ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น – ตอนที่ 8

บทที่ 8 – โรสกับลิลิซ (2)

ชั้นชื่อ ลิลิซ อายุ 18 ปี ชั้นเป็นทาส.. ตั้งแต่เด็กๆ ตอนอายุสิบขวบชั้นถูกแม่ขายทาสเพื่อเอาเงินหากินข้าว.. ถ้าจะเล่ามันก็เริ่มตั้งแต่ตอนชั้นเกิดมาแม่ชั้นเป็นโสเภนีตาซ่องแถวสลัม

ไม่สิตอนแรกเธอไม่ได้เป็นโสเภนี แม่ชั้นเป็นคนสวยและได้หลงรักเจ้าชายของอาณาจักรแอเรส (Ares) ชื่อของเขาคือ องค์ชายลำดับที่ 9 ไบรอันต์ เกรย์ โบร แครท รัชทายาทผู้มีสิทธิสืบทอดราชบัลลังก์

เขาเป็นหนึ่งในหลายคนที่มีสิทธิสืบทอดบัลลังก์ เขาหลงรักแม่ชั้น แม่ชั้นเป็นคนธรรมดาแต่เพราะเธองดงามจึงเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ องค์ชายเองก็หล่อเหลาพอตัว

ทั้งคู่รักกันจนมีอะไรกัน แต่ทว่าเมื่อองค์ชายรู้ว่าแม่ชั้นตั้งท้องชั้นเขาก็ไม่ยอมรับทั้งยังบอกกับแม่ชั้นว่า “แกมันแค่โสเภนีที่ชั้นจะหากี่คนก็ได้” และก็ไม่ได้คิดต่อกันเลย

ชั้นคือสายเลือดเชื้อพระวงศ์นี่เอง อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ก็ถูกลบให้หายไปเหมือนชั้นไม่มีพ่ออยู่ดี แม่ชั้นแค้นเขามากแต่อย่างไรก็ไม่สามารถทำได้เธอจึงขายตัว

ว่ากันตามตรงตอนแรกเธอบอกชั้นว่า ชั้นไม่ได้คิดจะคลอดแก ใส่ชั้นด้วยซ้ำชั้นเลยไม่เข้าใจว่าถ้างั้นทำไมเธอถึงอุ้มท้องถึงเก้าเดือนล่ะ ทั้งยังไม่เคยพาชั้นไปทำเรื่องเลวร้ายพวกนั้นด้วย

ชั้นเลยคิดว่าเธอแค่เป็นพวกปากจัดแต่ความจริงเธอรักชั้นเพราะยังไงชั้นก็เป็นลูกของเธอ ชั้นใช้ชีวิตมาจนกระทั่งสิบขวบในวันนี้เป็นวันที่ชั้นเข้าใจทุกอย่างเธอพาชั้นไปขายทาส! ตลอดสิบปีที่ผ่านมาเธอเลี้ยงชั้นเพื่อที่จะให้ชั้นขายได้ราคาแพง

และที่ไม่พาชั้นไปซ่องด้วยเพราะกลัวราคาชั้นตกตอนขาย ชั้นจึงเข้าใจแจ่มชัดดี นี่แหละคือมนุษย์ชั้นเกลียดพวกมัน เกลียด.. แต่สุดท้ายชั้นถูกจับใส่ปลอกคอเหมือนสุนัข

บางครั้งก็ถูกซื้อไปเป็นทาสรับใช้ ทาสระบายความต้องการทางเพศ.. จนเวลาผ่านไปชั้นถูกพาไปเป็นตัวล่อมอนสเตอร์.. ชั้นเสียไปแล้วความรู้สึก

หัวใจชั้นมันว่างเปล่า ไม่เหลืออะไรมนุษย์มันบัดซบสารเลวกันทุกคน ชั้นสาบานว่าในชีวิตนี้ชั้นจะต้องฆ่าแม่และพ่อของชั้นให้ได้ด้วยมือ ชั้นเหมือนหมาหัวเน่าที่ไร้ค่า

เป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดมา ชั้นจึงทิ้งเป้าหมายเพียงทำตามคำสั่งไม่ว่าจะถูกเตะต่อยตี จนเกือบตายแต่ถ้าหากชั้นถูกสั่งว่าอย่าตายชั้นก็จะทนต่อความเจ็บปวด

ชั้นกลายเป็นสุนัขมนุษย์ของพวกเดรัจฉานมนุษย์ไป ไม่ว่าจะต่อสู้ ล้อศัตรู ทำงาน ตรวจสอบ ระบายความใคร่..

