ตอนที่ 623 สวัสดีค่ะ บังเอิญจังเลยนะคะ
เพื่อให้อวี๋กานกานช่วยตัวเอง ซ่งฉาไป๋จึงเอาประวัติการแชทระหว่างเธอกับเจี๋ยนเหยี่ยให้อวี๋กานกานดู
อวี๋กานกานอ่านข้อความที่เจี๋ยนเหยี่ยตอบกลับซ่งฉาไป๋ ทำไมถึงรู้สึกว่าเจี๋ยนเหยี่ยไม่ได้มีความคิดอยากรู้จักว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
นี่อาจเรียกได้ว่ามีคนแปลกหน้าแอดมาหาเขา เขาไม่อยากรู้หน่อยเหรอ
หรือว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
ทั้งสองทานข้าวอิ่มแล้วนั่งพักสักครู่ ในที่สุดเจี๋ยนเหยี่ยกับเพื่อนก็ออกมาจากห้องอาหาร
ซ่งฉาไป๋รีบกอดแขนอวี๋กานกานทันทีแล้วกระซิบเสียงต่ำอย่างระริกระรี้ “ออกมาแล้วๆ”
อวี๋กานกานรู้สึกแขนของเธอถูกรัดแน่นจนเจ็บ เธอจึงบ่นออกมา “ฉันรู้แล้ว เธอเบาๆ หน่อย”
“ขอโทษๆ” ซ่งฉาไป๋เอ่ยขอโทษแล้วคลายมือออกจากแขนอวี๋กานกาน จากนั้นเงยหน้ามองเจี๋ยนเหยี่ยที่เดินไปไกลแล้วก็ร้อนรนทันที “เร็วๆ สิ เขาจะไปแล้ว”
รีบลากอวี๋กานกานลุกจากเก้าอี้ ทั้งลากทั้งจูงพาอวี๋กานกานตามไป
อวี๋กานกานรู้สึกตลกมาก “เธออย่ารีบสิ…”
หลังจากเจี๋ยนเหยี่ยและเพื่อนๆ อำลาที่ทางเข้าร้านอาหาร พวกเขาก็เห็นอวี๋กานกานและซ่งฉาไป๋รีบวิ่งออกจากร้านอาหาร ทั้งสองหยุดอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ชนเจี๋ยนเหยี่ย
เมื่อเห็นอวี๋กานกาน เจี๋ยนเหยี่ยก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
ดวงตาดำขลับลุ่มลึกมองไปที่ร่างของอวี๋กานกานและซ่งฉาไป๋ สายตาของเขามีความสงสัยเล็กน้อยจากนั้นยิ้มและพยักหน้าให้เบาๆ แล้วก็ส่งเสียงทักทาย “คุณหมออวี๋?”
อวี๋กานกานพาซ่งฉาไป๋เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา “คุณเจี่ยน บังเอิญจังเลยนะคะ คุณก็มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอ”
เจี๋ยนเหยี่ยพยักหน้า
อวี๋กานกานพูดยิ้มๆ “บังเอิญจังเลย ฉันก็มาทานข้าวที่นี่กับเพื่อนสมัยเรียนเหมือนกันค่ะ”
จกานั้นรีบลากซ่งฉาไป๋เข้ามา “นี่ ซ่งฉาไป๋เป็นเพื่อนสมัยเรียนของฉันเองค่ะ”
ซ่งฉาไป่เผยรอยยิ้มอันสวยหวานบนใบหน้า ช้อนสายตามองและโบกมือให้เขาอย่างกล้าๆ “สวัสดีค่ะ เราเจอกันอีกแล้วนะคะ”
เจี๋ยนเหยี่ยตอบ “อือ” แค่คำเดียวเต็มไปด้วยปริศนา
ซ่งฉาไป๋รีบอธิบาย “วันที่น้องสาวคุณเกิดอุบัติเหตุ เราเคยเจอกันที่ประตูห้องฉุกเฉิน คุณยังจำได้ไหมคะ”
