[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 148

　เดินไปตามหาดทราย โดยมีนีน่ากับบอลแรบบิทอยู่บนหัว เป้าหมายคือเมืองท่าที่อยู่ข้างหน้า

　เพราะนีน่าบอกมาว่าไม่อยากรีบ ชั้นเลยลดความเร็วลง

　ถึงชั้นจะคิดว่าทะเลทรายโล่ง ๆ แบบนี้ไม่เห็นมีอะไรน่าดูแต่ดูทะเลมันก็ไม่เลวเท่าไหร่

　บอลแรบบิทกับนีน่านั่งพิงกัน มองไปยังทะเลอันไพศาลอยู่บนหลังชั้น

　พอหันกลับมามองฝั่งทะเลทรายบ้าง ก็เจออูฐสามหัวตัวหนึ่งกำลังเดินเข้าไปหาต้นกระบองเพชร

　อ๊ะ ลัคกี้ เนื้อกับน้ำมารวมกันที่เดียวเลย

　ได้เวลาทำอาหารแล้ว

　「กรร」

　ชั้นส่งเสียงเตือนสองคนบนหัวชั้นเบา ๆ

　เกาะให้แน่น ๆ ล่ะ

　「เปฟุ!」

　『จะวิ่งแล้ว เกาะไว้』

　「อื้อ!」

　บอลแรบบิท [โทรจิต] บอกนีน่าว่าชั้นกำลังจะทำอะไร

　หลังจากตอบกลับมา นีน่าก็ใช้มือกับหลังชั้น ส่วนบอลแรบบิทใช้หู

　ชั้นพุ่งตัวเข้าไปหาอูฐสามหัว

　「โนเกว!?」

　หนึ่งในสามหัวสังเกตเห็นชั้น

　พออีกสองหัวเงยหน้ามามองก็เบิกตาออกกว้าง

　จากนั้นก็วิ่งหนีไปทิศตรงข้าม

　ชั้นถีบพื้นพุ่งตัวไปข้างหน้า พร้อมกับสะบัดปีกเพื่อใช้ [คาไมทาจิ] ไปด้วย

　ใบมีดลมพุ่งไปสกัดการเคลื่อนไหวของอูฐสามหัวไว้

　ทันทีที่ลงพื้นก็ใช้กรงเล็บฟันอูฐสามหัวไปด้วย

[ได้รับค่าประสบการณ์ 28 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 28 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไข่เดินได้ : Lv–] ]

　「กรร?」

　ข้างหลังยังอยู่ดีรึเปล่า?

　「เปฟุ」

　『บอกมาว่า อยู่ดีรึเปล่า』

　「คะ ค่ะ! เนี๊ย เอ่อ สนุกดีนะคะ」

　รู้สึกบอลแรบบิทจะใช้ [โทรจิต] ได้คล่องขึ้นเยอะเลยแฮะ

　ตอนนี้อยู่ในระดับที่คุยโต้ตอบกันได้สบายแล้ว

　ตอนใช้ [ศาสตร์ร่างมนุษย์] ชั้นขยับลิ้นได้ไม่ถนัด รู้สึกแปลก ๆ เวลาขยับด้วย แถมยังกิน MP เยอะอีก แบบนี้ดีกว่าเห็น ๆ

　รู้สึกเหมือนว่าเราได้คุยกันจริง ๆ จัง ๆ สักที

　ถ้าสนุกก็ดีแล้ว

　แบบนี้ถ้าเลเวล [โทรจิต] มันสูง ๆ ชั้นก็คุยเล่นกับมันได้เลยน่ะสิ

　หรือถ้าไปเจอกับมนุษย์ ก็อาจเลี่ยงไม่ต้องสู้กันได้

　ตอนนี้ก็ถลุง MP ทั้งหมดไปที่ [โทรจิต] เลยละกัน

　「เปฟุ」

　『เนื้อ เนื้อ เนื้อ!』

　เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว

　จะให้กินเยอะเป็นพิเศษเลย ถือเป็นค่าจ้างพนักงานแปลแล้วกัน

　ชั้นให้ทั้งสองลงจากหัวแล้วเริ่มชำแหละอูฐ

　ใช้เล็บควักเครื่องในออกมา ส่วนขนก็แบ่งเป็นส่วน ๆ ไว้

　ชั้นชินกับเรื่องแบบนี้แล้วเหมือนกัน

　ถ้าเป็นชาติก่อนคงอ้วกแตกไปแล้วมั้ง

　ชั้นพ่น [ลมหายใจแผดเผา] เพื่อย่างเนื้อ แล้วตัดแบ่งเสิร์ฟเป็นชิ้น ๆ โดยเอาขนเป็นผ้ารองพื้นไว้

