ทันทีที่กู่ฉางเกอปรากฏตัว พวกเย่หลิวลี่ก็สังเกตเห็นเขาแม้จะยุ่งกันอยู่
‘กู่ฉางเกอ?!ทำไมเขาถึงมาที่นี่?และเขามาถึงเร็วขนาดนี้ได้ไง?’
การปรากฏตัวของเขาทำให้เย่หลิวลี่แปลกใจ และใบหน้าก็ขาวซีด แม้กู่ฉางเกอจะอ้างว่าเขาไม่มีเจตนาฆ่าเย่เฉิน หรือไม่สนใจ แต่นั่นก็แค่คำพูด ใครจะรับประกันได้ว่าเขาไม่ได้โกหก?
ตอนนางคิดถึงเรื่องนั้นหลังออกเมือง นางก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ กู่ฉางเกอต้องได้รับบางอย่างจากพี่ชายเฉินแน่ ไม่งั้นเขาคงไม่เก็บชีวิตเขาไว้
สำหรับว่าเขาอยากได้อะไร?เย่หลิวลี่คิดไม่ออกในตอนนั้น
แต่ตอนนี้ นางเดาได้แล้วหลังมาอยู่ในอาณาจักรลับนี้ แค่มรดกที่ทิ้งไว้โดยกึ่งเทพสูงสุดไม่พอจะทำให้คนอย่างกู่ฉางเกอเคลื่อนไหวจนถึงจุดที่ลงมาอาณาจักรเบื้องล่างแน่ เขาต้องมาที่นี่เพราะของที่ซ่อนในนี้!
‘นั่นไม่ถูก!ตามที่พี่ชายเฉินบอก มีแค่เขาถึงมีแผนที่ กู่ฉางเกอจะพบที่นี่เร็วขนาดนี้ได้ไง?และทำไมกลุ่มของเขาถึงทำเหมือนมาถึงโดยไม่เจอปัญหาอะไร?พวกมันไม่เจอกับดักหรือสัตว์อสูรเลย?’
การตระหนักรู้นี้ทำให้เย่หลิวลี่ใจสั่น
‘เขาต้องตามหลังเรามา หรือทิ้งบางสิ่งไว้บนตัวพี่ชายเฉินเพื่อสะกดรอยตาม นั่นเป็นแผนของเขา!’
เย่หลิวลี่สมกับเป็นเจ้าหญิงตระกูลเซียนเย่ ความคิดของนางฉับไวและเดาแผนการออกได้ทันที
หัวใจของนางเปลี่ยนเป็นเย็นชาพอประติดประต่อเรื่องราวเข้าดว้ยกัน
กู่ฉางเกอน่ากลัวมาก!
เขาวางแผนล่วงหน้าขนาดนี้ได้ไง?นางคิดมานาน และเพิ่งเดาสาเหตุเบื้องหลังของเขาออก
“ดูเหมือนเราจะมาทัน”
กู่ฉางเกอเดินเข้าทางเดิน และกวาดมองเมืองโบราณใต้ดินด้วยรอยยิ้มขี้เล่นบนหน้า
เขามีสีหน้าสงบ การเดินทางของเขาราบรื่นมาก และก็เจอกับอสูรน้อยมาก
คนอาณาจักรเซียนจากตระกูลหลินกลับรู้สึกเคารพกู่ฉางเกอยิ่งกว่าเดิม และก็มองเขาเป็นพระเจ้าไปแล้ว เหนือสิ่งอื่นใด เขาพบเส้นทางปลอดภัยสำหรับทางเดินในสถานที่น่ากลัวอย่างอาณาจักรลับได้ง่ายๆ
แน่นอน กู่ฉาเงกอได้ยินความคิดพวกเขา เขาจึงขอให้พวกเขาไปขอบคุณเย่เฉินไว้ล่วงหน้า เหนือสิ่งอื่นใด เขาตามเส้นทางที่เย่เฉินเตรียมไว้ให้
“กู่ฉางเกอ ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?”
เย่หลิวลี่จ้องกู่ฉางเกอ ถามเสียงดัง ในเวลาเดียวกัน นางก็หยุดสู้กับสัตว์อสูรด้านหน้านางและก้าวถอย
โดยธรรมชาติ นางรู้คำตอบของคำถาม นางแค่พยายามซื้อเวลาให้เย่เฉิน
“ทำไมข้าถึงมาที่นี่?ข้ามาเพราะเจ้าช่วยกวาดเส้นทางให้ข้า พูดก็พูด ข้าต้องขอบคุณพวกเจ้า!”
