ประหลาดใจ
แปลกใจ
เหลือเชื่อ
ทุกคนในห้องบรรยายต่างก็ตกตะลึง
ความเงียบกลืนกินไปทั้งห้อง
มีชายชราคนหนึ่งทำลายความเงียบ
เขาลุกขึ้นยืนแล้วปรบมือ
แปะๆ ๆ …
เสียงปรบมือค่อยๆ ดังขึ้น
จากเสียงสายฝนเบาๆ ก็กลายเป็นพายุฝนฟ้าคะนอง
แปะๆ ๆ !
มันไม่ใช่แค่เสียงปรบมือเท่านั้น
นักศึกษาบางคนก็ลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มผิวปากและส่งเสียงเฮ
ทุกคนในห้องบรรยาย ตั้งแต่นักศึกษาพรินซ์ตันไปจนถึงผู้เข้าร่วมงานประชุม
ในเวลานี้
ทุกคนล้วนเป็นสักขีพยานช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่!
เครื่องหมายคำถามในหอแห่งคณิตศาสตร์ก็ได้รับการแก้ไขแล้ว
ในขณะเดียวกัน
ก็มีอัจฉริยะถือกำเนิดขึ้น
ทั้งห้องบรรยายเต็มไปด้วยเสียงปรบมือ
เสียงปรบมือดังถึงขั้นทะลุออกไปนอกห้อง
เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ข้างโพเดียมไม่สามารถเข้าใจกระบวนการพิสูจน์บนไวท์บอร์ด แต่เขาก็อดปรบมือไม่ได้
เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างๆ บีบแขนเขาแล้วกล่าว
“ถ้าเมื่อกี้คุณขัดจังหวะการคิดของเขา ชื่อของคุณจะอยู่ในประวัติศาสตร์ของโลกคณิตศาสตร์แน่”
“ชื่ออะไร?”
“ผู้ดับแรงบันดาลใจ ขัดขวางโลกคณิตศาสตร์และทำลายอัจฉริยะคณิตศาสตร์ด้วยน้ำมือของตนเอง”
“โอ้ อย่าพูดแบบนี้ คุณฟรานซิสฆ่าฉันตายแน่”
ฟรานซิสคือประธานสมาคมนักคณิตศาสตร์สหรัฐ เขาเป็นชายชรารูปงามที่พูดช้า
และเขายังเป็นคนที่ดุร้ายเช่นกัน
การสนทนาของทั้งสองถูกฝังอยู่ภายใต้เสียงปรบมือ
ใต้เวที…
เหว่ยเหวินฟังเสียงปรบมือแล้วหันไปมองที่ไวท์บอร์ด เขาถามอยากไม่อยากจะเชื่อ “เขาแก้ได้แล้ว?”
นี่คือคู่แข่งของเขา?
นี่คือคนที่เขาจะแข่งด้วยในการแข่งขันของอเมริกา?
การแข่งขันของอเมริกาจะจัดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ ตอนนี้เขาควรจะแข่งขันกับอีกฝ่าย อย่างไรก็ตามในเวลานี้หัวใจของเขากำลังตะลึง
ผิดหวัง?
ไม่…
สับสัน?
นิดหน่อย
มันราวกับว่าคู่แข่งของเขาก้าวไปสู่ระดับอื่นแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นแชมป์การสอบเข้ามหาลัย ได้รับเหรียญทองของการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกระดับโลก หรือเป็นที่เคารพของนักศึกษา มันก็ไม่มีอะไรมาเติมเต็มช่องว่างในใจเขาได้
เขาพ่ายแพ้ให้แก่คู่แข่งที่น่านับถือ
มันไม่ใช่เพียงเพราะผลลัพธ์เท่านั้น
เขารู้สึกละอายใจ
เมื่อศาสตราจารย์หวังอี้ผิงได้ยินคำถามของลูกศิษย์ เขาก็พยักหน้าช้าๆ
ชายชรากล่าว “ใช่ เขาแก้ได้แล้ว!”
คนหนุ่มสาวก้าวข้ามเราไปแล้ว…
ชายชราตัดสินใจ
พอเขากลับไป เขาจะเขียนจดหมายแนะนำให้ลู่โจวเข้าแข่งขันในโครงการหมื่นอัจฉริยะ!
เขาจะเขียนทันทีที่กลับโรงแรม
ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขาจะให้ศาสตราจารย์ถังลงนามในจดหมายร่วมด้วยเช่นกัน
ไม่มีปัญหาเกี่ยวกับอายุหรือวุฒิการศึกษาของลู่โจว นอกจากนี้มีนักศึกษาปริญญาเอกกี่คนเชียวที่ทำอย่างเขาได้?