เจี๋ยนเหยี่ยจ้องมองเธออยู่หลายวินาที น่าจะกำลังนึกย้อนเรื่องในวันนั้น จากนั้นไม่นานเขาก็ตอบแค่ “อืม” ออกมาคำเดียว
ซ่งฉาไป๋สบตาเจี๋ยนเหยี่ย นัยน์ตาที่ลุ่มลึกของชายหนุ่มราวกับมองทะลุปรุโปร่ง เหมือนกับจะมองเข้าไปถึงก้นบึ้งของใจคน เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองใช้ฟังก์ชันค้นหาคนใกล้ๆ เพื่อเพิ่มเพื่อนในวีแชทเขา ซ่งฉาไป่รู้สึกวูบวาบใจเต้นแรงตึกตักเกิดอาการหายใจไม่ออกเล็กน้อย
เธอเลื่อนสายตาไปมองอวี๋กานกาน หวังจะให้อวี๋กานกานช่วยอธิบายสักหน่อย
เมื่ออวี๋กานกานได้รับสายตาขอความช่วยเหลือ จึงส่งเสียง “เอ่อ” ในใจ
เธอไม่รู้เลยว่าจะต่อบทสนทนากับเจี๋ยนเหยี่ยยังไงจึงได้แต่หัวเราะเขินๆ “ตาของเวยเวยดีขึ้นหรือยังคะ”
เจี๋ยนเหยี่ยตอยเสียงเรียบ “หายดีแล้วครับ ขอบคุณคุณหมออวี๋จริงๆ”
อวี๋กานกานส่ายมือ “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ที่จริงก็ไม่มีอะไร ใช่สิ ขาของคุณน่าจะหายดีแล้วมั้งคะ”
“ไม่กี่วันนี้เดินจนแทบจะบินได้ แถมยังบอกอีกว่าจะไปหาเจียงฉี่”
“เจียงฉี่กลับไปเรียนที่มหา’ลัยแล้ว ถ้าน้องไม่ยุ่งเรื่องเรียน ที่จริงก็ไปเที่ยวหาได้ นอนป่วยอยู่ที่บ้านนานไปแล้ว”
อวี๋กานกานพยายามหาเรื่องคุย เธอเหลือบมองซ่งฉาไป๋แวบหนึ่งเพื่อส่งสัญญาณให้เธอรีบพูดอะไรสักอย่าง ไม่งั้นเธอต้องบอกลาเจี๋ยนเหยี่ยแล้ว ถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีอะไรจะพูดกับเจี๋ยนเหยี่ยจริงๆ
ตอนที่ 624 มาสิ มาเชื่อมสัมพันธ์กันแบบลึกซึ้ง
คราวนี้จุดสนใจทั้งหมดของซ่งฉาไป๋ตกไปอยู่ที่เจี๋ยนเหยี่ย สายตาที่กำลังมองเจี๋ยนเหยี่ยนั้นเป็นประกาย
ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มในชุดทหารเป็นระเบียบเคร่งขรึม ทั้งตัวเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งดุดันหล่อสุดๆ ไปเลย
ซ่งฉาไป๋มองตาค้าง
อวี๋กานกานตบหน้าผากอยากจะหาช่องไฟเข้าแทรก
เมื่อก่อนทำไมไม่รู้เลยว่าซ่งฉาไป๋จะใจกล้าขนาดนี้
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรซ่งฉาไป๋ก็มักจะหลบข้างหลังเธอตลอด
อวี๋กานกานส่งยิ้มเก้อเขินให้กับเจี๋ยนเหยี่ย “เพื่อนของฉันชื่นชมทหารมากๆ มาตั้งแต่เด็ก พอเห็นทหารทีไรก็อดจ้องตาเป็นมันไม่ได้”
เธอเอาศอกกระทุ้งซ่งฉาไป๋ยิกๆ
คราวนี้ซ่งฉาไป๋ได้สติกลับคืนแล้วเธอจึงหัวเราะให้เจี๋ยนเหยี่ยทันที “จริงด้วยค่ะ ฉันชื่นชอบทหารเป็นพิเศษ คุณเจี่ยนมีแฟนหรือยังคะ”
อวี๋กานกานเบิกตาโตอย่างตกตะลึง “…”
คุณพระช่วย!
