บทที่ 37 – โรสกับลิลิซที่รู้ความจริง
ชั้นยืนอยู่ท่ามกลางสายตาจำนวนนับไม่ถ้วน… ใครจะไปคิดว่ามันเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ได้ล่ะ.. แต่พอมานึกๆ ดูเพื่อหนังสือ.. หนังสือหนึ่งเล่ม
นั่น.. คุ้มเกินพอ! ได้หนังสือแล้วก็ชิ่งหนีซะก็สิ้นเรื่อง แต่ประเด็นตอนนี้ยัยลิลิซน่าจะโดนสกิลบังคับสลบไปแล้วนะ แต่ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้
ไว้ต้องไปตรวจดูสักหน่อยแล้ว.. ชั้นมองไปยังศัตรูตรงหน้าที่คนอื่นเรียกว่า ทวนปีศาจในตอนนี้เธอถือทวนสีดำยาวมาก
“เอาล่ะ นี่นับเป็นการแข่งขันครั้งใหญ่ประจำโครอสแห่งนี้… หลังจากผ่านมานานับหลายปีที่ผู้คนต่างเฝ้ารอการประลองครั้งใหญ่แบบนี้ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่สมควรจะเป็นประวัติศาสตร์ของโครอสในอีกวัน!!!”
คนที่พูดดูยืดเยื้อไม่ใช่ใครนอกจากราชา ราชามีหน้าตาที่ค่อนข้างแก่ชราแต่ก็ดูเจ้าเล่ห์ ซึ่งต่างจากความแก่ชราเลย
อืม.. คอนเซปท์พระราชายังไงก็ต้องแก่ผมหงอกมีเคราเต็มไปหมดสินะ.. ชั้นรู้สึกไม่ตื่นเต้นเอาซะเลย แต่จะว่าก็ว่าเถอะนะ
ที่ว่าครั้งใหญ่ และผ่านมาหลายปีนี่หมายความว่าการแข่งนี่ไม่ได้มีบ่อยน่ะสิ… พอชั้นคิดได้แบบนั้นก็เหล่มองไปยังอัศวินโนตม
….ยัยนี่เห็นชั้นครั้งแรก ครั้งเดียวก็ท้าประลองทั้งๆ ที่ตัวเองสู้มันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้… หรือว่าเธอไม่สมประกอบกันนะ
ก็นั่นไง ยศฐานะสูงส่ง และ ได้รับความสำคัญขนาดนี้ต้องหยิ่งยะโสตามบทบาทหน่อยสิ แต่นี่มาท้าประลองผู้หญิงดูไร้พลังอย่างชั้นเนี่ยมันแปลกๆ ใช่ไหม
(ถ้ามีใครสักคนมาตบมุกโรสตอนนี้คงจะตบมุกทันทีว่า… ถ้าเธอไร้พลังในโลกนี้คงไม่มีคนเก่งแล้วล่ะ! แน่ๆ)
ช่างเถอะๆ เพื่อหนังสือเล่มนั้นชั้นเลยต่อสู้ด้วย… แต่การบรรยายของคุณพระราชาก็เริ่มขึ้น..
หลายนาทีผ่านไป.. มันยังบ่นอยู่!! สรุปนี่จะให้ชั้นสู้หรือให้มานั่งฟังตาแก่พระราชาบ่นเนี่ย! ถึงจะไม่เหนื่อยแต่มันรู้สึกหน่ายนะเออ
อัศวินโนตมยังคงยืนนิ่งเชิดหน้าอย่างขันแข็ง.. นี่มันอะไรกัน เฮ้อ.. ยังไงก็ต้องรอสินะ ชั้นถอนหายใจออกมา
ชั้นหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน.. ไม่พอใจจับเก้าอี้ออกมาจากช่องระบบ แดดแรงอีกเอาร่มออกมาจากช่องเก็บของอีกด้วย
ตอนนี้เหมือนชั้นไปเที่ยวทะเลเลยล่ะ อ่านหนังสือมีร่มขาตั้งพื้นเหมือนที่ชายหาด.. ถามว่าชั้นเอามาจากไหนเหรอ
นี่แน่นอนว่าชั้นสร้างเอง.. ชั้นทดลองสร้างเล่นไม่นานมานี่ เป็นอาร์ติแฟ็คชนิดหนึ่ง ประเภทต่อต้านเวทมนตร์
ก็นะต้องทดลองไว้ก่อนบ้างแหละน่า ผลคือได้แถมยังตรงตามที่คิดเลย.. แต่มันค่อนข้างจะ… เอิ่ม.. คอยดูเองล่ะกัน
พอชั้นเอาเก้าอี้ร่มขาตั้ง แล้วก็หนังสือออกมาอ่านพระราชาก็ชะงักการบรรยายหันมาหาชั้น.. ชั้นคิดว่าเขาคงสงสัยในการกระทำของชั้นแน่ๆ ชั้นเลยพูด
“บรรยายต่อไปให้จบนะ จบแล้วค่อยเรียก”
ก็อ่านหนังสือต่อ… เงียบกริบกันทั้งสนาม อืมๆ แบบนี้ก็สบายอีกแบบแฮะ ไม่มีเสียงโหวกเหวกโวยวายน่ารำคาญด้วย
“….”
