ตอนที่ 1586 เสี่ยวฉงขี้ขลาดตาขาว
แม้ว่าชายผมขาวจะยังคงรูปลักษณ์วัยหนุ่มเอาไว้และร่างกายก็ไม่ได้เสื่อมถอย แต่นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาใช้พลังชีวิตตัวเองเพื่อให้เผ่ามังกรยังคงยอมรับเขา ความจริงแล้วเขาไม่สามารถก้าวเท้าออกจากเผ่าได้ จึงทำได้แค่พึ่งพาผู้อาวุโสทั้งหลายให้ออกตามหาบรรพบุรุษของพวกเขา
“ข้าคิดแล้วว่าพวกเจ้าต้องถาม ดังนั้นข้าจึงวาดรูปเหมือนของท่านบรรพบุรุษเอาไว้แล้ว เจ้าสามารถใช้รูปภาพนี้หาตัวเขาได้”
ชายผมขาวยกยิ้มลึกลับแล้วหยิบภาพเหมือนออกมาจากอกเสื้อก่อนจะวางลงบนโต๊ะ ภาพนั้นถูกกางออกช้าๆ แล้วภาพเหมือนของบรรพบุรุษเผ่ามังกรก็ปรากฏสู่สายตาของเหล่าผู้อาวุโส
เอ่อ… พวกเขาจะพูดว่าอย่างไรดี หน้าตาของบรรพบุรุษของพวกเขาดูเหนือความคาดหมายจริงๆ
ภาพนี้เป็นภาพเหมือนของแมลงสีเขียวตัวเล็กที่มีลำตัวโปร่งใสและดวงตากลมโตดูน่ารัก ถ้าพวกเขาไม่รู้ตัวตนของผู้ที่อยู่ในภาพนี้มาก่อน ทุกคนก็คงคิดว่านี่เป็นแค่แมลงตัวเล็กๆ ไร้พิษภัย
“ฝ่าบาท…” ผู้อาวุโสเงยหน้ามองชายผมขาวเป็นตาเดียวด้วยความตะลึง
“ฝ่าบาทมั่นใจหรือว่านี่คือบรรพบุรุษของเผ่ามังกร เหตุใดเขาถึงดูแตกต่าง…”
ไม่ใช่แค่ไม่เหมือนบรรพบุรุษของพวกเขา แต่นี่ไม่เหมือนมังกรด้วยซ้ำ! สิ่งมีชีวิตเล็กๆ แบบนี้จะแข็งแกร่งพอที่จะควบคุมเผ่ามังกรจริงหรือ
“ตอนที่บรรพบุรุษยังอยู่ ข้ายังเด็กมาก แล้วก็เคยเห็นเขาเพียงไกลๆ เท่านั้น แต่เขาเป็นบรรพบุรุษของเราจริงๆ และเขาก็น่าเกรงขามมาก!” นัยน์ตาของชายผมขาวเต็มไปด้วยความเลื่อมใสและศรัทธา สีหน้าของเขาราวกับกำลังสรรเสริญเทพเจ้า
ในหัวใจของเผ่ามังกร บรรพบุรุษก็เหมือนเทพเจ้าไม่มีใครเทียบได้!
