ตอนที่ 185 เหล่าสัตว์วิเศษไถดิน (1)
“ฝูเฉินเจ้าก็มานี่”
เฟิงหรูชิงเอื้อมมือไปดึงร่างเล็กๆ ของฝูเฉินเข้ามาในอ้อมกอด
ศีรษะของเขาชนเข้ากับบริเวณหน้าอกของหญิงสาว มันนิ่มๆ แต่กลับรู้สึกอัปยศอดสูจนน้ำตาไหลริน
“เจ้าปล่อยข้า!”
ฝูเฉินพยายามดิ้นรนสุดความสามารถ
สุดท้ายก็ไม่ได้ผลจึงต้องหยุดลง ได้แต่ปล่อยให้เฟิงหรูชิงกอดเขาไว้ในอ้อมอก
“หลังจากนี้พวกเจ้าคือลูกของข้ากับกั๋วซือ” เฟิงหรูชิงใช้มือข้างนึงอุ้มเด็กน้อยไว้คนหนึ่ง รอยยิ้มเจิดจ้าสว่างไสวดุจดั่งแสงอาทิตย์ในยามเช้า “เพราะฉะนั้น…พวกเจ้าหากมีของล้ำค่าอะไรไม่ควรเก็บซ่อนเอาไว้ หากข้ารู้ว่าพวกเจ้ายังมีอะไรเก็บซ่อนไว้อีกละก็ ข้าจะตัดสัมพันธ์แม่ลูกกับพวกเจ้า”
เพียงแค่ ไม่รู้ว่าหากกั๋วซือรู้ว่าเขาโชคดีได้เป็นพ่อคนแล้วจะทำหน้าแบบไหนกัน…
“…” หน้าขาวผ่องของฝูเฉินนิ่งค้าง เขาสูดหายใจเข้าลึกจึงสะกดเอาคำด่าไว้ไม่ให้หลุดออกมาได้
บัดซบ! เจ้าไม่เพียงแต่แย่งของกินข้าไปหมด แถมยังมาขุดเอาของที่อยู่ในหัวเขาไปจนไม่เหลือแล้ว
เจ้ายังต้องการอะไรอีก?
“จริงสิ ฝูเฉินน้อยดาบที่เจ้าให้ข้าเมื่อครั้งก่อนมีประโยชน์อย่างไร เหตุใดข้าไม่สามารถใช้มันได้”
เฟิงหรูชิงก้มลงมองเด็กน้อยที่กำลังดิ้นรนอยู่ในอ้อมอก ขมวดคิ้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย
ดาบเล่มนั้นนางต้องลำบากตรากตรำกว่าจะเอามันออกมาจากมือฝูเฉินได้
แต่นางศึกษาอยู่หลายวันก็ยังไม่รู้ว่ามันใช้อย่างไร แม้แต่ปลอกดาบนางยังไม่สามารถดึงออกมาได้
ฝูเฉินส่ายหน้า “ข้าไม่รู้แน่ชัด ก่อนหน้านี้ข้าได้มาจากพรรคเภสัชเทพ เป็น…เป็นอาวุธที่ท่านผู้นั้นสร้างขึ้น แต่ดูแล้วน่ากินข้าก็เลยแอบเก็บเอาไว้ ส่วนมันใช้การอย่างไร…ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรเล่า ข้าไม่ใช่มนุษย์เสียหน่อย”
พูดไปแล้ว เฟิงหรูชิงก็ยังไม่รู้ว่าเจ้าตัวเล็กทั้งสองนี่เป็นประเภทไหนกันแน่
ไม่ใช่มนุษย์แล้วก็ไม่ใช่สัตว์วิเศษ ที่สำคัญก็คือต้องใช้ยาวิเศษในการฟื้นฟูพลัง…
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “ท่านผู้นั้น?”
“จักรพรรดิที่เก้า!”
นัยน์ตาฝูเฉินฉายให้เห็นถึงความเคารพบูชา “บรรพบุรุษแห่งพรรคเภสัชเทพ บุคคลผู้เป็นตำนานกล่าวขานกันมาช้านาน”
เฟิงหรูชิงลูบศีรษะ “หลายวันนี้ข้าได้อ่านหนังสือประวัติศาสตร์ทวีปชางเย่ว ไม่เคยได้ยินชื่อจักรพรรดิ์ที่เก้าผู้นี้มาก่อน”
“เป็นไปไม่ได้!” สีหน้าเล็กๆ ของฝูเฉินเปลี่ยนไปทันที ร้องตะโกนด้วยความโมโห “พื้นแผ่นดินใหญ่นี้ในตอนนั้นได้รับการช่วยเหลือจากจักรพรรดิ์ที่เก้า ผู้คนนับหมื่นก็ถูกพระองค์ช่วยเอาไว้ เหตุใดหนังสือประวัติศาสตร์จึงไม่บันทึกเกี่ยวกับพระองค์?”