“….”
…….
ชั้นลิลิซ.. ชั้นตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราเพราะอะไรไม่รู้พอมองดูทักษะตัวเองก็มีทักษะเพิ่มขึ้นมาคือ ‘ทักษะ : ต้านทานสกิลบังคับทุกชนิด (ต่ำ) ’
ถามว่าทำไมถึงรู้.. ทักษะมีมาตั้งแต่กำเนิดหรือก็คือเป็น ‘Ability’ นั่นเอง ทุกคนล้วนรู้ถึงความสามารถตัวเองได้ว่าตัวเองมีทักษะอะไรบ้าง
ดังนั้นชั้นเลยรู้ว่าตัวเองมีทักษะอันนี้ แต่ความสามารถที่ว่าชั้นยังงงๆ ต่อความรู้สึกต้านทานสกิลบังคับทุกชนิดอยู่บ้าง
แต่ก็มีเสียงดังจากด้านนอกที่พักนั่นคือ เสียงโหวกเหวกโวยวาย ชั้นจึงออกมาดูก็พบว่ามีการแข่งขันใหญ่ในโครอสแน่นอนว่าการแข่งขันระดับนั้นชั้นไม่เคยมีโอกาสได้ดู
เพราะเป็นทาสล่ะนะ.. ทาสนั่นเป็นสถานะที่ย่ำแย่มากชั้นเลยไม่มีโอกาสได้ไปดูแน่ๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะว่าโรสจัง
“อ๊ะ… แล้วโรสจังล่ะ..”
ชั้นนึกถึงเธอก็พบว่าเธอหายไปไหนไม่รู้ แต่ถ้าดูจากที่เธอจิตตกมาหลายวันนี่คงมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นสินะ….
หนอย… ใครกันที่ทำโรสจังเศร้าโศกมันน่านัก! อ่อ แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้นชั้นรู้สึกว่าหลายอย่างที่แตกต่างจากเดิมมาก ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่ามันคืออะไรก็เถอะ
แต่ที่รู้ๆ ชั้นมีทักษะใหม่เพิ่มเข้ามา ไม่ใช่แค่นั้น ชั้นยังเรียกหอกประหลาดออกมาได้ด้วยล่ะ โรสจังบอกชั้นว่าอย่าเรียกออกมามั่วๆ เด็ดขาด
ชั้นเลยไม่คิดจะเรียกใช้ตามโรสจังบอกไว้ … แต่ทักษะที่ว่าเพิ่มมาใหม่เมื่อตอนชั้นตื่นนอนเนี่ยมันก็พึ่งเพิ่มมาเนี่ยสิ
ซึ่งปกติต้องเพิ่มมานานแล้วไหมล่ะ.. ช่างเถอะๆ .. ไหนดูสิคู่ต่อสู้ระหว่าง ‘ทวนปีศาจ’ อืม… ทวนปีศาจถ้าจำไม่ผิดคนนี้คือ
เดี๋ยวนะ.. ทวนปีศาจ.. นี่มันปีศาจที่เก่งกาจเป็นอันดับต้นๆ ของทวีป ภายในอาณาจักรแห่งนี้เธอนั้นแข็งแกร่งที่สุดก็ว่าได้
แล้วใครสู้ด้วยกัน.. ถ้าเป็น ‘ดาบแห่งแสง’ คงเป็นศึกที่กินกันไม่ลงแหงๆ แต่คงเป็นไปไม่ได้ละนะ.. ชั้นหันไปมองคู่ต่อสู้ที่มีประกาศติดอยู่
“ห๊ะ… โรสจัง!?”
ภาพฉายเวทมนตร์ที่ลอยอยู่ทั่วเมือง ฉายให้เห็นถึงใบหน้าของสองผู้เข้าแข่งขันซึ่งมันคล้ายภาพลอยได้นั่นล่ะ
“ไม่สิ… แต่ทำไมหน้าเหมือนโรสจังล่ะ.. แถมชื่อยัง … โรเสะ งั้นเหรอ”
ชั้นเริ่มสับสนรูปที่ฉายอยู่แน่นอนว่าแตกต่างจากโรสจังมาก เพราะโรสจังออกจะเตี้ยผมสีทองบริสุทธิ์น่ารัก น่ากอดใครเห็นก็อยากปกป้อง.. (???)
