[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 134

　เหล่าทหารทั้งหลายเผ่นป่าราบไปจนหมด

　ส่วนคนที่ชื่อฮาเกนต้องเดินเท้ากลับไปเอง….จะรอดมั้ยนะ?

　ม้าสุดโปรดมาเรียจัง จากไปไม่กลับมา

　จริง ๆ เกาะไปพร้อมคนอื่นก็คงได้ แต่ทุกคนหนีไปก่อนแล้ว

　ขากลับนี่วิ่งด้วยความเร็วที่สูงกว่าขามาสักหนึ่งในสามเท่าได้

　ชั้นผิดเอง….ที่ไหน

　แค่ป้องกันตัวเองเอง ไม่ได้ทำเกินกว่าเหตุด้วย

　ให้ตายสิ พวกแกปล่อยตะขาบยักษ์ให้มันวิ่งเล่นแล้วมาล่าชั้นเนี่ยนะ?

　ยังดีนะที่พวกนี้ไม่ค่อยอันตราย

　ชั้นถอนหายใจดัง「กรร….」ออกมาด้วยความโล่งอก

　พอนีน่าได้ยิน เธอก็ตกใจจนตัวสั่น

　…..อยากเป็นมนุษย์จัง

　บอลแรบบิทคลานออกมาจากหลุมที่มันขุดไว้ ก่อนจะสลัดทรายออก

　「เปฟู่….」

　บอลแรบบิทถอนหายใจออกมา เหมือนกับที่ชั้นทำเมื่อกี้

　นีน่าหัวเราะออกมาเล็ก ๆ แล้วอุ้มบอลแรบบิทขึ้น

　มนุษย์นี่ มีปัญหาอะไรกับรูปลักษณ์กันนักรึไง….?

　พอนึกถึงตอนที่เจอกับมิเรียตอนที่ยังเป็นเบบี้ดรากอนอยู่ ทำเอาอยากร้องไห้เลยแฮะ

　ไม่รู้ว่าเพราะร่างกายชั้นมันเปลี่ยนไปมากรึเปล่า ถึงรู้สึกว่าเรื่องตอนนั้นมันผ่านมานานแล้ว

　ตอนนี้กิ้งก่าดำกับลิงแดงเป็นยังไงกันบ้างนะ?

　ให้เดาก็คงนั่งปั้นหม้อกับตากเนื้อกันล่ะมั้ง พวกนั้นน่ะ

　หวังว่าจะไม่โดนมอนสเตอร์ฆ่าไปแล้วนะ

　ระหว่างที่คิดเรื่อยเปื่อย บอลแรบบิทก็เดินไปหาบึงเพื่อที่จะทำความสะอาด ชั้นเลยตามไปด้วย

　คราวนี้ชั้นจะไม่พลาดเหมือนครั้งที่แล้วแล้ว

　ก็เป็นเหมือนครั้งก่อน แสงสีฟ้าลอยออกมาจากตัวบอลแรบบิทเข้าไปในบึง แล้วน้ำก็ใสขึ้นในพริบตา

　จะดูกี่ทีก็ยังน่ามหัศจรรย์อยู่ดี

　ส่วนหนึ่งของบึงค่อยใสขึ้นเรื่อย ๆ จากบึงสกปรกกลายเป็นบึงที่สวยงาม ถึงจะแค่ส่วนเดียวก็เถอะ

　อีกเดี๋ยวก็คงดื่มได้แล้ว

　บอลแรบบิทใช้หูดีดตัวเองขึ้นไป แล้วกระโดดลงไปในบ่อที่มันทำความสะอาด

　หลังจากจมลงไปสองสามวิ มันก็ลอยตุ๊บป่องขึ้นมา

　ทำอะไรน่ะ? อาบน้ำ?

