ตอนที่ 605 คุกเข่าลงร้องยอมแพ้!
ฟ่านอวี่ยืนขึ้นอย่างช้าๆ แล้วหันกลับไปมองผู้ช่วนที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะขยับริมฝีปากบาง
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน แสงสุดท้ายบนขอบฟ้าก็หายไป
เงาร่างหล่อเหลาของเขาปรากฏความโดษเดี่ยวอันไร้ขอบเขต ราวกับความรู้สึกของเขามืนหม่นลงตามยามราตรีที่กำลังเคลื่อนคล้อย
ผู้ช่วยก้าวไปข้างหน้า “ได้สิครับ! ต้องได้แน่นอน! ถ้าคุณเหนียนรู้ ว่าคุณตามหาเธอมาตั้งหลายปี แถมคุณยังตามหาเธอมาตลอด รอเธออยู่ตลอด เธอจะต้องซาบซึ้งแน่ครับ!”
“…”
ฟ่านอวี่หรี่ตาสีน้ำตาลเข้มลง นัยน์ตามีประกายบางอย่าง แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ
หลังจากผู้ช่วยพูดจบ ฟ่านอวี่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่เดินไปข้างหน้าตู้เก็บไวน์ แล้วหยิบไวน์แดงออกมาจากข้างในขวดหนึ่ง
ชายหนุ่มเดินไปที่ริมหน้าต่าง พลางดื่มไวน์แดงอย่างเงียบงัน
รอคอยดวงจันทร์ค่อยๆ ลอยขึ้นท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน…
ลิ่วลิ่ว พวกเราอยู่ใต้ท้องฟ้าประดับดวงจันทร์ผืนเดียวกันแล้ว
หลายปีมานี้เธอมีความสุขไหมนะ
เธอเคยคิดถึงพี่ฟ่านอวี่ที่เธอชอบที่สุดไหม
ยังจำสัญญาใต้แสงจันทร์ระหว่างพวกเราได้ไหม…
เธอคลอดลูกสาวให้อวี๋เยว่หานแล้วคนหนึ่ง ทั้งน่ารักและเป็นเด็กดีอย่างนั้น แถมยังเหมือนเธอมากอีกต่างหาก เธอรู้ไหมว่าในใจของฉันอิจฉามากแค่ไหน
ถึงแม้เธอจะลืมเขาไปแล้ว แต่ได้เห็นเธอมีความสุขอย่างนี้ ในใจของเขาไม่รู้สึกโกรธแค้นเลยสักนิด…
คฤหาสน์ตระกูลอวี๋
เหนียนเสี่ยวมู่อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วลงจากรถ แต่ไม่ได้กลับไปที่ห้องในทันที
เธอหันไปมองชายหนุ่มที่ยังนั่งอยู่บนรถ
ตั้งแต่ที่เธอขึ้นรถเมื่อครู่ เขาก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ เอาแต่กอดเสี่ยวลิ่วลิ่ว แล้วหันมามองเธอ
หญิงสาวอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วมา เขาก็ไม่หือไม่อืออะไร ยังคงพิงประตูรถ ใช้มือข้างหนึ่งรองศีรษะมองเธอต่อไป
ทำเอาเหนียนเสี่ยวมู่ขนลุกไปทั่วตัวแล้ว
ขณะกำลังจะถามว่าเขาหึงหรือเปล่า เขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน “เหนียนเสี่ยวมู่ ผมเชื่อคุณ ผมไม่ได้หึง”
คำพูดทั้งหมดของเธอจุกอยู่ในลำคอ
เชื่อคำพูดของเขาได้ที่ไหนกัน
คิดจริงๆ เหรอว่านิสัยขี้หึงของเขาจะเปลี่ยนไปแล้ว และเชื่อว่าเธอกับฟ่านอวี่ไม่มีอะไรกัน ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องง้อ
ปรากฏว่านอกจากคำพูดของเขาเมื่อครู่แล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรแก
แม้แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วพูดเจื้อยแจ้งซุกอยู่ในอกของเขาตลอด เขาก็ไม่ตอบโต้อะไร…
ท่าทางแบบนี้ ถ้าเหนียนเสี่ยวมู่ยังมองไม่ออกว่าเขากำลังหึง อย่างนั้นเธอก็ตาบอดแล้ว!
