ตอนที่ 1548 เปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของนาง (2)
“ฝ่าบาท!”
ผู้อาวุโสสูงสุดขมวดคิ้ว เมื่อเห็นเสวียนหยวนกำลังจำทำตามคำสั่งของสตรีผู้นี้เขาก็รีบหยุดเขา “ถึงแม้ว่าคำทำนายครั้งนี้ของท่านราชครูจะผิดแต่พวกเราก็รู้ความสามารถของนางดี ข้ายอมปล่อยเพื่อนท่านไปได้ แต่ท่านต้องไม่ทำตัวไร้ความเคารพต่อท่านราชครู”
เสวียนหยวนเดินไปหาหลินโยวอวี่ช้าๆ จากนั้นก็ยกมือแล้วคว้าคอเสื้อนาง
“ฝ่าบาท หยุดเดี๋ยวนี้!” ผู้อาวุโสสูงสุดตะคอกแล้วรีบวิ่งมาหยุดเขา…
แต่ว่ามันสายเกินไป เสวียนหยวนเอาธำมรงค์มิติของหลินโยวอวี่ให้อวิ๋นลั่วเฟิงถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเชื่อสตรีคนนี้มากขนาดนี้จนถึงขั้นกล้าขัดคำสั่งผู้อาวุโสเพื่อนาง
“ฝ่าบาท!”
ผู้อาวุโสโกรธจัด ไม่มีใครคิดว่าเสวียนหยวนจะขัดคำสั่งของพวกเขาเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ว่าก่อนที่เขาจะได้ระบายความโกรธ อวิ๋นลั่วเฟิงก็หยิบเม็ดยาออกมาจากธำมรงค์มิติ…
หลินโยวอวี่ใช้เม็ดยาเพื่อทำนายอายุขัยของผู้คน แค่ได้กลิ่นเพียงอย่างเดียว พวกเขาก็จำได้แล้ว
เมื่ออวิ๋นลั่วเฟิงหยิบเม็ดยาออกมา ฝูงชนก็ชะงักสงสัยว่านางตั้งใจจะทำอะไร…
“เขาบอกกันว่าเจ้าไม่กล้าทำนายอายุขัยของคนอื่นด้วยปากของเจ้าเอง ดังนั้นเจ้าจึงใช้เม็ดยานี้ ‘พูด’ แทนเจ้า” อวิ๋นลั่วเฟิงเล่นกับเม็ดยาในมืแล้วมองหลินโยวอวี่พร้อมรอยยิ้ม
ใบหน้าของหลิวโยวอวี่ซีดไร้สีเลือด นางกำหมัดแน่น ในเมื่อสตรีผู้นี้รู้ว่าเม็ดยานี้มีพิษ ทำไมนางถึงมือมันไว้ในมือ นางไม่กลัวถูกพิษหรือ
“ใช่แล้ว เป็นเม็ดยานี่แหละ” ก่อนที่หลินโยวอวี่จะพูดอะไร เสวียนหยวนที่อยู่ข้างๆ ก็ตอบคำถามของนางก่อน
“ถ้าอย่างนั้น ข้าสงสัยว่าราชครูอยากจะรับเม็ดยานี้ไปหรือไม่” อวิ๋นลั่วเฟิงมองหลินโยวอวี่ด้วยรอยยิ้มบางแล้วถามอย่างชั่วร้าย
หลินโยวอวี่ถอยหลังไปสองก้าว “เม็ดยานี่กินไม่ได้”
“กินไม่ได้งั้นหรือ แต่ข้าเดาว่ามันสามารถสัมผัสได้” รอยยิ้มบนหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงยิ่งกว้างขึ้น “ดังนั้นเจ้าอยากจะลองจับมันไหม”
ความจริงแล้วถึงแม้ว่าหลินโยวอวี่จะเกิดในหุบเขาพิษ แต่นางก็ไม่ได้มีภูมิกันต้านทุกพิษได้ทุกชนิด ทุกครั้งที่นางใช้เม็ดยา นางจะคลุมมันด้วยพลังฌาน นางไม่เคยยอมให้มันสัมผัสถูกผิว ดังนั้นนางจึงไม่โดนพิษ…
แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิง หลินโยวอวี่ก็ถยหลังไปอีกสองก้าว ดวงตาเป็นประกายสับสน
เสวียนหยวนสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขายื่นมืออกไปตั้งใจจะเอายาจากอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วบังคับให้หลินโยวอวี่กิน ทว่าอวิ๋นลั่วเฟิงกลับชักมือกลับก่อนที่เขาจะสัมผัสมัน
“ถ้าเจ้าอยากตายก็ลองแตะมันดู” อวิ๋นลั่วเฟิงชำเลืองมองมองเขา ประกายอันตรายพาดผ่านดวงตาของนาง
เสวียนหยวนเกาศีรษะแล้วหัวเราะ “ข้าเห็นเจ้าถือมันได้โดยไม่เป็นอะไร อีกอย่างถึงแม้ว่าข้าทำอะไรผิดเจ้าก็ต้องช่วยข้าอยู่แล้ว”
อวิ๋นลั่วเฟิงจ้องหน้าเสวียนหยวนแล้วหันไปมองหลินโยวอวี่
“ในเมื่อเม็ดยานี่เป็นของเจ้า ทำไมเจ้าไม่เอามันไปล่ะ”
ดวงตาของหลินโยวอวี่พราวระยับ แล้วประกายชั่วร้ายก็ฉายชัดบนดวงตานาง “บางทีเจ้าอาจจะทายาพิษไว้ที่เม็ดยาแล้วพยายามจะสังหารข้าก็ได้!”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ว “ข้าจะทำแบบนั้นภายใต้สายตาคนมากมายแบบนี้ได้อย่างไร หลินโยวอวี่… ไม่สิ ข้าควรเรียกเจ้าว่าทายาทของหุบเขากว่ามากกว่า!”
ในภูผาสุสานเทพมีแค่คนจากหุบเขาพิษเท่านั้นที่เกลียดนาง! อวิ๋นเซียวกำจัดหุบเขาพิษก็เพราะเขาคิดว่าพวกเขาสังหารนาง นางต้องเป็นคนของหุบเขาพิษแน่ในเมื่อหลินโยวอวี่เกลียดนางมากขนาดนี้!
…………………………………..
ตอนที่ 1549 เปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของนาง (3)
เมื่อหลินโยวอวี่ได้ยินอวิ๋นลั่วเฟิงเปิดเผยตัวตนของนาง ดวงตาก็เป็นประกายสับสน ถึงอย่างนั้นนางก็ยังคงทำเป็นไม่เข้าใจ “ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าหมายถึงอะไร” นางไม่มีทางยอมรับว่านางเกลียดชังอวิ๋นลั่วเฟิง
“ท่านราชครู นางไม่ได้โกหก ท่านเป็นทายาทของหุบเขาพิษจริงๆ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงนุ่มดังมาจากด้านหลังของฝูงชน พวกเขาเปิดทางให้หญิงสาวหน้าตาอ่อนโยนผู้หนึ่งเดินเข้ามาช้าๆ
เมื่อเห็นหญิงสาวใบหน้างดงามเดินเข้ามาหานาง หลินโยวอวี่ก็ตะคอก “ท่านหมายความอย่างไร องค์ราชินี”
องค์ราชินีย้ายดวงตางดงามของนางไปที่หลินโยวอวี่แล้วกัดริมฝีปากแน่น “ท่านราชครู อย่าปฏิเสธเลย ห้าวันที่แล้วท่านมาหาข้า บอกว่าระหว่างท่านกับอวิ๋นลั่วเฟิงมีเรื่องบาดหมางอะไรกัน แล้วท่านก็ใส่ร้ายว่านางยั่วยวนบิดาท่าน ท่านเกลียดนางมากเลยพยายามจะใส่ร้ายนาง”
ตูม!
