[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 177

　วันถัดมา ชั้นตื่นขึ้นที่ริมบ่อ

　ความอ่อนล้าก็หายไปจนสิ้น

　เหลือเวลาอีกแค่สามวันก่อนที่นีน่าจะโดนประหาร

　ถ้าเป็นไปได้ ชั้นก็อยากจะวิวัฒนาการภายในวันนี้หรือวันพรุ่งนี้

　เป้าหมายคราวนี้คือมดแดง

　แค่มดตัวเดียวก็เป็นมอนสเตอร์ระดับ C แล้ว ภูเขาค่าประสบการณ์ชัด ๆ

　ถ้าเทียบกับตะขาบยักษ์แล้ว เผลอ ๆ จะได้มากกว่าซะอีก

　แต่ว่า….ตะขาบยักษ์เองก็ยังเกือบจะตายตอนที่มันเข้าไปติดในรังมดเลย

　ถ้าชั้นเดินดุ่ม ๆ เข้าไปแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง คงโดนรุมทึ้งตายแน่ ๆ

　เมื่อวานชั้นเพิ่มเลเวลแบบก้าวกระโดดได้ แต่สเตตัสชั้นยังแพ้ตะขาบยักษ์อยู่ดี

　จำนวนมดสูงสุดที่ชั้นรับมือไหวคือสามตัว

　ชั้นไม่รู้ว่าสี่ตัวไหวรึเปล่า แต่ห้าตัวไม่ได้แน่ ๆ

　ถ้าชั้นโดนมดทั้งฝูงล้อมเหมือนตะขาบยักษ์เมื่อตอนนั้นก็คงโดนฆ่าตาย

　ชั้นนับถือแกที่อุตส่าห์หนีมาได้ สมเป็นเจ้าแห่งทะเลทรายจริง ๆ

　ไม่สิ ชั้นจัดการมันไปแล้วนี่นา

　คอยรออยู่นอกรังแล้วดักเก็บมันทีละตัวจะดีกว่ารึเปล่านะ?

　ถ้าชั้นวิวัฒนาการแล้วสเตตัสเพิ่มขึ้นมาก ชั้นอาจจะบุกเข้ารังมันเลยไหวก็ได้

　แต่ปัญหาคือจะทันเวลารึเปล่านี่สิ….

　ไม่ใช่ว่าปกติมันอยู่กันเป็นกลุ่มหรอกเหรอ?

　จริงสิ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าชั้นเคยพ่น [ลมหายใจแห่งโรคภัย] ทิ้งไว้ด้วย

　มันจะช่วยทำให้พวกมันอ่อนแอลงมั้ยนะ?

　คงไม่หรอก ตั้งแต่ชั้นพ่นไป ชั้นก็ออกห่างจากที่นั่นมาพอสมควร ป่านนี้คงหมดฤทธิ์ไปแล้ว

　แต่ว่าแนวคิดนี้ก็ไม่แย่เท่าไหร่

　ชั้นจำวิธีฆ่าล้างมดโดยการใช้เหยื่อพิษได้จากชาติที่แล้ว

　ปกติมดก็มีนิสัยชอบเอาอาหารกลับรังแล้วแบ่งกันทุกตัวอยู่แล้ว

　ถ้าอยากจะใช้แผนนี้ก็ต้องมีเนื้อที่เป็นเหยื่อจำนวนมากเตรียมไว้

　ซึ่งแถวนี้ก็มีตะขาบยักษ์นอนตายอยู่พอดี ใช้เจ้านี่ได้

　ถ้าชั้นดึงเนื้อมันออกมา แล้วทำให้ชุ่มด้วยพิษจาก [คมเขี้ยวพิษ] เหยื่อพิษก็จะเสร็จสมบูรณ์

　ที่เหลือก็แค่พามันไปส่งที่รังมด

　[คมเขี้ยวพิษ] ของชั้นยังแค่เลเวลสามอยู่ คงไม่ถึงกับทำให้ตาย แต่แบบนั้นนับว่าดีแล้ว

　ถ้าชั้นวางยามันจากระยะไกล เลเวลคงไม่เพิ่ม

　เพราะว่าชั้นไม่ได้ประสบการณ์ในการสู้ ค่าประสบการณ์เลยไม่ได้

　ตอนที่ชั้นช่วยเพิ่มเลเวลให้บอลแรบบิท เลเวลมันก็เพิ่มไม่เยอะอย่างที่หวังไว้ ระบบคงแบ่งค่าประสบการณ์ที่ได้ว่าใครลงมือมากหรือน้อย

　ถ้าชั้นใช้พิษทำให้อ่อนแรงลง อาจจะสู้ไหว

　แผนคราวนี้ต้องใช้ความอดทนสูง แถมยังไม่มีอะไรมาการันตีว่าจะสำเร็จ

　เป็นไปได้ว่าพิษอาจไม่กระจายไปทั่วรัง หรือถ้ามันอ่อนแรงลงแล้วชั้นอาจจะได้ค่าประสบการณ์น้อยลงก็ได้

