724 มืออาชีพ แปลกประหลาด
สิ่งที่เขาพูดออกมาทำให้คนรู้สึกไม่สบายใจยิ่งกว่า ความตายไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดกันเล่นๆได้
“มันเป็นที่ที่ดี แต่ทุกที่ก็มีคนตายนี่นา” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะกลายเป็นเสียงหัวเราะที่ชั่วร้าย “จริงไหม?”
คนคนนี้คงจะเคยฆ่าคนมาก่อน หวังเย้าคิด ร่างกายของชายหนุ่มมีพลังฉีที่มีกลิ่นคาวเลือดลอยฟุ้ง หวังเย้าเคยสัมผัสถึงพลังฉีแบบนี้ได้จากคนอื่นมาก่อนน่านั้นด้วย
“ลาก่อน” ชายหนุ่มพูด
“รอเดี๋ยว ช่วยบอกบางอย่างกับฉันก่อนที่จะไปได้ไหม?” หวังเย้าเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม
ชายหนุ่มมองหวังเย้าอย่างละเอียด ราวกับเขาเป็นสิ่งของที่น่าสนใจ “น่าสนใจ นายมีแซ่ว่าอะไร?”
“หวัง…”
ในตอนที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่นั้น จงหลิวชวนก็เดินออกมาจากตัวบ้าน เขากำลังคิดเรื่องของชายหนุ่มและนึกขึ้นได้ว่า ชายหนุ่มเป็นคนที่ชอบทำตามอำเภอใจตัวเอง พูดตามตรงแล้ว เขาเป็นนักฆ่าที่สามารถฆ่าคนโดยไร้ความลังเล และเขาก็อาจจะทำร้ายชาวบ้านได้
เขารีบวิ่งออกมา เพื่อไล่ตามชายหนุ่ม แต่เมื่อออกมาด้านนอกแล้ว เขาก็เห็นว่า ชายหนุ่มถูกหยุดโดยใครบางคน เขาจึงรีบก้าวเข้าไปขวางระหว่างสองคนนั้น และเอามือจับไปที่เอวของตัวเอง
“หมอ?” เมื่อเห็นว่าใครที่ยืนอยู่กับชายหนุ่ม เขาก็รู้สึกเบาใจ ด้วยความสามารถของหวังเย้าแล้ว เขาสามารถจัดการชายหนุ่มได้อย่างง่ายดาย
“อ้าว นายออกมาทำไมน่ะ? หรือนายคิดได้แล้ว?” ชายหนุ่มหันไปมองจงหลิวชวนและยิ้มออกมา
“คุณรู้จักเขาเหรอ?” หวังเย้าถาม
“ผมรู้จักเขา” จงหลิวชวนพูด
“นายเรียกเขาว่าหมอเหรอ?” ชายหนุ่มเหลือบมองหวังเย้า เขาส่ายหน้าและพูดออกมาว่า “ฉันไม่เห็น ฉันไม่เห็นอะไรสักนิด”
“เขาเป็นใครเหรอ?” หวังเย้าถาม
“นักฆ่า” หลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง จงหลิวชวนก็เปิดปาดพูด
“นายบอกความลับกับเขาได้ยังไงกัน?” ชายหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็สามารถบอกได้ว่า เขากำลังเสแสร้งแกล้งทำอยู่ ทั้งที่เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ “โอ้ น่าเสียดายที่นายต้องมาตายทั้งที่อายุยังน้อยแบบนี้”
“อย่างนั้นเหรอ?” หวังเย้าพูด
“อืม ก็นายรู้ฐานะที่แท้จริงของฉันแล้วนี่” ชายหนุ่มพูด “คนที่รู้ฐานะที่แท้จริงของฉัน ถ้าไม่ตายก็ต้องเป็นคนของฉันเท่านั้น โชคร้ายที่ชายไม่ใช่คนของฉัน”
จงหลิวชวนที่ถือกริชอยู่ได้ตะโกนออกมา “หมอหวัง ระวัง!”
เคร้ง!
กริชของเขาร่วงลงไปที่พื้น
“แก…” จงหลิวชวนรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ไม่นาน เขาก็ทรุดตัวไปกองกับพื้น
“เป็นยังไงล่ะ? รู้สึกเจ็บ, ไม่มีแรง, มึนหัว, ไม่สบายใช่ไหม?” ชายหนุ่มถาม “นายเป็นถึงนักฆ่าระดับท๊อป ทำไมถึงได้พลาดท่าง่ายๆแบบนี้ได้ล่ะ?”
ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้กับหวังเย้า “ได้เวลาของนายแล้ว”
หวังเย้าพยักหน้า ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นและกดลงไปเบาๆ ร่างของชายหนุ่มก็ร่วงลงไปกองกับพื้นทันที
“เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?” ชายหนุ่มที่ก่อนหน้านี้มีแต่เสียงหัวเราะ ตอนนี้ ใบหน้าของเขากลับกลายเป็นตกตะลึง
เขารู้สึกราวกับมีภูเขากำลังกดร่างของเขาเอาไว้ จนเขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ แม้แต่แรงจะต่อต้านก็ยังไม่มี
“นายชื่ออะไร?” หวังเย้าถาม
“หา?” ชายหนุ่มกำลังอยู่ในสถาการณ์ลำบาก
“ช่างมันเถอะ” หวังเย้ากำมือ
ร่างของชายหนุ่มปลิวออกไปกระแทกเข้ากับกำแพงบ้านหลังหนึ่ง ด้วยความแรงที่หนักหน่วงทำให้กำแพงบ้านเกิดรอยร้าวขึ้น
ร่างของชายหนุ่มร่วงลงไปที่พื้นอีกครั้ง เขารู้สึกสั่นสะเทือนลึกไปถึงกระดูก เขาคิด นี่มันพลังเหนือธรรมชาติอย่างนั้นเหรอ? เขาแลบลิ้นเลียเลือดที่ริมฝีปาก และอยากจะหัวเราะออกมา แต่รอยยิ้มของเขากลับน่าเกลียดเสียยิ่งกว่าคนกำลังร้องไห้
“หมอหวัง ระวังตัวด้วย” จงหลิวชวนพูด “เขาเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและร้ายกาจมาก”
วูซ! วูซ! วูซ!
หวังเย้าสะบัดมือ เศษหินลอยขึ้นมาและพุ่งแหวกอากาศไปยังร่างของชายหนุ่ม ครู่ต่อมา ทั้งตา, หู, และปากของชายหนุ่มก็มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด
ก่อนที่เขาจะตาย เขาคิด ที่นี่เป็นที่ที่ดีจริงๆ!
“หมอ ในเมื่อเขามาที่นี่เพราะผม ขอให้ผมเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดเองนะครับ” จงหลิวชวนพูด
ชายหนุ่มเสียชีวิตตอนกลางวันแสกๆในหมู่บ้านที่เงียบสงบ ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องยากที่จะปกปิด เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินทางมาถึง พร้อมกับนำร่างของชายหนุ่มไป รวมถึง จงหลิวชวนด้วย หวังเย้าก็ตามไปที่สถานีตำรวจด้วยเช่นกัน
เมื่อมีการตายเกิดขึ้น ทุกอย่างก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ สำนักงานความมั่นคงได้เข้ามามีส่วนร่วมในการสืบสวนด้วย พวกเขาพบมีด, เข็มเงิน, ปืน, และอุปกรณ์อื่นๆบนร่างกายของชายหนุ่ม
เจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับผิดชอบเรื่องนี้ต่างก็อยู่ในอาการมึนงง พวกเขาไม่สามารถบอกได้ว่า ชายหนุ่มเป็นใคร เพราะแม้แต่บัตรประจำตัวก็ยังเป็นของปลอม
แพทย์ผู้ทำการชันสูตรศพก็ต้องประหลาดใจเช่นกัน ร่างกายของชายหนุ่มเต็มไปด้วยบาดแผล มีทั้งรอยแผลจากมีดและกระสุน ส่วนใหญ่เป็นแผลเก่า เมื่อตรวจดูภายใน อวัยวะภายในและกระดูกของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก ราวกับคนที่เพิ่งจะถูกรถชนมา
ชายหนุ่มยังมีรอยสักที่ดูพิเศษอยู่หนึ่งอัน มันเป็นรูปของงูที่พันเลื้อยอยู่บนกริชเล่มหนึ่ง
หลังจากถูกสอบสวนเสร็จแล้ว หวังเย้ากับจงหลิวชวนก็ถูกปล่อยตัวออกมา แต่พวกเขาถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกจากเขตเหลียนชานและต้องให้ความร่วมมือในด้านการสืบสวนกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“เขาเป็นใครกันเหรอ?” หวังเย้าถาม
