พันธนาการจ้าวมังกร เชื่อมใจ สู่ “หัวใจ” – ตอนที่ 62

บทที่５ตอนที่９

 

 

「………อุหวาาาาาา！」

 

 

ณ หอพักชายของสถาบันโซลมินาติช่วงเช้า

 

 

เจ้าของห้องที่ถูกปลุกให้ตื่นด้วยแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาทางหน้าต่าง ถูกปลุกให้ตื่นจากฝันร้ายอีกครั้ง

 

 

ผิวของเขาซีดเหมือนกับคนเป็นไข้ และเสื้อผ้าเปียกโชกเหงื่อทั่วทั้งตัว

 

 

「อั่ก！！」

 

 

เขาคนนี้นาม โนโซมุ・ เบลาตี้ รีบเข้าห้องน้ำและวิ่งเข้าไปอาเจียนของที่อยู่ในท้องออกจนหมดสิ้นเพราะฝันร้ายที่เห็นเกือบจะทุกวัน

 

 

「……อ่อก」

 

 

หากถอดเสื้อผ้าออกและเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูซับน้ำคงจะดีขึ้นไม่น้อย

 

 

อย่างไรก็ตามใต้ตาของเขามีรอยคล้ำชัดเจน ซึ่งบ่งบอกว่าเขานอนหลับไม่เพียงพอ

 

 

（……เมื่อเร็วๆนี้ ฝันร้ายที่แสนยาวนานมันกำลังถี่ขึ้น）

 

 

โนโซมุนึกถึงฝันร้ายที่เขาเห็นยามฝันอยู่เสมอ

 

 

จนถึงตอนนั้นฝันร้ายสีเลือดที่มักจะมาสัปดาห์ละครั้ง มันมาบ่อยกว่าเดิมและบ่อยชัดขึ้นเรื่อยๆ และนี่คืออีกหนึ่งตัวตนที่ซ่อนอยูภายใต้ตัวเขากำลังกัดกินจิตใจของเขาอยู่

 

 

（แล้วผมควรจะทำตัวยังไงดี? ผมจะไม่ยอมให้หมอนั่นมัน……）

 

 

โนโซมุที่กระวนกระวายใจกำลังกลุ้มหนัก

 

 

（ควรจะบอกไอริสเกี่ยวกับเรื่องที่ผมเป็นดราก้อนสเลเยอร์ดีไหม? แต่ว่า……）

 

 

การพูดคุยกับไอริสอาจจะช่วยบรรเทาอาการได้บ้าง

 

 

หลังจากที่ตัวเขาสังหารหมู่เหล่าไซคลอปส์ภายในป่าด้วยตัวคนเดียว

 

 

ในเวลานั้นโนโซมุที่โกรธจัดจนลืมทุกทิ่งทุกอย่างเพราะโดนเพื่อนรักทรยศตัวเอง ตอนนั้นเขาปล่อยตัวเองให้ใช้พลังของดราก้อนสเลเยอร์ตามใจชอบ

 

 

ความโกรธ ความแค้น และความเกลียดชังที่ผมมองข้ามมาตลอด มันพวยพุ่งออกมาจนหมดในเวลานั้น

 

 

เขาเต็มใจที่จะฆ่าทุกสิ่งที่ขวางหน้าในตอนนั้นเพียงเพื่อระบายทุกอย่างออกมา

 

 

「อั่ก！！」

 

 

เมื่อนึกถึงตอนนั้น โนโซมุก็ไม่อยากจะบอกไอริสเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เลย  

 

 

พลังที่เกินตัวได้รับมาจากการฆ่ามังกรเทียแมท มันจะเกิดอะไรขึ้นหากพลังเหล่านั้นเข้าห่ำหั่นพวกเขาเข้า

 

 

และความกลัวว่าพวกเขาจะเลิกคบกับโนโซมุเพราะกลัวสิ่งที่โนโซมุเป็นและทำลงไปในป่านั้นมันก็ยิ่งทำให้เขาไม่กล้าบอกความจริงเข้าไปอีก

 

 

เทียแมตที่อยู่ในตัวผมมันกำลังคุ้มคลั่งอยู่ในภายในจิตใจของผมมากเรื่อยๆ และความกลัวที่ผูกมันว่ามันจะกลืนกินร่างของผมไปเมื่อไรก็ไม่รู้แน่ชัด ถึงยามนั้นโนโซมุที่เหนือยล้าทั้งกายและใจก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว

 

 

ถึงกระนั้นโนโซมุก็สวมเครื่องแบบและเตรียมกระเป๋าพร้อมจะไปเรียนตามปกติ

 

 