　เพราะถ้าใช้น้ำทะเออาบ สุดท้ายก็จะมีเกลือติดเต็มตัว

　ถ้าได้อาบในน้ำสะอาดแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ

　ท่าทางชั้นเองก็ต้องไปล้างตัวเหมือนกันสินะ

　รู้สึกช่วงนี้เหมือนจะโดนด่าว่าสกปรกอยู่ตลอดเลย

　ถึงชั้นจะไม่เห็นได้กลิ่นอะไรก็เถอะ

　ชั้นเคยได้ยินมาว่าถ้าเราชินกับกลิ่นตัวของตัวเอง เราจะไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วตัวเองมีกลิ่นแบบไหน

　ชักกังวลแล้วสิ

　「กรร」

　บอลแรบบิท ขอชั้นลงไปด้วยได้เปล่า?

　「……」

　บอลแรบบิทไม่ตอบอะไรกลับมา นอกจากจ้องชั้นด้วยตากึ่งปิดของมัน

　อึ่ก เจ็บชะมัดเลยแฮะ

　รู้สึกเหมือนลูกที่ไม่อยากอาบน้ำต่อจากพ่อเลย

　……แต่ก็นะ ถ้าชั้นเข้าไป ผลของ [ละอองเกล็ดมังกร] ก็คงแพร่ไปทั้งบ่อ

　แต่ถ้าชั้นลงไปคนสุดท้ายก็คงไม่มีปัญหา

　อ๊ะ ชั้นใช้ [ศาสตร์ร่างมนุษย์] ก่อนลงก็ได้นี่นา

　พอนีน่าเห็นบอลแรบบิทโดดลงน้ำไป เธอก็ดมตัวเองแล้วหรี่ตาลง

　ตั้งแต่ตอนที่นีน่าเข้ามาอยู่ในปากชั้น เธอก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยสักครั้ง

　ในมุมมองของนีน่าก็คงเป็น『นึกว่าจะถูกตะขาบฆ่าตายแล้วซะอีก แต่ตื่นมาอีกทีตัวเองก็มีกลิ่นเหมือนมังกรไปซะแล้ว』ล่ะมั้ง

　ตัวชั้นมันมีกลิ่นขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?

　ชั้นไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆนะ

　ประสาทรับกลิ่นชั้นมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนา

　พอเห็นนีน่าเป็นแบบนั้น บอลแรบบิทก็กวักมือ…..ไม่สิ กวักหูตัวเองเป็นการเชื้อเชิญนีน่า

　ใช้หูคล่องจังเลยนะ

　「เปฟุเปฟุ!」

　「ขะ ขอบคุณนะทามะจัง」

　นีน่าพูดขึ้นอย่างร่าเริง ก่อนจะจับไปที่ชุดของตน

　เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ เป็นชุดที่เอาเศษผ้าหลาย ๆ ชิ้นมาเย็บรวมกันแบบลวก ๆ เหมือนกับของคนอื่น ๆ ที่อยู่ในรถม้า

　รูปร่างเหมือนกับชุดเดรสแบบชิ้นเดียว แถมมีกระดุมหลายเม็ดหลุดหายไปด้วย

　นีน่าปลดกระดุมออก เผยให้เห็นไหล่สีขาวของเธอ  

　ขณะที่กำลังคิดว่าผิวสวยจังเลยนะ ชั้นก็ได้สติ

　「กรรรรรรร!」

　เป็นเสียงคำรามที่คล้าย ๆ กับตอนที่ชั้นไล่พวกทหารไป

　「ปะ เป็นอะไรไปเหรอ?」

　「เปฟุ?」

　สต็อป!

　มนุษย์!

　ข้างในตัวชั้น ยังเป็นมนุษย์อยู่นะ!

