ดวงตาสุขุมของกู่ฉางเกอจ้องถ้วยชาในมือขณะเป่าไอน้ำที่ลอยขึ้นมา ไม่มีฝุ่นสักนิดบนเสื้อผ้าสีขาวประดุจหิมะของเขา และชั้นหมอกก็ดูเหมือนจะห่อหุ้มใบหน้าหล่อเหลาของเขาไว้ ถ้าไม่เพ่งมอง มันยากจะเห็นสีหน้าของเขาได้
ด้วยความคิดที่เข้าใจยากและการแสดงออกที่ไม่สนใจของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจเรื่องตลกที่เกิดในโถงเลย
เขาทำตัวเหมือนผู้สังเกตการณ์เงียบๆ เฝ้าดูโลกจากเบื้องบน
อย่างน้อย นั่นก็คือวิธีที่ทุกคนในโถงเห็นเขา
ไม่ว่ามันจะเป็นใคร พวกเขาก็คิดว่าตัวตนของชายตรงหน้าไม่เรียบง่าย ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์หรือท่าทาง คนสามารถรู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่
เขาไม่ใช่มนุษย์!
แน่นอน สิ่งที่ไม่มีใครรู้คือใบหน้าไม่แยแสของกู่ฉางเกอนั้นเกิดจากความรู้สึก….ว่างเปล่าต่างหาก มันไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นในโถง แต่เขาทำไม่ได้ ในเวลานี้ เขากำลังมึนงงกับความทรงจำที่ผสานเข้ากับของคนอื่น
เขาคือผู้ข้ามโลก!
วินาทีก่อน เขายังหลับในห้องของเขา และวินาทีต่อมา เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกแฟนตาซีแสนอันตรายนี้ทันทีที่ลืมตา
ที่นี่ ผู้ยิ่งใหญ่สามารถคว้าจับดวงดาวและดวงจันทร์ได้ การบินเป็นเรื่องง่าย
แต่ทว่า ผู้อ่อนแอจะโดนเหยียบย่ำใต้เท้าผู้แข็งแกร่ง ชีวิตพวกเขาจะไม่ต่างอะไรไปกับดินโคลนหรือหญ้า
….
เขาคือศิษย์หลักของแดนเซียนจากอาณาจักรเบื้องบนที่ลงมายังอาณาจักรเบื้องล่างเพื่อฝึกฝนตนเอง เขาเกิดมาพร้อมพรสวรรค์และภูมิหลังน่ากลัว
แม้มันจะฟังดูดีในหูคนอื่น แต่ประสบการณ์ของกู่ฉางเกอจากการอ่านนิยายออนไลน์ในชาติก่อนทำให้สถานการณ์ปัจจุบันของเขาเด่นชัด เขาไม่ต่างอะไรจากกลุ่มตัวร้าย หนึ่งในตัวร้ายที่กำลังจะโดนบดขยี้ในอีกไม่กี่ตอน
ความตระหนักรู้นี้ทำให้กู่ฉางเกอเจ็บปวดใจ
ขณะมองฉากตรงหน้า เขาก็ตระหนักว่าวินาทีที่เขาย้ายโลก เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กำลังจะโดนบุตรฟ้าประทานเหยียบย่ำ!
ชื่อเย่เฉินนั่นเห็นได้ชัดว่าเป็นชื่อสุดโหลสำหรับพระเอกแทบทุกเรื่อง
สำหรับชื่อของเขา?มันคือกู่ฉางเกอ ชื่อที่ผู้แต่งมักมอบให้กับตัวร้ายสุดเก่งที่จะเป็นบันไดให้พระเอกเหยียบย่ำ
เขาเผยตัวอย่างยิ่งใหญ่ งั้นตัวเอกก็จะได้รับชื่อเสียงมากมายถ้าบดขยี้ตัวร้ายที่ยิ่งใหญ่แบบเขาได้สิ?
“กู่ฉางเกอ..”
“กู่ฉางเกอ..”
ตอนนี้ เย่เฉินได้เรียกชื่อกู่ฉางเกอหลายครั้ง แต่ก็ไร้การตอบสนอง
กู่ฉางเกอไม่คิดจะชายตาแลมองเขาด้วยซ้ำ
กระดูกของเย่เฉินส่งเสียงกรอบแกรบขณะที่เขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธหลังไม่ได้รับความสนใจ ในมุมมองของเขา กู่ฉางเกอกำลังดูถูกเขา
“นี่มันจะมากเกินไปแล้ว!?กล้าดียังไงถึงเรียกชื่อคุณชายแบบไร้หางเสียงเช่นนี้?”
