[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 173

　ชั้นเร่งสปีดขึ้นจากที่เสียไปเพราะหักโค้งกลับคืนมา

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ระหว่างที่ไต่ขึ้นเนินกลับไป เสียงร้องของตะขาบยักษ์ก็เข้าใกล้ขึ้น

　พริบตาต่อมา ส่วนหัวของตะขาบยักษ์ก็ปรากฏตรงหน้า

　พอมันเห็นชั้นที่ก่อนหน้านี้เอาแต่หนีอยู่ตลอดกลับวิ่งสวนกลับมาหาก็สับสนจนหยุดนิ่งไปชั่วครู่

　ตอนนี้ล่ะ โอกาสโจมตี

　ชั้นเอาหางฟาดพื้นที่ยอดเนินเพื่อเป็นแรงส่งให้ตัวเองลอยขึ้นไปพร้อมกับยกเลิก [กลิ้ง] ไปด้วย

　กางปีกทั้งสองออกและกระโดดขึ้นไป

　ส่วนสูงของสายตาในตอนนี้เท่ากับเจ้าตะขาบยักษ์

　มองใกล้ ๆ แบบนี้แล้วมันน่ากลัวจริง ๆ

　ไม่เอาน่า อย่าเพิ่งมากลัวเอาตอนนี้สิ!

　「กรรรรรรรรร!」

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ชั้นลองยิง [คาไมทาจิ] ไปตรงตาของมัน

　คิดว่าน่าจะพอทำอะไรได้บ้าง แต่เหมือนว่าจะไม่ระแคะระคายสักนิด

　อย่างน้อย ๆ แค่ลดการมองเห็นของมันได้สักนิดนึงก็ยังดี

　ชั้นบินเลียบไปตามข้างหัวของตะขาบยักษ์

　จริงๆก็อยากจะบินไกลกว่านี้ แต่ถ้าไกลไปก็จะโดนบีมเล็งเป้าเอาได้

　แถมถ้าคิดจะใช้แผนต่อไปของชั้น เลี่ยงได้ก็เลี่ยงจะดีกว่า

　ตะขาบยักษ์อ้าปากออกแล้วใช้เขี้ยวทั้งสองของมันพุ่งเข้ามากัดชั้น

　แหงะ น่ากลัวเฟ้ย

　เป็นสกิล [เขี้ยวอัมพาต] รึเปล่านะ?

　พอมาลองคิดดู สกิลนี้น่าจะเป็นสกิลที่รับมือง่ายที่สุดแล้ว

　เทียบกับสกิลลมหายใจ สกิลนี้แทบไม่มีระยะโจมตีเลยสักนิด

　แต่พลังทำลายนั้นน่ากลัวไม่ผิดแน่ ถ้าโดนเข้าสักทีคงนอนยาวแน่นอน

　ดูเหมือนว่ามันอยากจะใช้ท่าที่รุนแรงปิดเกมเลย มากกว่าท่าที่โดนง่ายแต่พลังทำลายต่ำ

　คงจะแค้นกันน่าดูเลยล่ะสิ

　แต่ก็ดี จะได้ยั่วง่ายขึ้น

　ตะขาบยักษ์เลื่อนตามองตามตัวชั้น แล้วก็หันหัวตามมา

　เร็วอย่างที่คิด ถ้าเป็นปกติคงหลบไม่พ้นแน่

　ตั้งสติไว้ ถ้าพลาดก็คือจบ

　เราจำลองภาพในหัวมาหลายรอบแล้ว

　คราวนี้จะไปถึงหางมันยังไงดีนะ?

