ตอนที่ 718 ไม่ได้มีหน้าพบพระองค์อีกต่อไป
หลู่ซึ่งไม่เคยคิดเลยว่าเหยาซูผู้สงบและเป็นธรรมชาติจะมีท่าทีเช่นนี้
นี่ไม่ใช่ทั้งหมดดังที่เขาได้ยิน เหยาชูกล่าวว่า “ถ้าคดีนี้ได้รับการแก้ไขภายในสามวันและหลู่เหยาไม่มีความผิด ครอบครัวของข้าจะดําเนินงานศพตามปกติ หากหลู่เหยามีความผิด จะมีการยื่นฟ้องหย่ากับทางการ และตระกูลเหยากับตระกูลหลู่จะไม่มีความสัมพันธ์ต่อกันอีก” คําพูดเหล่านี้ เป็นไปในทิศทางเดียวกับเฟิงหยูเฮง
หลู่ซ่งรู้ว่าเขาจะไม่สามารถได้รับผลประโยชน์แม้แต่เล็กน้อยจากตระกูลเหยา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยู่ต่อไป และเขาได้รับความอับอายนี้ นอกจากนี้ตระกูลเหยาไม่เคยอนุญาตให้เขาเข้าไป พวกเขายังคงอยู่ที่ทางเข้าในขณะที่คุยเรื่องเหล่านี้ แม้ว่าคืนนี้จะตกต่ํา มันคงหนีไม่พ้นที่จะมีคนที่ไม่มีอะไรจะทําและอยากเห็นบางสิ่งที่สนุกสนาน เขาไม่ต้องการที่จะเสียหน้ามากกว่านี้และได้แต่จากไปอย่างเศร้าโศกเท่านั้น
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูรถม้าของตระกูลหลู่ไกลออกไปและได้แต่พูดอย่างเย็นชา ในเวลาเดียวกันนางพูดกับจิงจุนและเหยาซู “ท่านลุงใหญ่ไม่จําเป็นต้องเข้าใจตระกูลหลู่ ตระกูลเหยาของเราควรทําในสิ่งที่จําเป็นต้องทํา ข้าเชื่อว่าทัศนคติของตระกูลเหยาก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ท่านปู่คิดขึ้นมาใช่หรือไม่ ?
เหยาจิงจุนพยักหน้า “อาเฮงพูดถูก ท่านพ่อที่ต้องการให้เราตอบตระกูลหลู่ด้วยวิธีนี้”
เฟิงหยูเฮงถามเหยาซู “ถ้าอย่างนั้นลูกพี่ลูกน้องคนโตเลิกกับหลู่เหยาแล้วหรือ ?”
เหยาซูพยักหน้า “อาเฮงไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้เป็นคนโง่ ข้าบอกมันก่อน ถ้ามันเป็นแค่ข้าที่กําลังทุกข์ทรมานเล็กน้อย ข้าก็สามารถทนได้ทั้งหมด แต่ถ้านางมีเจตนาชั่วร้ายต่อผู้อื่น สมาชิกของตระกูลเหยาจะไม่ยอมทนกับคนแบบนี้”
“ดีมาก” เฟิงหยูเฮงพอใจในทัศนคติของตระกูลเหยา ด้วยการสนับสนุนเพิ่มเติมจากเหยาเซียน นางเชื่อมั่นว่าตระกูลเหยาจะไม่ประสบกับความสูญเสียในเรื่องนี้ แต่นางก็ยังให้คํามั่นสัญญาแก่เหยาซู่ว่า “สบายใจได้ ไม่ว่าตระกูลหลู่จะทําอะไร และไม่ว่าเรื่องนี้จะใหญ่ขนาดไหน ตระกูลเหยาก็มีหลานอย่างข้าที่คอยสนับสนุนมันจากด้านหลัง ข้าจะให้การสนับสนุนตระกูลเหยา วันแห่งความสุขของตระกูลหลู่ควรจะสิ้นสุดลง เราแค่ต้องรอดูอย่างระวังว่าแผนต่อไปของตระกูลหลู่คืออะไร”
คืนนั้นตระกูลหลู่พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามผู้คนในตระกูลเหยาและคฤหาสน์ขององค์หญิงมีความฝันอันแสนหวาน ห้องโถงไว้ทุกข์ซึ่งติดตั้งไว้ชั่วคราวแสงไฟดับลง ไม่ใช่แม้แต่บ่าวรับใช้ที่ถูกทิ้งให้ยืนอย่างระมัดระวัง ทั้งสองวิธีไม่มีศพอยู่ในโลงศพและไม่มีอะไรที่จะต้องปกป้อง ทุกคนนอนหลับอย่างสงบสุข
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นมันเป็นช่วงเช้าของราชสํานักปกติ หลังจากประชุมเสร็จเสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่ได้ออกจากพระราชวังทันทีหลัง เขากลับมาและส่งข้อความจากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังพระรา ชวังด้านในอย่างรวดเร็ว
ข้างในตําหนักชุนชาน, พระสนมหยวนชูกําลังนั่งอยู่ในห้องโถงด้านนอกและกินรังนก หลู่ซ่งนั่งบนเก้าอี้ด้านข้างพร้อมกับแสดงออกอย่างกระตือรือร้น
