ในจักรวาลอันกว้างใหญ่—สภาเทพอมตะอันวิจิตรงดงามเปล่งประกายราวกับดวงอาทิตย์
ยานรบแล่นออกไปนอกอาณาเขตของเทพอมตะ
ภาพฉายของผู้เฒ่าหยานปรากฏขึ้นภายในยานรบ เขาพูดกับซูผิงว่า “บอกที่อยู่ของเธอมาเมื่อเธอมีที่อยู่แน่นอนแล้ว ทรัพยากรการฝึกบนยานอวกาศน่าจะเพียงพอสำหรับเธอเป็นเวลาครึ่งปี บอกฉันถ้าเธอต้องการมากกว่านี้”
”ครับผม ขอบคุณครับผู้เฒ่าหยาน” ซูผิงขอบคุณเขาอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์ขอให้ฉันบอกเธอว่าเธอสามารถไปที่สถาบันที่ดีที่สุดของจักรวาลเมื่อเธอเป็นเจ้าดวงดาว เธอได้รับการตอบรับเป็นนักเรียนพิเศษ แน่นอน เธอไม่ได้ไปเรียนที่นั่น แต่ที่นั่นมีโอกาสรอเธออยู่ เธอจะได้รับมันเมื่อเธอกลายเป็นเจ้าดวงดาว” ผู้เฒ่าหยานกล่าว
ซูผิงตอบด้วยความยินดี “เข้าใจแล้วครับ”
”รักษาตัวเองด้วย อย่าเสี่ยงโดยไม่จำเป็นและมุ่งเน้นไปที่การบ่มเพาะของเธอ” ผู้เฒ่าหยานเตือนเขาในตอนท้าย
ซูผิงพยักหน้า
เมื่อเขาบอกลาผู้เฒ่า ซูผิงมองไปที่อวิ๋นมู่และถามด้วยความสงสัย “ผู้อาวุโสอวิ๋น ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับอาจารย์เป็นยังไงหรอครัง? คุณเป็นอสูรรด้วยหรือเปล่า?”
อวิ๋นมู่ก็สังเกตเขาอยู่เช่นเดียวกัน เธอสามารถบอกได้จากทัศนคติของผู้เฒ่าหยานและเซินหวงว่าพวกเขาอาลัยศิษย์คนนี้มาก ซึ่งทำให้เธออยากรู้อยากเห็น เธอจำได้ว่าเซินหวงไม่ค่อยได้รับศิษย์เพิ่มมากนักหลังจากที่มีฉินเหวินเซียนเป็นศิษย์ที่ดีที่สุดคนหนึ่ง
“ประมาณนั้น แต่เจ้านายของฉันตายและฉันถูกอาจารย์ของนายขังไว้ ในที่สุดฉันก็ได้ออกจากคุกแล้ว ฉันจะเป็นอิสระตราบใดที่ฉันปกป้องนายเป็นเวลาร้อยปี” อวิ๋นมู่กล่าวด้วยความหวังในดวงตา เธอคิดว่าการปกป้องเด็กคนนี้เป็นเวลาร้อยปีนั้นเป็นเรื่องง่าย
เขาจะปลอดภัยตราบใดที่เขาไม่ได้เข้าไปในสถานที่อันตรายโดยประมาท และไม่มียอดฝีมือสภาวะเทพดวงดาวคนใดสามารถโจมตีศิษย์ของเทพอมตะได้อย่างง่ายดาย มีเพียงศัตรูของเซินหวงเท่านั้นที่อาจจะลองส่งนักฆ่าสภาวะเจ้าดวงดาวมาฆ่าเขา
ซูผิงเข้าใจ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ผมจะขอตัวไปปบ่มเพาะต่อ คุณพักผ่อนบ้างเถอะ”
”ไม่เป็นไร ฉันพักผ่อนแล้ว” อวิ๋นมู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อย่าสนใจฉันเลย คิดซะว่าฉันไม่ได้อยู่นี่”
