ตอนที่ 94 พ่อลูกประกาศสงคราม
ในวงการบันเทิงก็มีผู้หญิงหลายคนเหมือนเธอ พวกเขาจีบผู้ชายด้วยความหวังที่จะแต่ งงานกับครอบครัวที่ร่ํารวยพวกเขาจะตั้งครรภ์ก่อนแต่งด้วยแผนเพียงเพื่อบรรลุเป้าหมาย
ไม่มีผู้หญิงคนไหนสะอาดเพราะความโลภจริง ๆ
ผู้หญิงคนหนึ่ง พื้นผิวอาจดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสาเป็นพิเศษ แต่ถ้าลอกหน้านั้นออกจะเห็นว่าหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโล
ผู้หญิงคนนี้ดูไร้เดียงสาและไร้ประสบการณ์ แต่มันอาจเป็นแค่การเสแสร้ง
เมื่อนึกถึงว่าผู้หญิงคนนี้หลงเสน่ห์ผู้ชายคนอื่นแค่ไหน
ดวงตาของมู่หย่าเจ๋อก็เปล่งประกายด้วยความเยือกเย็น
เธอสัมผัสได้ถึงความเป็นศัตรูที่เพิ่มขึ้นของเขา ก่อนที่เธอจะถอยออกไปเขาก็กอดเอวเธอและดึงเธอเข้าหา
“ โอ้ย…” เธอร้องออกมาขณะที่ริมฝีปากของเธอถูกเขาปิดสนิท
มู่หย่าเจอก้มหน้าปัดริมฝีปากของเธออย่างดุเดือดและฟันขาวของเธอก็ถูริมฝีปากของเขากดแน่นและเกรี้ยวกราด
เธอไม่สามารถถอยได้ “ปัง” หลังของเธอถูกกดเข้ากับกําแพงอิฐที่เย็นเฉียบ ต้นคอของเธอกระแทกเข้ากับมันอย่างแรง ทําให้เธอรู้สึกเวียนหัว
“ อย่า…”
“ อย่า?” ดวงตาที่ลึกล้ําของเขามองมาที่เธอ เขารู้ดีถึงรสชาติของความงามของเธอ
มู่หย่าเจ๋อลดสายตาลงมองจากมุมของเขา ตรงขอบเสื้อของเธอทําให้เห็นหน้าอกที่เปิดออกและส่วนโค้งที่เย้ายวนของเธอก็ชัดเจนมากขึ้น
เธอเป็นเหมือนภาพวาดที่มีรายละเอียดประณีตที่เคลื่อนไหวและล่อลวงเขาได้อย่างไม่สิ้นสุด
เขาต้องการเธอ ต้องการมากจนเหมือนปีศาจ …
นี่เป็นความปรารถนาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของร่างกายเขา
เขาขยับตัวเพื่อลิ้มรสเธอ แต่เธอก็ผลักออก
“ อย่า อย่าแตะต้องตัวฉัน!”
เขากําลังจะพูด แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดหน้าต่างที่ชั้นบน
จากนั้นยังน้ําเย็นก็เทลงบนตัวเขา
น้ําเย็นฉ่ําไหลซึมผ่านเสื้อผ้าของเขาและแนบไปกับร่างกายนั้นแน่น มันทําให้เขขาหนาวมากขึ้นด้วยลมหนาวที่พัดผ่าน
มู่หย่าเจ๋อตกตะลึงอย่างแรง
หยุนซือซื้อถอนหายใจอย่างโล่งอก กระแสน้ําพุ่งมาด้วยความแม่นยํา จึงทําให้เธอรอดและไม่มีน้ําตกลงบนเธอสักหยด
เธอมองไปที่มู่หย่าเจออย่างประหม่า
เมื่อเงยหน้าขึ้นจะเห็นเด็กคนหนึ่งยืนอยู่ขอบหน้าต่างบนชั้นสามกําลังเฝ้ามองอยู่
มันมืดมากจึงทําให้ไม่สามารถแยกแยะลักษณะของเด็กชายได้ แต่โครงร่างที่สวยงามนั้นไม่สามารถกีดขวางกับฉากหลังของแสงจันทร์ได้
เด็กชายมีรอยยิ้มปีศาจบนริมฝีปาก เขาลูบหัวเล็ก ๆ ของเขา เสียงอ่อนเยาว์ที่คมชัดและอ่อนโยนของเขาพูดว่า “ ผู้ชายตัวใหญ่รังแกผู้หญิงตัวเล็ก ไม่ดีนะ!”