เธอแทบจะทำเป็นไม่รู้จักซ่งฉาไป๋เดี๋ยวนั้น ไม่เก็บเอาไว้ในใจซักหน่อยเหรอ พูดตรงๆ แบบนี้ไม่กลัวคนตกใจวิ่งหนีเหรอ
ความจริงซ่งฉาไป๋ก็เผลอโพล่งออกมาเหมือนกัน
พอพูดจบก็มานึกเสียใจทีหลังอยากจะพุ่งชนกำแพงนัก รู้ทั้งรู้ว่าอวี๋กานกานอยู่ตรงกลาง เธอสามารถทำตัวปกติกับเจี๋ยนเหยี่ย ทำไมถึงได้ละลาบละล้วงถามเขาว่ามีแฟนหรือยังล่ะ
หน้าแดงจนร้อน ใจเต้นรัวตึกตักๆ
เธอรีบแสดงเจตนารมณ์ “ขอโทษนะคะ ฉันก็ถามไปเรื่อยเปื่อย อย่าถือสาเลยนะคะ”
เธอก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาเจี๋ยนเหยี่ย
แม้จะใจกล้า แต่ส่วนมากจะถูกบีบบังคับออกมา
เจี๋ยนเหยี่ยไม่ถือสาแต่ก็ยังส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่เป็นไรครับ”
เขาหันมามองอวี๋กานกานจกานั้นจึงบอกลาตามมารยาท “คุณหมออวี๋ ผมมีธุระต้องไปก่อน สวัสดีครับ”
จากนั้นจ้องซ่งฉาไป๋ด้วยสายตาลุ่มลึก ในขณะที่เดินหันหลังไปเขาก็ลอบยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ซ่งฉาไป๋มองแผ่นหลังของเขาด้วยความเสียดาย เมื่อเขาลับสายตาไปแล้วจึงถอนสายตาอย่างไม่เต็มใจนัก
อวี๋กานกานดีดนิ้วตรงหน้าของเธอ “เรียกสติกลับคืนได้ละ เลิกมองได้แล้วเขาไปนู่นแล้ว”
ซ่งฉาไป๋ประสานมือทั้งสองข้างแล้วหนุนแก้มตัวเองเบาๆ “พี่เจี๋ยนเหยี่ยหล่อจังเลย ทำยังไงดี กานกาน ฉันยิ่งชอบเขามากขึ้นไปอีก”
“ดูท่าทางบ้าผู้ชายของเธอสิ”
“เธออย่ามาดูถูกฉันนะ หากวันไหนเธอเจอผู้ชายในฝันหรือไอดอลล่ะก็ ไม่แน่เธออาจจะบ้าผู้ชายยิ่งกว่าฉันอีกคอยดู”
“ฉันไม่มีไอดอลไม่มีผู้ชายในฝัน ฉันบ้าผู้ชายที่สุดตอนอยู่กับฟังจือหัน”
ทั้งสองพูดพลางเดินไปที่สถานีรถโดยสารริมทาง
ซ่งฉาไป๋กอดแขนอวี๋กานกานเอาไว้ ยิ้มตาหยีแล้วเอ่ยขึ้น “กานกาน ผู้หญิงจีบผู้ชายง่ายกว่า เธอกับฉันเป็นผู้หญิงบ้าผู้ชายแบบนี้ ตราบใดที่เราคอยตามตื๊อตามจีบอีกฝ่ายต้องใจอ่อนใจสั่นกันบ้างล่ะจกานั้นก็จะได้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรไปด้วยกัน”
อวี๋กานกานมองเธอแล้วขมวดคิ้วมุ่น “นี่ยังไม่มีอะไรแน่นอน ถึงยังไงก่อนหน้าที่ฉันจะรู้จักฟังจือหันเหมือนจะมีสาวๆ เข้ามาจีบฟังจือหันเยอะอยู่นะ แต่จีบติดหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้”
“ฟังจือหันก็เหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง เทียบพี่เจี๋ยนเหยี่ยของฉันไม่ติดแน่ เธอพึ่งบอกว่าจะเชียร์ฉัน ไม่ให้ถอยกลับแล้วนะ”
“โอเคๆๆ ฉันไม่โจมตีเธอหรอกน่า”
“ไม่รู้แหละ เธอต้องจัดการนัดกินข้าวให้ฉันกับพี่เจี๋ยนเหยี่ยได้มีโอกาสเชื่อมสัมพันธ์กันแบบลึกซึ้งสักครั้ง”
“ทำไมฉันรู้สึกคำพูดนี้ของเธอฟังดูลามกจังเลยฮะ”
“ลามกตรงไหน เชื่อมสัมพันธ์กันแบบลึกซึ้งนี่ถือว่าลามกแล้วเหรอ” ซ่งฉาไป๋กระหยิ่มยิ้ม จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ “อ๋อ ฉันรู้ละ เธอคงจะลึกซึ้งกับฟังจือหันมาแล้วหลายครั้งแหงๆ ถึงได้…”