　เขี้ยวกำลังเข้ามาหา

　ชั้นใช้ปีกรั้งเขี้ยวมันไว้ ก่อนจะใช้หางฟาดลงไประหว่างปีกทั้งสองก่อนจะดีดตัวเองไปข้างหน้า

　「กรรรร…….」

　ความเจ็บปวดแล่นไปทั้วทั้งปีกอย่างรวดเร็ว แต่อย่างน้อยก็หลุดจากเขี้ยวของมันมาได้

　ตอนนี้ไม่ต้องบินขึ้นสูง แต่บินตรงไปที่หางอย่างเดียวก็พอ

　อดทนไว้ ถ้าร่วงลงไปก็คือจบเหมือนกัน

　จะให้มันเห็นว่าชั้นกำลังอ่อนแรงไม่ได้เด็ดขาด

　ชั้นหันไปมองข้างหลัง มองตะขาบยักษ์ที่กำลังหันหัวกลับมา

　ตรงจุดนี้ในแผนคือต้องให้มันยิง [ลำแสงความร้อน] ออกมา แต่การยั่วส้นตึกของชั้นไม่สัมฤทธิ์ผล

　อันที่จริงตอนที่บินผ่านมาเมื่อกี้ ชั้นควรจะแหย่มันอีกสักหน่อย แต่ที่ทำได้แค่นั้นก็สุดกำลังแล้ว

　บีมตะขาบของมันเองก็ใช้ MP ไม่น้อยเหมือนกัน

　แปลว่ามันจะยิงไม่ยิงก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของมันงั้นเหรอ?

　บ้าจริง ก็รู้อยู่หรอกว่าตอนนี้คือแย่แล้ว แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ

　แต่ถึงยังไงมันก็มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น…..

　ลำดับมั่วหมดแล้ว

　เดิมทีโอกาสชนะก็บางราวเส้นด้าย

　คงไม่มีทางอื่นนอกจากต้องหนีแล้วสินะ

　ถ้าอย่างน้อยชั้นมีสกิลที่ยั่วโมโหมันได้ อย่างน้อยสถานการณ์ก็น่าจะดีกว่านี้แล้วแท้ ๆ …แต่ยังไงก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่ดี

　เปลือกของมันหนาผิดปกติเกินไป

　แค่ไปจิ้ม ๆ เบา ๆ คงไม่มีผลหรอก

　ขนาดใช้ [คาไมทาจิ] อัดหน้าไปมันยังไม่ตอบสนองอะไรเลย

　ไม่สิ….อะไรสักอย่าง ชั้นรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างที่ชั้นยังไม่ได้ลอง

　ก่อนอื่น ชั้นทำดาเมจไม่ได้ งั้นถ้าไม่ใช่สกิลสร้างความเสียหายล่ะ?

　หนึ่งสกิลที่ชั้นไม่ได้ใช้ [ผิวปาก]

　ชั้นรู้วิธีใช้ได้โดยสัญชาตญาณ แค่อ้าปากแค่เล็กน้อยใส่พลังเวทลงไป แล้วก็พ่นออกมาเบาๆ ง่าย ๆ ก็ผิวปากนั่นล่ะ

　สกิลที่ไม่เคยคิดว่าจะมีประโยชน์ ถ้าอยู่ในป่ามันอาจจะล่อมอนสเตอร์เข้ามาหาได้ ก็เลยไม่ได้ใช้

　งั้นมันก็น่าจะใช้ล่อตะขาบยักษ์ได้เหมือนกัน

　เจ้านี่เป็นความหวังสุดท้ายที่จะยั่วให้มันใช้ [ลำแสงความร้อน] แล้ว

　ชั้นหันไปจ้องหน้ากับตะขาบยักษ์ และใช้งานสกิล [ผิวปาก]

　ปิ๊ว~ปิ๊

　เป็นเสียงงี่เง่าแต่ก็ฟังดูดีไม่น้อย

　หวังว่ามันคงไม่ล่อมอนสเตอร์ประหลาดไม่หรอกนะ

　เอาเถอะ คงไม่มีอะไรประหลาดไปกว่าตะขาบยักษ์ตรงหน้าแล้วล่ะ…..

