บทที่ 50 – โรสกับการลิ้มลอง
ร่างเล็กๆของริต้าพุ่งมาทางชั้นด้วยความเร็วสูง ก่อนจะหยุดลงตรงหน้าทำท่าทางเหมือนสำเร็จการฝึกปรือที่เหน็ดเหนื่อย
“มะม๊า ริต้าทำได้แล้ว ริต้าเร่งเวลาได้แล้ว!!”
“…”
“เอ๊ะ.. มะม๊าเป็นอะไร ริต้าทำอะไรผิดเหรอ ?”
ริต้าถามอย่างสงสัยเหมือนเด็กไม่รู้ความ ชั้นตกใจจริงๆ.. คือคนที่ไหนไปฝึกยังไงเวลาไม่ถึงนาทีก็ควบคุมเวลาได้
แต่เดี๋ยวนะ คุณพระเจ้าที่ควบคุมเวลา ให้เด็กถึงจะไม่ใช่เด็กจริงๆ แต่ก็ไร้ความทรงจำเหมือนเด็กเกิดใหม่ ให้เล่นเวลาแบบนี้เส้นเวลาไม่ปั่นป่วนเหมือนแบร์รี่** เรอะ
ใจเย็นๆก่อนตัวชั้น ก่อนอื่นอาจจะแค่เร่งเวลาก็ได้ ไม่ได้ควบคุมเวลาก็ได้นะ.. ชั้นสูดหายใจเข้าลึกๆ
“อืม… แล้วทำอะไรได้บ้าง”
ชั้นทำเสียงเหมือนคนไม่แปลกใจ ถ้าริต้ารู้ว่าชั้นโกหกละก็เธอคงจิตตกไม่น้อย เพราะเป็นเด็ก อีกอย่างยังไงซะเธอก็เป็นเด็กถ้าให้รับรู้ความจริงว่าโลกนี้มันโหดร้ายสำหรับคนแกร่ง
เพราะเก่งเกินไปละก็ เธอคงรับไม่ไหวและจิตใจแตกสลายแน่ (⊙o⊙)？
ดังนั้นเลยทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ริต้าคิดอยู่นิดหน่อยก่อนจะพูดด้วยเสียงเศร้าใจนิดหน่อย
“ก็ย้อนเวลา เร่งเวลา สร้างเส้นเวลา หยุดเวลา ทำลายเวลา.. ประมาณนี้ละมั้ง”
โรส : “(⊙o⊙)？”
“แต่ยังไม่เท่ามะม๊านะ เพราะริต้าทำให้เวลาที่มะม๊าหยุดไว้กลับมาเดินไม่ได้ล่ะ มะม๊านี่สุดยอดจริงๆ!”
“….”
ทำลายเวลา.. อืม.. ? เอาจริงดิ ถามว่าทำได้จริงเรอะ มันไปฝึกวิธีไหนกันแน่ฟะ! ชั้นรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา
“ขอถามให้แน่ใจก่อนว่า..”
“????”
“ริต้าไปฝึกยังไงถึงควบคุมเวลาได้”
“เอ๋.. มันก็ไม่ยากนะคะ เหมือนที่มะม๊าบอกจริงๆ การควบคุมเวลาง่ายขนาดนี้เป็นธรรมดาที่ทุกคนจะควบคุมได้สินะ”
“แล้วฝึกยังไงล่ะ?!”
“ก็แค่.. กินเวลาแล้วก็วิเคราะห์เป็นส่วนหนึ่งของมัน และทำให้ตัวตนดำรงอยู่ขนานกับเส้นเวลา—”
“เดี๋ยวก่อนๆ.. กินเวลานี่คือ..?”
พิลึก.. พิลึกคนประเภทไหนไปกินเวลากันฟะ แล้วเวลาไม่ใช่สิ่งที่เป็นรูปธรรมสักหน่อยไปกินอิท่าไหนล่ะ!
หรือว่าจะเป็นเพราะพลังของร่างทรงพิชิตสวรรค์ที่กลายร่างเป็นหลุมดำเลยทำให้เธอกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างได้ ?
ริต้าทำสีหน้าสงสัย แล้วพูดว่า
“เอ๋ มะม๊าไม่เคยกินเวลาเหรอ.. แล้วฝึกยังไง.. โอ้ หรือว่ามะม๊าฝึกวิธีที่ยากกว่านี้ มะม๊าสุดยอดไปเลย!?”
“…”
“ส่วนกินเวลา มันอร่อยมากๆเลยล่ะ!”