กู่ฉางเกอตอบด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณเรา?ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าพูดอะไร?เจ้าคิดจะทำอะไรกัน?”
เย่หลิวลี่ถามอีกครั้ง ตอนนี้ นางมั่นใจแล้วว่า’พี่ชายเฉินกำลังเต้นบนฝ่ามือของกู่ฉางเกอ และกู่ฉางเกอก็รู้ที่อยู่ของเขาตลอด!’
กู่ฉางเกอจ้องหน้าเย่หลิวลี่และพูดด้วยรอยยิ้ม”ไม่เป็นไรต่อให้เจ้าจะไม่เข้าใจ แต่อย่าได้คิดถ่วงเวลาข้า!ความคิดของเจ้าเหมือนตำราเปิดต่อหน้าข้า”
[บูม!]
ทันทีที่กู่ฉางเกอพูดจบ ผู้ติดตามของเขาก็ลงมือและเริ่มระเบิดสัตว์อสูรใกล้กู่ฉางเกอออกไป
ทันทีทันใด เส้นทางด้านหน้าเขาโล่ง
ไม่มีใครสามารถรั้งเขาได้!
ถ้าเทียบด้วยจำนวน งั้นกู่ฉางเกอก็พาคนมามากกว่าเย่หลิวลี่ และยังมีผู้ยิ่งใหญ่อย่างเฒ่าหมิงด้วย ต่อให้ฐานบ่มเพาะเขาจะถูกสะกด ผู้บ่มเพาะธรรมดาก็เทียบเขาไม่ได
“กู่ฉางเกอ”
ใบหน้าของเย่หลิวลี่ซีด
แม้ป้าเสวี่ยจะปกป้องนาง นางก็ไม่สามารถเข้าไปในเมืองใต้ดินได้เหมือนกู่ฉางเกอ เหนือสิ่งอื่นใด มีฝูงอสูรมาล้อมไว้
ในทางกลับกัน พวกอสูรกลับไม่ปรากฏรอบกู่ฉาเงกอ นางรู้สึกราวกับว่ากลิ่นอายพวกมันอ่อนแอลงพอใกล้กู่ฉางเกอ มีบางอย่างดูเหมือนจะดูดพลังชีวิตพวกมันไป แต่นางไม่รู้ว่าคืออะไร
กู่ฉางเกอแค่จบ สัตว์อสูรรอบตัวทั้งหมดก็สลายไปแล้ว
หัวใจของเย่หลิวลี่เตนกระหน่ำ
นางอดกังวลถึงเย่เฉินไม่ได้ เย่เฉินจะรอดชีวิตได้ไงต่อหน้ากู่ฉางเกอ?
“เฒ่าหมิง เฝ้าที่นี่ไว้ ทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาและออกไปได้”
กู่ฉางเกอสั่งและจากนั้นก็ตรงไปทางเย่เฉิน
ทันทีที่เฒ่าหมิงได้ยินคำสั่ง เขาก็ตอบด้วยเสียงต่ำ”โปรดวางใจ นายน้อย!ทาสชราผู้นี้จะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!’
[บูม!]
เฒ่าหมิงเปิดเผยกลิ่นอายน่ากลัว ในเวลาเดียวกัน อาวุธสีแดงที่เต็มไปด้วยอักขระก็ปรากฏในมือเขา แผ่กลิ่นอายกดขี่
..
“ข้าต้องเข้าวังให้เร็วที่สุดและรับการควบคุมใจกลางอาณาจักรลับกับค่ายกลเพื่อจัดการฝูงสัตว์อสูร!เย่หลิวลี่ รอข้าก่อน ข้าจะไปช่วยเจ้า!”
เย่เฉินกัดฟันและพึมพำ เขากำลังมุ่งหน้าไปส่วนลึกของเมืองใต้ดิน
ตอนนี้ กุญแจที่เขาได้รับมาเปล่งแสงอ่อนๆ มันคือกุญแจที่สามารถเปิดประตูของวังอาณาจักรลับได้!
“ข้ามาแล้ว!มรดกของข้า!”
สุดท้ายเย่เฉินก็หยุดวิ่งหลังวิ่งครึ่งชั่วโมง ตัวของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาสูดเอาอากาศเข้าปอดทันทีที่เห็นประตูทองแดง
ความตื่นเต้นปกคลุมหัวใจเขาพอเห็นประตูและตระหนักว่าความพยายามของเขาบรรลุผลแล้ว!
