่ อดไม่ได้ที่จะขอบคุณเย่เฉิน
ลูกน้องของหงห้าสามสี่คนถือพรมสีแดงที่หนักเดินเข้าไปห้องที่ซูโสว่เต๋ออาศัยอยู่
ห้องนี้ไม่มีอะไรนอกจากกรงเหล็กหนาเท่านิ้วหัวแม่มือ
ห้องที่เป็นกรงเหล็กแบบนี้ มีแถวล่ะสิบห้อง
คนที่อยู่ที่นี่จะไม่มีความเป็นส่วนตัว เพราะมีเพียงรั้วเหล็กกั้นเท่านั้น และถ้าใครผายลม ก็สามารถแพร่จากทิศตะวันออกไปจนถึงทิศตะวันตกได้
ดังนั้น ตอนที่ซูโสว่เต้าเข้ามา เพียงแค่เขาเหลือบมองก็สามารถมองเห็นคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ทั้งหมด
ในบรรดาคนพวกเขานี้ มีซูโสว่เต๋อน้องชายของเขารวมอยู่ด้วย
ซูโสว่เต๋อซึ่งเดิมเป็นคนที่ค่อนข้างอ้วน ช่วงที่ผ่านมาน้ำหนักของเขานั้นลดไป 20 ปอนด์ แม้ว่าชีวิตจะลำบากยากเข็ญ แต่สีหน้าของเขากลับดูดี แม้แต่เดิมที่เขาเป็นไขมันพอกตับระดับรุนแรง แต่ตอนนี้หายแล้ว
ตอนที่เขามาที่นี่ครั้งแรก ซูโสว่เต๋อรู้สึกว่าชีวิตพังทลาย เพราะเขานั้นถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยประสบกับชีวิตความเป็นอยู่เช่นนี้มาก่อน
แต่หลังจากผ่านไปนาน เขาก็ค่อย ๆ ชินกับทุกอย่าง
Steve Horowitz และ Walter สองพ่อลูกก็ชินกับวิถีชีวิตที่นี่เช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะยังคงมีความรู้สึกโกรธเคือง แต่โดยทั่วไปแล้วตอนนี้พวกเขาก็สามารถยอมรับชะตากรรมของตนเองได้
ขณะนี้ ทุกคนประหลาดใจเมื่อเห็นลูกน้องของหงห้าเริ่มปูพรมแดงยาวบนทางเดินอีกครั้ง
หลังจากลูกน้องพวกนั้นปูพรมแดงเสร็จก็เดินจากไป เมื่อเห็นเช่นนั้น ซูโสว่เต๋อที่อยู่ในกรงเหล็กลุกขึ้นยืน แสยะยิ้มและกล่าวว่า “โอ้ มีเพื่อนใหม่มาอีกคนแล้ว!”
หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่ Steve Horowitz พ่อของ Walter ที่อยู่ห้องถัดไปและถามว่า “นี่ ไอ้Steve ไม่รู้ว่าเป็นญาติจากครอบครัวคุณหรือเปล่า?”
Steve Horowitz กลอกตามองเขา กล่าวด้วยความไม่พอใจและกล่าวว่า “ทำไมคิดว่าเป็นญาติของผมล่ะ? แล้วทำไมไม่คิดว่าเป็นญาติจากตระกูลซูของคุณล่ะ?”