ถ้าไม่ใช่เพราะจักรพรรดิที่เก้าผู้คนในใต้หล้าคงได้ไปเกิดใหม่หมดแล้ว แผ่นดินใหญ่ผืนนี้…ยิ่งไม่มีทางมีอยู่ได้
พระองค์เป็นตำนานแห่งยุคนั้น
เป็นวีรบุรุษผู้เป็นอมตะในใจผู้คน!
แต่ใครกัน…
ใครเป็นคนลบทุกอย่างเกี่ยวกับจักรพรรดิ์ที่เก้า?
“ได้ยินเจ้าพูดเยี่ยงนี้แล้ว จักรพรรดิที่เก้าองค์นี้ร้ายกาจมากจริงๆ …” เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นลูบคาง
บรรพบุรุษแห่งพรรคเภสัชเทพ แค่เพียงข้อนี้ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ความแข็งแกร่งของพระองค์แล้ว
“จักรพรรดิที่เก้า…พระองค์ก่อตั้งพรรคเภสัชเทพ และเป็นผู้คิดค้นวิธีปลูกยาวิเศษ แผ่นดินใหญ่ในตอนนั้นพลังวิเศษเข้มข้นอย่างมิอาจเทียบได้กับทุกวันนี้ แต่ถึงอย่างนั้นยาวิเศษก็ยังเป็นสิ่งล้ำค่า หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิที่เก้า…ก็คงไม่มีตำรายาวิเศษที่ตกทอดกันมาหลายชั่วอายุคน”
ในตอนที่พรรคเภสัชเทพเกิดอุบัติภัย จักรพรรดิ์ที่เก้าก็ยังคงเป็นเทพเจ้าในใจของผู้คนทั้งหลาย คิดไม่ถึงว่านี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงพันปีเท่านั้น ผู้คนก็ลืมเลือนพระองค์ไปหมดแล้ว
แล้วจะไม่ให้โมโหได้อย่างไร?
“จักรพรรดิที่เก้าร้ายกาจเช่นนี้ เหตุใดพระองค์จึงสิ้นพระชนม์ได้?”
หากจักรพรรดิที่เก้าไม่สิ้นพระชนม์ เกรงว่า…พรรคเภสัชเทพในตอนนั้นคงจะไม่ถูกทำลายล้าง
………………………
ตอนที่ 186 เหล่าสัตว์วิเศษไถดิน (2)
แววตาของฝูเฉินหม่นแสงลง ก้มหน้าคอตก ความโกรธทั้งหมดหายไปทันที
“ท่านแม่” ชิงหานเงยใบหน้าเล็กอมชมพูขึ้น “จักรพรรดิที่เก้าหายตัวไป”
“หายตัวไป?”
“อื้อ” ชิงหานยกมือขึ้นลูบศีรษะ “ที่จริง ข้าไม่มีความทรงจำใดเกี่ยวกับจักรพรรดิที่เก้า รู้แค่เพียงว่าตอนนั้นข้ากับฝูเฉินยังเล็กจำความยังไม่ได้ แต่จักรพรรดิที่เก้ารดน้ำให้พวกเราทุกวัน แล้วยังพูดคุยเป็นเพื่อนพวกเรา…”
“แต่วันนั้นจักรพรรดิที่เก้ารีบร้อนมาที่สวนยา พระองค์รับสั่งว่าเกิดเรื่องกับคนรักของพระองค์ พระองค์ต้องไปจากพรรคเภสัชเทพ แล้วให้ประมุขในอดีตต้องเลี้ยงดูข้ากับฝูเฉิน หลังจากนั้นพระองค์ก็จากไปไม่เคยกลับมาอีกเลย…”
ความทรงจำของพวกเขาเกี่ยวกับจักรพรรดิที่เก้ามีเพียงเท่านี้
เสียดายตอนนั้นพวกเขายังเล็กเกินไปไม่มีสติปัญญาทำไรนัก จำหน้าตาของพระองค์ไม่ได้ สัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นอายของพระองค์
ที่ได้ยินเพียงอย่างเดียวก็คือ คำพูดที่พระองค์พูดให้พวกเขาฟังทั้งวันทั้งคืน…
“แล้ว…” เฟิงหรูชิงลูบปลายคาง “จักรพรรดิที่เก้าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”
“ข้าไม่รู้นี่”
ไม่มีผู้ใดรู้เพศของจักรพรรดิที่เก้า…
น่าเกลียดหรือรูปงามก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้
“ข้ายังมีอีกหนึ่งคำถามสุดท้าย” เฟิงหรูชิงแย้มยิ้มมองเด็กน้อยทั้งสองที่นางกอดไว้ “พวกเจ้าทั้งสอง…คือยาวิเศษ?”