“เอ่อ…” ซูผิงไอและพูดว่า “ผมจะทำธุระส่วนตัว ผมอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
อวิ๋นมู่ตกตะลึงเล็กน้อย เธอตระหนักว่าความลับของซูผิงจะถูกเปิดเผยหากเธออยู่ใกล้ขณะที่เขากำลังบ่มเพาะ ท้ายที่สุดแล้ว อัจฉริยะเหล่านี้มักจะมีความลับด้วยกันทั้งนั้น เขาไม่ต้องการให้เธอรู้อย่างแน่นอน หากเธอจะจากไปในอีกหนึ่งร้อยปีหลังจากนี้
”เข้าใจแล้ว”อวิ๋นมู่พยักหน้าแล้วหายตัวไป
เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาอยู่แล้วในขณะที่เขาอยู่ในยานอวกาศ
เมื่อเธอจากไป ซูผิงก็เดินไปที่ห้องฝึกของยาน
เส้นทางของยานอวกาศถูกกำหนดให้ไปถึงดาวเคราะห์รีอา ตอนนี้รีอาไม่ได้อยู่ในกาแล็กซี่ซิลวี่อีกต่อไป โจแอนนาผลักมันไปยังระบบสุริยะที่ชื่อสายรุ้ง ซึ่งเป็นระบบดาวเคราะห์เร่ร่อน
…
ที่สถานีอวกาศสายรุ้ง
ยานอวกาศหลายลำกำลังแล่นเข้าใกล้สถานีอวกาศ พวกเขาเข้าแถวหน้าประตูเพื่อรอการตรวจสอบและเคลื่อนย้ายไปยังดาวเคราะห์ที่อาศัยอยู่ภายใน
“ให้ตายสิ เราต้องรออีกนานแค่ไหน? พวกนั้นจะตามเราทันถ้าเราไม่รีบ!” แมครอนสาปแช่งอย่างโกรธแค้นอยู่ภายในยานอวกาศลำหนึ่ง
เด็กสองคนยืนอยู่ข้างเขา พวกเขาเป็นลูกของเขา
ทั้งครอบครัวของพวกเขากำลังหนี เดิมทีพวกเขาเป็นตระกูลสูงศักดิ์บนดาวของพวกเขาเอง แต่เกิดภัยพิบัติและพวกเขาต้องหนี
“พ่อ เราจะไปบ้านลุงของเราใช่ไหมครับ?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย ใบหน้าของเขาไม่มีความกลัวมากนัก กลับมีแต่ความกระตือรือร้นและความสนใจในสิ่งที่รอพวกเขาอยู่ข้างหน้า
แมครอนพยักหน้าและกล่าวว่า “ลุงของลูกอาศัยอยู่บนดาวมาคะในระบบสุริยะสายรุ้ง เราจะไปหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือเท่านั้นและอยู่ที่นั่นจนกว่าเราจะแก้ไขปัญหาต่างๆได้ อย่างไรก็ตามเราต้องหาสถาบันที่ดีและที่ปรึกษาที่ดีให้แคทเธอรีน เธอยังต้องบ่มเพาะอีกมาก”
เขาเพ่งสายตาไปที่หญิงสาวคนหนึ่ง
เธอเป็นลูกสาวที่เขาภาคภูมิใจที่สุด และเธอก็เป็นความหวังของครอบครัวด้วย เธอมีพรสวรรค์ในการบ่มเพาะมาก และมีกายาหายาก เธออยู่ในสภาวะสมุทรตั้งแต่อายุแค่ยี่สิบ เขาเชื่อว่าเธอมีคุณสมบัติพอที่จะเข้าสู่สถาบันที่ดีที่สุดในระบบสุริยะสายรุ้ง!
