บทที่ 46 – โรสกับชีวิตชิลๆในจุดจบ
ในที่สุดก็จัดการไปแล้ว.. เหลือแค่เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่คิดว่าเธอจะตั้งตัวได้ทันและหาจุดด้อยของมหาเวทชั้นได้
แน่นอนว่าชั้นอยู่ในจุดจบเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะแขนที่เหลืออยู่แม้จะไร้ซึ่งเศษเสี้ยววิญญาณใดๆ แต่พอสร้างร่างกายขึ้นใหม่
วิญญาณก็ถูกฟื้นฟูกลับมา หากไม่ใช้เวทใหญ่คงอยู่แทนชั้นได้อีกนาน ถึงจะว่าแทนชั้นแต่ก็คนเดียวกันนะ ดังนั้นชั้นจึงรู้สิ่งที่เกิด
ตอนนี้ชั้นลอยอยู่ใน ‘The End’ (จุดจบ) แม้จะบอกว่าตอนนี้ชั้นยังคงอยู่แต่ ความจริงก็ไม่คงอยู่
ชั้นตอนนี้ถูกตัดออกไปทั้ง ร่างกาย, จิต, วิญญาณ, เวลา, ความจริง, โชคชะตา, พลัง
เหมือนแค่มีความคิดอยู่เท่านั้น ตามที่ชั้นเข้าใจภายในจุดจบนี้ เป็นความมืดไร้ที่สิ้นสุดอยู่ในทุกๆ ที่ทุกเวลา
แต่ไม่อาจจับต้อง เป็นสถานที่ที่หากเข้าไปไม่มีทางออกมาได้เลย ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ซึ่งชั้นไร้พลังใดๆ เลย
แต่ก่อนอื่นชั้นคงต้องวิเคราะห์ก่อนว่าไปมาที่นี่ยังไง.. ถ้าไม่งั้นออกไปไม่ได้แน่ๆ ฟื้นฟูร่างกายในนี้ก็ทำไม่ได้
ชั้นเริ่มใช้สมอง
จากดูการกระทำของชายแก่ทั้งสาม ชั้นคิดว่าพวกเขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับจุดจบนี้เลย.. จุดจบเป็นสถานที่ลึกลับ
ชั้นขึ้นมาแล้วชั้นรู้ว่าไม่มีคนรู้จักสถานที่แห่งนี้แน่ๆ นอกจากพวกที่แข็งแกร่ง ดังนั้นชายแก่ทั้งสามจึงไม่มีทางรู้วิธีเปิดและส่งชั้นมาในนี้
หากมองจากจุดจบ จุดจบคือสถานที่ซึ่งทุกสรรพสิ่ง นี่คือความว่างเปล่า หากพูดกันตามตรงคือทั่วทุกมุมของจักรวาลหลังจากบิ๊กแบงก็มีสสารต่างๆ ตามพื้นที่
แต่ในที่แห่งนี้มันไม่มี เวลา ว่ากันว่าเวลาก็เกิดหลังจากบิ๊กแบง แต่ในที่แห่งนี้ไม่มีเวลา พื้นที่หรือก็คือมิติ
หากมองในทฤษฎีเดียวกันกับที่นักวิทยาศาสตร์ชื่อดังในโลกเดิมชั้นตั้งขอสันนิษฐานไว้ จักรวาลคือผืนผ้า
ที่แห่งนี้คงเป็นสถานที่ซึ่งไร้ผืนผ้า ไม่มีพื้นที่ก็ไม่สามารถเคลื่อนไหว เวลาไม่เดินก็ไม่มีเวลา หมายความว่าในที่นี้ไม่มีกาลเวลา (ระยะและเวลา)
หมายความว่าที่แห่งนี้ไม่มี พหุจักรวาล มีเพียงหนึ่งเดียว ดังนั้นการจะออกไปจากที่แห่งนี้มีเพียงหนึ่งเดียวคือ…
ทุบมันซะ… เอ่อ.. ทุบไงหว่า ขนาดของมันไม่มีพหุจักรวาลหมายความว่าทุกๆ พหุจักรวาลก็อยู่กับมันทั้งหมด
