[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 138

　ชั้นใช้เท้ากระทืบลงไปบนพื้นเบา ๆ เพื่อเช็คความคงทน

　อื้ม แข็งใช้ได้

　เจ้าตะขาบยักษ์คงทำลายไม่ได้ง่าย ๆ แน่

　ชั้นอ้าปากปล่อยนีน่ากับบอลแรบบิทออกไปแล้วค่อย ๆ ยืนขึ้น

　เพดานมันต่ำจนต้องเอนตัวไปข้างหน้านิดหน่อยถึงจะเดินได้ แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่

　ไม่รู้ว่าเพราะตัวชั้นหนักขึ้นรึเปล่า ช่วงนี้เวลาเดินถึงเอนตัวไปข้างหน้าเป็นปกติอยู่แล้ว

　ถ้าวิวัฒนาการอีกทีคงเดินสี่ขาตลอด สรุปมันวิวัฒนาการไปข้างหน้าหรือย้อนกลับกันแน่นะ?

　ผนังก็ค่อนข้างแคบด้วย แต่ก็กว้างพอให้ชั้นหันตัวกลับไปมาได้

　บอลแรบบิทใช้หูดันตัวเองที่หัวคว่ำอยู่ให้พลิกกลับมายืนอีกครั้ง

　「เปฟุ……」

　มองมาอย่างแค้น ๆ

　ชะ ช่วยไม่ได้นี่นา!

　ชั้นอุตส่าห์เอาลิ้นคลุมตัวไว้ให้เพื่อไม่ให้มันกระแทกแล้วนะ คงไม่เจ็บหรอกมั้ง? ใช่มะ?

　แต่กลิ่นคงแย่ขึ้นล่ะมั้ง…..

　ส่วนนีน่านอนหมดแรงอยู่บนพื้น

　ถึงจะหายใจหอบ แต่ก็ไม่มีอะไรร้ายแรงถึงชีวิต

　หลังเห็นว่าปลอดภัยก็โล่งใจ แล้วค่อย ๆ หันหลังกลับ

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!!」

　ตะขาบยักษ์กำลังส่งเสียงน่าปวดหูพร้อมกับเอาขาขูดกำแพงไปมา

　กลับบ้านไปเห้อะ……

　อะไร? แกดึงตัวไม่ออกเรอะ?

　แกน่าจะกลับไปตั้งแต่แหย่หัวเข้ามานิดเดียวแล้วนะ

　ถึงจะตัวใหญ่ยังไงก็เป็นแมลงอยู่ดี

　บางที ถ้าเป็นตอนนี้อาจจะไหวก็ได้นะ

　มันใช้ MP ไปจนเกือบหมดแล้วก็ขยับไม่ได้แล้ว

　กระสอบทรายดี ๆ เลยนี่?

　ถ้าชั้นจัดการแกลงได้ตอนนี้คงได้ค่าประสบการณ์มาอื้อซ่าเลย

　ยังไงมันก็เป็นมอนสเตอร์ระดับ B นี่นะ

　ชั้นยืนอยู่หน้าตะขาบยักษ์ แล้วตรวจสอบสเตตัสของมัน

—————————————————————

เผ่าพันธุ์ : ไจแอนท์・แซนด์เซนติพีด

สถานะ : ปกติ

Lv : 63/80

HP : 455/455

MP : 54/241

—————————————————————

　MP เกือบหมดอย่างที่คิด

　เจ้านี่มี [ฟื้นฟู HP อัตโนมัติ] แต่ไม่มี [ฟื้นฟู MP อัตโนมัติ]

　เห เหมือนว่าชั้นจะรังแกแกได้สักหน่อยนะเนี่ย

　ความแค้นจนถึงเมื่อตะกี้ ชั้นจะเอามาระบายอยู่ฝ่ายเดียวตรงนี้ล่ะ!

　ชั้นสูดหายใจเข้า แล้วค่อย ๆ เดินเข้าหาโดยไม่ให้มีเสียงฝีเท้า

　ก็รู้แหละว่ามันดูไร้สาระ แต่มันน่ากลัวนี่หว่า

　มันเอาเขี้ยวที่ยื่นออกมาทั้งซ้ายขวาขบกันไปมา

　หยุดนะ เดี๋ยวต่อยฟันหักเลย

　จริง ๆ ก็ดูไม่เหมือนเขี้ยวสักเท่าไหร่ จะเรียกว่าขาหน้าก็คงได้มั้ง…..เอาแบบไหนดี

　พอถึงระยะโจมตี ชั้นก็พ่น [ลมหายใจแผดเผา] ออกไป

　ไฟที่ชั้นพ่นไปคลุมหัวของมันไว้ แต่มันไม่ตอบสนองเลยสักนิด

　ไม่มีผลจนน่าหัวเราะ ต่างกันตั้งสามสิบเลเวลนี่นา

　ชั้นต้องโจมตีจากไกล ๆ เท่านั้น สกิลที่ชั้นใช้ได้ก็มี [คาไมทาจิ] กับ [ลมหายใจแห่งโรคภัย] สินะ

　อืม~ ….. ถ้า [ลมหายใจแผดเผา] ใช้ไม่ได้ [คาไมทาจิ] ก็คงไม่ได้ผลเหมือนกัน

　ส่วน [ลมหายใจแห่งโรคภัย] ไม่ออกผลทันที แถมยังมีโอกาสที่ลมจะพัดกลับไปหานีน่ากับบอลแรบบิทด้วย แถมถ้าเพิ่มเลเวลสกิลเยอะ ๆ ตัวเลือกวิวัฒนาการอาจจะประหลาดไปอีก….

