หนึ่งกำเนิดสองสมบัติ : รักแสนหวานของมหาเศรษฐี – ตอนที่ 101 พิสูจน์ความแข็งแกร่ง

หนึ่งกำเนิดสองสมบัติ : รักแสนหวานของมหาเศรษฐี

ตอนที่ 101 พิสูจน์ความแข็งแกร่ง

เขามองไม่เห็นคุณสมบัติเหล่านี้ในผู้เข้าร่วมออดิชั่นทั้งสองสามชุด

ผมของพวกเขาโค้งงอเป็นคลื่นขนาดใหญ่ การแต่งหน้าอย่างหนักและเย้ายวน ขนตาที่หนาเหมือนขนแปรงที่แข็ง สันจมูกที่มีรอยดินสอหน้า ใบหน้าของผู้หญิงเหล่านี้มันวาวมากจนอาจทำให้คนอื่นตาบอดได้

ผู้เข้าร่วมออดิชั่นมีทั้งคนดังและไม่ดังในโลกออนไลน์ พวกเขาไม่มีรูปลักษณ์หรือรัศมีแห่งความสง่างามเอาเสียเลย

รองเท้าส้นสูงสีฉูดฉาด ใบหน้าขาว ชุดเปิดเผย ทั้งหมดนี้คืออะไร? พวกเขามาจากไนท์คลับ?

สิ่งนี้อาจสรุปการออดิชั่นทั้งสองครั้งในวันนี้ได้หกคำสั้นๆว่า “ฉากร้องให้ยามเช้า”

ทุกคนเหมือนจะคิดว่าฉากร้องไห้เป็นฉากที่ยากที่สุดในการแสดง ดังนั้นในช่วงเช้าทุกคนที่มาออดิชั่นจึงแสดงฉากร้องไห้ที่โดดเด่นที่สุดในเรื่องนี้

ร้องไห้และร้องไห้ ในขณะที่ฉากร้องให้เป็นฉากที่ท้าทายที่สุดในการแสดง แต่อาจทำให้คน ๆ หนึ่งปวยได้จากการดูฉากเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ว่ามันจะดีแค่ไหนหัวของหลินเฟิงเทียนก็สั่นสะท้านจากการดูผู้หญิงร้องไห้ตลอดทั้งเช้า วันนี้เขาไม่อยู่ในอารมณ์สำหรับการออดิชั่นอีกต่อไป

หลินเฟิงเทียนวางคางของเขาไว้บนมือข้างหนึ่งด้วยความเบื่อหน่าย ในขณะที่หมุนปากกาสีดำระหว่างนิ้วของเขาด้วยมืออีกข้างอย่างรวดเร็ว เขานึกขึ้นได้โดยบังเอิญว่า “นางฟ้าตัวน้อย” ที่เขาเคยเห็นที่ทางเข้าของ Huanyu วันนั้นผู้หญิงคนนั้นคือ “หยินเซี่ยฉุน” ในใจของเขา

เธอไม่จำเป็นต้องต้องทำอะไรเพียงแค่ต้องยืนอยู่ตรงนั้นก็ดูเหมือนตัวละครหญิงในนิยายแล้ว

เขาเหม่อลอยอยู่พักหนึ่ง

ผู้ช่วยที่นั่งข้างๆมองเขาอย่างเย็นชา ….

เขาเห็นว่าผู้กำกับหลินกำลังจะล้มป่วยด้วยความคลั่งใคล้

ขณะที่หลินเฟิงเทียนย่นหน้าบูดบึง หยุนซือชื่อก็ผลักประตูเข้ามา

เธอสวมชุดยาวสะอาดใบหน้าขาวบริสุทธิ์ราวกับว่าถูกปกปิดด้วยชั้นบาง ๆ เธอดูเป็นธรรมชาติ ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน เธอถูกปกคลุมไปด้วยออร่าอันเงียบสงบ เธอสวมรอยยิ้มที่อบอุ่นและมีดวงตาที่สดใส ราวกับว่าเธอออกมาจากนวนิยายโดยตรง เธอคือหยื่นเซียชุน

กรรมการทุกคนตะลึง เมื่อผู้ช่วยของหลินเฟิงเทียนเห็นเธอ เขาก็ตกใจมาก!

“ ผู้กำกับหลิน ใช่ ใช่เธอ! ”

หยุนซือซือดูเหมือนจะถูกยับยั้งต่อสายตาที่จ้องมองของทุกคนเธอก้าวเท้าเบาๆ ผมสีดำสนิทของเธอยาวถึงเอวคลุมทั้งหลังและปลิวไสวตามสายลม เธอเดินไปที่เวทีสัมภาษณ์และเงยหน้าขึ้น บลัชออนจาง ๆ ผุดขึ้นบนผิวขาวของเธอราวกับหิมะจากความวิตกกังวลหรือจากอารมณ์อื่น ๆ ที่ไม่สามารถระบุได้ ดวงตาของเธอแสดงให้เห็นถึงความไม่สงบ ความคาดหวัง ความไม่สบายใจและความวิตกกังวลที่ก้าวขึ้นไปบนเวทีเป็นครั้งแรก เธอบอกว่านี่เป็นแสดงครั้งแรกของเธอ

เธอประหม่าเล็กเมื่อขึ้นไปรอบ ๆ แล้วเธอก็เห็นอู่ซิงเอ๋อราวกับว่ามีก้อนหินหล่นอยู่ในใจ เธอหลับตาลงและหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อยๆพูดว่า “สะ…สวัสดีค่ะ ฉัน…ฉันชื่อหยินเซี่ยฉุนนจากชั้นปีที่ 2 รุ่นที่ 1 ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มายืนบนเวทีนี้ ตะต่อไป”

ผ่านไปครึ่งประโยคเธอก็ว่างเปล่าและลืมมันไป เธอเป็นเหมือนเด็กที่ลืมเส้นทางเนื่องจากอาการตกใจบนเวที เธอส่งสายตากังวลไปที่กู้ซึ่งเจือ

โปรดิวเซอร์ที่นั่งอยู่ด้านข้างจ้องมองเธอด้วยดวงตาเบิกกว้างคิ ดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นรู้สึกประหม่าเกินไป เขากำลังจะหยุดเธอเมื่อหลินเฟิงเทียนจับไหล่ของเขา เขาเงียบลงทันที

หลินเฟิงเทียนขยับสายตากลับไปที่หยุนซือซือ เขามีความประหลาดใจและยกย่องในสายตาของเขามากขึ้น!

คนอื่น ๆ เพียงแค่คัดเลือกผ่าน ๆ แต่หลินเฟิงเทียนเป็นผู้กำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ เขาคุ้นเคยกับบทมาก เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้พูดผิดเพราะความกังวลใจ เธอกำลังพิสูจน์ตัวเองกับพวกเขาผ่านทักษะการแสดงของเธอ