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว หนูเข้าไปข้างไหนกับคุณปู่พ่อบ้านก่อนนะ” เหนียนเสี่ยวมู่วางเสี่ยวลิ่วลิ่วลง แล้วตบก้นของเด็กหญิงเล็กน้อย
เสี่ยวลิ่วลิ่วสาวเท้าวิ่งไปหาพ่อบ้านทันที
“คุณปู่พ่อบ้านอุ้ม!”
จากนั้นเด็กหญิงก็หายไปหาของอร่อยกับพ่อบ้านทันที
เหนียนเสี่ยวมู่หันหลับไปมองอวี๋เยว่หาน ที่ยังคงนั่งอยู่บนเบาะหลังและไม่คิดจะลงจากรถ ดวงตาสดใสกะพริบเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปข้างหน้า เพื่อเข้าไปนั่งในรถอีกครั้ง
เธอกระแอมเล็กน้อย จงใจทำหน้าเคร่ง
“อวี๋เยว่หาน ฉันขอบอกกับคุณไว้นะ นางฟ้าง้อคุณไม่เป็นหรอก…” ทว่าเธอเพิ่งเอ่ยปาก จู่ๆ เขาก็ยื่นมือออกมาดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด
แขนแข็งแกร่งกอดเธอไว้จนแน่น
เขาเกยคางบนเรือนผมของเธอ เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเล็กน้อย
“เหนียนเสี่ยวมู่ ผมเชื่อคุณ แต่ผมยังหึงอยู่”
“…”
แย่แล้ว
เขาแค่พูดเพียงคำเดียว หัวใจของเธอก็เหลวเป๋วเป็นโคลนแล้ว
เธอไม่แน่ใจแล้วว่าตำแหน่งนางฟ้านี้ ให้ตายอย่างไรง้อเขาไม่ได้
ต้องได้เห็นเขาคุกเข่าลงร้องยอมแพ้…
ความคิดทุกอย่างหายวับไปทันที
หญิงสาวยื่นมือไปกอดเขาไว้ พลางขยับตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “อีกเดี๋ยวฉันต้มบะหมี่ให้คุณกินดีไหม”
“…”
อวี๋เยว่หานหรี่ตาลง ก่อนจะขยับริมฝีปากบาง “กินบะหมี่เสร็จแล้ว ให้เสี่ยวลิ่วลิ่วไปนอนเองนะ”
เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!
ตอนที่ 606 ฟ่านอวี่ที่แปลกไป
“เหนียนเสี่ยวมู่ อยู่ห่างจากฟ่านอวี่หน่อย” อวี๋เยว่หานเห็นเธอตะลึงงัน ก่อนจะโอบหญิงสาวไว้ในอก แล้วจูบบนหูเล็กน่ารักของเธอ
ในดวงตาสีดำปรากฏแววที่ต่างไปจากเดิม หลังจากนั้นเขาก็ขยับริมฝีปากบาง
“เขาชอบคุณ ผมดูออก”
ฟ่านอวี่ควบคุมความรู้สึกตัวเองไว้ดีมาก
แม้เขาจะไม่แน่ใจ ว่าฟ่านอวี่ปิดบังอะไรไว้ แต่เขาดูออกตั้งแต่ครั้งแรก ว่าอีกฝ่ายสนใจเหนียนเสี่ยวมู่ และจะไม่เคยหยุดสนใจเธอเลย
เขารู้มาตลอด แต่ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ
ผู้หญิงของเขาไม่ต้องควบคุมสายตาของตัวเองเพื่อเขา
ขอแค่เธอทำตัวดีๆ ก็พอ
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว พวกเขาหมั้นกันแล้ว
เธอเป็นคู่หมั้นของเขา ตระกูลอวี๋ไม่ใช่ครอบครัวทั่วไป ถ้าเธอเข้าใกล้ฟ่านอวี่มากจนเกินไป เขากังวลว่าจะเป็นการทำร้ายเธอ…
“เขาเป็นแค่ผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตฉัน แค่นี้คุณก็หึงด้วยเหรอ” เหนียนเสี่ยวมู่เงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเขา นิ้วมือจิ้มหน้าอกของเขาอก
อวี๋เยว่หานจับมือของเธอไว้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ไม่ได้หึง แต่อิจฉา”
“…”
“อิจฉาที่เขาไปถึงและปรากฏตัวต่อหน้าคุณก่อนผมก้าวหนึ่ง เหมือนฮีโร่ช่วยสาวสวย”
ชายหนุ่มดึงมือของเธอมาที่ริมฝีปาก ก่อนจะกัดเบาๆ ครั้งหนึ่ง แล้วเอ่ยอย่างเฉยชา “เหนียนเสี่ยวมู่ บุญคุณน่ะ ผมใช้แทนคุณก็ได้ คุณซาบซึ้งใจเขาได้ แต่ชอบเขาไม่ได้!”
