ตอนที่ 20 โย่วโย่วเด็กน้อยหัวใจอบอุ่น
โย่วโย่วช่วยแม่ของเขาล้างจานด้วยมือเล็ก ๆ เขาค่อนข้างกลัวหลี่ฉินและหยุนนา ดังนั้นหลังจากหยุนเย่เฉิงออกไปเขาก็ติดตามหยุนซือซือทุกย่างก้าว
ในห้องนั่งเล่นหยุนนาเลื่อนสายตาของเธอไปยังคู่แม่ลูกในห้องครัวด้วยความเกลียดชังและกระซิบกับหลี่ฉินว่า “แม่! ทำไมปล่อยให้ไอ้เด็กไม่มีพ่อเข้ามาในบ้าน เห็นแล้วอารมณ์เสียจริงๆ! ตอนแรกอารมณ์ดีๆอยู่แล้วเชียว! “
หลี่ฉินนั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน
“หึ! ใครจะไปรู้ล่ะ ถามพ่อแกสิ!”
“ ไอ้เฮงซวย! ไอ้ลูกไม่มีพ่อ! ทำไมครอบครัวเราถึงต้องมาเจอกับตัวความหายนะอย่างพวกมันสองคนด้วย!”
“ นานะอย่าให้พ่อแกได้ยินเชียว! ไม่อย่างนั้นเขาจะช่วยคนนอกมาด่าว่าเราแม่ลูกได้! วันนี้แกไม่เห็นสีหน้าพ่อแก มันน่ากลัวจริงๆ!”
หยุนนาเสียหน้าเมื่อได้ยินดังนั้น “พ่อช่วยพวกมันจริงเหรอ?”
หลี่ฉินโกรธมากกับเรื่องนี้ “เขาทำ!”
หยุนนากำหมัดแน่นและส่งเสียงอย่างเย็นชา“ มันเป็นแค่ไอ้ลูกไม่มีพ่อ แม้แต่พ่อของมันยังไม่ต้องการมันเลยและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของมันไปหลอกผู้ชายที่ไหนมา”
“อย่าไปเอาอย่างผู้หญิงคนนั้นเชียว มีลูกก่อนแต่งงานทั้งที่อายุยังน้อย ถ้าพูดออกไปก็น่าละอายจริงๆ!”
หยุนซือซือยังคงล้างจานต่อไปแต่การเคลื่อนไหวของเธอกลับแข็งทื่อและใบหน้าก็ตึงอย่างน่าประหลาด ภายใต้แสงสลัว แม้จะได้ยินคำพูดที่ไม่พึงประสงค์เหล่านั้นผ่านประตู แต่ยังคงได้ยินชัดเจนและเธอก็ทนไม่ได้!
เสียงเยาะเย้ยจากห้องนั่งเล่นยังคงดำเนินต่อไป หยุนซือซือยืดตัวขึ้นทันที แต่ทันใดนั้นมือเล็ก ๆ ที่อ่อนโยนก็จับแขนของเธอเบา ๆ
หยุนซือซือก้มศีรษะลงด้วยความประหลาดใจและเห็นโย่วโย่วกอดเธออยู่ข้าง ๆ และมองด้วยรอยยิ้ม ดวงตาอันชาญฉลาดของเขาดูเหมือนจะแทรกซึมเข้าไปในจิตใจที่ซับซ้อนของเธอ
“แม่ครับ โย่วโย่วช่วยล้าง เราจะได้กับบ้านเร็วๆ!”
หลังจากพูดเขาก็เขย่งเท้าและพยายามที่จะเอื้อมมือลงไปในอ่างด้วยสองมือเล็ก ๆ หยุนซือซืออยู่ในความงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ เม้มริมฝีปากและตัดสินใจที่จะควบคุมความโกรธของเธออีกครั้ง
ความโกรธของเธอเกือบจะระเบิดออกมาหลายครั้ง แต่ต้องเก็บมันเอาไว้
พวกเขาสามารถกำหนดได้และเธอต้องฟัง ต้องอดทน สุดท้ายเธอก็รู้ว่าเธอเป็นหนี้ตระกูลนี้มาก ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อหยุนเธอคงไม่มีความเป็นอยู่ที่ดีเช่นนี้ เขาให้บ้านแก่เธอแม้ว่าครอบครัวนี้จะไม่ต้อนรับเธอก็ตาม
เธอถูกดูหมิ่นครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไรก็ตามจิตใจของมนุษย์ก็สร้างมาจากเนื้อหนังและโย่วโย่วก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกเขา! ท้ายที่สุดเขาก็เป็นแค่เด็กที่ไร้เดียงสา เขายังเด็กอยู่ไม่ควรปล่อยให้เขาต้องเผชิญกับความมืดมิดเหมือนที่เธอเคยเผชิญ! ถ้าโย่วโย่วไม่อยู่เธอต้องลุกเป็นไฟแน่นอน!
เพียงแค่มีโย่วโย่วอยู่เคียงข้างเธอ ในฐานะแม่เธออยากให้โย่วโย่วมีชีวิตวัยเด็กที่สวยงาม
และเธอจะไม่ก้าวเข้ามาบ้านของตระกูลหยุนอีก
ภายในรถที่มุ่งหน้ากลับบ้าน หยุนซือซือวางใบหน้าของเธอลงบนไหล่ของโย่วโย่วซึ่งกำลังนั่งอยู่บนตักของเธออย่างอ่อนแรง
ในครู่หนึ่งจู่ๆเธอก็เสียใจว่าในตอนแรกไม่ควรเห็นแก่ตัวที่ให้โย่วโย่วอยู่กับเธอ บางทีถ้าโย่วโย่วอยู่กับผู้ชายคนนั้นที่มีทั้งพ่อและแม่ โย่วโย่วคงไม่ต้องมาทนทุกข์กับความคับแค้นใจนี้ ครอบครัวนั้นจะต้องร่ำรวยมาก อยู่บ้านนั้นโย่วโย่วจะมีความสุขกว่านี้ใช่ไหม?
ตอนนี้เธอกลับอาลัยอาวรณ์
เวลาหกปีแห่งความรู้สึกเลือดข้นกว่าน้ำ เธอไม่สามารถปล่อยเด็กที่น่ารักและมีเหตุผลคนนี้ไปได้
“ แม่…” โย่วโย่วยังคงนิ่งและปล่อยให้เธอพิงไหล่เล็ก ๆ ของเขาต่อไป