เขาหยุดเดินและไม่ขยับอีก ด้านหน้าเขาคือวังที่ปกคลุมในหมอกเทา อากาศโดยรอบให้ความรู้สึกหมองหม่นและหนาวเย็น…กลิ่นอายนั้นแปลกเกินไป
ในเวลาเดียวกัน เขาก็เห็นกระดูกขาวหิมะกระจัดกระจายบนพื้น และนั่นก็ได้เพิ่มความน่าขนลุกของที่นี้ เขายังเห็นลวดลายโบราณต่างๆที่สลักบนหิน ยังมีชิ้นส่วนของอาวุธโบราณที่ขึ้นสนิม กระจัดกระจายอยู่
บ้างเปล่งแสงที่แสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ในอดีตพวกมัน ขณะที่ส่วนอื่นมีรอยเลือดแห้งบนพวกมัน
“คนส่วนใหญ่ต้องตายที่นี่ในตอนนั้น วังอาจไม่ปลอดภัยเท่าที่เจ้าคิด ทำให้มั่นใจว่าเจ้าจะพร้อมแล้วก่อนเปิดมัน”
หยานจีผู้เอาแต่เงียบพูดขึ้นและแนะนำเย่เฉิน นางสังเกตเห็นความประหลาดของสภาพแวดล้อมและรู้สึกไม่สบายใจ
มันยังแพราะเหตุนี้นางถึงเตือนเย่เฉิน
“ข้าเตรียมเม็ดยามามากเพื่อจัดการกับไอมารที่นี่ ไม่งั้นไอมารคงกัดกร่อนจิตใจข้าไปแล้ว”
“อาจารย์ ท่านไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!”
เย่เฉินไม่ฟังนางนัก และหยิบเอากุญแจออกมาเพื่อเปิดประตู ตอนนี้ที่เรื่องราวมาถึงจุดนี้ คำหนึ่งหรือสองคำจากหยานจีก็ไม่สามารถหยุดเขาได้
อะไรอีก?เย่หลิวลี่กับคนอื่นอยู่ในสถานการณ์วิกฤตและกำลังสู้กับพวกอสูรด้านนอก เขาไม่มีเวลามาคิดเล็กน้อย
หยานจีอดถอนหายใจไม่ได้พอได้ยินและตัดสินใจไม่พูดอะไรอีก
พอพูดจบ เย่เฉินก็มองกุญแจวัง กุญแจนั้นโบราณ คล้ายเข็มทิศที่ใกล้พัง
เย่เฉินไม่คิดเลยว่าของเล่นที่พังแล้วนี้จะกลายเป็นกุญแจสู่อาณาจักรลับ!
[ฮึ่ใ!]
จากนั้น กุญแจคล้ายเข็มทิศในมือเขาก็เปล่งแสงและแสงก็ปะทุออกจากมัน เย่เฉินรู้สึกถึงบางส่งที่เร่งเร้าเขาให้เดินไปข้างหน้าและรู้สึกหัวหมุน
อักขระสว่างบิดพันกันและลวดลายโบราณต่างๆก็ลอยรอบเหมือนเมฆ ทีละหนึ่ง แสงศักดิ์สิทธิ์หลากสีระเบิดจากเข็มทิศและกระทบบนประตูด้านหน้าเขา กระจายไปแปดทิศทาง
ไม่ช้าก็เกิดเสียงดังและประตูวังก็เปิด ในเวลาเดียวกัน กลิ่นอายยิ่งใหญ่ เก่าแก่ก็มาจากส่วนลึกของวัง และเย่เฉินก็รู้สึกเหมือนเขากำลังยืนตรงหน้าปากของมารโบราณ
กระแสพลังปราณจากทั้งอาณาจักรลับพุ่งมายังวังและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
มันราวกับมีตัวตนสูงสุดกำลังร่ายคัมภีร์สวรรค์ภายในวัง ปรารถนาจะช่วยมนุษย์ให้ทะยานขึ้นสวรรค์
ในเวลาเดียวกัน เสียงกระซิบก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงร้องแหบแห้ง
“เกลียด!จงเกลียด!”
“ข้าเกลียดสิ่งนี้!ข้าเกลียดสิ่งนี้!”
“ฆ่าพวกมัน!”
“ฆ่าพวกมัน!”
“ฆ่า!ฆ่า!”