　หรือว่าจะเข้าไปสู้ระยะประชิดดี?

　ถ้าชั้นจัดการมันลงได้ ชีวิตในทะเลทรายชั้นคงสบายขึ้นจม

　ไม่มีอะไรมายืนยันว่าเจ้านี่มีตัวเดียว แต่ถ้าเพิ่มเลเวลได้มาก ๆ ก็คงพอสู้ด้วยได้

　พอชั้นเดินไปอีกก้าว บอลแรบบิทก็ร้อง「เปฟุ!」ออกมา

　กำลังบอกให้ชั้นระวังตัวไม่ผิดแน่

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ของเหลวสีเหลืองถูกพ่นออกมาจากปากของตะขาบยักษ์

　เหวอ! นี่มันสกิล [น้ำลายกรด] นี่หว่า!

　ชั้นกระโดดถอยหลังไป แล้วเอาปีกมากันด้านหน้าไว้

　ทันทีที่ยกปีกไปข้างหน้า ก็รู้สึกถึงแรงกระแทกรุนแรงจากด้านหน้าผลักชั้นกระเด็นไปข้างหลัง

　「กิจิ!」

　น้ำลายกรดคือกับดัก

　มันรู้ว่าชั้นจะต้องเอาปีกมากันซึ่งจะทำให้ชั้นมองไม่เห็นข้างหน้า

　พอชั้นยกปีกขึ้นมาบังตาตัวเองไว้ มันเลยใช้โอกาสนั้นพุ่งตัวเข้ามาอีก

　ก่อนที่หลังจะกระแทกกับพื้น ชั้นก็ม้วนตัวเข้าแล้วกลิ้งตัวเพื่อถอยออกมา

　พอชั้นเข้าใกล้บอลแรบบิทก็ยกเลิก [กลิ้ง] แล้วใช้หางยันพื้นไว้เพื่อเป็นตัวเบรค

　อันตราย เกือบไปแล้วสิ ถ้าตัดสินใจช้ากว่านี้ไปสักนิดคงเละไปแล้ว

　ว่าแต่แกยังจะเข้ามาอีกเหรอเนี่ย?

　คราวนี้ไม่ใช่แค่หัวแล้ว แต่ส่วนตัวของมันก็เข้ามาในรูแล้วด้วยเหมือนกัน

　ตัดใจซะเถอะ แบบนี้แกขยับตัวไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

　งั้นก็….เริ่มใหม่อีกครั้งก็แล้วกัน?

　ในเมื่อมันขยับไม่ได้ ตอนนี้น่าจะเป็นโอกาสดีที่สุดที่จะเล่นงานมันแล้ว

　ลองใช้ [คาไมทาจิ] โจมตีมันไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน

　ชั้นสะบัดปีก ปล่อยเวทมีดลมออกไป

　เพราะทางเดินมันแคบ ปีกชั้นเลยครูดไปกับกำแพงด้วย

　คมมีดลมลอยไปกระทบกับหน้าของตะขาบยักษ์แล้วก็หายไป เหมือนจะไม่สะเทือนมันเลยสักนิด

　ขืนยิงไปเรื่อย ๆ MP ชั้นหมดก่อนจะได้ทำอะไรแน่

　ถ้ามันไม่มีสกิลฟื้นฟูอัตโนมัติคงฆ่ามันได้ แต่คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

　ชั้นปรับขนาดของมีดลมให้เล็กลง แล้วเล็งไปที่ขาหน้าของมัน

　เกิดรอยขึ้นที่ขาหน้า แล้วก็มีของเหลวไหลออกมา

　เห แบบนี้ได้ผลแฮะ

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　โอ๊ะ โกรธซะแล้ว โกรธซะแล้ว

　ชั้นยิงออกไปอีกสองครั้ง แล้วขาหน้าข้างนึงของมันก็ขาดกระเด็นไป

　แต่ยังมีขาให้ยิงอีกเยอะ แถมจากตำแหน่งตรงนี้ชั้นยิงได้แต่ขาหน้าเท่านั้น

[เลเวลของสกิลทั่วไป [คาไมทาจิ] เพิ่มขึ้นจาก 2 เป็น 3]

　มาพอดีเลย

　สกิลนี้มีประโยชน์ดี เพราะงั้นเพิ่มเรื่อย ๆ แหละดีแล้ว

　ตะขาบยักษ์พยายามดิ้นตัว เอาหัวกระแทกเพดานกับพื้นสลับไปมา

　แม้จะสะเทือนไปทั่วทั้งทางเดิน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถล่ม

　ยอดไปเลยแฮะ ใครสร้างกันล่ะเนี่ย?

　ช่วยมาทำบ้านให้ชั้นที

　ชั้นคิดไว้ว่าจะตัดขามันอีกสักข้าง แต่ไม่มีเหตุผลให้กวนส้นมันไปมากกว่านี้

　สกิล [คาไมทาจิ] ใช้ MP ไปไม่น้อยเลย จะใช้เล่นไม่ได้

　ในเมื่อมันบังไว้ทางนึง ชั้นก็ต้องเดินไปอีกทางเท่านั้น

　ชั้นหันหน้ากลับไปอีกทาง มองเส้นทางที่จะพาชั้นไปที่ไหนก็ไม่รู้

　….ตอนแรกชั้นไม่ทันสังเกตเพราะกำแพงมันหนา แต่ที่นี่มีบางอย่างอยู่ด้วยแน่ ๆ

　ตะขาบยักษ์ที่ดึงความสนใจชั้นอยู่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ชั้นไม่ทันสังเกตด้วยเหมือนกัน