อย่างไรก็ตามพระสนมหยวนซูไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อย นางกินรังนกต่อไป นางจะเงยหน้าขึ้นมอง แต่จะไม่พูดเป็นครั้งคราว
หลู่ซ่งรู้สึกอึดอัดใจเช่นกัน แต่เขาได้เริ่มที่จะขอผู้ชม พระสนมก็เป็นมารดาของเจ้านายของเขาด้วย เนื่องจากเจ้านายไม่พูด เขาสามารถลองและทําลายความเงียบงุ่มง่ามได้เท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงหัวเราะสองสามครั้ง จากนั้นจึงพูดกับพระสนมหยวนชู “เมื่อพูดถึงการมาเยือนของข้า เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่เคยเห็นองค์ชายแปดมาหลายปีแล้ว ข้าสงสัยว่าทุกอย่างทางภาคใต้เป็นไปด้วยดีหรือไม่ขอรับ ?”
พระสนมหยวนชูพยักหน้า “มันน่าจะดี ! แต่ใครจะรู้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด จดหมายจะรายงานเฉพาะเรื่องที่ดี และจะไม่รายงานข้อกังวลใด ๆ แน่นอนว่าข้าไม่รู้เช่นกัน”
“เจ้าหน้าที่ผู้นี้ได้ยินเมื่อวานนี้จากเจ้าหน้าที่ทางภาคใต้ว่าองค์ชายแปดได้รับความนิยมมากในภาคใต้ และมีกองทหารจํานวนมากอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาเป็นที่ชื่นชอบในหมู่พลเมืองเช่นกัน พระสนมวางใจได้ขอรับ” หลู่ข่งยิ้มและมองไปในทิศทางของพระสนมหยวนชูเป็นครั้งคราว เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พระสนม เมื่อเจ้าหน้าที่คนนี้กลายเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางสนมเคยกล่าวกับเจ้าหน้าที่บางคนว่าต้องการบุตรสาวคนหนึ่งของตระกูลหลู่อยู่ข้างพระองค์ ข้าสงสัยว่าเรื่องนี้”
พระสนมหยวนซูเยาะเย้ยข้างในและคิดว่าหลู่ซึ่งยังคงพูดถึงเรื่องนี้ มันน่าเสียดายที่วันนี้ไม่สามารถเทียบกับอดีตได้ในอดีตอิทธิพลขององค์ชายแปดอ่อนแอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมาถึง ซึ่งเขามีอิทธิพลน้อยลง มันก็เกิดขึ้นที่ตระกูลหลู่และครอบครัวมารดาของนางมีความสัมพันธ์กันเล็กน้อย นางเคยได้ยินเช่นกันว่าฮ่องเต้ตั้งใจที่จะให้หลู่ซึ่งอยู่ในตําแหน่งของเสนาบดีฝ่ายซ้ายซึ่งทําให้นางเกิดความคิดนั้น แต่ตอนนี้…
“บุตรสาวของตระกูลหลู่ ? ” ในที่สุดนางก็วางอาหารในมือของนางลง และกล่าวกับหลู่ซ่งอย่างเหมาะสม “หลังจากเรื่องเมื่อวานนี้ ตอนนี้ตระกูลหลู่มีบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ใช่หรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งพยักหน้าอย่างไร้จุดหมาย “แม้ว่าจะมีบุตรสาวสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ใบหน้าของอีกคนก็ถูกทําลายไปแล้ว แม้ว่านางจะมีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามมาก แต่ตอนนี้นางก็ไม่ทําอะไรเลย นางจะคู่ควรที่จะอยู่ข้างพระองค์ได้อย่างไร แต่บุตรสาวคนที่สามของเจ้าหน้าที่ยังมีชีวิตอยู่ นางเป็นบุตรสาวที่เหมาะสมของฮูหยินใหญ่ ถ้าพระสนมจําคําพูดในครั้งนั้นได้…”
“แล้วจะนําเรื่องนี้ขึ้นมาพูดกับโมเอ๋อ ? ” พระสนมหยวนชูหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าถ้าสิ่งนี้นําเรื่องนี้มา ข้าก็ไม่มีทางเลือกนอกจากช่วยเหลือตระกูลหลู่จากเจ้าเมือง ข้าไม่ควรยินยอมให้ความสัมพันธ์ฉันญาติในอนาคตของเราจากการแต่งงานนั้นถูกลากลงโคลนใช่หรือไม่ ?”