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ตะขาบยักษ์เงยหน้าขึ้นแล้วเริ่มรวบรวมแสงสีแดงเข้าในปาก

　สำเร็จ! งับเบ็ดแล้ว!

　โอ้ーโอ้ー โกรธซะแล้ว โกรธซะแล้ว

　ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่

　ถ้าโจมตีพลาดไปแล้วอีกฝั่งหันมาผิวปากใส่ เป็นใครใครก็โมโห

　ชั้นเองถ้าเกรย์วูล์ฟมันทำใส่คงวิ่งไล่ยันปลายเหวนู่นแหง

　ชั้นเพิ่มระดับบินให้สูงขึ้นอีกนิด พร้อมกับชะลอความเร็วลง

　แล้วก็ไปอยู่ตรงแถว ๆ เหนือปลายหางมันเล็กน้อย

　พอมันล็อคเป้าชั้นด้วยสายตาเสร็จ ก็ขยับเขี้ยวทั้งสองไปมาด้วยความตื่นเต้น

　เข้ามาสิ

　ความเร็วของบีมมันนั้นสูงมาก

　ถ้าจะหลบโดยดูทิศทางของบีมเอาไม่ทันการแน่

　ต้องหลบให้เหนือยิ่งกว่าการเล็งของมันด้วยซ้ำ

　ระยะใกล้แบบนี้ ชั้นสามารถคาดเดาจากสายมันได้ไม่ยาก

　คราวนี้ต่างจากตอนที่วิ่งหนี เพราะคราวนี้ชั้นตั้งสมาธิกับการหลบบีมอย่างเดียวได้

　แต่ถึงจะตั้งใจหลบยังไง ลิมิตก็น่าจะอยู่ที่ห้าวินาทีอยู่ดี

　「กิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิจิ!」

　ทันใดนั้น ชั้นก็สะบัดหางกลางอากาศเพื่อปรับศูนย์และใช้ปีกเอียงตัวไปด้านซ้ายเพื่อหนีจากระยะมองเห็นของมัน