“เขาเป็นนักฆ่า และเป็นคนขององค์กรองค์กรหนึ่งครับ” จงหลิวชวนพูด
“เหมือนพวกองค์กรนักฆ่าน่ะเหรอ?” หวังเย้าถาม “ผมหิวแล้ว เดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวคุณเอง ไว้ค่อยเล่าให้ผมฟังตอนเรากินข้าวดีกว่านะ”
พวกเขาไปที่ร้านอาหารที่ตั้งอยู่ตรงตีนเขา พวกเขาสั่งอาหารมาสองสามจาน พร้อมกับชาอีกหนึ่งกา ทั้งสองไม่มีใครชื่นชอบการดื่มเหล้า
จงหลิวชวนบอกเล่าประสบการณ์บางส่วนของเขาให้หวังเย้าฟัง แรกเริ่มเขาเข้าร่วมกับองค์กรอิสระองค์กรหนึ่ง ในตอนแรก มันเป็นเหมือนกับตลาดสำหรับผู้ที่ต้องการมาหางาน และได้เงินก้อนกลับไป ในตอนนั้น เขารับเพียงงานข่มขู่ลูกหนี้เท่านั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ได้เรียนรู้และเข้าใจว่า องค์กรนี้ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เขาเคยคิดไว้ หากเงินถึง ทางองค์กรยินทำงานสังหารให้ด้วย
กฎขององค์กรนั้นเข้มงวดมาก ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้และถอนตัวได้ พวกเขาจะอยู่ภายในความคุ้มครองของทางองค์กร มีกฎเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่พวกเขาต้องทำตาม ความต้องการของบริษัทคือสิ่งสำคัญที่สุด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม
จงหลิวชวนทำงานให้กับบริษัทได้เป็นที่น่าพอใจ เขาสามารถทำภารกิจสำเร็จได้ในระดับสูง ก่อนที่ในเวลาไม่นาน เขาก็ถอนตัวออกมา
“ตอนนั้น ผมต้องการเงิน แต่งานหนึ่งที่รับมาก็ได้เปลี่ยนความคิดของผมไป” จงหลิวชวนพูด “งานที่ผมรับมา มีเป้าหมายเป็นครอบครัวหนึ่ง สายงานที่เราทำอยู่นั้น ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เราต้องทำงานให้สำเร็จ”
เขาหยุดเล่า แล้วยกชาขึ้นมาจิบ เขามองหวังเย้าและเล่าเรื่องต่อ
“สามีภรรยาคู่นี้มีอายุอยู่ช่วงสามสิบต้นๆ แล้วพวกเขาก็มีลูกสาวน่าตาน่ารักคนหนึ่ง พวกเขาเป็นครอบครัวที่มีความสุข ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่พอได้เห็นหน้าเด็กคนนั้น มันก็ทำให้ผมใจอ่อน แล้วก็ล้มเลิกภารกิจของผมไป แต่คนในครอบครัวนั้นก็ยังตายจากอุบัติเหตุรถยนต์อยู่ดี หลังจากนั้น ผมก็ได้รู้ว่า สามีภรรยาคู่นั้นบังเอิญไปเห็นเรื่องที่ไม่ควรเห็นเข้า คนพวกนั้นก็เลยต้องการจัดการกับพวกเขา”
หวังเย้าไม่ได้พูดขัดจงหลิวชวนเลย เขาเพียงแค่ฟังอยู่เงียบๆเท่านั้น มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่า เรื่องที่มีให้เห็นแค่ในหนังหรือในนิยาย จะเกิดขึ้นในชีวิตจริงของคนเราได้
“หลังจากนั้น ผมก็ถอนตัวออกมาและจ่ายเงินก้อนหนึ่งให้พวกเขาไป” จงหลิวชวนพูด
“แล้วทำไมพวกเขายังมาหาคุณอยู่อีกล่ะ?” หวังเย้าถาม
“ก็เพราะกฎที่ว่า ความต้องการของบริษัทคือสำคัญที่สุด ยังไงล่ะครับ” จงหลิวชวนพูด สีหน้าของเขาปรากฏร่องรอยของความกังวล “บางทีพวกเขาอาจจะเจออะไรบางอย่างเข้า”
เขารู้สึกเสียใจอยู่หลายครั้ง ที่ตัวเขาเลือกเข้าร่วมกับองค์กรนี้ เขาไม่อยากจะรู้ความลับอะไรเลย แล้วมันก็ยากที่จะถอนตัวออกมาด้วย
“บอกเรื่องผู้ชายคนนั้นให้ผมฟังด้วยสิครับ” หวังเย้าพูด
“ในวงการนี้ ระดับก็จะเหมือนกับระบบของบริษัทที่มีทั้ง เด็กใหม่, พนักงานระดับกลาง, และผู้จัดการ เขาถือเป็นมือหนึ่งในหมู่คนพวกนั้น” จงหลิวชวนพูด
