ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น – ตอนที่ 12

บทที่ 12 – โรสกับการร้อนเงิน​

หลังจากบอกลาคุณทหารยามหมีแล้วชั้นกับลิลิซก็เดินในเมืองโดยลิลิซจ้องชั้นด้วยสายตาแปลกๆ

“ไม่คิดว่าโรสจะแสดงเก่งขนาดนี้เลยค่ะ”

“ถ้าเธอมีอายุเยอะเดี๋ยวก็คงเข้าใจ”

ชั้นตอบกลับไปแบบขอไปทีเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องน่าอายพรรค์นั้น ว่าแต่ว่าถึงจะบอกว่าหาหนังสือก็เถอะจะหาจากไหนกันล่ะ

“ลิลิซ ชั้นจะหาหนังสือได้จากที่ไหน”

“อืม.. ซื้อละมั้งคะ?”

“ซื้อ?”

“ใช่ค่ะ หนังสือราคาเฉลี่ยโดยราวๆ หนึ่งเหรียญเงินหรือสิบเหรียญทองแดงค่ะ”

..ชีวิตไม่เรียบง่ายจริงชั้นเกลียดเงินกะอีแค่หนังสือทำไมไม่ยกให้ชั้นเลยนะยุ่งยากจริงๆ! แล้วจะไปทำอะไรดี

“แล้วหาเงินยังไงอ่ะ”

“อืม.. ชั้นคิดว่าถ้าไม่ลงแข่งขันในโครอสก็ไปเป็นนักผจญภัยค่ะ แต่ก็มีพวกอาชีพที่ไม่ต้องใช้กำลังแต่ต้องใช้เวลานานค่ะ”

“ยุ่งยากจริงๆ แล้วเธอไม่มีเงินเลยเหรอ”

“ไม่มีค่ะ.. ชั้นเป็นทาสนะคะ”

“เป็นคู่หูที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ เลยให้ตายสิ”

“โทษชั้นเหรอคะ!?”

ไม่มีทางอื่นเลยหรือไงถ้าชั้นไปเป็นนักผจญภัยรับภารกิจละก็มันคงได้เงินน้อยแต่ถ้ารีบทำภารกิจยากๆ ตั้งแต่เป็นนักผจญภัยก็จะดูดความสนใจอีก

เลวร้ายสุดๆ ในโลกนี้ถ้าไม่มีเงินก็อยู่ไม่ได้เหมือนโลกเดิมแฮะ.. อ๊ะ จริงสิถ้าขายเนื้อมังกรสวรรค์ อินฟินิตี้ นี่ละก็คงรวยเละแน่ๆ!

ก็อยากจะทำแบบนั้นหรอกนะ แต่ลองแล้วคือมันมีระบบป้องกันอย่างดีเลยทุกคนบนโลกนี้ยกเว้นชั้นสามารถกินเนื้อมังกรสวรรค์ได้เพียงหนึ่งครั้ง ถ้าเอาจากชั้นน่ะ

เพราะว่าหลังจากที่ลิลิซกินรอบแรกแล้วเวลาจะกินรอบสองนั้นกลับกินไม่ได้ พอกลืนลงมันจะกลายเป็นเถ้าสีดำจนอ้วกออกมา

เทพธิดานั่นเตรียมพร้อมอย่างดีกลัวว่าจะมีบัคในโลกตัวเองหรือไงไม่รู้ แต่ที่ชั้นตรวจสอบสเตตัสของลิลิซนั้นค่าทุกอย่างเธอเพิ่มขึ้นมาถึง 0.20% เลยทีเดียว

แต่ชั้นเนี่ยเหมือนจะกินได้คนเดียว สำหรับอาหารแบบสุ่มมันก็มีแต่อาหารจากโลกเดิม เพื่อป้องกันไม่ให้เทพธิดาส่งชั้นเปลี่ยนไปอีกโลกเพราะทำโลกแปลกจากที่ควรจะเป็นเหมือนครั้งก่อนเลยไม่คิดที่จะเอามาขาย

“เฮ้อ.. ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงสนใจแต่เงินกันนะ..”