　แล้วบีมตะขาบก็พุ่งผ่านไปด้านขวาพร้อม ๆ กัน

　รู้สึกถึงความร้อนสูงไปรอบทั้งตัว

　ขนาดไม่โดนยังระดับนี้ อาวุธชีวภาพชัด ๆ

　ชั้นบินหักไปด้านขวาโดยที่มีบีมตะขาบไล่จี้หลังมา

　เทียบกับระยะปกติแล้วแบบนี้หลบง่ายกว่ากันเยอะ

　แต่หลบได้เท่านี้คงถึงขีดจำกัดแล้วล่ะ

　「กรรร!」

　ชั้นสูดหายใจเข้า แล้วพ่น [ลมหายใจแห่งโรคภัย] ออกมาปกคลุมร่างไว้

　เท่านี้เจ้าตะขาบยักษ์ก็มองไม่เห็น แต่ของแบบนี้อีกเดี๋ยวก็คงหาย

　ชั้นรีบลงไปที่พื้นตรงใกล้ ๆ กับลำตัวของมัน

　ใช้กรงเล็บทั้งสองข้างจับตัวมันไว้ รวมกับใช้เขี้ยวที่มีกัดมันแน่น

　แล้วชั้นก็ใส่แรงลงไปที่ขาเพื่อกระโดดขึ้นฟ้า พร้อมใช้หางฟาดพื้นเป็นแรงช่วยอีก

　「กรรรรร!」

　ชั้นกางปีกออกแล้วยิง [คาไมทาจิ] ลงพื้นไปด้วย

　ส่วนหลังของเจ้าตะขาบยักษ์ถูกยกลอยขึ้นอย่างรุนแรง

　ถึงชั้นจะอยู่ในหมอกบังตา แต่ก็ยังมองเห็นบีมตะขาบได้อย่างชัดเจน

　เป็นเหมือนกับก้อนแสง

　ชั้นยกร่างของตะขาบยักษ์ไปตรงเส้นทางที่บีมของมันจะวิ่งผ่าน

　ต่อให้เป็นเจ้าตะขาบยักษ์ แต่ถ้าโดนบีมตะขาบเข้าไปก็คงทนไม่ไหวเหมือนกันนั่นล่ะ

　ไอ้เปลือกที่แสนจะภูมิใจนั่นก็คงจะทลายลงไปด้วย

　ที่เหลือก็แค่โจมตีตรงจุดที่มันไม่มีเกราะบังก็พอแล้ว

　ในที่สุดก็จะทำดาเมจเข้าได้สักที

　รู้สึกได้ยืนอยู่ระดับเดียวกับแกสักที จากนี้ไปก็คงจะเป็นศึกอันแสนดุเดือดแล้วล่ะนะ

　เสียง “ฉัวะ” ดังขึ้น

　เหมือนว่าบีมจะเข้าเป้าหมายเรียบร้อย

　「กิจิเจี่ยยยยยยยาาาาาา!!」

　ตะขาบยักษ์สะบัดร่างกายขนาดยักษ์ไปมาพร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง

　ชั้นโดนมันเหวี่ยงไปมาจนเขี้ยวที่กัดอยู่เกือบจะหลุดออก

　แย่ล่ะสิ เขี้ยวมันติด ดึงไม่ออก

　เจ้าตะขาบยักษ์มันอาละวาดอยู่ ขืนเป็นแบบนี้ต่อคอหลุดแหง

　เนื่องจากยังมีควันล้อมรอบตัวอยู่ ชั้นเลยไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

　บีมตะขาบทำดาเมจใส่ตัวเจ้านั่นไปเท่าไหร่กันนะ?

　ก่อนที่หางของตะขาบยักษ์จะฟาดลงพื้น ชั้นก็สามารถดึงเขี้ยวออกมาจากเปลืองของมันได้

　ออกแรงถีบหางของมันเพื่อดีดตัวลงพื้น ใช้หางรองแล้วเปลี่ยนเป็นท่า [กลิ้ง] เพื่อลดแรงกระแทกพร้อมกับหนีหางตะขาบยักษ์ไปด้วย

　ตะขาบยักษ์หล่นกระแทกพื้นอยู่ข้างหลังชั้น

　「กิจิ เจี่ยยยยยยย!」

　ตะขาบยักษ์ส่งเสียงร้องขึ้นมาอีกครั้ง

　ครั้งนี้เสียงดังกว่าครั้งก่อนมาก

　หืม ทำไมเสียงมันอยู่ไกล ๆ ?

　เอ๊ะ เดี๋ยวนะ?

　เกิดอะไรขึ้นกัน?

　ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองหาหัวของตะขาบยักษ์

　พอควันเลือนหายไป ภาพของตะขาบยักษ์ที่ลำตัวหายไปหนึ่งในสามที่กำลังอาละวาดอยู่ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

　ของเหลวสีเขียวเข้มพุ่งกระฉูดไปทั่วทุกบริเวณ

　ขาทั้งหลายต่างก็ขยับไปมาพร้อมๆกัน

　มองแล้วทำให้นึกถึงคนที่กำลังจะจมน้ำ พยายามไขว่คว้าหาที่เกาะไว้

　ขาของมันก็ชักจะทำให้นึกถึงแขนคนแล้วสิ

　ชั้นส่ายหน้าไปมาเพื่อเอาภาพหลอน ๆ ออกจากหัว

　แผนบีมตะขาบดันได้ผลดีกว่าที่ชั้นคิดไว้ซะอีก

　ไม่ใช่แค่ช่วยเจาะทะลวงเปลือกของมันได้ แต่ถึงขั้นตัดร่างของมันออกเป็นสองส่วนเลย

　สกิลนี้มันแรงขนาดไหนกันแน่นะ? โล่งอกไปทีที่ชั้นไม่โดนยิงเข้า