ครั้งนี้ เสียงคำรามดังขึ้น ตามด้วยพลังกดขี่อันยิ่งใหญ่ ปะทุจากด้านข้างของกู่ฉางเกอ คนที่พูดคือฉู่เสวียน บุตรศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการแต่งตั้งใหม่โดยแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เซวียน
เขาก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าเย็นยะเยือก และอักษรโบราณต่างๆก็ปรากฏรอบฝ่ามือเขาขณะที่พลังอันยิ่งใหญ่ของเขาปะทุขึ้น แสดงให้เห็นว่าเขาพร้อมโจมตีเย่เฉินเป็นการสั่งสอน
ตอนนี้เป็นเวลาที่เขาจะอวดฝีมือ หากไม่ใช่เพราะกู่ฉางเกอพูดชมเขา เขาคงไม่ได้มาถึงตำแหน่งนี้ เขาคงไม่สามารถเอาชนะศิษย์หลักคนอื่นได้ง่ายๆและกลายเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์
ด้วยเหตุผลนั้น เขาจึงขอบคุณกู่ฉางเกออย่างมาก
เหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่เหมือนซูชิงเกอ ผู้เกิดมาจากบิดาอันเป็นประมุขศักดิ์สิทธิ์และถูกกำหนดให้เป็นท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ตั้งแต่เกิด
“เย่เฉิน เจ้าเด็กอวดดี!เจ้าท้าทายอำนาจของนิกายซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าแขกของเรา และมันก็ทำให้ข้าตั้งคำถามถึงความภักดีของเจ้าที่มีต่อนิกาย”
“ผู้คุม!มาจับสัตว์ร้ายตัวนี้ไปเข้าคุกใต้ดิน รอการพิพากษา!”
ตอนนี้ ผู้อาวุโสยังยืนขึ้นและตะโกนใส่เย่เฉินเพื่อรับคะแนนความโปรดปรานจากกู่ฉางเกอ ไม้มีทางที่เขาจะยอมส่งผ่านโอกาสดีๆแบบนี้
“เห็นด้วย!ท่านประมุข ข้าเสนอให้เราทำลายฐานบ่มเพาะของเย่เฉินผู้นี้และโยนเขาออกจากนิกาย”
“ถูกต้อง!เราจะมอบคำอธิบายที่สมเหตุสมผลให้คุณชายกู่ได้ด้วยทางนี้!”
ผู้อาวุโสคนอื่นยังตอบสนองและยืนขึ้นทีละคนเพื่อประจบ สาปแช่งเย่เฉินสำหรับความกล้าและความไม่เคารพด้วยการแสดงออกที่ชอบธรรม
การแสดงนี้ทำให้แขกทุกคนตกใจ
ชายหนุ่มลึกลับในชุดขาวนั่นเป็นใคร?
ในทางกลับกัน เย่เฉินกลับหน้าซีด เขาสามารถบอกได้ว่าสถานการณ์ไม่เข้าข้างเขา ทุกคนกำลังพยายามเอาอกเอาใจกู่ฉางเกอผู้นั้น แม้แต่ซูชิงเกอก็ยังไม่พูดเพื่อเขา!
ทำไมถึงเป็นแบบนี้?!ทุกอย่างต่างจากที่เขาคิดไว้!
จากนั้น ความหนาวเย็นก็แผ่ไปทั่วตัวเขา ทำให้จิตใจของเย่เฉินสงบลง
กู่ฉางเกอยังนั่งนิ่ง แต่มองเห็นความสนใจในดวงตาของเขาขณะที่เขาจิบชา
แปลก?เขายังไม่พูดสักคำ แต่บุตรฟ้าประทานที่ชื่อเย่เฉินกลับลงเอยในสถานการณ์นี้แล้ว?นี่เป็นเรื่องผิดปกติเมื่อพิจารณาถึงสถานะของเขาในฐานะบุตรฟ้าประทาน
ตามสายตาของกู่ฉางเกอ เขาเห็นแหวนที่ประดับบนนิ้วของเย่เฉิน
[โฮ่!]
ดูเหมือนมันจะเป็นพล็อตรุ่นปู่ที่ได้รับความนิยมเมื่อสองสามปีก่อนในโลกเดิมของเขา สมกับเป็นบุตรฟ้าประทาน พวกเขาต้องมีของสุดโกงติดตัวเช่นนี้ แหวนที่ได้รับสืบทอดมาโดยมีวิญญาณของอาจารย์สุดเก่ง
“กู่ฉางเกอ เจ้ารู้จักแต่วิธีกลั่นแกล้งผู้อื่นด้วยสถานะของเจ้าหรือไง?”
เย่เฉินคำรามอีกครั้ง จ้องกู่ฉางเกอตาเขม็ง เขารู้สึกว่าสถานการณ์นี้เป็นกู่ฉางเกอที่จัดเตรียมไว้เล่นงานเขา ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่าย ประมุขศักดิ์สิทธิ์จะยอมมอบท่านหญิงศักดิ์สิทธิ์ไปได้ไง?
หลายอย่างอาจเกิดขึ้นเมื่อคืน!
เย่เฉินรู้สึกโกรธในใจพอคิดถึงความจริงนี้ เขาอยากฆ่ากู่ฉางเกอเป็นพันๆครั้ง ฉีกเขาเป็นหมื่นๆชิ้น
เขาเคยผ่านความยากลำบากกับซูชิงเกอมา แต่ก็ทำได้แค่มองนางจากระยะไกลโดยไม่มีโอกาสเข้าใกล้ มากเสียจนเขาไม่ได้แตะต้องชายเสื้อนางด้วยซ้ำ
แต่ กู่ฉางเกอผู้นี้….!