ความโกรธเข้าครอบงำหลินโยวอวี่ นางจับจ้องไปที่ใบหน้าอ่อนโยนขององค์ราชินี “องค์ราชินี! ท่าน…”
“ท่านราชครู หลายวันมานี้ข้าแกล้งทำเป็นเชื่อฟังท่านก็เพื่อแก้แค้นให้พี่สาวข้า”
หลินโยวอวี่ยกมือปิดปากน้ำตาไหลออกจากดวงตา
แต่ว่าร่างของเสวียนหยวนสั่นเมื่อเขาได้ยินแบบนี้ เขากำหมัดแน่น
“เจ้าว่าอะไรนะ องค์ราชินี”
องค์ราชีนีก้มหน้า ประกายชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตา แล้วสักพักนางก็เงยหน้ามององค์ราชาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“ฝ่าบาท ข้าคิดว่าข้าบอกท่านแล้วว่าคนที่สังหารพี่สาวข้าก็คือท่านราชครู!”
นางใช้นิ้วชี้ไปที่หลินโยวอวี่ น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“แต่ว่าคนของพวกเราเชื่อท่านราชครูมากเกินไป แล้วก็คงไม่มีใครเชื่อว่าข้าพูดความจริง แต่ข้าไม่อยากเห็นนางทำร้ายผู้บริสุทธิ์มากไปกว่านี้แล้ว ดังนั้นข้าจึงต้องออกมาพูดความจริง”
พูดจบองค์ราชินีก็หอบกระเป๋าผ้าออกมาแล้วเปิดมันอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นเอง เม็ดยาสีน้ำตาลก็ปรากฏสู่สายตาของทุกคน
“ข้าแอบเก็บยานี้มาตอนที่ท่านราชครูโยนมันออกไป ข้ามั่นใจว่าแม่นางอวิ๋นไม่ได้แตะต้องมัน ตอนนี้ท่านแตะมันได้หรือยัง ท่านราชครู”
ทันใดนั้น ดวงตาทุกคู่ที่เต็มไปความสงสัยก็หันไปหาหลินโยวอวี่
หลินโยวอวี่โกรธจนตัวสั่น “องค์ราชินี ท่านลืมไปแล้วหรือว่าเป็นท่านที่ขอให้ข้าจัดการกับพี่สาวของท่านเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้ท่านตั้งใจจะโยนความผิดให้ข้าแล้วหรือ”
องค์ราชินียกมือขึ้นปิดปากย่างสับสนแล้วน้ำตานางก็ไหล “นางเป็นพี่สาวของข้า ข้าจะสังหารนางได้อย่างไร ท่านราชครู ท่านสาดโคลนใส่ข้าเพื่อให้ตัวเองพ้นผิด ท่านคิดว่าวิธีนี้จะได้ผลหรือ”
หลินโยวอวี่ไม่คิดว่าองค์ราชินีจะยืนขึ้นแล้วโยนความผิดของนางให้ตัวเอง นางไปสังหารพี่สาวขององค์ราชินีตั้งแต่เมื่อไหร่ สองปีที่แล้วองค์ราชินีมาซื้อยาพิษจากนาง แล้วจากนั้นพี่สาวนางก็ตาย ระหว่างการชันสูตรหลินโยวอวี่ถึงเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่สังหารพี่สาวขององค์ราชินีก็พิษที่ซื้อไปจากนางนั่นเอง ดังนั้นนางจึงคิดว่าในเมื่อนางรู้ความลับขององค์ราชินีแล้ว นางอยากทำอะไรในอาณาจักรนี้ก็ทำได้ ทว่านางไม่เคยคิดเลยว่าสตรีผู้นี้จะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้แล้วโยนความผิดของตัวเองให้นาง!
“ราชครู!” เสวียนหยวนคำรามด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาแดงก่ำ “เจ้าสังหารชิงเอ๋อร์จริงหรือเปล่า”
คนรักในวัยเด็กของเขา ภรรยาที่รักของเขาถูกราชครูสังหารงั้นหรือ