“ฝ่าบาท” เมื่อเห็นสีหน้าของชายผมขาว ผู้อาวุโสก็หยิบภาพเหมือนแล้วพูดอย่างเคารพว่า “ได้โปรดวางใจ พวกเราจะหาที่อยู่ของท่านบรรพบุรุษให้พบแล้วพาเขากลับมาให้ได้พะยะค่ะ”
ชายผมขาวยิ้มบางแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าเชื่อมั่นในตัวพวกเจ้า หลังจากที่ท่านบรรพบุรุษกลับมา ข้าก็จะได้ตายตาหลับเสียที…” …
ภายในห้องนอนแขกของนครสัตว์อสูร อวิ๋นลั่วเฟิงนอนซบบ่าของอวิ๋นเซียวขณะเล่นกับเสี่ยวฉงที่อยู่ในมือ
เสี่ยวฉงโกรธแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เขาทำได้แค่อดทนต่อความเศร้าโศกแล้วปล่อยให้อวิ๋นลั่วเฟิงเล่นกับเขาไปอย่างนั้น ถ้าเขาไม่ได้ทำข้อตกลงกับอวิ๋นเซียวเพื่อออกมาจากที่นั่น เขาก็คงไม่ต้องมาทรมานกับความลำบากแบบนี้…
“อวิ๋นเซียว เสี่ยวฉงมีความเป็นมาอย่างไร ทำไมเขาถึงไปอยู่ที่ภูผาสุสานเทพ” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง
อวิ๋นเซียวหันไปมองเสี่ยวฉงอย่างเฉยชา ถึงแม้เขาจะไม่ได้เอ่ยปาก แต่สีหน้าของเขาก็บ่งบอกสิ่งที่ต้องการ
เสี่ยวฉงรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ไม่กล้าต่อต้านแล้วทำได้แค่ตอบอย่างซื่อสัตย์ว่า “ในอดีตข้าบังเอิญไปมีเรื่องกับยอดฝีมือระดับเทพ…”
ยอดฝีมือระดับเทพงั้นหรือ อวิ๋นลั่วเฟิงสะดุ้ง มียอดฝีมือระดับเทพในแคว้นนี้ด้วยหรือ
“ความแข็งแกร่งของยอดฝีมือระดับเทพน่ากลัวมาก ข้าก็เลยหนี แน่นอนว่ามังกรที่ทรงพลังอย่างข้าจะบอกคนอื่นว่าข้าหนีได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงบอกคนในเผ่าข้าว่าข้าไปยั่วยุยอดฝีมือมา และเพื่อป้องกันไม่ให้เผ่าต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย ข้าจึงรับผิดชอบโดยการล่อยอดฝีมือคนนั้นออกไป…”
เสี่ยวฉงพูดด้วยสีหน้าพึงพอใจเหมือนกำลังภูมิใจในความฉลาดของตัวเอง
“ยอดฝีมือคนนี้หาข้าไม่เจอจึงไปทำลายพื้นที่ของข้าแทน พูดตามตรง ข้ารู้นิสัยของยอดฝีมือคนนี้ดี อย่างมากเขาก็แค่ทำลายสิ่งปลูกสร้างบางที่ แต่ไม่ทำลายคนในเผ่าข้า นี่เป็นเป็นเหตุผลที่ข้าหนีไปได้อย่างสบายใจ…”
…………………………………..
ตอนที่ 1587 หงหลวน (1)
เสี่ยวฉงเชิดหน้าขึ้น เขาไม่คิดว่าการกระทำของเขาเป็นเรื่องน่าละลายเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของเขาการปล่อยให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองโดนไล่ตามต่างหากที่ทำให้เขาตกต่ำ!
“เจ้าไปมีปัญหากับยอดฝีมือระดับเทพได้อย่างไร” คนอื่นสามารถเห็นรอยยิ้มในดวงตาของอวิ๋นลั่วเฟิงได้
เสี่ยวฉงชะงักแล้วทำสีหน้ากระอักกระอ่วน มุมปากเขากระตุกสองสามครั้ง เขาทำสีหน้าเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก
“เฟิงเอ๋อร์ ท่านชอบแบบย่างหรือนึ่งมากกว่ากัน” อวิ๋นเซียวพูดอย่างไร้เมตตา ใครต่างก็สัมผัสได้ว่าเขาไม่ชอบที่เสี่ยวฉงไม่ตอบคำถามของอวิ๋นลั่วเฟิง