“ครับ พี่ของผมยังต้องบ่มเพาะอีกเยอะ อาจารย์ของเธอบอกว่าเธอมีโอกาสเป็นเจ้าดวงดาว เธออาจจะเติบโตเป็นเจ้าแห่งระบบดาวเคราะห์” ชายหนุ่มพูดขณะที่พยักหน้า เขามองพี่สาวของเขาด้วยความรักและความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง
เด็กหญิงชื่อแคทเธอรีนค่อนข้างสงบ เธอเพียงแค่ขมวดคิ้วและจ้องไปที่สถานีอวกาศนอกหน้าต่าง“ท่านพ่อ เหตุใดจึงเกิดภัยพิบัติเช่นนี้ขึ้นบนดาวของเรา? สิ่งน่ากลัวเหล่านั้นมาจากไหน? เจ้าหน้าที่บอกว่าพวกมันเกิดจากไวรัสในห้องแล็บ แต่หนูไม่คิดอย่างนั้น สำหรับหนูพวกมันดูเหมือนอสูรรชีวเคมี…”
แมคีรอนส่ายหัวและพูดว่า “อย่าสนใจว่าพวกมันมาจากไหน พวกมันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสำหรับเรา เราต้องการบ้านใหม่ กองทหารที่ดูแลระบบสุริยะสายรุ้งอาจทำให้พวกมันอยู่ในอ่าว หวังว่าสิ่งมีชีวิตบนโลกของเราจะถูกลอร์ดของเราดูแล พ่อทำได้แค่สวดอ้อนวอนต่อเจ้าแห่งมิติ ขอไม่ให้ทุ่งน้ำมันและทะเลเกลือของเราถูกสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นทำลาย…”
ความกังวลและความเสียใจปรากฏอยู่เต็มใบหน้าของเขา เขาต้องการให้ภัยพิบัติสิ้นสุดลงซะตอนนี้เลย
แคทเธอรีนเหลือบมองพ่อของเธอแต่ยังคงเงียบ
ความทะเยอทะยานของเธอคือการสำรวจจักรวาลมาโดยตลอด ไม่ใช่เพื่อครอบครัวของเธอ เธอต้องการรู้ความลับเพิ่มเติมเกี่ยวกับมิติอันกว้างใหญ่และไม่สิ้นสุดนี้ มีหลายสิ่งที่เธอต้องการเห็น พวกมันน่าหลงใหลมาหสำหรับเธอ
ปัง! ปัง!
ทันใดนั้น พลังงานที่มองไม่เห็นก็กระทบยานอวกาศและทำให้ทุกคนบนยานโซเซ ผู้โดยสารธรรมดาสี่คนเสียการทรงตัวและล้มลง
แมครอนตกใจ เขารีบมองออกไปนอกยาน และเห็นดอกไม้ไฟที่ปะทุขึ้นในที่มืด นอกยานอวกาศถ้าดูดีๆมันคือแนวป้องกัน ไม่ใช่ดอกไม้ไฟ!
เขามองไปยังผู้ดูแลของแนวป้องกันดังกล่าวทันที และเห็นอสูรรร้ายที่เดินอยู่ในอวกาศเหมือนตั๊กแตน
“บัดซบ พวกมัน พวกมันอยู่ที่นี่จริงๆ!” แมครอนอุทานด้วยความตื่นตระหนกและดวงตาเบิกกว้าง สถานีอวกาศก็ตรวจพบสิ่งมีชีวิตที่บุกรุกในขณะนั้น ปืนใหญ่ทำลายล้างทั้งหมดถูกเปิดใช้งาน ยิงออกไปรอบ ๆ ซึ่งทำให้จักรวาลที่มืดมนสว่างไสว
ผู้โดยสารบนยานอวกาศอื่น ๆ จำนวนมากก็เห็นสัตว์ประหลาดเช่นกัน บางคนอุทาน บางคนตื่นเต้นและสงสัย ในขณะที่บางคนไม่เกรงกลัว พวกเขาเชื่อว่ากองทหารของระบบสุริยะสายรุ้งมีความสามารถสามารถกำจัดสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นได้..