อืม.. ชั้นตอนนี้กำลังตะลึงสุดๆ ว่าแล้วริต้าก็ชี้นิ้วไปจุดที่ริต้าเคยอยู่ ชั้นเห็นจริงๆว่าตรงจุดนั้นเกิดความบิดเบือนพิลึกพิลั่นขึ้น
นั่นมัน.. พื้นที่ที่ริต้าเคยถูกริต้ากินเวลาแน่ๆ แถมขนาดมันก็ลุกลามไปเรื่อยๆ ตรงจุดที่บิดเบือนนั้นชั้นเห็นชัดเจนว่ามันเป็น The END
กินเวลาจริงๆแฮะ.. แบบนี้คงต้องสอนสักหน่อย
“ฟังนะริต้า อย่ากินเวลาแบบนั้นอีกเชียว ดูนั่นถ้ากินเสร็จมันจะเป็นแบบนั้น แล้วมันจะลามจาก 8 เมตร เป็น 12 เมตร..”
“มุขฟืดไปแล้วมะม๊า”
“อ่ะแฮ่ม นั่นแหละ มันจะลามจนในที่สุดจักรวาลเราพังทลายลงอย่าทำแบบนั้นอีกนะ เข้าใจ ?”
ว่าแบบนั้นริต้าก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง.. อืม.. แต่เหตุผลที่เธอกินเวลาได้นี่ก็แปลก แต่ช่างมันละกันยังไงซะก็เป็นเพราะร่างทรงพิลึกนั่นอีกแหงๆ
ชั้นก็รีบไปฟื้นฟูเวลาที่ริต้าพึ่งกินไป แล้วมันพังลง เพราะว่าชั้นมีควบคุมเวลาดูเหมือนชั้นจะฟื้นฟูช่วงเวลาได้.. นี่ถ้าไม่มีชั้นตายไปทั้งจักรวาลกันแล้วนะ..
ว่าแต่ชั้นนี่ ฟูมฟักสัตว์ประหลาดหรือเปล่านะ ว่าแล้วก็หันไปมองริต้าที่เร่งเวลา แล้วก็ย้อนเวลาเล่น
“…..”
อืม.. ว่าแต่ย้อนเวลาเหรอ.. ใช่ ย้อนเวลา! พอได้ความคิดดีๆขึ้นมาแล้ว แต่ตอนนั้นเองช่วงเวลาก็ฟื้นฟูจนหมดสิ้นริต้าก็วิ่งมาหาชั้นพร้อมหัวเราะ
“มะม๊า ถ้าเกิดจักรวาลพังทลายแล้วจะเกิดอะไรขึ้นอ่ะ?”
“ตายกันหมดสิ”
“มะม๊าด้วย ?”
“…”
ขอไม่พูดได้ไหมอ่ะ.. ก็ไม่อยากจะพูดไปว่า ชั้นไม่ตายหรอก.. แต่นั่นมันก็ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปเนี่ยสิ
“ช่างเถอะๆ ตอนนี้เราต้องไปจากที่นี่กันก่อน.. แล้วก็ฟังนะริต้า การควบคุมเวลาจะใช้เล่นๆไม่ได้ จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อช่วงเวลาเป็นตายเพื่อหนีหรือจำเป็นต้องเอาชนะเท่านั้น!?”
“เอ๋ ทำไมอ่ะ ?”
“ก็แบบว่า… อืม.. นั่นสิ.. โอ้ ใช่ๆ ถ้าเล่นเวลาแบบมั่วซั่วเจ้าของเวลาเขาจะมาลงโทษเอาน้า”
“เอ๋.. งั้นเหรอคะ ..อือ.. เข้าใจแล้วค่ะ”
ริต้าเศร้าใจนิดหน่อย แต่ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ซึ่งชั้นพอใจมาก แต่ที่ชั้นไม่รู้คือหลักความคิดของริต้าในตอนนี้นั้น….
[เจ้าของเวลา = มะม๊า > ลงโทษ = ตีก้น]
“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ!”
“เอ๋.. มะม๊า แล้วพี่สาวคนนั้นคือใคร?”
ริต้าชี้นิ้วใส่ลิลิซ ที่ลอยอยู่ข้างๆชั้น อืม.. นั่นสิ.. แล้วจะตอบว่าไงดีล่ะ ทาส ?.. ไม่สิ.. ริต้าเป็นเด็กชั้นไม่ควรพูดแบบนั้น
“เป็นคนรับใช้ละมั้ง ?”