หลู่ซ่งตกใจและลุกขึ้นยืนแล้วคุกเข่ากล่าวซ้ําๆ ว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่กล้าขอรับ เจ้าหน้าที่คนนี้ไม่กล้าขอรับ !”
พระสนมหยวนซูไม่พูดมากนักเพียงกล่าวว่า “ข้าจะเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปด เรื่องนี้ก็จะถูกนําขึ้นมา แต่เจ้ารู้ว่าด้านเจ้าเมืองไม่ใช่คนที่อยู่ในอํานาจของข้า องค์หญิงอันก็ไม่ใช่คนที่จะสร้างความขุ่นเคืองได้ ในฐานะบุคคล หลู่ข่งอย่าโลภมากเกินไป ข้าจะเห็นด้วยกับเรื่องหนึ่ง เจ้าไม่ควรคาดหวังว่าข้าจะเห็นด้วยกับเรื่องที่สอง มิฉะนั้น…”
“เจ้าหน้าที่คนนี้เข้าใจขอรับ !” หลู่ซ่งกล่าวอย่างรวดเร็ว “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ต้องการที่จะมีอ นาคตที่ดีสําหรับบุตรสาวของข้า และหวังว่าจะมีส่วนช่วยในการวางแผนขององค์ชายแปดต่อไปในอนาคต ข้าหวังว่าพระสนมจะให้การสนับสนุนขอรับ” ในที่สุดเขาก็เอ่ยคําร้องขอ 2 เรื่อง แต่เขาหวังว่าพระสนมหยวนชูจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความหวังใด ๆ เพิ่มเติม เขาแสดงความขอบคุณอย่างรวดเร็วต่อพระสนมหยวนซู เมื่อได้รับข้อตกลงจากพระสนมหยวนชูเพื่อส่งจดหมายฉบับใหม่ถึงองค์ชายแปดอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเขาก็ออกจากตําหนักชุนชานด้วยความพึงพอใจ
แต่เมื่อเขาจากไป รอยยิ้มที่เกิดจากข้อตกลงซึ่งปรากฏบนใบหน้าของพระสนมหยวนซูก็หายไปในทันที
หยู่ซู่ นางกํานัลในตําหนักถามนางเบา ๆ ว่า “พระสนมวางแผนที่จะเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปดหรือไม่ ? ”
พระสนมหยวนชูพยักหน้า “แน่นอน ข้าไม่ได้เขียนจดหมายถึงโมเอ๋อนานแล้ว และควรถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“ งั้นเรื่องของเสนาบดีหลู่ละเจ้าค่ะ ?”