　แม้ไม่ได้สื่อผ่าน [โทรจิต] แต่นีน่าก็เข้าใจได้ในทันที จนหน้าของเธอแดงขึ้นมาจนถึงปลายหู

　「นิเนี๊ยย!?」

　นีน่ารีบจับเสื้อตัวเองแล้วกอดไว้แน่น

　「ขะ ขอ ขอโทษ!」

　ชั้นรีบหันหน้าไปอีกฝั่ง แล้วก้มหน้าลง

　อา เกือบไปแล้วสิ

　นีน่าลืมไปแล้วเรอะว่าชั้นเคยเป็นมนุษย์มาก่อน

　ขนาดชั้นเองบางทียังเกือบลืมเลย

　ตอนเห็นเธอถอดกระดุม ตอนนั้นยังไม่ทันได้คิดอะไร

　ถ้ามัวแต่เหม่อ เผลอ ๆ ชั้นอาจจะตะโกนตอนเธอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ได้

　หลังจากยืนรออยู่สักพัก ก็ได้ยินเสียงน้ำสาด ก่อนจะเป็นเสียงน้ำหยดลงพื้น

　ดูเหมือนว่านีน่าจะอาบเสร็จแล้ว

　「ขะ ขอโทษที่ทำให้เป็นปัญหาเนี๊ย ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ」

　นีน่าเอาชุดลงไปล้างด้วย

　แต่ในเมื่อเธอมีอยู่ชุดเดียว นีน่าก็เลยจำต้องใส่ไปทั้งเปียก ๆ แบบนั้น

　แต่ตากแดดแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็แห้งแล้วมั้ง

　ทะเลทรายนี้แดดแรงจะตาย

　แล้วก็ตั้งแต่ที่ชั้นฆ่าเจ้าทากยักษ์ก็ผ่านมาสักพักแล้ว เมฆก็เริ่มจะจางออกไปด้วย

　อีกไม่นานก็คงหายไปจนหมด

　หิวน้ำแฮะ

　ชั้นยืนข้าง ๆ บอลแรบบิทที่กำลังดื่มน้ำอยู่ แล้วจุ่มปากลงไป

　ไม่ทำพลาดซ้ำสองแน่

　ต้องคอยระวังระดับน้ำให้ดี อย่าเผลอกินตรงที่เป็นน้ำสกปรกเข้าไปเชียว

　พอดูดน้ำเข้ามาในปากเสร็จ ชั้นก็ยกหัวขึ้น

　แต่ก่อนที่ชั้นจะกลืนน้ำลงไป ก็นึกขึ้นได้ถึงตอนที่บอลแรบบิทปฏิเสธจะไม่เข้าไปในปากชั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

　ในปากชั้นมันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำความสะอาดปากสักหน่อยก็น่าจะดี

　บางที บอลแรบบิทอาจจะยอมเข้ามาในปากชั้นก็ได้

　แบบนั้นจะได้หนีศัตรูได้อย่างหมดห่วง

　ชั้นเงยหน้าขึ้นฟ้า แล้วกลั้วปาก

　เป็นการกลั้วปากครั้งแรกตั้งแต่มาที่โลกนี้เลย

　เยี่ยม ชั้นรู้สึกได้ถึงเศษดินเศษเนื้อที่กำลังหลุดออกไปเลยล่ะ

　ชั้นก้มหน้าลงแล้วบ้วนน้ำกลับลงไปในบึง

　ฮ่า สดชื่น

　ดีล่ะ จากนี้ชั้นจะได้พาทั้งสองคนหนีโดยใช้ [กลิ้ง] ในกรณีฉุกเฉินได้แล้ว!

　「เบบุ—!!」

　บอลแรบบิทรีบพ่นน้ำในปากออก

　อะไรกัน? แกก็บ้วนปากเหมือนกันเหรอ?

　หลังจากโดนจ้องอยู่หลายวิ ชั้นก็หันไปดูในบึง

　ตอนนี้บึงถูกปกคลุมไปด้วยเมือกสีดินไปเป็นที่เรียบร้อย

　「เปฟุ!!」

　บอลแรบบิทเริ่มรัวหูตัวเองลงบนเท้าชั้น

　เจ็บเจ็บ! อย่าฟาดลงที่เดิมซ้ำๆสิ!

　ขอโทษ! ขอโทษจริง ๆ !

　ตะกี้มันไม่ต่างอะไรจากอ้วกเลยนี่นา!

　มันเป็นนิสัยจากโลกเก่าเฉย ๆ ชั้นเปล่าตั้งใจทำนะ!