　แถมชั้นยังค้องรอดูผล ถ้าล้มเหลวก็คือเสียเวลาไปฟรี ๆ

　เป็นแผนที่มีความเสี่ยงสูง แต่ค่าตอบแทนก็สูงไปด้วยเป็นเงาตามตัว

　แต่เดิมทีมันก็ไม่มีวิธีเพิ่มเลเวลอย่างปลอดภัยอยู่แล้วนี่นะ

　ชั้นรีบกลับไปที่ที่ชั้นโค่นตะขาบยักษ์ไว้พร้อมกับอดอล์ฟและบอลแรบบิท

　ตัวของมันส่วนหนึ่งถูกกลบอยู่ใต้ทราย

　「กะ แกจัดการเจ้าตะขาบยักษ์นั่นได้จริง ๆ ด้วย! ร่างยักษ์นั่นขาดเป็นสองส่วนเลย!」

　อดอล์ฟตะโกนขึ้น

　เปล่าหรอก ฝีมือบีมตะขาบของมันนั่นแหละ มันทำตัวเองล้วน ๆ เลย

　อย่าหวังสูงจากชั้นนักเลย

　ข้าง ๆ เจ้าตะขาบยักษ์ มีอสูรที่ดูคล้ายไฮยีน่าที่เคยเห็นมาแล้วอยู่ด้วย

　มีแปดตัวเหมือนครั้งก่อน

　ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกจะชื่อว่าเอียนเอียนสินะ?

　มีตัวใหญ่สองตัว ขนาดกลางสี่ตัว และตัวเล็กอีกสอง

　「เอ!」「อเว?」

　เหมือนว่าพวกมันกำลังดูซากศพของเจ้าตะขาบยักษ์อยู่

　ก็คงเหมือนอดอล์ฟ ของแบบนี้ไม่ใช่ของที่จะเห็นได้บ่อย ๆ

　ไม่สิ ไม่น่าใช่แบบนั้นแฮะ

　เหมือนเป็นความรู้สึกที่เจอกองอาหารมากกว่า

　เอียนเอียน เนื้อพวกนี้น่าจะนุ่มกว่า แถมยังน่าอร่อยอีกต่างหาก

　แต่ว่ารูปลักษณ์ของมันทำให้ความคิดที่ชั้นจะโจมตีหายไปจนหมด

　「เอ…」

　ลูกเอียนเอียน น่ารักจริง ๆ

　มันมองซากตะขาบยักษ์ด้วยตากลมโตแล้วใช้ขาหน้าเกาที่หัวตะขาบยักษ์

　อยากเอาไปเลี้ยงจริงจังนะ

　ย้อนกลับไปตอนที่ชั้นเป็นลูกมังกร แทนที่จะโบกมือให้ ถ้าชั้นนั่งลงแล้วขยี้ตาเบา ๆ แทน โดซอาจจะวิ่งมาลูบหัวชั้นแทนก็ได้

　ไม่มั้ง ไม่สิ ก็อาจจะเป็นไปได้

　ถ้ามีโอกาส คราวหน้าจะลองดูแล้วกัน

　ถ้าเข้าใกล้ก็คงจะวิ่งหนีไปหมด เพราะงั้นยืนมองอยู่ห่าง ๆ ดีกว่า

　ยังไงเนื้อมันก็ไม่หมดอยู่ปล้ว อยากจะกินเท่าไหร่ก็เชิญ

　แต่ส่วนตัวชั้นขอบายแล้วกัน

　ชั้นเคยกินหนอนก็จริง….แต่โคตรแย่

　ขายั้วเยี้ยแบบนั้น….หรือว่าเป็นเพราะขากันนะ?

　ทั้งตะขาบทั้งหนอนก็มีขาเยอะทั้งนั้นเลย

　「เปฟุ เปฟุ!」

　บอลแรบบิทกำลังเรียกร้องอะไรสักอย่างอยู่

　『ไม่ ไม่ได้! ไม่รีบไป! อาหารน้อย!』

　….แกจะกินมันจริง ๆ เรอะ?

　หยุดความคิดนั่นประเดี๋ยวนี้เสียดีกว่า

　ดูท่ารสชาติจะเหมือนรองเท้า

　ชั้นเมินคำบ่นของบอลแรบบิทแล้วยืนจ้องฝูงเอียนเอียนต่อจากไกล ๆ

　「เอ—」

　ในที่สุดลูกเอียนเอียนก็ตัดชิ้นเนื้อเล็ก ๆ ชิ้นหนึ่งออกมาได้สำเร็จ

　โอ้โอ้ กินเลยกินเลย

　ชั้นจะดึงตัวเจ้าบอลตะกละนี่ไว้เอง

　「ฮะกุจิ!!」

　ลูกเอียนเอียนจามออกมา จากนั้นก็ทำหน้าเศร้า เอาชิ้นส่วนตะขาบยักษ์ไปถูกับพื้นทรายด้วยขาหน้า

　เอียนเอียนตัวโตก็ส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเดินไปคนละทิศกับที่ชั้นยืนอยู่

　เอียนเอียนขนาดกลางสี่ตัวลองเดินเข้าไปหาตรงอีกส่วน แต่สุดท้ายก็จามออกมาเหมือนลูกเอียนเอียน

　สุดท้ายพวกมันก็วิ่งตามพ่อแม่ไป

　อะไรกันฟะ?

　ทำไมกันล่ะ?

　กลิ่นมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

　แต่ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็น่าจะรู้ตั้งแต่อยู่ไกล ๆ แล้วนี่…

　หรือว่ามันเน่าแล้ว?

　ไม่มั้ง ต่อให้เน่าไปนิดหน่อยมันก็ยังกินอยู่ดี

　แต่ไม่ว่าแบบไหน ผลคือกลิ่นของมันทำให้เหล่าเอียนเอียนพากันตัดใจกันไปจนหมด

　มันจะใช้ได้จริง ๆ รึ?

　ชั้นจะใช้ไอ้นี่ล่อมดได้จริง ๆ รึเปล่า?