[นิยายแปล] เกิดใหม่เป็นไข่มังกร – ตอนที่ 187

　มดแดงทั้งหลายเปลี่ยนความสนใจไปหาอดอล์ฟพร้อมกัน

　ทั้งที่มันอุตส่าห์ล็อคการเคลื่อนไหวของชั้นได้ แถมยังเปลี่ยนเพดานให้กลายเป็นอาวุธได้แล้วแท้ ๆ

　แต่พวกมันกลับทิ้งโอกาสนี้ไป

　คงจะเป็นผลจากสกิล [ดีคอย] ที่อดอล์ฟใช้เมื่อกี้

　เหมือนว่ามันจะใช้ล่อความสนใจไปที่ตัวเองได้

　พอลองนึกย้อนไปดูแล้ว ตอนที่ชั้นเจอกับอดอล์ฟครั้งแรก ชั้นไม่รู้สึกถึงผู้กล้าที่เข้ามาจากข้างหลังเลยสักนิด

　ตอนแรกชั้นนึกว่าเป็นแค่เพราะสกิล [ก้าวเงียบงัน] กับ [มิราจ] เท่านั้น แต่อดอล์ฟคงใช้ [ดีคอย] มาก่อนหน้านั้นแล้วแน่ ๆ

　「คุฉ่า!」

　พวกมดแดงวิ่งไปรุมล้อมอดอล์ฟไว้

　อดอล์ฟพยายามจะโต้กลับ แต่โดนล้อมแบบนั้นไม่มีทางสู้ไหว

　มดแดงตัวหน้างับดาบอดอล์ฟไว้ แล้วตัวด้านหลังก็กัดลงไปที่ไหล่

　อดอล์ฟถูกดึงลงกับพื้น

　ถ้าเป็นชั้นคงไม่มีทางคิดเรื่องที่จะพุ่งเข้าไปกลางดงศัตรูแบบนี้แน่ ๆ

　อดอล์ฟยอมเอาชีวิตตัวเองมาเดิมพันเพื่อให้ชั้นหลุดจาก [เคลย์] ที่จำกัดการเคลื่อนไหวของชั้นได้

　ชั้นพยายามหลุดจาก [เคลย์] ให้ได้ แต่กลับดึงขาไม่ออก

　ชั้นดึงขาออกมาสุดแรง แต่สุดท้ายก็มีแค่เสียงเบา ๆ เท่านั้น

　ไม่มีแม้กระทั่งรอยร้าว

　ยิ่งทำไปก็ยิ่งรู้สึกเสียเวลาเปล่า

　โธ่เว้ย หลุดสิ! หลุดสิว้อย!

　แน่นอนว่ามันคงไม่หยุดแค่กัดไหล่อดอล์ฟเท่านั้น

　พวกมันรวมตัวกันเยอะขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็กลบทับอดอล์ฟไปจนหมด

　「กรรร!」

　ชั้นใช้เขี้ยวของตน กัดลงไปที่พื้นเต็มแรง

　ชั้นรู้สึกถึงแรงสั่นที่สะเทือนไปทั้งหัว และเหมือนว่ามันจะแตกออกเล็กน้อย

　แล้วก็กัดลงไปอีกครั้ง

　เขี้ยวหลุดออกไปประมาณสามซี่

　ถึงแม้เขี้ยวจะหลุดออกจากเลือดไหลออกจากปาก แต่ก็ทำให้มันเกิดรอยร้าวขึ้นจนได้

　ชั้นถีบพื้นสุดแรงอีกครั้ง จนพื้นที่พันธนาการเท้าแตกออกในที่สุด

　「คุฉะ?」「ค-คุฉะ!!」

　มดบางตัว พอได้ยินเสียงพื้นแตกก็หันกลับมามองชั้น

　ชั้นกระโดดขึ้นแล้วยกหัวตัวเองขึ้น เหวี่ยงบอลแรบบิทไปข้างหน้าเล็กน้อย

　「เปฟุ!?」

　ม้วนตัวเข้าหากันพร้อมกับยื่นหัวออกไปด้วย และรับบอลแรบบิทไว้ด้วยปาก

　จากนั้นก็เปลี่ยนสภาพเป็น [กลิ้ง]

　โทษทีนะ บอลแรบบิท

　ทันทีที่ [แสง] จากบอลแรบบิทหายไป พื้นที่รอบข้างก็มืดลงโดยพลัน

　แต่ชั้นพอจำพื้นที่กับตำแหน่งมดได้แล้ว

　ทีนี้ก็ไปช่วยอดอล์ฟที่อยู่ใต้กองมด……ไม่สิ ต่อให้ชั้นพุ่งเข้าไปก็จะฝ่ากองมดแดงนั่นได้จริง ๆ เรอะ?