ดวงตาที่เปียกแฉะของมู่หย่าเจ้อพร่ามัวและมองเห็นเด็กชายได้เพียงราง ๆ แต่จากสายตาที่มัวของเขาสามารถบอกได้ว่าเด็กชายนั้นดูเหมือนหนูน้อยอี้เฉิน
ราวกับว่าทั้งสองมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน
“ ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนคุณผมยังรู้สึกละอายแทน! คุณจะเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้ยังไงเมื่อรังแกผู้หญิงแบบนี้! อิ่ม!”
โย่วโย่วร้องเรียกแม่ของเขา “แม่ครับอย่าไปคุยกับเขา รีบขึ้นมาเร็ว เราจะไม่เล่นกับเขา”
น้ําเสียงที่เหมือนเด็กของโย่วโย่วทําให้เธอสบายใจมาก แล้วเธอก็รีบขึ้นไปชั้นบน
หยุนเทียนโย่วมองมู่หย่าเจ๋อด้วยสายตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ ก่อนเขาจะปิดหน้าต่างดัง ปัง!
คิ้วของมู่หย่าเจอกระตุก กล้ามเนื้อใบหน้าของเขาตึงขึ้น จนโทรศัพท์สั่นจึงทําให้ความคิดของเขาถูกดึงกลับมา
เมื่อรับสาย เสียงของหยุนเทียนโย่วที่เย็นชาและไร้เดียงสาก็ดังเข้ามา “ มู่หย่าเจ๋อ”
ดวงตาของมู่หย่าเจ๋อสะดุ้ง
น้ําเสียงของโย่วโย่วเยือกเย็นและแข็งกร้าวเมื่อเขาพูด “หยุนซือซื้อเป็นแม่ของผม แม่ของหยุนเทียนโย่ว ผมจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต ผมจะไม่ยอมให้เธอได้รับอันตรายไม่ว่าจะด้วยวิธีใดและผมจะไม่ปล่อยให้คุณทําร้ายเธออย่างแน่นอน”
เสียงหยุดชั่วคราว และเสียงของโย่วโย่วก็จางหายไปจากความไร้เดียงสาแบบเด็ก ๆ ราวกับว่ามันตกลงไปในน้ําแข็ง “ คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? อะไรทําให้คุณคิดว่าสามารถรังแกและทําให้แม่ของผมเสียใจได้ ถ้าผมเห็นคุณทําแบบนี้และทําให้เธอทุกข์ใจอีก ผมไม่ปล่อยคุณไปง่าย ๆ แน่”
หยุนเทียนโย่วหยุดชะงัก ดวงตาของเขาอ่อนลงด้วยอารมณ์ที่ขัดแย้ง เขาพูดต่อว่า “มู่หย่าเจ้อนี้เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณ… ครอบครัวหรือศัตรู คุณเลือกมา”
หลังจากนั้นโทรศัพท์ก็ถูกตัดขาด
อันที่จริงเขาโหยหาความรักและความเอาใจใส่จากพ่อ เขารู้สึกหดหูเมื่อนึกถึงฉากที่ เห็นในวันนี้ซ้ําแล้วซ้ําเล่าในใจ
เขาไม่ต้องการมีพ่อที่มีอํานาจ สิ่งที่เขาปรารถนาคือบ้านที่ปลอดภัยและอบอุ่นจริงๆ จะดีกว่าไหมหากมีบ้านแสนอบอุ่นให้กลับไป
แม้ว่ามู่หย่าเจอจะเป็นพ่อผู้ให้กําเนิด แต่เขาก็ไม่ยอมให้แม่ของเขาต้องทนทุกข์ทรมาน.. ไม่ เว้นแม้แต่พ่อ
แม้หมายความว่าเขาจะไม่มีวันเห็นหรือรู้จักกับพ่อเลยทั้งชีวิต!