แล้วใครจะไปทุบพหุจักรวาลนับอนันต์ได้ฟะ.. ล้อเล่น ความจริงคือที่แห่งนี้เหมือนภายในหลุมดำ
ถ้าจักรวาลเป็นผ้าหลุมดำคือรูอวกาศที่สร้างรูของผืนผ้าและทะลุลงไปในพื้นที่ที่ไร้ซึ่งผ้า.. หมายความว่าถ้าชั้นเจาะรูในที่แห่งนี้ได้
ชั้นก็จะทะลุกลับไปที่เดิมได้ นี่คือแผนของชั้นแต่ปัญหาคือไม่มีเวลา ชั้นเลยฟื้นฟูไม่ได้ คือแม้ฟื้นฟูเร็วมากจนใกล้เคียงกับเวลาไม่มีมากที่สุด แต่ก็ยังนับว่าต้องใช้เวลา
แต่ที่นี่ไม่มีเวลา ชั้นเลยฟื้นฟูไม่ได้ ทั้งวิญญาณและร่างกาย.. นี่เป็นปัญหาจริงๆ แน่
ว่าแล้วก็เปิดสถานะขึ้นมาดู อย่างที่คิดมานาของชั้นค่าเป็นศูนย์ พลังทุกๆ ค่าเป็นศูนย์ เพราะโดนไอ้แก่นั่นตัดทิ้งไงล่ะ งี้คงใช้เวทมนตร์ไม่ได้สิเนี่ย..
เอ๊ะ.. เดี๋ยวนะ.. เดี๋ยวก่อน.. ทักษะติดตัวไม่จำเป็นต้องใช้มานา.. และ.. และชั้นมี.. ทักษะ รังสรรค์อยู่สามารถสร้างทักษะติดตัวได้!
“…”
ชั้นก็สร้างสกิลโจมตีแรงๆ เจาะไปซะก็สิ้นเรื่อง.. ง่ายจริงๆ ขอบคุณเทพธิดาผู้ใจดี.. แต่ที่นี่สงบดีนะ
ถึงจะอยู่ที่นี่แต่ก็ไม่มีเวลาถ้าชั้นออกไป ชั้นจะโผล่ในตอนที่เข้ามาก็ได้นี่น่า เพราะที่นี่มันไร้เวลา
“ชั้นคิดว่า.. ชั้นควรอ่านหนังสือที่ดองไว้ดีกว่า ตั้งแต่เจอกับองค์หญิงหื่นกามนั่นก็ไม่ได้อ่านเลย เฮ้อ นี่มันที่สงบสุขของชั้นชัดๆ .. แต่มีไม่กี่ร้อยเล่มเอง”
ชั้นถอนหายใจคิดว่า คราวหลังคงต้องไปเอาหนังสือมานับหมื่นเล่มที่ยังไม่อ่านแล้วมาอ่านในนี้คงสบายใจไม่น้อย
ว่าแล้วก็ดึงหนังสือออกมาจากช่องเก็บของ.. จริงอยู่ที่ในนี้ไม่มีความจริง แต่ก็ไม่มีความสามารถที่จะตัดความจริงเช่นกัน
ดังนั้นหนังสือซึ่งเป็นความจริงจึงดำรงอยู่ได้.. แต่ชั้นไม่มีร่างกายนี่สิหนังสือเลยลอยเคว้งไปมา
“ชั้นควรสร้างทักษะ ‘มือจิต’ และละมั้งเนี่ย”
เพราะไม่มีร่างกายล่ะนะ…ชั้นเลยสร้างทักษะติดตัวพร้อมทักษะที่เพิ่มขึ้นมาคือ ‘Telekinesis’ (พลังจิตชนิดหนึ่ง)
ชั้นเลยควบคุมให้หนังสือไม่ลอยเคว้งและเปิดอ่านอย่างสุขสบาย… เฮ้อ.. มันสบายจริงๆ ชั้นไม่คิดว่าจุดจบมันจะน่าอยู่ขนาดนี้
ควรเปลี่ยนชื่อว่า ‘บ้านพักของโรส’ แทนละมั้งเนี่ย ถ้ามีน้ำชาอีกสักหน่อยนี่คงสบายปรือเลยนะ
เวลาผ่านไป.. ถ้านับเวลาก็ผ่านมาราวๆ ห้าวันแล้วละมั้ง ชั้นไม่หิวเลย ไม่หิวจริงๆ นี่มันปัญหาระดับนานาชาติเลยนะ
ไม่หิวแต่ไม่ได้หมายความว่าชั้นไม่อยากกิน ชั้นอยากลิ้มรสอาหารอร่อยๆ
“ชั้นคิดว่า ชั้นควรสร้างร่างกาย ด้วยทักษะติดตัว!”