ประเทศจีนต้องการผู้ชนะเหรียญฟิลด์
ศาสตราจารย์หวังเห็นความหวังในตัวลู่โจว
…
สิ่งที่ถูกเขียนในไวท์บอร์ดถูกสลักไว้ในสมองของลู่โจวแล้ว และเขาจะไม่มีวันลืม
ส่วนมันจะถูกขโมยไหมนั้น
มีบรรณาธิการของวารสารคณิตศาสตร์ประจำปีนั่งอยู่ในห้องบรรยายอย่างน้อยสองคน ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าขโมยความคิด
เมื่อลู่โจวแก้โจทย์เสร็จ เขาก็ไม่อยากทำอะไรอีกนอกจากกลับไปนอนที่ห้อง
อย่างไรก็ตามเขาประเมินพฤติกรรมตนเองต่ำไป เขาไม่ตระหนักเลยว่าในสายตานักศึกษาพรินซ์ตัน เขาเท่แค่ไหน
ทันทีที่เขาออกไปนอกห้องบรรยาย เขาก็ถูกผู้คนไล่ตามทันที
ฝูงชนมาห้อมล้อมตัวเขาราวกับว่าเขาเป็นแชมป์ซูเปอร์โบวล์ ลู่โจวคิดว่าเขาคงจะถูกจับโยนขึ้นฟ้า
“โอ้ว สหายทำได้ยอดมาก! วิธีที่คุณเขียนขั้นตอนสุดท้ายนั้นเท่มาก! คุณทำอีกครั้งได้ไหม? ฉันอยากถ่ายรูป”
“สุดหล่อ คุณมีเบอร์ไหม? คุณเขียนใส่มือฉันเลยก็ได้”
“เดี๋ยวก่อน! ขอฉันถ่ายรูปก่อน! ฉันอยากเอาลงทวิต! ขอบคุณ!”
เสียงดังจอแจรอบตัวก็พลันปัดเป่าความง่วงของลู่โจวออกไป
พูดตามตรง ลู่โจวแทบจะกลัวความกระตือรือร้นของคนเหล่านี้
บางคนก็มากอดเขา
สาวลาตินคนนึงก็มาถ่ายรูปกับเขาแล้วก็มาจูบแก้มเขาทีนึง
นี่ไม่ใช่ปัญหาหลัก
หญิงสาวต่อจากนั้นก็เริ่มกล้าหาญขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นลู่โจวจึงเริ่มตื่นตระหนก
สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดก็คือ คนพวกนี้ไม่สุภาพเลย!
ฝูงชนก็เริ่มอาจหาญขึ้นเรื่อยๆ
ลู่โจวพยายามหลบหนีอย่างสิ้นหวัง
ขอบคุณพระเจ้าที่เขายังรักษาจูบแรกเอาไว้ได้
มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขา
ถ้าเขาเสียไปตรงนี้ มันคงเป็นโศกนาฏกรรม!
…
ลู่โจวออกจากมหาลัยแล้วรีบเดินผ่านจัตุรัสพาลเมอร์ ขณะที่เขาขึ้นลิฟต์ จู่ๆ ก็มีคนปรากฏขึ้นข้างหลังเขา
ลู่โจวมองเธอ
เขากระแอม “โอ้…ฉันไม่รังเกียจที่จะถ่ายรูป แต่อย่าแตะต้องตัวฉันได้ไหม?”
โมลิน่ากอดอกและไม่สนใจลู่โจว “ฉันอยู่ห้องเจ็ดศูนย์เจ็ดนายจะไปชั้นไหน?”
“สาม…โอ้ คุณช่วยกดชั้นสามได้ไหม?” ลู่โจวตอบ
เขาเกือบเปิดเผยเลขห้องของตัวเองแล้ว
“ชั้นสาม?” โมลิน่ากล่าวขณะมองไปยังแผงลิฟต์ จากนั้นเธอก็มองลู่โจวแล้วกล่าว “เราเลยชั้นสามมาแล้ว นายไปนั่งเล่นห้องฉันสักหน่อยไหม?”
ลู่โจวส่ายหน้า “ไม่เป็นไร ผมแค่อยากนอน”
โมลิน่า “…”
เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นเจ็ด มันก็หยุดลง
ลู่โจวเอื้อมมือไปกดปุ่มชั้นสาม
โมลิน่ามองลู่โจวที่พยายามกลับห้องเต็มที่แล้วถอนหายใจ “คนจีนน่าเบื่อแบบนี้ทุกคนเหรอ?”
ลู่โจวส่ายหน้า “ไม่ ผมแค่ไม่อยากคิดถึงปัญหาคณิตศาสตร์ตอนนี้”
โมลิน่าประหลาดใจ “คุณรู้ได้ไงว่าฉันจะถามปัญหาคณิตศาสตร์?”
ลู่โจวยิ้ม “เพราะผมบอกได้จากภาษากายของคุณ คุณเป็นคนสอนผมเอง ผมพูดถูกไหม?”
เธอไม่ตอบ
โมลิน่าสังเกตใบหน้าของลู่โจวแล้วไม่ลังเลอีก เธอหยิบถุงทิชชู่เปียกจากกระเป๋าแล้วโยนให้ลู่โจว
ลู่โจวถาม “ทิชชู่เปียก?”
โมลิน่ายิ้มแล้วกล่าว “มีรอยลิปสติกสามที่บนหน้า คุณอยากได้กระจกไหม?”
เชี่ย!
ลู่โจวรีบหยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดหน้า
เป็นไปตามคาดมีรอยแดงๆ สองจุดปรากฏบนทิชชู่
“หลับฝันดี จำไว้ อย่าพลาดพิธีปิดก่อนปาร์ตี้คืนพรุ่งนี้” โมลิน่ากล่าวขณะมองดูลู่โจวเช็ดหน้า จากนั้นเธอก็เลียริมฝีปากแล้วกล่าว “คุณเป็นตัวเอกคนสำคัญ”
เธอไม่รอให้ลู่โจวตอบ เธอหันหลังจากไปทันที
……………………………………