“ถ้าแบบนั้นทำไมไม่เอาหนังสือที่อ่านแล้วไปขา—”

“เธอจะบ้าเหรอ! ขายหนังสือมีความผิดมหันต์”

“ง…งั้นเหรอคะ..”

ให้ตายสิเด็กไม่รู้จักคุณค่าของหนังสือเลยจริงๆ คิดว่าประโยชน์ของหนังสือมีมากขนาดไหนเคยรู้ไหมทั้งฝึกภาษา ได้ความรู้ ได้สนุกไปกับหนังสือ

เอาเถอะถึงจะพูดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เหลือแค่การแข่งขันโครอส คือการแข่งขันชิงอันดับในโครอสเซียมขนาดใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง

เป็นวิธีการหาเงินแบบรวดเร็วและต้องใช้พลังในการต่อสู้ละนะ เนื่องจากการแข่งขันโครอสนั้นมีคนเข้ามาแข่งขันเยอะมาก

ดังนั้นจึงมีรอบคัดเลือกที่สู้กันชิงสถานะที่จะขึ้นไปต่อสู้ชิงอันดับในโครอส ในแต่ละวันจะมีคนลงสมัครมากกว่าพันคน แต่คนที่ได้ขึ้นเวทีจริงๆ มีไม่ถึงร้อยคน

อันดับ 1~3 ได้รับเงินรางวัลถึง 100,000 เหรียญทอง และทุกๆ วันจะได้เงินรางวัลที่คงอยู่ในอันดับราวๆ วันละ 1,000 เหรียญทอง

อันดับ 4~10 ได้รับเงินรางวัล 50,000 เหรียญทอง และทุกๆ วันจะได้รับ 500 เหรียญทอง

อันดับ 11~100 ได้รับเงินรางวัลถึง 500 เหรียญทอง ไม่มีเงินรายวัน

อันดับ 101~1,000 ได้รับเงินรางวัล 100 เหรียญทอง

ขอบอกไว้ก่อนเงินจำนวนเท่านี้เห็นดูเลขสูงๆ แต่เงินก็ไม่เฟ้อเลยนะ 1 เหรียญทองมันเยอะมากพอที่จะไม่ให้อดขาวตายหนึ่งปีได้เลยล่ะ

แน่นอนล่ะว่าอันดับ 1~10 เนี่ยไม่ใช่ได้มาง่ายๆ แน่นอน ถามว่าทำไมชั้นถึงรู้ก็เพราะข้างๆ มีหนังสือมีชีวิตเดินอยู่ด้วยน่ะสิ ไม่ต้องถามนะว่าหมายถึงใคร ก็ลิลิซไงล่ะ

“ลิลิซเธอพอจะสมัครเป็นนักผจญภัยได้ไหม”

“ก..ก็ได้อยู่หรอกค่ะ แต่ว่า…”

“แต่ว่าอะไร?”

ชั้นเห็นลิลิซทำท่ากังวลหรือว่าเธอเป็นพวกขี้กลัวอะไรแบบนั้น

“ชั้นไม่มีอาวุธน่ะ”

“…”

ที่ไหนได้ก็ไม่มีอาวุธนี่เองชั้นคิดครู่หนึ่ง ในโลกนี้มีการเซ็นสัญญาให้ยืมก่อนจ่ายหรือเปล่านะ.. หวังว่าจะมีนะ

ชั้นกับลิลิซเดินบนถนนหาร้านอาวุธ อ๊ะ..ชั้นรู้สึกว่าสายตาทุกคนกำลังมองมาทางนี้ เป็นเพราะลิลิซแน่ๆ!

ลิลิซสวยขนาดนี้ก็ต้องตกหลุมรักอยู่แล้วล่ะ.. อันที่จริงถ้ามีคนมาขอเอาลิลิซไปมันก็จะดีอยู่หรอกนะแต่วางใจไม่ได้แฮะเดี๋ยวกลายเป็นทาสอีก

“ลิลิซ คนมองลิลิซใหญ่เลยนะชั้นไม่ชอบเอาซะเลย..”

“เอ่อ… ชั้นคิดว่าคนไม่ได้มองชั้นแต่มองโรสมากกว่านะ..”

“เอ๊ะ.. เป็นงั้นเหรอ ชะ..ชั้นมีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?”

