เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! – ตอนที่ 41: ซวยเหลือหลาย ‘อลิซ’

< < 33 > >

ในช่วงพักเที่ยงในรั้วโรงเรียนวันนี้ได้ต่างออกไปจากทุกที วันนี้ผมไม่ได้เดินไปหาเบลลามี หรือกินข้าวกับพวกกอรี่และเคียวยะ แต่กำลังยืนจ้องคนๆหนึ่งอยู่ข้างต้นไม้ ..

…หวา เอาจริงดิ

ผมก่ายหน้าผากตัวเองพลางมองไปที่ชายผู้ยืนอยู่กลางสนามและตะโกนโหวกเหวกไม่หยุด

“วะฮ่าๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆ เรเซอร์ ชายที่ชื่อเรเซอร์อยู่หน๊าย!!?”

ชายสวมฮู้ดปรากฏตัวออกมาที่กลางสนามของโรงเรียนเวทมนต์ …เอาจริงดิ ไอ้หมอนั่นน่ากลัวชะมัด ทำตัวอย่างกับคนโรคจิตเลย

ถ้าจำไม่ผิดน่าจะคนที่รามปลามยูจิเมื่อเช้า ..มาตอนนี้ก็เรียกหาผมอีก น่ากลัวจริงๆ

‘หมอนั่นน่าขยะแขยงดีนะคะ’

“-จ ใจเย็นสิ เขาอาจแค่มีธุระก็ได้ แต่..” แต่เพื่อความชัวส์ ผมจึงเดินไปหาครูห้องปกครอง “ขอโทษนะครับ มีคนท่าทางไม่ไว้ใจมาเรียกผม”

เพื่อความชัวส์ต้องแจ้งคณะอาจารย์ไว้ก่อน

“—–เห้ยๆ ปล่อยนะเฟ้ย อย่ามาแตะต้องตัวข้านะเฟ้ย!!”

ชายสวมฮู้ดร้องโหยหวนออกมาไม่หยุด โดยมีผมเฝ้าดูเขาที่ถูกทหารยามมากมายดึงตัวไป

เอาละ ปลอดภัยแล้วตัวผม ในฐานะนักเรียนเวลามีคนไม่น่าไว้ใจอะไรก็ต้องแจ้งผู้ใหญ่ไว้ก่อน

‘ทำดีคะมาสเตอร์ ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกหมันไส้หมอนั่นชะมัด อยากตบคะ’

หยุดเลยยูนา เขาไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย แค่ทำตัวหน้าสงสัยเท่านั้นเอ—-ซวยละ โดนหมอนั่นมองตาซะแล้ว

ชายสวมฮู้ดจ้องผมตาเป็นวาว ไม่นานก็ยิ้มสดใสร่าเริงเหมือนก่อนหน้านั้น

“เจ้าหนูนั่นไง ข้าสนิทกับเจ้ามนุษย์นั้น”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยดูลำบากใจหน่อยๆ พวกเขามองมาที่ผมแบบอ้อนวอน

“คนๆนี้ใช่คนรู้จักมั้ยครับ?”

“ไม่ใช่แค่รู้จักนะเฟ้ยไอ้พวกหมาเฝ้ายาม สนิทเลยตะหาก!!”

คุยกับเอ็งก็วันนี้วันแรกนั่นแหละเว้ย!!

ผมชักจะเหนื่อยใจกับไอ้หมอนี่แล้วสิ

“พอเลยๆ แค่ชื่อผมยังไม่รู้จักเลยครับ”

“ข้าชื่อแซร์อิซ!! มหามังกรวายุไงล้า!!!!!”

—–พล่ามอะไรของเขากัน?

‘..-ม มหามังกรวายุ -ศ ศัตรู!!’ ยูนาเสี่ยงสั่นโดยทันที

เดี่ยวๆยูนา เชื่อง่ายไปแล้ว แล้วมังกรธาตุก็ไม่ใช่ศัตรูหล่อนแล้วไม่ใช่?

‘นั่นสินะค่ะ ขออภัยด้วยคะ’

แต่หมอนี่ทำให้ยูนาเชื่อได้ในชั่วเดียว ..อาจจะจริงก็ได้ มหามังกรวายุคงจะมีนิสัยเป็นพวกโรคจิตน่าสงสัยก็เป็นได้

นี่ยูนา มหามังกรวายุเป็นคนยังไงน่ะเหรอ?