เสี่ยวฉงหน้าซีดทันที ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเองจะรอดแล้ว แต่เมื่อได้ยินน้ำเสียงอำมหิตของอวิ๋นเซียวเขาก็ตัวสั่น ถ้าเป็นคนอื่น คำโกหกของเขาอาจจะได้ผล… แต่ว่าเขาทำข้อตกลงกับชายคนนี้แล้ว และอวิ๋นเซียวก็มองทะลุผ่านคำโกหกของเขาทุกครั้ง
“หลายปีก่อน ข้ารู้จักกับยอดฝีมือระดับเทพ แต่พวกเราก็รู้จักกันเพียงผิวเผินแต่ว่า…” เสี่ยวฉงเปลี่ยนไปทำสีหน้าดูไม่ได้ “มีครั้งหนึ่งที่ข้านอนกลางวันแล้วไอ้บ้านั่นมองไม่เห็นข้า หลังจากที่ข้าได้สติจากอาการตกใจ ข้าก็พบว่าตัวเองถูกฝังอยู่ใต้อุจจาระเขา…”
“ด้วยความโกรธ ข้าก็เลยขยายร่างแล้วมุดเข้าไปใน…ก้น…เขา”
นิ้วมือของอวิ๋นลั่วเฟิงชะงักค้าง แล้วสีหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นกระดากอาย นางสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อบังคับให้ตัวเองไม่โยนเสี่ยวฉงออกไป
“นายหญิง ท่านไม่คิดว่าไอ้บ้านั่นมันทำเกินไปหรือ!” เสี่ยวฉงฟ้องอย่างโมโห “เขาเริ่มฝังข้าไว้ในอุจจาระก่อน แล้วข้าก็แค่มุดเข้าไปในก้นเขาเพราะความโกรธเฉยๆ มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องไล่ล่าข้าจนถึงเผ่า”
อวิ๋นลั่วเฟิงเหลือบมองเสี่ยวฉง “เจ้าควรจะดีใจที่เขาแค่ไล่ล่าเจ้า”
เสี่ยวฉงกะพริบตาแล้วมองอวิ๋นลั่วเฟิงอย่างว่างเปล่า นายหญิงหมายความว่าอย่างไร ทำไมเขาควรดีใจที่ถูกไล่ล่าเล่า
อวิ๋นลั่วเฟิงหยุดแล้วพูดต่อ “โชคดีที่เขาไม่ได้ตกหลุมรักเจ้าเพราะเรื่องนี้…”
เสี่ยวฉงทำหน้างุนงงเหมือนไม่เข้าใจความหมายของนาง ทันใดนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ยื่นออกมาจากด้านข้างแล้วจับตัวเสี่ยวฉงเอาไว้ก่อนจะออกแรงเขวี้ยงเขาออกไปนอกหน้าต่าง
อวิ๋นเซียวกระฉากอวิ๋นลั่วเฟิงให้มาสบตาเขา สายตาเย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“เขาเอาเวลาของท่านมากเกินไปแล้ว” ความหมายก็คือ…เขาอยากจะฆ่าแมลงตัวนั้นนัก!
นี่เป็นครั้งแรกที่อวิ๋นเซียวรู้สึกเสียใจ! เขาเสียใจที่เอาเสี่ยวฉงมาด้วย! ถึงแม้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะไม่ได้พูดออกมา แต่นางก็ดูชอบเจ้าแมลงตัวนี้พอสมควร แล้วนั่นก็ทำให้อวิ๋นเซียวอิจฉา!
เมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้า อวิ๋นลั่วเฟิงก็หัวเราะเบาๆ แล้วกดอวิ๋นเซียวลงบนเตียง
“อวิ๋นเซียว เจ้าอิจฉาสัตว์อสูรวิญญาณงั้นหรือ” อวิ๋นลั่วเฟิงหรี่ตาแล้วประกายอันตรายก็พาดผ่านดวงตา
เมื่อสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้อนุ่มๆ สองก้อน ความปรารถนาก็ครอบคลุมความคิดของเขา เขาดึงนางเข้ามาสู่อ้อมกอดแล้วพลิกตัวก่อนจะกดนางลงบนเตียง จากนั้นก็กดริมฝีปากจุมพิตจนทำให้นางต้องคว้าผ้าปูที่นอนมาจับ ริมฝีปากบางของชายหนุ่มเย็นเยียบแต่ก็เอาแต่ใจ นางมองเห็นเพลิงราคะในนัยน์ตาของเขาได้และรู้สึกราวกับจะถูกแผดเผาจากความปรารถนานั้น อาภรณ์ของพวกเขาถูกปลดเปลื้องออก เหลือเพียงร่างสองร่างที่พัวพันกันบนเตียงใหญ่ แล้วจากนั้นทั่วทั้งห้องก็เปลี่ยนไปเป็นฉากภาพที่แสนงดงาม