“…”
บ้าอำนาจจริงๆ…แต่เธอก็เกลียดไม่ลง
เหนียนเสี่ยวมู่กอดเอวแกร่งของเขาด้วยสองมือ หน้าตาเบิกบาน “พวกเราใช้บุญคุณด้วยกันก็ได้ แต่ว่า…”
เธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ จึงลุกขึ้นจากในอ้อมกอดของเขา แล้วมองเขาอย่างจริงจัง
“วันนี้ฟ่านอวี่พูดจาแปลกๆ กับฉันหลายอย่าง เขาดูเหมือนจะรู้จักฉัน!”
หญิงสาวพบว่าคำพูดของตัวเองดูกำกวมอยู่บ้าง เลยพูดซ้ำอีกครั้ง
“ฉันหมายความว่า เขาเหมือนจะรู้จักฉันก่อนหน้านี้!”
“…คุณพูดอะไรน่ะ” แววตาของอวี๋เยว่หานเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“ฉันก็ไม่รู้ เขาพูดกับฉันแค่สองสามคำ คุณก็มาแล้ว” เหนียนเสี่ยวมู่เท้าคางด้วยทั้งสองมือ ยันบนหน้าอกของอวี๋เยว่หาน แล้วเอียงคอ ครุ่นคิดถึงคำพูดของฟ่านอวี่
เขารู้จักเธอจริงๆ หรือเปล่า
เธอในอดีตเป็นอย่างไร
ถ้าเขารู้จักเธอจริงๆ เขาจะรู้จักครอบครัวของเธอด้วยหรือเปล่า
ในใจของเหนียนเสี่ยวมู่มีคำถามผุดขึ้นมากมายมาย อยากจะถามฟ่านอวี่เสียเดี๋ยวนี้
แต่พอคิดถึงอวี๋เยว่หานกับลิ่วลิ่ว เธอก็ลังเล…
ตอนนี้เธอมีความสุขมากแล้ว มีคนรักเธออย่างลึกซึ้ง ทั้งยังมีลูกสาวน่ารักน่าชัง
เรื่องราวก่อนหน้านี้ ในเมื่อลืมไปแล้ว บางทีก็ไม่ควรนึกขึ้นมาอีก
คนเราควรจะมองไปข้างหน้า
ตอนนี้ชีวิตของเธอมีความสุขมาก มีความสุขจนทำให้เธอไม่สบายใจอยู่บ้าง เพราะรู้สึกว่าได้ทุกอย่างมาง่ายดายจนเกินไป
หญิงสาวอดคิดไม่ได้ กังวลว่าทุกอย่างจะหายไป
“คุณอยากได้ความทรงจำของตัวเองคืนมาหรือเปล่า” อวี๋เยว่หานใช้สองมือประคองใบหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาสีดำลุ่มลึกจับจ้องไปที่เธอ
ความรักลึกซึ้งในสายตาของเขา ราวกับจะหลอมละลายเธอได้แล้ว
ขอเพียงเป็นเรื่องที่เธออยากทำ เขายินดีสนับสนุนเธอ และอยู่เคียงข้างเธอ
“ฉันไม่รู้…” เหนียนเสี่ยวมู่ลังเลอยู่บ้าง
ครั้นสบสายตาของเขา เหนียนเสี่ยวมู่ก็เม้มปาก แล้วซบเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
สองมือกอดเขาจนแน่น
ไม่มีใครไม่อยากรู้อดีตของตัวเอง ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไร
แต่เธอรู้สึกว่าปฏิกิริยาของฟ่านอวี่ดูแปลกๆ
ยังมีคำพูดของเขาอีก เธอแต่งงานกับอวี๋เยว่หานไม่ได้ มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่
เพียงเหนียนเสี่ยวมู่คิดถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็ต่อต้านโดยที่ไม่รู้ตัว
เธอซบลงในอกของเขามากยิ่งขึ้น…
ชายหนุ่มรู้สึกว่าเธอไม่สบายใจ มือใหญ่จับท้ายทอยของเธอไว้ แล้วลูบศีรษะของเธอด้วยความรักใคร