ชั้นถูกซื้อขายส่งต่อมาจนถึงทางด้านใต้ของทวีปเอลีฟ อยู่ในอาณาจักฟิโอน่า (Fiona) แถบชายฝั่งทางด้านใต้ติดกลับทะเลสาบที่ต่อทอดยาวจนไปถึงมหาสมุทร

ชั้นถูกซื้อด้วยพวกนักผจญภัยที่มีระดับ 70+ พวกมันนับเป็นแนวหน้าในสงครามและมีฝีมือเก่งกาจมากอย่าว่าแต่ชั้นเลยต่อให้มีชั้นอีกสักร้อยชีวิตก็ห่าพวกมันไม่ได้

พวกมันพาชั้นมาขุดหลุมอยู่แถวโบราณสถานแห่งหนึ่ง อันที่จริงพวกมันขุดจนใกล้เสร็จแล้วดังนั้นมันเลยไปหาซื้อทาสนักตรวจสอบอย่างชั้นมาตรวจสอบว่ามันมีอายุยืนนานเท่าไหร่

ชั้นตรวจสอบดูจากผนังถึงจะใช้ความรู้ทั้งหมดชั้นก็ไม่อาจจำแนกว่าก่อสร้างมากี่ปี ถึงรูปร่างมันจะยังใหม่เหมือนพึ่งสร้างแต่มันยังแผ่กลิ่นอายโบราณออกมา อย่างน้อยก็น่าจะถูกสร้างขึ้นก่อนคริสตกาลเวทมนตร์ล่ะ

ในโลกแห่งนี้ใช้เรียบเรียงปีโดย ค.ศ.ว หรือ คริสต์ศักราชเวทมนตร์ ปีที่ 1266 เรียกง่ายๆ ว่าปีรวม

ยุคก่อนคริสตกาลเวทมนตร์นั้นแบ่งออกเป็นสามยุค หนึ่งคือ ยุคโบราณ ยุคแห่งการเริ่มต้นที่สิ่งมีชีวิตจำพวกปีศาจและมนุษย์และกึ่งมนุษย์ปรากฏขึ้นมา

ต่อมาคือ ยุคมืด ยุคที่สงครามระหว่างปีศาจและกึ่งมนุษย์ปะทะกันอย่างรุนแรงสร้างความเสียหายให้ทวีปเอลีฟอย่างมาก จนไปถึงเขตมนุษย์ แต่มนุษย์ก็ยังนิ่งเงียบ

ต่อมาคือยุคล่มสลาย ยุคนี้คือยุคที่ความชั่วช้าของมนุษย์ปรากฏเมื่อสงครามระหว่างกึ่งมนุษย์และปีศาจสงบลงด้วยเพราะประชากรลดลงอย่างกะทันหัน พวกเขาจึงจดสนธิสัญญาเวทมนตร์กัน พักสงครามไว้ก่อน

มนุษย์ฉวยโอกาสที่ทั้งสองเผ่าตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากยึดครองปกครองสองเผ่าอย่างทารุณ ก่อนที่จะมีการปฏิวัติโดนกษัตริย์ อเล็กซานเดอร์..