“หืมม !” นางยักไหล่ “บุตรสาวของตระกูลหลู่ ? พวกเขาเป็นใคร ? ในอดีตข้าคิดว่าอาจมีโอกาสใช้ตําแหน่งของหลู่ซ่งในฐานะเสนาบดีเพื่อเปิดทางกับเจ้าหน้าที่ในเมืองหลวง แต่ตอนนี้มันแตกต่างกันจริง ๆ ไม่คิดว่าตระกูลหลู่จะไร้ความสามารถเช่นนี้ ไม่นานหลังจากดํารงตําแหน่งเสนาบดี พวกเขาลงเอยด้วยการเป็นศัตรูกับองค์หญิงจีอัน ? ไม่ใช่ข้าที่ทําให้ความทะเยอทะยานขององค์หญิงจีอันเพิ่มสูงขึ้น มันยิ่งลดศักดิ์ศรีของข้าลง แม้ว่าข้าจะอยู่ในพระราชวัง แต่สิ่งที่ได้ยิน และมองเห็นได้นั้นไม่น้อยไปกว่าคนภายนอก ข้ากลัวว่าตระกูลหลู่จะหมดอํานาจ”
หยู่ซู่พยักหน้า นางอยู่ในพระราชวังมานานหลายปี และนางเคยอยู่ข้างพระสนมหยวนชูมานานแล้ว นางจะไม่เข้าใจสิ่งที่ทําให้สถานการณ์มีความหมายได้อย่างไร ตอนนี้ตระกูลหลู่กําลังจะสูญเสียอํานาจ ความสนใจของพระสนมก็หันไปคนอื่นเช่นกัน ไม่เป็นที่รู้แน่ชัดว่าความสนใจนั้นเปลี่ยนไปเพียงใด อะไรถูกหรือผิด
“พระสนม” หยู่ซ่กังวลเล็กน้อย “นางผู้นั้น นางจะถูกสนับสนุนได้หรือไม่เจ้าคะ ?”
พระสนมหยวนซูขดมุมปากของนาง “ไม่ว่านางจะเป็นที่รู้จักหรือไม่หลังจากที่พยายาม แต่เมื่อข้าเห็นแล้วการมีคนอยู่ในมือนั้นไม่ใช่เรื่องเลวร้าย โหรงเจิ้ง” นางเรียกขันทีที่รับใช้ในตําหนักของนาง “ไปเตรียมพู่กันและหมึก ข้าจะเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปดเป็นการส่วนตัว”
ในวันที่ 16 ของเดือนแปด ตระกูลเหยาเอ่ยขึ้นมา สําหรับเรื่องนี้กับหลู่เหยาตระกูลเหยาจะไม่ยอมรับผู้เยี่ยมชมที่ต้องการแสดงความเคารพ ทุกอย่างกําลังรอผลการพิจารณาคดีของเจ้าเมือง ในเวลาเดียวกันตระกูลเหยายังรายงานถึงกรณีของซูชื่อที่ถูกจงใจดึงลงไปในน้ําโดยหลู่เหยา เพื่อเป็นตัวเร่งให้เกิดการเผชิญหน้าระหว่างพี่น้องตระกูลหลู่
เจ้าเมืองได้รับคดีอย่างเป็นทางการ และประกาศว่าเขาจะเปิดเผยความจริงอย่างแน่นอน ซึ่งทําให้ตระกูลหลู่ทั้งหมดไม่พอใจ แต่คฤหาสน์เหยาดําเนินการกับสิ่งที่ต้องทํา พวกเขาไม่ได้ปิดประตูไม่ต้อนรับแขก เหยาซูยังคงขึ้นราชสํานักต่อไปตามความจําเป็น ขณะที่เหยาเซียนยังคงไปเยี่ยม ชมห้องโถงสมุนไพร แม้แต่บ่าวรับใช้ก็พูดคุยและหัวเราะ ไม่มีสัญญาณของงานศพ
ในบ้านตระกูลเฟิง เฟิงเซียงหรูนอนจนถึงเที่ยง ชานชูบ่าวรับใช้บอกกับนางว่า “อนุอันไปที่ร้านแล้วเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าธุรกิจของร้านค้านั้นค่อนข้างดี นางยังได้รับเงินอีกเล็กน้อย คุณหนู” ชานชูส่งชาหนึ่งถ้วยให้เฟิงเซียงหรูซึ่งยังนั่งอยู่บนเตียงและบอกนางว่า “คุณหนูดื่มเพื่อแก้อาการเมาค้างเจ้าค่ะ ก่อนจะออกไป อนุอันได้สั่งให้บ่าวรับใช้คนนี้เตรียมให้คุณหนูเจ้าค่ะ ข้าอุ่น 3 ครั้ง แล้ว รอคุณหนูตื่นเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูถหัวนางด้วยสีหน้าขมขื่น ชาที่กําลังอุ่นงั้นหรือ ดูเหมือนว่านางจะเมาจริง ๆ หรือ ? ปรากฏว่ามันไม่ใช่ความฝัน ? ไม่แปลกใจที่นางปวดหัวมาก แต่… นางกลับมาได้อย่างไร ทําไมนางจําไม่ได้แม้แต่น้อย ?