“คนรับใช้ ?”
“ก็ประมาณว่า คนที่คอยช่วยทำนั่นทำนี่แทนชั้นละมั้ง”
“แบบนี้นี่เอง!!”
ว่าแล้วริต้าก็เดินตามหลังชั้น เอาล่ะแค่นี้ก็หมดปัญหาช่วงหนึ่ง.. ว่าแล้วก็หันหน้าไปทางทิศใต้มุ่งหน้าไปยังแดนปีศาจ
แต่ชั้นยังไม่เลิกใช้งานหยุดเวลานะ เพราะยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่น่ะสิ
……
“มะม๊า มะม๊าไม่ลองกินเวลาบ้างเหรอ มันอร่อยจริงๆนะ!”
ผ่านไปสักพักริต้าก็ถามขึ้น ตอนนี้ใกล้จะถึงแดนปีศาจแล้วน่ะนะ อืมนั่นสินะ.. เห็นแต่ริต้าบอกอร่อยๆ
แต่ชั้นก็ไม่เข้าใจหรอก เพราะเสียความจำอาจจะจำรสชาติอาหารที่อร่อยๆไม่ได้ กินเวลาเป็นเหมือนครั้งแรกเลยคิดว่าอร่อยละมั้ง
“อืม.. ชั้นว่ามันไม่ใช่ของกินนะ แถมมันยังเป็นปัญหาด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอก มะม๊าสามารถฟื้นฟูมันได้นี่ กินแล้วฟื้นฟู กินแล้วฟื้นฟู ก็เหมือนอาหารที่ไม่มีวันหมดเลยนะ”
เอ่อ.. อาหารในช่องเก็บของชั้นก็ไม่มีวันหมดเหมือนกันนะริต้า แถมอร่อยมากด้วย เสกอาหารภัตตาคารระดับห้าดาวมากินทุกๆวันได้เลยนะ
“แต่ว่า.. กินเวลานี่มันก็.. นะ..”
“เอ๋.. ทำไมล่ะ มันอร่อยมากๆนะ มะม๊าไม่ชอบอาหารอร่อยๆเหรอ ?”
“เปล่าๆ.. ถ้างั้น…”
ถามว่ากินได้ไหมชั้นก็น่าจะกินได้ เพราะชั้นมีควบคุมเวลา แต่กลัวมันทำให้ท้องเสียด้วยสิ..(?) แถมถ้าไม่อร่อยนี่จะติดลิ้นไปจนตายเลยนะ
คิดแบบนี้ก็เอาสเต๊กเนื้อเกรดดีมาให้ริต้า
“นี่คืออาหารที่อร่อยมากๆ ถ้าริต้าทานแล้วคิดว่ามันอร่อยไม่เท่ากินเวลา ชั้นจะกินเวลาให้!”
ริต้าได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าหงึกๆ กินสเต๊กเข้าไปตาเธอเป็นประกายวิบวับก่อนจะหม่นลงในเวลาต่อมา
“อร่อยมากค่ะ แต่ว่าเทียบครึ่งหนึ่งของตอนกินเวลายังไม่ได้เลยนะ”
“หืม…”
ชั้นมองริต้า.. เหมือนจะไม่ได้โกหกด้วยสิ ก็สงสัยเหมือนกันว่ามันจะรสชาติยังไง เพราะยังไงซะชั้นก็ชอบกินอาหารใหม่ๆที่อร่อยๆด้วย
ลองไปก็ไม่เสียหาย..
ว่าแล้วก็สูดลมหายใจเข้าทางปาก พื้นที่ตรงหน้าพังทลายพร้อมกับกาลเวลาที่ผันผวนไหลเข้ามาในปากชั้นแล้วก็ลงท้อง
“เป็นไงมั้งๆ..”
ชั้นยังไม่ตอบ หลับตาวิเคราะห์ต่อรสชาติ.. ผ่านไปสักพักก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“เห้ย.. อร่อยจริงอ่ะ..?”
“ใช่ไหมล่ะ!”
…
หลังจากนั้นสองแม่ลูกที่เมื่อไม่กี่ตอนก่อนยังตีกันจะเป็นจะตาย ก็แย่งกันกินเวลาและฟื้นฟูใหม่อยู่หลายรอบทำให้ทุกสรรพสิ่งเกือบพังพินาศ
แล้ว.. คนที่ถูกลงโทษโดยซุสก็คือฮาเดสที่มาเยือนดาวดวงนี้….