กษัตริย์อเล็กซานเดอร์คืนความเป็นตัวเองให้สองเผ่าพันธุ์สร้างปีคริสตกาลเวทมนตร์ขึ้นมา พร้อมทั้งออกกฎข้อบังคับสากลไว้ว่า ห้ามทำสงคราม ห้ามระราน ห้ามเหยียดเผ่า

นี่คือกฎเหล็กสามข้อที่ปรากฏขึ้นพร้อมกับคริสตกาลเวทมนตร์ .. จนผ่านมาแล้วหนึ่งสหัสวรรษ สงครามยังคงไม่มีทีท่าว่าจะปะทุ แต่ในโลกนี้การแบ่งชนชั้นไม่สามารถตัดออกไปได้มันจึงมีการแบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน

ระหว่างเผ่าอื่น จึงมีทีท่าว่าสงครามจะปะทุได้ทุกเมื่อ .. ชั้นเป็นแค่คนธรรมดาไร้พลังจึงต้องเป็นเพียงชนชั้นต่ำถูกเหยียบหัวใช้งาน..

ชั้นที่เห็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ที่มีอายุมากกว่าพันปีนี้ แต่ยังไม่มีร่องรอยของความเก่าแก่เลยมันทำให้ชั้นเริ่มกลัว สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่แบบนี้ ต่อให้เป็นเวทมนตร์โบราณยังยากที่จะสร้าง

ไม่สิแรกเริ่มเดิมทีการจะสร้างสิ่งของใต้ดินแบบนี้ก็คงไม่ได้หรอก และในพริบตาต่อมานั้นชั้นเห็นนางฟ้าคนหนึ่งที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้น

เธอมีนัยน์ตาสีแดงสดราวกับเลือดสดๆ มีผมสีทองสง่ารูปร่างเล็กๆ ไม่สูงไม่อ้วนเหมือนตุ๊กตาเดินได้ เพียงเธอคนนั้นปรากฏตัวขึ้นมันทำให้โลกของชั้นเปลี่ยนสี จากสีเทามันกลับมาสดใส

ชั้นแปลกใจว่าทำไมชั้นถึงเห็นเธอแตกต่าง? ชั้นเกลียดมนุษย์เกลียดความโลภมาก มันไม่ต่างจากเดรัจฉานเลยไร้เหตุผลมีตรรกะที่เลวทราม แต่เมื่อชั้นเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ มันกลับแตกต่าง

แต่ว่าชั้นต้องหน้าสลดลงทันทีเพราะว่ามีพวกสารเลวสี่คนอยู่ที่นี่พวกมันจะต้องจับนางฟ้าน่ารักไปขายได้ราคาสูงแน่ๆ เธอไม่มีทางหลบหนีมันได้แน่ๆ

ไม่รู้ทำไมตอนนั้นชั้นมีเพียงความคิดที่จะช่วยเด็กผู้หญิงงดงาม ทั้งๆ ที่เกลียดมนุษย์มาก ทำไมถึงรู้สึกอยากช่วยคนที่พึ่งพบวินาทีแรก? แต่ชั้นไม่มีเวลาให้คิดมาก

ชั้นพยายามจะไปช่วยแต่ขาอ่อนล้มลงเพราะลูกเตะเมื่อกี้.. แต่เมื่อชั้นหันมองอีกรอบคือจังหวะที่นางฟ้าคนนั้นใช้หมัดกระแทกกับชายร่างอ้วน

ร่างมันกลายไปเป็นหมอกเลือด ในวินาทีนั้นสายตาชั้นกับเธอผสานกันสิ่งที่ชั้นเห็นคือความพิโรธของเธอ.. ความโกรธที่ยากจะบรรยายชั้นไม่หลงตัวเองขนาดที่ว่าเธอโกรธเพราะชั้น

ดังนั้นสิ่งที่ทำให้เธอโกรธคือบุกรุก แต่เธอไม่มาฆ่าชั้นคนที่อ่อนแอที่สุดก่อน ข้อนี้จึงตัดทิ้งไป ดังนั้นสิ่งที่ชั้นไม่ได้ทำแต่พวกมันทำคือการคิดที่จะยุางเกี่ยวกับสมบัติ.. หนังสือ!