ไม่ว่าจะกลัวหรือกังวลแค่ไหน ผมจะลืมทุกๆอย่างเกี่ยวกับมันก็ต่อเมื่ออยู่กับทุกคน

 

 

（สุดท้ายแล้ว……ตัวผมก็ยังหนีความจริงอยู่ยังงั้น）

 

 

หลังจากนั้นเขาก็ไปสถาบัน

 

 

แม้จะรู้ว่าตัวเองกำลังหนีจากความจริงก็ตาม

 

 

◇◆◇

 

 

เมื่อโนโซมุเจอไอริสระหว่างทางและเริ่มเดินไปด้วยกัน

 

「（ฟู่……）อรุณสวัสดิ์นะทุกคน」

 

โนโซมุทักทายทุกคนหลังจากที่กำลังปรับลมหายใจเพื่อไม่ให้เกิดความกังวล

 

「อรุณสวัสดิ์คะ……」

 

「อ่าาา」

 

「อรุณสวัสดิ์คะ โนโซมุคุง」

 

「ไงโนโซมุ！」

 

「「「อรุณสวัสดิ์โนโซมุคุง」」」

 

เหล่าเพื่อนๆที่เห็นเขาก็ต่างพากันทักทายยามเช้า แต่คำตอบของ ไอริส มาร์ และทิม่าค่อนข้างทำผมหนักใจหน่อยๆ

โนโซมุกังวลว่าพวกเขาคงจะเห็นความกังวลใจของผม

 

「อาา อรุณสวัสดิ์นะคะคุณโนโซมุ！」

 

โซเมียทักทายผมออกมาด้วยท่าทางร่าเริง

เท่าที่ผมดูแล้ว เธอไม่ได้สงสัยอะไรในตัวผม เธอทักทายผมด้วยท่าทางสบายใจ

 

「สวัสดีนะครับโซเมียจัง ว่าแต่…ทุกคนเป็นอะไรไปเหรอครับ？」

 

「คุณมาร์กับคุณทิม่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เจอกันตอนเช้าแล้วล่ะคะ？ส่วนพี่สาวของหนู…น่าจะไม่เป็นไรนะคะ」

 

โซเมียให้คำตอบกับโนโซมุที่มีท่าทีฉงนและหันไปมองไอริส

 

「ไอริส เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ดูแตกต่างจากปกติไปนะครับ……」

 

「อะ อาา ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ป่วยและก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ」

 

โนโซมุถามไอริสแต่เธอก็ตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไร”

 

 

ไม่ได้หมายถึงว่าเธอป่วยหรือเป็นลมอะไรแบบนั้นหรอกนะ  

 

「……งั้นเหรอครับ？　มาร์และคนอื่นๆก็ดูแปลกๆไปเป็นอะไรงั้นเหรอครับ？」

 

「อ่า ไม่มีอะไรหรอก」

 

「อะอืม ไม่มีปัญหาอะไรเลยคะ」

 

โนโซมุกังวลเกี่ยวกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไร” เหมือนกับไอริส

 

「นี่ โนโซมุ คือว่าเรื่องที่คุยกันเมื่อวาน？」

 

「เอ๊ะ？　มีอะไรงั้นเหรอครับ？」

 

โนโซมุที่กำลังสับสนก็ถูกฟีโอเรียก

แม้จะมีบรรยากาศแปลกๆปกคลุมแต่เช้า แต่หนุ่มน้อยเผ่าจิ้งจอกก็ยังคงไม่สนใจรอบข้างเช่นเคย

ฟีโอมักจะโน้มน้าวโนโซมุในเรื่องต่างๆมากมายและสร้างปัญหาเยอะแยะ แต่ว่าความเฉื่อยชาและไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่นก็ทำให้บรรยากาศแปลกๆตรงนี้ ผ่อนคลายลง

 

「เมื่อวานตัดสินใจร่วมทีมกับข้าน้อยแล้วสินะ？แล้วคิดจะหาคนอื่นนอกจากข้าน้อยรึเปล่า？　เหลือเวลาซ้อมอีกไม่กี่วันก่อนฝึกพิเศษจริง อย่างน้อยก็อยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับเพื่อนร่วมทีมละน้อ」

 

โนโซมุพยักหน้าตามคำแนะนำของฟีโอ

แน่นอนตราบใดที่ตั้งปาร์ตี้ต้องรู้จุดแข็งและจุดอ่อนของปาร์ตี้ตัวเองเสียก่อน

 

「……นั่นสินะ ค่อนข้างจำเป็นเลยด้วย แล้วทุกคนละว่าไงบ้าง」

 