พลังมารรุนแรงหลั่งไหลออกจากวัง
ใบหน้าของเย่เฉินซีดและแทบเสียสมดุลตอนเห็นฉากในวัง หัวของเขาอื้ออึง และเส้นเลือดทั้งตัวก็ระเบิด มันราวกับเขาเจอกับเทพโบราณซึ่งๆหน้า ปรารถนาที่จะคุกเข่า!
ง้าวดำที่มีพลังมารน่ากลัวหาใดเปรียบเจาะทะลุผ่านร่างที่นั่งบนบัลลังก์ภายในวัง
“มรดกอยู่ไหน?”
…
เย่เฉินตอบสนองอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาค้นไปทั่ว มันไม่ง่ายที่เขาจะเดินรอบๆและเขาก็สามารถรู้สึกได้ว่าผิวหนังเขาปริแตกทุกก้าวเท้า
เขาสงสัยว่านี่คือพลังที่ทิ้งไว้โดยผู้สร้างอาณาจักรลับหรือเปล่า?
หัวใจของเขาเต้นกระหน่ำ มันน่ากลัวเกินไป!เกินไปจนเขารู้สึกว่ามันสามารถฉีกท้องฟ้าและทำลายดวงดาวได้
“มรดกก็อยู่ในศพไง”
เสียงชายหนุ่มดังเข้าหูเย่เฉิน เขาตังแข็งทื่อ และตกตะลึง
เสียงนี้?!
เป็นไปได้ยังไง?!
ดวงตาของเย่เฉินเบิกกว้าง และแขนขาก็แข็งไปหมด เขารู้สึกเหมือนตกไปในเสาน้ำแข็ง และความหนาวเย็นก็กัดกิน
เกิดอะไรขึ้น?
เสียงของกู่ฉางเกอมาจากไหน?ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด?
ความรู้สึกไม่สบายใจของเย่เฉินเป็นรูปร่าง และเขาก็ตระหนักว่าเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
“กู่ฉางเกอ ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่..”
เย่เฉินหันไปถามขณะจ้องกู่ฉางเกอ
เขาพยายามสงบสติตัวเองแล้ว เพราะเขารู้ว่าเขาไม่อาจหุนหันพลันแล่นได้
“เจ้ามันโง่!ข้ายืนอยู่ข้างหลังเจ้าตั้งแต่ต้น แค่ข้าไม่ตัดสินใจรบกวนสมาธิเจ้าในเมื่อเจ้ายุ่งกับการเปิดประตูให้ข้า”
กู่ฉางเกอพูดด้วยรอยยิ้มเยาะ เหมือนแมวเล่นกับหนู
“สำหรับว่าทำไมข้าถึงมาที่นี่?ทำไมเจ้าไม่ถามตัวเองละ?”
“ว่าแต่ ต้องขอบคุณเจ้ามากที่กวาดเส้นทางไว้ให้ข้า!”
เขาพูดอย่างเยาะเย้ย จากนั้นดวงตาที่เต็มไปด้วยควมพึงพอใจก็หันไปหยุดที่ง้าวสีดำในโถง
มันคือง้าวมารแปดทิศ!
เหตุผลที่เขาลงมาอาณาจักรเบื้องล่างก็คือมัน
กลิ่นอายของง้าวทำให้กู่ฉางเกอพอใจมาก และเขาก็รู้สึกราวกับมันสามารถเจาะสวรรค์ได้!
ในทางกลับกัน เย่เฉินกลับมีใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างมาก ความคิดแรกเขาคือกู่ฉางเกอตามหลังเขามาตั้งแต่ต้น และเพิ่งเผยตัวตอนนี้ที่เขาเปิดประตูวัง
มันแค่ว่าเขาคิดไม่ออกว่ากู่ฉางเกอทำได้ยังไง?
นี่จะหาคำอธิบายได้ไง?
‘ต้องมีคนรั่วไหลที่อยู่ข้า…
‘ใครรอบตัวข้าที่รู้ที่อยู่ข้างเหมือนหลังมือ?หรือจะเป็น..อาจารย์?’
เย่เฉินพลันคิดถึงความคิดนี้ และใบหน้าก็ยิ่งดำมืด หมัดของเขากำแน่น
ในทางกลับกัน กู่ฉางเกอกลับยิ้ม”ผู้อาวุโสหยานจี เราเพิ่งเจอกันไม่นานมานี้ ทำไมท่านไม่เผยตัวหน่อยเล่า?”
“อาจารย์ เป็นท่านจริงๆ?!”
เย่เฉินระเบิดความโกรธทันทีที่ได้ยินคำพูด และด้วยความโกรธ เขาก็ถอดแหวนออกจากนิ้วมือ