　มดบางตัวเริ่มหันมาสนใจชั้นแทนแล้วด้วย

　ถึงชั้นเข้าไปช่วยอดอล์ฟตรง ๆ ก็โดนมดตัวอื่นขัดขวางอยู่ดี

　จะออกหัวหรือออกก้อย ชั้นต้องพนันกับเจ้านี่แล้ว

　ชั้นเลี้ยวหักฉากจากทิศที่พุ่งหาอดอล์ฟเป็นพุ่งเจ้าหากำแพงแทน

　เพราะแถวนี้มันมืดจนมองไม่เห็นทำให้ชั้นคาดเดาระยะห่างจนถึงกำแพงไม่ได้ แต่ชั้นก็ยังคงเร่งความเร็วขึ้น

　แผ่นหลังประสานงากับกำแพงเข้าจัง ๆ

　รู้สึกเหมือนทั้งตัวจะโดนขยี้เลย

　เสียงจากการกระแทกดังสนั่นไปทั่วทั้งทางเดิน

　เสียงของเหล่ามดแดงเงียบลงในทันที

　「….คุฉะ?」

　ภายใต้ความมืดมิดนั้น ก็มีเสียงของมดตัวหนึ่งดังขึ้นมา

　เพราะว่ามดตัวอื่น ๆ เงียบไปหมดแล้ว เสียงของมดตัวเดียวนั้นจึงฟังดูดังกว่าที่เคย

　และแล้วเพดานบนหัวก็ถล่มลงมา

　ถึงแม้จะเป็นแค่ส่วนเดียว แต่ก็เป็นทรายแข็งพิเศษที่พวกมันทำขึ้น

　ไม่ว่าจะตกลงไปตรงไหนก็ต้องมีคนเจ็บตัวแน่

　หลังจากเพดานร่วงลงมา กองทรายและหินก็เทตามลงมาด้วย

　「คุฉะ!」「คุฉ่า!」

　「คุฉ่าาาา!!」

　เสียงแบบนี้ พวกมันเริ่มวงแตกกันแล้วสินะ

　อย่างน้อย ๆ ก็โล่งอกที่ไปได้สวย

　ก่อนหน้านี้มันเปลี่ยนกำแพงเป็นที่ซ่อน ทำให้ตัวค้ำเพดานอ่อนแอลงมา

　แถมมันยังเปลี่ยนเพดานให้เป็นหนามอีกต่างหาก

　สุดท้าย ชั้นก็อัดแรงกระแทกเข้าไป ทำให้มันยิ่งต้องรับน้ำหนักมากขึ้น สุดท้ายก็ถล่มลงมา

　หินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งร่วงลงมาเฉี่ยวไหล่ชั้นไปเล็กน้อย

　อันตรายแฮะ โดนเจ้าไปนี่คงจะเจ็บน่าดู

　ต่อไปก็ แสง

　ชั้นปล่อยบอลแรบบิทออกมาแล้วใช้หัวรับเอาไว้

　ตัวมันเปื้อนน้ำลายอยู่เลยติดหัวชั้นอย่างง่ายดาย

　…..เหมือนว่ามันอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ปริปากอะไรแล้วใช้ [แสง] เงียบ ๆ

　ชั้นก้มตัวลงต่ำแล้วเริ่มวิ่งไปตามทาง

　มุ่งไปหาอดอล์ฟพร้อมกับหลบก้อนหินที่ร่วงลงมากับพวกมดแดงไปด้วย

　พวกมันหลายตัวเริ่มคิดจะหนีกันแล้ว แต่ก็ยังมีตัวที่ไม่ละสายตาจากชั้นแล้วกระโจนเข้ามาอยู่

　「คุฉะ!」

　ชั้นใช้กรงเล็บข่วนเจ้าตัวที่พุ่งเข้ามาหา

　ไม่รู้ว่าเพราะโดนหินหล่นทับ หรือว่าโดนพิษมาก่อน หรือว่าบาดเจ็บจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ แต่หลังโดนโจมตีเข้าไปหนึ่งครั้งมันก็นิ่งสนิท

[ได้รับค่าประสบการณ์ 432 แต้ม]

[ได้รับค่าประสบการณ์ 432 แต้มจากผลของสกิลฉายา [ไช่เดินได้ : Lv–] ]

[เลเวลของ [มังกรแห่งโรคภัย] เพิ่มขึ้นจาก 64 เป็น 65]

　เลเวลเพิ่มอีกครั้ง

　เลเวลเพิ่มขึ้นเร็วก็จริง แต่ไม่คิดเลยว่าจะอันตรายขนาดนี้

　แต่ถึงชั้นจะรู้ก็คงยังทำอยู่ดี เพราะไม่มีทางอื่นแล้ว

　ร่างของอดอล์ฟที่โชกไปด้วยเลือดนอนกองอยู่บนพื้น

　พวกมดที่รุมอดอล์ฟก่อนหน้านี้ตกใจหนีไปหมดแล้ว

　ปากของเขาขยับเล็กน้อย ทำให้ชั้นโล่งอกที่เห็นว่ายังไม่ตาย

　แต่ก็โล่งใจได้เพียงชั่วครู่

　หินก้อนใหญ่กำลังร่วงลงไปตรงที่ที่อดอล์ฟนอนอยู่

　ชั้นกระโจนเข้าไปแล้วเอาตัวบังร่างอดอล์ฟไว้

　แรงสะเทือนที่หินหล่นใส่แล่นไปทั่วร่าง

　ชั้นก้มหัวลง แล้วเอาอดอล์ฟเข้าปากไป

　จากนั้นชั้นก็หนีไปพร้อม ๆ กับมดตัวอื่นที่หนีเอาชีวิตรอดด้วย

　อีกเดี๋ยวพื้นที่แถวนี้ก็คงถล่มมาจนหมดแน่

　ก่อนอื่นต้องหนีไปที่ที่ปลอดภัยก่อน