ว้า!
ฝูเฉินตกใจจนกระโดดออกจากอ้อมกอดของหญิงสาว เขาเห็นชิงหานกำลังจะอ้าปากพูดต่อก็รีบปิดปากเล็กของนางไว้ เป็นตายอย่างไรก็ไม่ยอมให้นางพูด
“ชิงหาน เจ้าอย่าพูดจาเพ้อเจ้อ พวกเราจะเป็นยาวิเศษได้อย่างไรกัน พวกเราไม่ใช่แน่นอน!”
ชิงหานกะพริบตาปริบๆ พยักหน้ารับ
ได้เห็นดังนั้นฝูเฉินก็โล่งอกยอมปล่อยมืออก
“ท่านพี่ฝูเฉินพูดถูก พวกเราไม่ใช่ยาวิเศษ ไม่อย่างนั้น เกิดท่านแม่รู้เข้าว่าเราเป็นยาวิเศษแล้วจับพวกเรากินจะทำอย่างไร?”
ฝูเฉิน “…”
เด็กนี่โง่หรืออย่างไร?
ขาดสติปัญญาหรือ?
ชิงหานมองไปยังฝูเฉินที่หน้ามืดดำด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “ท่านพี่ฝูเฉินข้าพูดอะไรผิดไปหรือท่านพี่ให้ข้าพูดเช่นนี้มิใช่หรือข้าไม่ได้พูดอะไรผิดนี่…”
“…”
เขาอยากจะโยนเด็กนี่ทิ้งไปซะ…
“ชิงหานไม่ผิด” เฟิงหรูชิงปลอบใจชิงหานรอยยิ้มกว้างขึ้นกว่าเก่า “ในเมื่อฝูเฉินเป็นคนสอนให้เจ้าพูด เจ้าก็พูดตามที่เขาบอกแล้ว เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ได้พูดอะไรผิด”
“แต่ว่า ดูเหมือนท่านพี่ฝูเฉินจะโกรธแล้ว…”
“พวกเราไม่ต้องไม่สนใจเขา เขาก็ชอบเป็นบ้าอยู่บ่อยๆ อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
“อื้อ ชิงหานเชื่อฟังท่านแม่”
แขนเล็กสองข้างของชิงหานโอบกอดรอบคอเฟิงหรูชิงแล้วหัวเราะ เสียงหัวเราะของนางใสเสียยิ่งกว่าเสียงกระดิ่ง และยัง…มีมนตร์บางอย่างที่บอกไม่ถูก
ยาวิเศษที่กัดคนได้แล้วยังมีเสียงหัวเราะที่แฝงด้วยมนตร์…ยัยเด็กคนนี้แท้จริงแล้วเป็นอะไรกันแน่?
อ้อ จริงสิยาวิเศษ…กลายเป็นคนได้?
เฟิงหรูชิงเพิ่งจะรู้สึกตกใจ ทั้งสองตรงหน้านาง…คือยาวิเศษที่กลายเป็นมนุษย์!
“หึ!”
ฝูเฉินทำเสียง หึ ด้วยความหงุดหงิด ถ้าชิงหานไม่ได้หลบอยู่ในอ้อมกอดท่านแม่ ถ้าไม่ใช่เพราะ…เขาตีชิงหานไม่ลง จะจับนางมัดแล้วฟาดก้นไปนานแล้ว
เขาปิดบังตัวตนมาตั้งนาน กลับถูกคำพูดของนางเพียงประโยคเดียวเปิดเผยจนหมด…
…
ด้านเฟิงหรูชิงกำลังกอดซ้ายโอบขวามีความสุขกับการอยู่กับครอบครัวพร้อมหน้า อีกด้านหนึ่งบ้านตระกูลหลิวกำลังตกอยู่ในความตื่นตะหนกตกใจ
ผู้นำตระกูลหลิว หลิวอวิ๋นเซียวกลับมาแล้ว! เดิมนี่นับเป็นเรื่องดี แต่ครั้งนี้เขาพาฝูงสัตว์วิเศษมาด้วยอีกฝูง
…………………………….
Related