　ส่วนโหนกก็แยกไว้ข้าง ๆ

　เสร็จแล้ว ชั้นก็ตัดต้นกระบองเพชร เอาผิวของมันมาทำเป็นจานรอง

　อื้มอื้ม สวยงาม

　ชั้นมั่นใจว่าไปเป็นเชฟได้เลย ถ้าไม่นับเรื่องที่ [ละอองเกล็ดมังกร] มันแพร่อยู่ตลอด

　ครั้งนี้ชั้นลองให้ความสำคัญกับหน้าตาอาหารให้มากกว่าครั้งอื่น ๆ

　…….เพราะมันอาจจะเป็นมื้อจากลากับนีน่าแล้วก็ได้

　อย่างน้อย ๆ ก็อยากทำอะไรดี ๆ ให้เธอบ้าง

　ยังมีอะไรที่ชั้นยังทำให้นีน่าได้บ้างอีกรึเปล่านะ…..

　อ๊ะ จริงสิ

　ถ้าชั้นแบ่งส่วนขนให้บาง ๆ มันจะใช้แทนเอ็นได้รึเปล่า?

　เอากระดูกมาแต่งสักหน่อยก็อาจจะทำเบ็ดตกปลาจากเจ้านี่ได้เลยนะ

　ตรงนี้มีทะเลอยู่พอดีด้วยสิ

　เมืองท่าก็อยู่ไม่ไกล แถมนีน่าก็ยังไม่แสดงอาการแปลก ๆ อะไรออกมาด้วย

　อ้อมสักนิดคงไม่เสียหาย

　ชั้นพยายามใช้เล็บตัดชิ้นส่วนที่ยังเหลืออยู่ให้บางที่สุด

　ถึงจะพลาดไปหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ทำขนาดที่บางพอออกมาได้

　ดีล่ะ ต่อไปก็กระดูก….

　「เปฟุ…..」

　บอลแรบบิทเดินมาเอาหูจิ้มชั้นเบา ๆ

　มันมองขึ้นมาหาชั้นโดยที่มีน้ำลายไหลไปตามลิ้น

　ขะ เข้าใจแล้ว จะกินก่อนสินะ

　ตกใจเหมือนกันแฮะ

　ปกติมันน่าจะรีบกินทันทีเลยนี่นา

　อ้อ อยากจะกินพร้อมกับนีน่าสินะ…..

　ตอนชั้นเจอกับบอลแรบบิทแรก ๆ ชั้นคิดว่ามันจะสนแต่เรื่องกินซะอีก แต่เหมือนว่ามันจะสนเรื่องนีน่าด้วยเหมือนกัน

　เห็นบางทีก็ไปคุย [โทรจิต] กันสองคนอยู่

　…..หรือชั้นส่งให้บอลแรบบิทไปเป็นเพื่อนนีน่าด้วยดี?

　ถ้าเป็นบอลแรบบิท คงไม่โดนโจมตีเพราะเห็นว่าเป็นมอนสเตอร์

　ถึงชั้นจะไม่ค่อยแน่ใจ แต่มันอาจจะช่วยนีน่าบ้างก็ได้

　บอลแรบบิทใช้ได้ทั้ง [โทรจิต] ทั้ง [คลีน] ทั้ง [ฟื้นฟู]

　ไม่ว่าจะเป็นสกิลไหนก็มีประโยชน์ต่อมนุษย์ทั้งนั้น

　แต่ถ้าเป็นแบบนั้น…..ชั้นก็ต้องกลับไปเดินทางคนเดียวเหมือนเดิมสินะ?

　เอาเถอะ ไม่เป็นไรหรอก

　ชั้นจะได้ตั้งใจเพิ่มเลเวล เก็บฉายาไปวิวัฒนาการครั้งหน้าด้วย

　…..ชั้นอาจจะกลับไปอยู่ในป่าเดิมได้ก็ได้

　「……」

　บอลแรบบิทจ้องมาหาชั้น คงกำลังอ่านความคิดอยู่

　พะ พอโดนอ่านความคิดแบบนี้แล้วรู้สึกอายอยู่หน่อย ๆ แฮะ

　ชั้นนึกว่ามันจะโกรธหรือปฏิเสธที่ชั้นตัดสินใจเอาเองทั้งหมดซะอีก แต่มันกลับหลบสายตาไปเฉย ๆ ซะงั้น

　อะไรเล่า?

　ถ้ามีอะไรอยากพูดก็ใช้ [โทรจิต] พูดมาเลยสิ