ยานรบแล่นออกไปนอกอาณาเขตของเทพอมตะ
ภาพฉายของผู้เฒ่าหยานปรากฏขึ้นภายในยานรบ เขาพูดกับซูผิงว่า “บอกที่อยู่ของเธอมาเมื่อเธอมีที่อยู่แน่นอนแล้ว ทรัพยากรการฝึกบนยานอวกาศน่าจะเพียงพอสำหรับเธอเป็นเวลาครึ่งปี บอกฉันถ้าเธอต้องการมากกว่านี้”
”ครับผม ขอบคุณครับผู้เฒ่าหยาน” ซูผิงขอบคุณเขาอย่างรวดเร็ว
“อาจารย์ขอให้ฉันบอกเธอว่าเธอสามารถไปที่สถาบันที่ดีที่สุดของจักรวาลเมื่อเธอเป็นเจ้าดวงดาว เธอได้รับการตอบรับเป็นนักเรียนพิเศษ แน่นอน เธอไม่ได้ไปเรียนที่นั่น แต่ที่นั่นมีโอกาสรอเธออยู่ เธอจะได้รับมันเมื่อเธอกลายเป็นเจ้าดวงดาว” ผู้เฒ่าหยานกล่าว
ซูผิงตอบด้วยความยินดี “เข้าใจแล้วครับ”
”รักษาตัวเองด้วย อย่าเสี่ยงโดยไม่จำเป็นและมุ่งเน้นไปที่การบ่มเพาะของเธอ” ผู้เฒ่าหยานเตือนเขาในตอนท้าย
ซูผิงพยักหน้า
เมื่อเขาบอกลาผู้เฒ่า ซูผิงมองไปที่อวิ๋นมู่และถามด้วยความสงสัย “ผู้อาวุโสอวิ๋น ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับอาจารย์เป็นยังไงหรอครัง? คุณเป็นอสูรรด้วยหรือเปล่า?”
อวิ๋นมู่ก็สังเกตเขาอยู่เช่นเดียวกัน เธอสามารถบอกได้จากทัศนคติของผู้เฒ่าหยานและเซินหวงว่าพวกเขาอาลัยศิษย์คนนี้มาก ซึ่งทำให้เธออยากรู้อยากเห็น เธอจำได้ว่าเซินหวงไม่ค่อยได้รับศิษย์เพิ่มมากนักหลังจากที่มีฉินเหวินเซียนเป็นศิษย์ที่ดีที่สุดคนหนึ่ง
“ประมาณนั้น แต่เจ้านายของฉันตายและฉันถูกอาจารย์ของนายขังไว้ ในที่สุดฉันก็ได้ออกจากคุกแล้ว ฉันจะเป็นอิสระตราบใดที่ฉันปกป้องนายเป็นเวลาร้อยปี” อวิ๋นมู่กล่าวด้วยความหวังในดวงตา เธอคิดว่าการปกป้องเด็กคนนี้เป็นเวลาร้อยปีนั้นเป็นเรื่องง่าย
เขาจะปลอดภัยตราบใดที่เขาไม่ได้เข้าไปในสถานที่อันตรายโดยประมาท และไม่มียอดฝีมือสภาวะเทพดวงดาวคนใดสามารถโจมตีศิษย์ของเทพอมตะได้อย่างง่ายดาย มีเพียงศัตรูของเซินหวงเท่านั้นที่อาจจะลองส่งนักฆ่าสภาวะเจ้าดวงดาวมาฆ่าเขา
ซูผิงเข้าใจ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ ผมจะขอตัวไปปบ่มเพาะต่อ คุณพักผ่อนบ้างเถอะ”
”ไม่เป็นไร ฉันพักผ่อนแล้ว” อวิ๋นมู่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อย่าสนใจฉันเลย คิดซะว่าฉันไม่ได้อยู่นี่”