ใช่เธอกำลังโกรธเพราะพวกมันคิดจะนำหนังสือเหล่านี้ไปขายแน่ๆ เธอไม่ใช่นางฟ้า.. ไม่ใช่เทพธิดา.. หากแต่เป็นซาตานในร่างของนางฟ้า.. เธอฆ่าพวกนี้อย่างง่ายเพียงการขยับร่างไม่กี่ครั้ง

ภาพต่อมายิ่งโหดเหี้ยม คนสุดท้ายคือถูกเหยียบจนบี้แบนมันทำให้ชั้นอ้วกออกมาก่อนที่จะสลบไป.. วันนี้ชั้นได้พบเจอกับซาตานของจริงเข้าให้.. สาเหตุที่ทำให้ซาตานตนนี้โกรธคือการทำลายหนังสือของเธอ…

ชั้นฟื้นขึ้นมาโดยมีปีศาจที่น่ารักจ้องอยู่ชั้นถอยหลังอย่างรวดเร็ว อย่างที่คิดเธอไม่ฆ่าชั้นจริงๆ ด้วย และในเวลาเดียวกันปลอกคอมันก็เริ่มปลดล็อคพลังเวทชั้น แรกเริ่มเดิมทีเจ้าของทาสคือพวกนั้น เมื่อมันตายชั้นก็ไม่ใช่ทาสพวกมัน

แต่ยังมีปลอกคอก็ยังเป็นทาสสามารถโดนจับไปซื้อขายได้ต่อเนื่อง ปลอกคอจะไม่มีวันหลุดแต่ชั้นยังกังวลเกี่ยวกับปีศาจเบื้องหน้าอยู่.. เธอพูดบางอย่างขึ้นมา

ชั้นหันไปมองเธอใบหน้าเล็กๆ ดวงตาสองสี เอ๊ะ.. ตอนที่ชั้นเห็นตอนแรกมันมีแค่สีแดงนี่ ช่างเถอะ แต่จะมองกี่รอบเธอยังสวยแฮะ.. เธอจะสวยเกินไปแล้ว

ก่อนที่เธอจะทำหน้าน่าสงสารแล้วพูดบางอย่างออกมา.. อึ่ก.. ชั้นพูดไม่ออกเลย ไม่ไหวชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย ชั้นเกลียดมนุษย์นะทำไมถึงมีความรู้สึกที่อยากจะพึ่งพาเธอ..เธอคนนี้เหมือนจะเป็นเด็กแต่ว่าเธอทำไมมีบรรยากาศเหมือนผู้ใหญ่!?

เธอเดินมาหาชั้น อ๊า หรือว่าเธอจะฆ่าชั้น ชั้นหลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ เธอใช้มืออันบอบบางและนุ่มนิ่มสัมผัสที่ผิวของชั้น อ๊ะ.. แย่แล้ว แย่แล้ว อะไรกัน ชั้นทำไมถึงหน้าแดง!!

เวลาต่อมาคือสิ่งมหัศจรรย์ที่เหลือเชื่อ แผลเป็นที่เป็นรอยของชั้นหายไปเหมือนกับไม่มีแผลเป็นร่างกายที่ทรุดโทรมกลับคืนสู่ความงดงามผมเผ้ายืดตรงสวยงาม.. ความเจ็บปวดหายปลิดทิ้ง

พระเจ้า! น… นี่มันเวทมนตร์อะไร เวทมนตร์สีเขียวเหรอ ไม่น่าเพราะไม่มีคำร่าย เวทมนตร์สีเขียวคือเวทมนตร์ธาตุลม มันสามารถเป็นตัวแทนแห่งพฤกษาได้ มันมีความสามารถฟื้นฟูรักษา

แต่ที่เทพธิดาปีศาจคนนี้ทำให้ชั้นมันคืออะไร? ทักษะติดตัว!? มีทักษะติดตัวแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ พอร่างกายกลับเป็นปกติแล้ว แม้แต่ตรงนั้นของชั้นยังกลับมา…

นี่มัน.. ชั้นมองหน้าเด็กผู้หญิงคนนี้อีกรอบ เธอไร้พิษภัยต่างจากตอนแรกเธอเหมือนคนที่ไม่สนใจอะไรเลย.. เธอบอกชั้นว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ.. ชั้นไม่สามารถหาคำมาอธิบายความแปลกประหลาดนี่ได้

หรือว่าจริงๆ แล้วเธอคือเทพธิดาจริงๆ?

………..