ตอนที่ 1564 แมลงตัวน้อยร้องไห้ไร้น้ำตา (1)
เสวียนหยวนยกมือขึ้นเพื่อหยุดองค์ราชินีขณะมองไปที่ชายหนุ่มในอาภรณ์สีดำที่ยืนอยู่กลางอากาศอย่างหวาดระแวง เขาไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่ชายคนนี้ทำให้เขารู้สึกถึงอันตรายราวกับทั้งอาณาจักรสามารถหายไปได้แค่เพียงเขาโบกมือเท่านั้น
สายตาไม่เป็นมิตรของชายหนุ่มค่อยๆ อ่อนโยนลงขณะมองท้องฟ้าเบื้องหน้า มุมปากเขาเผลอหยักเป็นรอยโค้งน้อยๆ รอยยิ้มของเขาเบาบางมากจนแทบจะมองไม่เห็น แต่ถึงอย่างนั้น รอยยิ้มจางของเขาก็ประทับอยู่ในดวงตาของทุกคน
อาจเป็นเพราะทุกคนอยากรู้ว่าทำไมบุรุษที่แสนเย็นชาเหมือนน้ำแข็งผู้นี้ถึงเปลี่ยนไปอย่างมาก ทุกคนจึงมองตามสายตาของชายหนุ่มแล้วไปหยุดอยู่ที่จุดเดียวกัน ทันทีที่พวกเขาหันไปมองก็เห็นอาภรณ์สีขาวราวหิมะเข้ามาใกล้สายตา
ชุดคลุมสีขาวของนางบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะ อีกทั้งหน้าตาของนางก็งดงามมาก กลิ่นอายชั่วร้ายรอบตัวนางหายไปทันทีที่นางเห็นชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางอากาศ ทั้งคู่สบตากันเกิดเป็นความรู้สึกหวั่นไหวที่อธิบายไม่ได้ระหว่างทั้งสอง
ชายหนุ่มค่อยๆ กางแขนออกขณะที่ชุดคลุมสีดำของเขาปลิวไปตามลม สายตาจริงจังของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เมื่อมองไปที่หญิงสาวในชุดสีขาวที่อยู่ไม่ไกล ราวกับว่าอยากจะสลักร่างของนางเอาไว้ในความคิด
ทันใดนั้น…หญิงสาวก็วิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วกระโจนเข้าสู้อ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มกอดเอวบางของหญิงสาวแน่นแล้วมอบจุมพิตที่ลืมไม่ได้ท่ามกลางท้องฟ้า
สามปี…
พวกเขาต้องแยกจากกันถึงสามปี! ภายในสามปีนี้ไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องอดทนขนาดไหน! ถ้าเขาไม่เชื่ออย่างสุดหัวใจว่าอวิ๋นลั่วเฟิงนั้นยังไม่ตายถ้าอย่าง…ก็คงไม่มีทางที่เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
สีหน้าขององค์ราชินีซีดขาวจากความตะลึง
อวิ๋นลั่วเฟิงยังไม่ตายหรือ เป็นไปได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้ อวิ๋นลั่วเฟิงกับชายในชุดสีดำเป็นคนรักคน ถ้าอย่างนั้นแล้วการกระทำก่อนหน้านี้ของนางคืออะไร ถ้านางรู้ก่อนหน้านี้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงมีคนรักอยู่แล้ว ทำไมนางต้องดื้อรั้นที่จะจัดการกับนางด้วย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ องค์ราชินีก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้กัดปากขณะที่ร่างกายนางเริ่มสั่นเทิ้ม
ตอนนี้ทุกคนกำลังมองคู่รักจุมพิตกันอยู่บนท้องฟ้าจึงไม่มีใครสังเกตเห็นท่าทีประหลาดขององค์ราชินี
“ความแข็งแกร่งของเด็กสาวคนนี้เหมือนจะเปลี่ยนไปมาก” ผู้อาวุโสสูงสุดทำสีหน้าแปลกใจ “พวกเราเดาผิด คนที่ผ่านด่านเลื่อนระดับคือเด็กสาวคนนี้!”