“เอ่อ…” ซูผิงไอและพูดว่า “ผมจะทำธุระส่วนตัว ผมอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”
อวิ๋นมู่ตกตะลึงเล็กน้อย เธอตระหนักว่าความลับของซูผิงจะถูกเปิดเผยหากเธออยู่ใกล้ขณะที่เขากำลังบ่มเพาะ ท้ายที่สุดแล้ว อัจฉริยะเหล่านี้มักจะมีความลับด้วยกันทั้งนั้น เขาไม่ต้องการให้เธอรู้อย่างแน่นอน หากเธอจะจากไปในอีกหนึ่งร้อยปีหลังจากนี้
”เข้าใจแล้ว”อวิ๋นมู่พยักหน้าแล้วหายตัวไป
เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเขาอยู่แล้วในขณะที่เขาอยู่ในยานอวกาศ
เมื่อเธอจากไป ซูผิงก็เดินไปที่ห้องฝึกของยาน
เส้นทางของยานอวกาศถูกกำหนดให้ไปถึงดาวเคราะห์รีอา ตอนนี้รีอาไม่ได้อยู่ในกาแล็กซี่ซิลวี่อีกต่อไป โจแอนนาผลักมันไปยังระบบสุริยะที่ชื่อสายรุ้ง ซึ่งเป็นระบบดาวเคราะห์เร่ร่อน
…
ที่สถานีอวกาศสายรุ้ง
ยานอวกาศหลายลำกำลังแล่นเข้าใกล้สถานีอวกาศ พวกเขาเข้าแถวหน้าประตูเพื่อรอการตรวจสอบและเคลื่อนย้ายไปยังดาวเคราะห์ที่อาศัยอยู่ภายใน
“ให้ตายสิ เราต้องรออีกนานแค่ไหน? พวกนั้นจะตามเราทันถ้าเราไม่รีบ!” แมครอนสาปแช่งอย่างโกรธแค้นอยู่ภายในยานอวกาศลำหนึ่ง
เด็กสองคนยืนอยู่ข้างเขา พวกเขาเป็นลูกของเขา
ทั้งครอบครัวของพวกเขากำลังหนี เดิมทีพวกเขาเป็นตระกูลสูงศักดิ์บนดาวของพวกเขาเอง แต่เกิดภัยพิบัติและพวกเขาต้องหนี
“พ่อ เราจะไปบ้านลุงของเราใช่ไหมครับ?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย ใบหน้าของเขาไม่มีความกลัวมากนัก กลับมีแต่ความกระตือรือร้นและความสนใจในสิ่งที่รอพวกเขาอยู่ข้างหน้า
แมครอนพยักหน้าและกล่าวว่า “ลุงของลูกอาศัยอยู่บนดาวมาคะในระบบสุริยะสายรุ้ง เราจะไปหาเขาเพื่อขอความช่วยเหลือเท่านั้นและอยู่ที่นั่นจนกว่าเราจะแก้ไขปัญหาต่างๆได้ อย่างไรก็ตามเราต้องหาสถาบันที่ดีและที่ปรึกษาที่ดีให้แคทเธอรีน เธอยังต้องบ่มเพาะอีกมาก”
เขาเพ่งสายตาไปที่หญิงสาวคนหนึ่ง
เธอเป็นลูกสาวที่เขาภาคภูมิใจที่สุด และเธอก็เป็นความหวังของครอบครัวด้วย เธอมีพรสวรรค์ในการบ่มเพาะมาก และมีกายาหายาก เธออยู่ในสภาวะสมุทรตั้งแต่อายุแค่ยี่สิบ เขาเชื่อว่าเธอมีคุณสมบัติพอที่จะเข้าสู่สถาบันที่ดีที่สุดในระบบสุริยะสายรุ้ง!