ชั้นเริ่มกังวลคิดว่าตัวเองไม่อยากสร้างจุดสนใจแต่พอเข้าเมืองมาก็ตกเป็นเป้าสายตาซะแล้ว อะไรจะซวยขนาดนั้น

“ไม่ใช่ว่าผิดปกติ… แต่น่ารักเกินไปตั้งหากละ”

“ห๊ะ..? หมายความว่าไง”

“ก็ผมสีทองยาว สวมชุดทูตปีศาจแห่งศาสนจักรดาร์คเฟลม (Dark Flame) ดวงตาสองสีตัดกัน ตัวเล็กน่ารักแบบนี้ต่อให้เป็นตาแก่หนังย่นก็กลายร่างเป็นพวกชอบเด็กได้ค่ะ”

“ปะ..เป็นงั้นเหรอ!?”

แย่แล้ว นี่มันแย่แน่ๆ ชั้นไม่อยากเปลี่ยนคนในโลกนี้ให้เป็นหมีหมดนะ ไม่งั้นโดนยัยเจ๊เทพธิดาจับเปลี่ยนโลกอีกแน่

ว่าแต่ทูตปีศาจที่ว่าใส่ชุดโกธิคสีดำแดงแบบนี้เหรอ มัน.. มันทูตแน่เรอะ.. ช่างเรื่องนั้นแล้วชั้นต้องทำยังไงละทีนี้

ชั้นใช้มือดึงชายเสื้อของลิลิซแล้วพูดว่า.. “นี่.. ทำอะไรสักอย่างหน่อยสิ” ชั้นไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน

แต่ลิลิซยกนิ้วโป้งขึ้นแล้วทำหน้าเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเก้าและมีเลือดไหลออกจากจมูก.. อ๊า.. ยัยนี่หนักแล้ว หมีขั้นร้ายแรงเลยแฮะ

“ข.. เข้าใจแล้วค่ะ!”

เธอตอบรับอย่างขึงขัง ชั้นคิดว่าอาวุธที่ร้ายแรงของชั้นคือรูปร่างโลลินี่ล่ะ จริงสิพูดถึงรูปร่างแล้วถ้าชั้นเปลี่ยนร่างเป็นผู้ใหญ่ไปแข่งเอาเงินแล้วก็สิ้นเรื่อง!

ใช่แบบนี้ล่ะ.. แต่ว่าถ้าลิลิซเห็นคงจะตะลึงตาค้างแน่ๆ งั้นชั้นให้เธอไปทำภารกิจแต่เดี๋ยวชั้นจะไปไต่อันดับ นี่คือแผน!

ชั้นตัดสินใจ เลิกสนสายตาที่จับจ้องชั้นลากลิลิซเข้าไปในร้านขายอาวุธแล้วกระซิบบอกลิลิซ “ฟังนะลองไปขอร้องเจ้าของร้านว่าเอาของก่อนค่อยจ่ายได้ไหม”

“แบบนั้นมัน..”

“ไปๆ รีบจัดการ”

ชั้นผลักลิลิซไปข้างหน้า ถ้าเป็นโลกเดิมมีคนแปลกหน้ามาขอของค่อยจ่ายก็คงไม่มีใครให้อ่ะนะ.. แต่ว่าถ้าคนสวยอย่างลิลิซละก็

ห้านาทีต่อมา.. ลิลิซเดินคอตกออกมา ชั้นเลยถามว่า

“เป็นไงมั้ง..”

“เป็นไงซะที่ไหนละ! มันก็ต้องไม่ให้ทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ!? ชั้นไม่ใช่โรสสักหน่อยนะ!!?”

“ชั้นทำไมงั้นเหรอ?”

“….”

เธอมองชั้นเหมือนจะบอกว่านี่ไม่รู้จริงๆ เหรอ ชั้นเลยทุบมืออย่างเข้าใจ “เข้าใจแล้ว.. แน่นอนว่าต่อให้สวยแค่ไหนแต่ถ้าเป็นคนบ้าคงไม่มีคนให้ยืมละนะ”

“ม..หมายความว่าไงคะ ที่ว่าบ้าน่ะ!?”