「อืม ก็ไม่รู้สินะตั้งแต่ที่ฟีโอกับโนโซมุต่อสู้กันและฉันเองก็ต้องฝึกกับพวกนายด้วยเพื่อเป็นพลังให้กับพวกนาย」

 

ซีน่าเองก็อยู่ในปาร์ตี้เดียวกันกับโนโซมุ

 

 

โนโซมุมองไปรอบๆเหล่าเพื่อนๆทั้งหลาย แต่ทุกคนก็พยักหน้าและไม่มีใครคัดค้าน

 

「เอาล่ะ！　มันเป็นกฏนี่นะหลังจากนี้ทุกคนก็พยายามเต็มที่ล่ะ」

 

ฟีโอที่พอใจกับคำตอบของโนโซมุก็ทักทายกับทุกคน

 

「ถ้ารวมฟีโอเข้าไปด้วยแนวหน้าก็จะหนาขึ้น และฉันเองก็สามารถอุทิศตัวเองให้เป็นกองหลังได้อย่างสมบูรณ์ และทอมกับพวกมิมุรุเองก็ทำบทบาทของตัวเองได้เช่นกัน「ขอโทษน้า ซีน่าวันที่สองเราจะรวมทีมกับคนอื่นน่ะ」เอ๊ะ！？」

 

ซีน่ากำลังคิดแผนการ แต่เธอก็ตกใจที่มิมุรุชิงตัดหน้าก่อน

เมื่อซีน่าหันไปมองทอมเขาเองก็พยักหน้าเช่นกัน  

 

「ก็เพราะว่าสามารถร่วมทีมกับคนในปีเดียวกันได้ใช่ไหมละ？　ในแง่ของประสบการณ์ไปอยู่กับคนอื่นมันจะได้ประสบการณ์มากกว่าอะ ก็เลยคิดว่าจะไปรวมทีมกับคนอื่นๆ」

 

มิมุรุพูดเช่นนั้นเมื่อซีน่านึกถึงมาได้

 

 

จุดประสงค์ที่เริ่มฝึกกับโนโซมุก็เพื่อประสบการณ์อันหลากหลายและเอาชนะจุดอ่อนของปาร์ตี้ที่มีบทบาทตายตัวเกินไป

 

 

เนื่องจากการตัดสินใจของมิมุรุนั้นเข้าท่าและมีประโยชน์ในด้านของประสบการณ์

 

「อืม นั่นสินะ ดีกว่าที่จะทำตามที่มิมุรุบอก อืมฉันเองก็จะเก็บเกี่ยวประสบการณ์มาให้เต็มที่เหมือนกัน……」

 

พวกเธอยืนยันจุดประสงค์ของกันและกันอีกครั้ง

 

「แล้ว มาร์วันที่สองจะมาเข้าร่วมกับพวกเราไหม？」

 

「เอ๊ะ？ข้า？」

 

「เอ๊ะ？　ฉันเหรอคะ？」

 

「อืม จะได้รึเปล่า？」

 

「เอโตะ……」

 

มิมุรุที่จ้องทั้งสองคนที่กำลังทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย  

อย่างไรก็ตามดูเหมือนทิม่าจะมองมาทางนี้ เพราะกังวลเกี่ยวกับไอริส

เธอมักจะร่วมงานกับไอริสอยู่เสมอ ดังนั้นเธอเลยพยายามฟังจากปากคู่หูของเธอ

 

「อืม ก็ดีนะ」

 

ทิม่าเองก็จ้องมองไปที่ไอริสและผมสลับไปมา

อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่พูดอะไรกับผม และตัดสินใจเข้าร่วมกับพวกมิมุรุ

 

「หาาา พี่สาวนี่ช่วยไม่ได้เลยนะคะ……」

 

โซเมียไหล่ตกกับท่าทีที่ไม่ยอมแพ้ของพี่สาวของเธอ

เธอถอนหายใจและก้มหน้าลง และเธอก็จ้องมาที่ผมเหมือนกับตัดสินใจบางอย่างได้

 

「เอ๊ะ？　อืม…โซเมียจังมีอะไรงั้นเหรอครับ？」

 

โนโซมุจ้องมองโซเมียและถามเธอ

ทุกคนรอบตัวต่างเงียบกับบรรยากาศอันแสนไร้เดียงสาของเธอ และก่อนที่จะรู้ตัว ฉันก็สนใจกับเด็กอายุ 11 ขวบคนนี้มากไปรึเปล่า?