ตั้งแต่แรกผู้อาวุโสสูงสุดก็ไม่สามารถรู้ถึงความแข็งแกร่งของอวิ๋นลั่วเฟิงได้ ตอนนั้นนางไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเกรงกลัวเลย แต่ตอนนี้นางกลับทำให้เขารู้สึกถึงความลึกลับที่ยิ่งใหญ่! นางทำให้เขาถึงขั้นเกรงกลัวกลิ่นอายของนาง
นี่หมายความว่าอย่างไร ก็หมายความว่าอวิ๋นลั่วเฟิงบรรลุขั้นจักรพรรดิปราชญ์แล้วไงเล่า!
“ในที่สุด…ข้าก็เจอท่าน” เสียงแหบของชายหนุ่มมีเสน่ห์น่าดึงดูดแต่ก็ยังเต็มไปด้วยความรู้สึกเย้ายวนเฉกเช่นเมื่อก่อน
“อวิ๋นเซียว ข้าคิดถึงเจ้า…”
คำพูดจริงใจของนางทำให้สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเล็กน้อย เขากอดนางแน่นขึ้นแล้วจูบนางอย่าดูดดื่มอีกครั้ง หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก เขาก็คลายอ้อมกอดลงขณะที่ยิ้มมุมปาก สีหน้าเย็นชาเฉยเมยของเขาราวกับก้อนน้ำแข็งละลาย ภายในดวงตาสีดำสนิทมีเงาสะท้อนของหญิงสาวอยู่
“นายหญิง ในที่สุดข้าก็ได้เจอท่าน ท่านงดงามกว่าที่ข้าคิดเอาไว้เสียอีก…”
แมลงตัวน้อยบนไหล่ของอวิ๋นเซียวสะบัดหัวขณะพูดกับอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยท่าทีประจบประแจง
…………………………………..
ตอนที่ 1565 แมลงตัวน้อยร้องไห้ไร้น้ำตา (2)
นางคือคนรักของนายท่านของเขา! ถ้าเขาไม่พยายามทำให้นางพอใจแล้วเกิดนางสั่งให้นายท่านทิ้งเขาเพื่อระบายความโกรธล่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจะให้เขาไปฟ้องใคร
ในที่สุดอวิ๋นลั่วเฟิงก็สังเกตเห็นเจ้าตัวน้อยบนไหล่ของอวิ๋นเซียวจึงเอ่ยถาม “แมลง?”
แมลงดูไม่พอใจแต่ไม่กล้าแสดงออก ทำได้แค่แก้ต่างให้ตัวเอง “ข้าไม่ใช่แมลง ข้าเป็นมังกร! มังกร!”
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางตัวเองเบาๆ แล้วชำเลืองมองแมลงด้วยหางตาขณะยิ้มกว้าง “อวิ๋นเซียว ข้าหิว…”
สีหน้าชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์ของนางทำให้แมลงน้อยตัวสั่น อดไม่ได้ที่ถอยหลังแล้วใช้สองขาหน้าบังหน้าอกตัวเองไว้
ข้าไม่อร่อยนะ ไม่อร่อยเลยสักนิดเดียว…
“นายท่าน…”
แมลงตัวน้อยรู้สึกกลัว เขาหันไปหาอวิ๋นเซียวแล้วเอ่ยฟ้องด้วยความรู้สึกไม่ถูกต้อง “นายหญิงกำลังคิดจะกินสัตว์เลี้ยงของท่าน”
อวิ๋นเซียวเมินแมลงตัวน้อยแล้วหันไปมองอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านชอบแบบนึ่งหรือทอดมากกว่า”
เพล้ง… แมลงตัวน้อยได้ยินเสียงหัวใจของเขาแตกสลาย ได้แต่ตัวแข็งค้าง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
ฮือๆ นายท่าน ทำไมท่านไม่หวงแหนมั่นคงกับข้าเลย นายหญิงอยากกินข้า ท่านก็ใช้สองมือประเคนข้ายกให้นางเช่นนั้นหรือ
เขายังไม่ได้ไปเห็นโลกกว้างก็ต้องมาถูกคู่รักไร้หัวใจกินแล้วหรือนี่
ตอนนี้เองที่แมลงตัวน้อยไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง เขาจะยอมถูกผนึกไปเป็นพันปีดีกว่าติดตามอวิ๋นเซียวออกมาจากที่นั่น…
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม รอยยิ้มของนางงดงามมากจนทำให้คนหวั่นไหว
“ข้าว่า…เนื้อแมลงคงไม่ค่อยมีสารอาหารเท่าไร”
“ข้าเป็นมังกร มังกร!”