แต่เธอคนนี้ไม่ใช่.. เอิ่ม.. ทำไมชั้นถึงคิดว่าเป็นโรสกันนะ หรือว่าชื่อคล้ายกันหน้าตาก็คล้ายกันนิดหน่อยเลยทำให้ชั้นเผลอคิดไปว่าเป็นโรสจังละมั้ง
ช่างเถอะ.. แต่นักสู้คนนี้ไม่เคยเห็นเลยแฮะ.. แถมยังรู้สึกเหมือนเป็นโรสจังด้วย แบบนี้ต้องไปตรวจสอบ…
….ด้วยเหตุนี้ชั้นจึงมาอยู่ในสนาม ณ เวลานี้และที่ชั้นเห็นตรงหน้าคือสิ่งที่ทำให้ชั้นฟันธงทันทีว่า… นี่มันโรสจังอย่างแน่นอน!!
ถึงจะไม่รู้ใช้วิธีอะไร แต่โรสจังออกจะผิดแผกจากมนุษย์ธรรมดาไปมากโข ดังนั้นน่าจะมีวิธี! เปลี่ยนรูปร่าง.. นี่มันปีศาจชัดๆ
ทำไมชั้นถึงคิดงั้นน่ะเหรอ.. อย่างแรกคือความขี้เกียจ การฟังพระราชากล่าวอภิปรายเป็นเรื่องสามัญของนักสู้
แต่เธอคนนี้แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายออกมา ใช่.. ไม่ใช่ความเหนื่อยที่ต้องยืนรอแต่เป็นความเบื่อหน่ายไม่สนโลก
ต่อมาคือ.. หยิบหนังสือออกมาอ่านโต้งๆ! ก็แหม ใครจะไปกล้าเปิดอ่านหนังสือขณะตัวเองกำลังท้าประลองคู่ต่อสู้ แถมยังเป็นตอนที่พระราชาอภิปราย
นี่มันหาเรื่องชัดๆ! คนที่ไร้สามัญได้ขนาดนี้อย่างน้อยก็มีไม่มาก.. และความสบายๆ ของเธอคือตัวชัดเจน
แค่อ่านหนังสือเวลานี้ นับว่ายังพอมีบ้าง แม้จะประมาณ 0.0000001% ก็ตามที.. อีกอย่างก็คือตั้งเก้าอี้และร่มเหมือนไปเที่ยวปิกนิก
บ้าไปแล้ว! นี่กำลังจะสู้กับคู่ต่อสู้ที่เก่งสุดในอาณาจักรแล้วนะ! ใครจะมาทำตัวสบายแบบนี้ ถ้าไม่บ้า
เอ่อ.. ไม่ได้จะว่าโรสจังบ้านะ.. นั่นแหละ พร้อมกับท่าทีของเธอทำให้ชั้นเดาออกในทันทีว่านั่นเป็นโรสแน่ๆ!
แล้วไปอีท่าไหนถึงสู้ล่ะเนี่ย… ดูจากนิสัยของโรสจังละก็.. ขี้เกียจ.. ชอบหนังสือ.. ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ..
เนี่ย ไม่น่าสนเรื่องแข่งขันโครอสเลย.. จริงสิ.. เงินไง โรสจังเคยถามเรื่องนี้กับชั้นนี่น่า ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ แต่ว่าทำไมต้องเปลี่ยนรูปโฉมล่ะ..
แถมถ้าจะหาเงิน ก็แค่ไปต่อสู้ไม่ต้องถึงระดับนี้และไม่ต้องชิงอันดับหนึ่งก็มีเงินเหลือเฟือแล้วนะ..
จากที่ฟังข่าวมาจากคนนั่งข้างๆ .. เหมือนโรสจังจะกระทืบอีกฝ่ายอย่างง่ายดายแถมตอนสู้ครั้งแรกยังใช้ต้นขาเอาชนะ
แบบนั้นมัน…. น่าอิจฉาจริงๆ! อ๊ะ.. คนละประเด็นแล้งนี่น่า…
“จะยังไงก็เถอะ.. ถึงจะเป็นโรสจังแต่ถ้าสู้กับทวนปีศาจละก็…”
หวนนึกความทรงจำเกี่ยวกับโรสจัง
…..
….
…
..
.
ความทรงจำมากมายไหลเข้ามาในหัวชั้น จึงทำให้ถอนหายใจยาวๆ ออกมา
“เอ่อ.. ทวนปีศาจคงแพ้อยู่ดี” ●﹏●