 

「คุณโนโซมุคะ มันอาจจะเป็นการหยาบคายที่พูดกระทันหันเอาแบบนี้ แต่วันนี้ช่วยมากับหนูหลังเลิกเรียนได้ไหมคะ？」

 

「อืม วันนี้เหรอ？　อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้าีน้ ฝึกพิเศษใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้นพวกเราก็เลยจะเตรียมตัวให้พร้อม……」

 

โนโซมุพูดเพราะยังมีเรื่องอื่นให้ทำ แต่โซเมียก็จ้องมองตาเขม็ง

โนโซมุไม่รู้ว่าโซเมียคิดอะไร และเธอวางแผนจะทำอะไร

 

「เอโตะ……」

 

「โซเมีย โนโซมุคุงเขากำลังยุ่งอยู่นะ「จะไปด้วยกันได้ไหมคะ？คุณโนโซมุ」โซเมีย……」

 

โนโซมุไม่รู้แล้วว่าต้องทำตัวยังไง

ไอริสเองก็พยายามจะยอมแพ้กับสถานการณ์ตรงหน้าและพยายามลากโซเมียออกจากผม

ขณะที่บรรยากาศของสองพี่น้องตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ฟีโอที่ร่วมทีมกับโนโซมุก็

 

「อืมมม ไม่ได้จริงๆสิน้า ดูเหมือนธุระของโซมิจิเองก็น่าจะสำคัญด้วยสิ สำหรับวันนี้ไม่เป็นไรหรอกนะ โนโซมุ วันนี้ช่วยไปเป็นเพื่อนกับเธอเถอะนะ ถือว่าข้าน้อยขอร้องแล้วกัน」

 

เขาบอกให้โนโซมุไปกับโซเมียจังในวันนี้

 

「เอ๊ะ？」

 

「เดี๋ยวก่อนสิฟีโอ มันไม่ดูเหลวไหลไปหน่อยเหรอ แค่การฝึกวันแรกก็จะโดดแล้วเนี่ยนะ ทั้งๆที่นายเป็นคนชวนเขาเข้าทีมด้วยแท้ๆ」

 

ซีน่าบ่นกับฟีโอ

เนื่องจากฟีโอที่ทำตัวจริงจังและขอให้เขาร่วมทีมด้วยและเขาเองก็เป็นคนขอให้ซีน่ามาร่วมทีมด้วย เธอก็จริงจังจนถึงที่สุด แล้วตอนนี้กลับจะมาโดดฝึกกันเนี่ยนะ

 

「อืม ซีน่าเองก็เห็นแววตาของโซมิจิแล้วใช่ไหมละ อย่างน้อยข้าน้อยก็เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อนะ ยิ่งกว่านั้น ข้าน้อยก็อยากให้เธอไปกับโนโซมุด้วย」

 

ฟีโอพูดเช่นนั้นขณะจับมือของซีน่า

 

「เข้าใจแล้ว……」

 

ซีน่าพูดตอบรับคำขอของฟีโอ

เธอเองก็เห็นว่าโซเมียมีท่าทีอันจริงจังอย่างมาก ดังนั้นก็เลยไม่อยากกดดันเธอเท่าไร

ฟีโอพยักหน้าและจ้องมองไปทางโซเมียจังอีกครั้ง

 

「ก็เพราะแบบนั้นแหละน้า ข้าน้อยอนุญาตให้โนโซมุไปกับโซมิจิได้เน้อ」

 

「เห้ย ฟีโอ「ขอบคุณมากนะคะ！　คุณโนโซมุจะไปด้วยกันได้ไหมคะ！？」……เข้าใจแล้วครับ จะไปด้วยก็ได้」

 

โนโซมุยอมแพ้กับท่าทีของโซเมีย ถึงแม้ว่าเขาจะทำท่าทางสับสนแต่โซเมียก็เผยรอยยิ้มเปล่งประกายออกมา

อย่างไรก็ตามโซเมียทิ้งระเบิดขนาดใหญ่ใส่โนโซมุ ที่พยายามฟังคำขอของเธอ

 

「ถ้างั้นละก็ช่วยไปเดทกับหนูหลังเลิกเรียนด้วยนะคะ！！」

 

คำพูดของโซเมียพาทุกคนติดสตั้นกันไปหมด

โนโซมุและเพื่อนๆต่างมีท่าทีตกตะลึง และเมื่อเข้าใจความหมายแล้วพวกเขาก็แสดงสีหน้าตกใจมาอย่างแรง

 

「「「「เหะ？　เอ๊ะ？　เออออออออออออออออ๋～～～！！」」」」

 

จากนั้นก็กลายเป็นเสียงกรีดร้องของทุกคนๆ

ขณะที่แสงแดดยามเช้าอันแสนอบอุ่นแต่พื้นที่ตรงนี้กลับร้อนระอุ เสียงนกร้องก็ดังมาแต่ไกล