ชั้นเลยสร้างทักษะติดตัวที่สามารถสร้างร่างกายในที่แห่งนี้.. จึงได้ทักษะที่มีชื่อว่า “ตราบชั่วนิรันดร์” มา
พอใช้ร่างกายก็คืนกลับมาในทันที ทักษะนี้คำอธิบายง่ายมากคือตราบใดที่ชั้นยังเป็นชั้นไม่ว่าจะเป็นยังก็ยังคงอยู่ชั่วนิรันดร์ หมายถึงร่างกาย ชั้นรู้สึกว่าน่าจะสร้างร่างนี้ตั้งแต่แรกนะ
สมมุติชั้นใช้ทักษะนี้กับใช้ทักษะฟื้นฟูของร่างกาย ก็จะมีร่างกายนิรันดร์ ถ้าใช้กับสายฟ้า สายฟ้าก็จะอยู่แบบนั้นชั่วนิรันดร์
จู่ๆ ได้ทักษะ โกงมาเฉยเลย.. ช่างเถอะ ชั้นได้ร่างกายมาแล้วก็กินอาหารได้ เวลาผ่านไปอีก …
รอบๆ ตัวชั้นมีหนังสือลอยเต็มไปหมด ยังมีมาม่าคัพที่ชั้นกำลังตักใส่ปาก.. ยังมีร่างจำแลงที่กำลังสร้างบ้านซึ่งชั้นได้สร้างทักษะเพิ่มมาอีกสองทักษะ
‘จำแลง’ คือสร้างร่างจำแลงที่มีความนึกคิด แข็งแกร่งประมาณห้าในสิบส่วนของชั้น.. ที่ชั้นจะบอกคือชั้นไม่เคยใช้พลังถึงห้าในสิบส่วนเลย
หมายความยังไงคงเดาออก อีกทักษะเป็นทักษะที่ชั้นสร้างขึ้นมาคือ ‘ประตูบ้านโรส’ ชื่อนี้ชั้นตั้งเองเลยนะ
เพราะเป็นทักษะที่สร้างเองไม่เคยปรากฏขึ้นก่อน คือพอชั้นสร้างบ้านเสร็จชั้นจะใส่ทักษะนี้ลงในบ้านที่ร่างจำแลงกำลังสร้าง
เมื่อชั้นเปิดออกชั้นก็จะกลับไปโลกที่ไหนก็ได้ และเวลาไหนก็ได้.. โกงอ่ะสิ.. ใช่ โกงไปละ..
ชั้นสามารถไปกลับที่นี่ได้อย่างสบาย..
ตัดสินใจแล้ว.. จุดจบ (The End) นี่คือบ้านของชั้นทุกอย่างในจุดจบคือลานบ้าน.. เฮ้อ.. หรูหราจริงๆ
……
[ว่าแต่ว่าหนูโรสนี่อยู่ไหนก็.. สบายได้นะ กินง่ายอยู่ง่ายแค่มีหนังสือ คนอะไรเลี้ยงง่ายจริงๆ (?) – ผู้เขียน]