“ครับ พี่ของผมยังต้องบ่มเพาะอีกเยอะ อาจารย์ของเธอบอกว่าเธอมีโอกาสเป็นเจ้าดวงดาว เธออาจจะเติบโตเป็นเจ้าแห่งระบบดาวเคราะห์” ชายหนุ่มพูดขณะที่พยักหน้า เขามองพี่สาวของเขาด้วยความรักและความรู้สึกแปลกๆ บางอย่าง
เด็กหญิงชื่อแคทเธอรีนค่อนข้างสงบ เธอเพียงแค่ขมวดคิ้วและจ้องไปที่สถานีอวกาศนอกหน้าต่าง“ท่านพ่อ เหตุใดจึงเกิดภัยพิบัติเช่นนี้ขึ้นบนดาวของเรา? สิ่งน่ากลัวเหล่านั้นมาจากไหน? เจ้าหน้าที่บอกว่าพวกมันเกิดจากไวรัสในห้องแล็บ แต่หนูไม่คิดอย่างนั้น สำหรับหนูพวกมันดูเหมือนอสูรรชีวเคมี…”
แมคีรอนส่ายหัวและพูดว่า “อย่าสนใจว่าพวกมันมาจากไหน พวกมันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสำหรับเรา เราต้องการบ้านใหม่ กองทหารที่ดูแลระบบสุริยะสายรุ้งอาจทำให้พวกมันอยู่ในอ่าว หวังว่าสิ่งมีชีวิตบนโลกของเราจะถูกลอร์ดของเราดูแล พ่อทำได้แค่สวดอ้อนวอนต่อเจ้าแห่งมิติ ขอไม่ให้ทุ่งน้ำมันและทะเลเกลือของเราถูกสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นทำลาย…”
ความกังวลและความเสียใจปรากฏอยู่เต็มใบหน้าของเขา เขาต้องการให้ภัยพิบัติสิ้นสุดลงซะตอนนี้เลย
แคทเธอรีนเหลือบมองพ่อของเธอแต่ยังคงเงียบ
ความทะเยอทะยานของเธอคือการสำรวจจักรวาลมาโดยตลอด ไม่ใช่เพื่อครอบครัวของเธอ เธอต้องการรู้ความลับเพิ่มเติมเกี่ยวกับมิติอันกว้างใหญ่และไม่สิ้นสุดนี้ มีหลายสิ่งที่เธอต้องการเห็น พวกมันน่าหลงใหลมาหสำหรับเธอ
ปัง! ปัง!
ทันใดนั้น พลังงานที่มองไม่เห็นก็กระทบยานอวกาศและทำให้ทุกคนบนยานโซเซ ผู้โดยสารธรรมดาสี่คนเสียการทรงตัวและล้มลง
แมครอนตกใจ เขารีบมองออกไปนอกยาน และเห็นดอกไม้ไฟที่ปะทุขึ้นในที่มืด นอกยานอวกาศถ้าดูดีๆมันคือแนวป้องกัน ไม่ใช่ดอกไม้ไฟ!
เขามองไปยังผู้ดูแลของแนวป้องกันดังกล่าวทันที และเห็นอสูรรร้ายที่เดินอยู่ในอวกาศเหมือนตั๊กแตน
“บัดซบ พวกมัน พวกมันอยู่ที่นี่จริงๆ!” แมครอนอุทานด้วยความตื่นตระหนกและดวงตาเบิกกว้าง สถานีอวกาศก็ตรวจพบสิ่งมีชีวิตที่บุกรุกในขณะนั้น ปืนใหญ่ทำลายล้างทั้งหมดถูกเปิดใช้งาน ยิงออกไปรอบ ๆ ซึ่งทำให้จักรวาลที่มืดมนสว่างไสว
ผู้โดยสารบนยานอวกาศอื่น ๆ จำนวนมากก็เห็นสัตว์ประหลาดเช่นกัน บางคนอุทาน บางคนตื่นเต้นและสงสัย ในขณะที่บางคนไม่เกรงกลัว พวกเขาเชื่อว่ากองทหารของระบบสุริยะสายรุ้งมีความสามารถสามารถกำจัดสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นได้..