ถึงแม้ว่าแมลงตัวน้อยจะกังวลว่าตัวเองจะกลายเป็นอาหารของอวิ๋นลั่วเฟิง แต่ตอนนี้เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมังกร เขาจึงตัดสินในลุกขึ้นแล้วปกป้องชื่อเสียงของเขา!
“อวิ๋นเซียว เจ้าตั้งชื่อเจ้าตัวน้อยนี่แล้วหรือยัง” อวิ๋นลั่วเฟิงทำเหมือนตัวเองหูหนวกแล้วถามอวิ๋นเซียวต่อ
“ยัง” ในใจของอวิ๋นเซียว เขาสนใจแค่อวิ๋นลั่วเฟิงเท่านั้น แล้วถามเขาถึงการตั้งชื่อให้แมลงหรือ… ไม่สิ มังกร? นั่นเป็นไปไม่ได้!
“ถ้าอย่างนั้นจากนี้ไป…” อวิ่นลั่วเฟิงหรี่ตา “เจ้าชื่อเสี่ยวฉง [1][1]”
“ไม่!”
เสี่ยวฉงแสดงสีหน้าสิ้นหวังแล้วมองอวิ๋นเซียวอย่างเจ็บปวด “นายท่าน ข้าเป็นสัตว์เลี้ยงของท่าน ท่านเองก็แข็งแกร่งและน่าเคารพ เพราะฉะนั้นคงเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมให้สัตว์เลี้ยงของตัวเองมีชื่อโง่เง่าเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นท่านก็จะอับอาย อีกอย่างข้าไม่ใช่แมลง ข้าเป็นมังกร!”
อวิ๋นเซียวส่งสายตาเย็นชาไปให้เขา จากนั้นก็หันกลับมามองอวิ๋นลั่วเฟิง “ตกลง”
ตอนนี้เอง เสี่ยวฉงก็รู้สึกเหมือนโลกของเขาสั่นระรัว เขาได้แต่ปาดน้ำตา เข้าใจแล้วว่าอวิ๋นเซียวรักและเอาใจใส่อวิ๋นลั่วเฟิงทุกอย่าง ถึงแม้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะบอกให้เขากระโดดหน้าผา เขาก็คงทำโดยไม่ลังเล
ทำไมกันนะ ทำไมข้าถึงต้องมาเจอเจ้านายที่ตกอยู่ในห้วงรักด้วย เขาจะลุ่มหลงสตรีก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ทำไมข้าต้องเป็นคนที่รับเคราะห์ด้วย เสี่ยวฉงปาดน้ำตาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังต่อโลกใบนี้
อวิ่นลั่วเฟิงเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรออกจึงเอ่ยถาม “อวิ๋นเซียว ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้”
อวิ๋นเซียวตอบอย่างจริงจัง “ข้าไล่ตามผู้รอดชีวิตของหุบเขาพิษแล้วบังเอิญหลุดเข้าไปในสถานที่ที่ผนึกเสี่ยวฉงไว้ จากนั้นก็เผลอผนึกตัวเองเข้าไปด้วย ข้าใช้เวลาสามปีเพื่อทำลายผนึกแล้วก็เก็บของหลังต่อสู้มาได้ระหว่างทาง”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงียบไปสักพัก นางมองใบหน้าหล่อเหลาร้ายกาจของชายหนุ่ม
——
[1] 小虫 (xiǎo chóng) แปลว่า แมลงตัวน้อย
[1] 小虫 (xiǎo chóng) แปลว่า แมลงตัวน้อย