เฟิงเซียงหรูเคาะหัวของนาง ๆ อย่างไรก็ตามชานซูปัดความสงสัยออกมาว่า “คืนนั้นทําไมคุณหนูถึงดื่มสุราผลไม้มากขนาดนั้นเจ้าคะ ? ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นสุรารอบ ๆ ตัวคุณหนู แต่คุณหนูก็พ่นเรื่องไร้สาระมากมาย คุณหนูไม่รู้ เมื่อคืนองค์ชายเจ็ดพาคุณหนูกลับเรือนอนุอันโกรธเจ้าค่ะ อนุอันออกมาและคุกเข่าในสนามเป็นเวลานาน อนุอันลุกขึ้นยืนเมื่อพระองค์กลับไปเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ ? ” เฟิงเซียงหรูตกใจและกระโจนขึ้นจากเตียง นางคว้าชานซูและถามต่อ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ? ใครพาข้ากลับมา ?”
ชานชูเขย่าอย่างไร้ประโยชน์ และกล่าวว่า “องค์ชายเจ็ด เป็นองค์ชายเจ็ดที่มาส่งคุณหนูเจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ไม่ลืมที่จะเพิ่ม “แต่คุณหนู เมื่อคืนนี้คุณหนูพูดอะไร คนที่สนับสนุนคุณหนูนั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดว่าเป็นองค์ชายเจ็ด แต่คุณหนูก็ยังคงพูดว่าชวนเทียนยี่ และชวนเทียนยี่เท่านั้น คุณหนูสาม มันจะดีได้อย่างไร นั่นคือองค์ชายสี่ ! ไม่ใช่ว่าคุณหนูชอบองค์ชาย เจ็ดหรือเจ้าคะ ? ” คําพูดสุดท้ายของบ่าวรับใช้นั้นเงียบมาก ในตอนท้ายนางงุนงงไปหน่อย คุณหนูของนางพลาดไปแล้ว?
เฟิงเซียงหรูล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วใช้มือทั้งสองปิดหน้าของนาง
นางไม่มีอะไรเหลือแล้ว นางไม่มีอะไรเหลือแล้วจริง ๆ ! นางดื่มมากเกินไปและองค์ชายเจ็ด ช่วยมาส่งนางกลับบ้าน สิ่งนี้ก็น่าละอายพอแล้ว แต่ปัญหาก็ยิ่งกว่านั้นคือนางเรียกชื่อซวนเทียนยี่ที่ร้ายกาจ นางทําอะไรกันแน่ นับจากนี้เป็นต้นไปนางไม่มีหน้าไปพบองค์ชายเจ็ดแล้ว
นางลุกขึ้นนั่งบนเตียง นางไม่ใส่ใจกับสิ่งที่ชานชูพูดกับนาง นางรับน้ําชาจากบ่าวรับใช้และดื่มจนหมดในรวดเดียว
ชานชูได้รับความตกใจจากการกระทําอย่างกะทันหันของคุณหนู อย่างไรก็ตามจากนั้นนางเห็นคุณหนูของนางนั่งอยู่บนเตียงและเริ่มร้องไห้ ในขณะที่ร้องไห้ นางกล่าวว่า “ไม่มีอะไรเหลือเลย เส้นทางข้างหน้าถูกปิดแล้ว มันควรจะเป็นเส้นทางที่ชัดเจน แต่ข้าก็ลงเอยด้วยการไปสู่จุดจบ องค์ชายเจ็ด ในชีวิตนี้เฟิงเซียงหรูไม่มีหน้าจะพบพระองค์อีกต่อไปแล้ว…”