‘เป็นคนที่ค่อนข้างเงียบครึมและจริงจังค่ะ’

โอเคร ไม่น่าใช่ละ ไอ้บ้าที่หัวเราะลั่นทั่วโรงเรียนอยู่กลางสนาม คนละคนแหง

‘หน้าตาค่อนข้างโดดเด่นคะ แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วคะ’

นั่นสินะ กาลเวลาเปลี่ยนคนย่อมเปลี่ยน บางทีมหามังกรวายุก็อาจจะเปลี่ยนนิสัยแล้วก็ได้ ..ถ้านั้นก็

“ขอโทษนะครับคุณเจ้าหน้าที่” ผมเดินเข้าไปแทรกกลางการสอบสวนคุณมหามังกรแอบอ้าง แล้วต้องไปที่ชายสวมฮู้ด “รู้สึกว่าเขาก็คุ้นๆอยู่ ถ้าไม่รบกวนขอดูหน้าได้มั้ย?”

….ผู้แอบอ้างยิ้มให้แล้วโยนผ้าคลุมฮู้ดสีน้ำตาลให้ปลิวไปตามสายลม รูปโฉมนั้นงามยากจะหาได้ แม้จะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ก็เผลอทำให้ตะลึงไปชั่วอึดหนึ่ง ผู้แอบอ้างมีเส้นผมสีเขียวเลือนลางและดวงตาสีเขียวเป็นประกาย ร่างใหญ่มีซิกแพ็ค———–แต่! คำถาม ทำไมไอ้ปืนใหญ่นีโออาร์มสตรองไซโครเจ็ตอามสตรอง ถึงได้โผล่มาด้วยละ

ท่ามกลางสายลมนั่นมีอวัยยะเพศชายที่แสนจะใหญ่และยาวชนิดหาได้ยากปลิวไปมาอย่างองอาจ

“ดูให้เต็มตาเลย!!! มนุษย์!!!”

“เก็บไว้ดูคนเดียวเถอะ!!!! ไอ้เวรเอ้ย!!!!”

ผมแหกปากขึ้นมา แต่ก็ถูกกลบโดยเสียงกรี๊ดของผู้หญิงทั้งโรงเรียนแทน————–

“—–กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!”

เสียงหลายคนผสานกันจนแม้แต่เสียงหัวเราะของผู้แอบอ้างยังไม่ได้ยิน ถึงกระนั้นเจ้านั่นก็หัวเราะต่อไปโดยไม่สะทกสะท้าน

“วะฮ่าๆๆๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แหม่!!!!!!!”

ผมถึงกับต้องอุดหูทันที—-

‘—-ตัวจริงคะ!!!!!!’ ยูนาโพ่งขึ้นมาด้วยท่าทางตกตะลึง ‘คนๆนี้คือแซร์อิซตัวจริงเสียงจริงไม่ผิดแน่คะ รูปลักษณ์นั่นฉันไม่มีทางลืมเด็ดขาด’

–เดี่ยวๆ ไม่เห็นรู้เลยว่ามังกรธาตุมันพิสูจน์ได้ด้วยขนาดองฉะชาด

‘หมายถึงหน้าตาสิค่ะ ไอ้มาสเตอร์โรคจิตนี่’

-อ อ่า โทษทีๆ

ผมกระแอ่มปรับอารมณ์แล้วจ้องไปที่หน้าของผู้แอบอ้าง …ไม่สิ

ต้องเรียกว่า มหามังกรวายุ ‘แซร์อิซ’ กระมัง

ฮะ ฮะ ตลกร้ายชัดๆ สิ่งมีชีวิตแสนจะสูงส่งเช่นเดียวกับฟัฟนิร์เมื่อตอนนั้น ตอนนี้กำลังทำตัวโรคจิตโชว์ของลับให้นักเรียนวัยแรกแย้มดูกัน

นี่น่ะหรือ มหามังกรวายุ

ผมตั้งคำถามกับตัวเองเช่นนั้น ท่ามกลางเสียงกรี๊ดร้องและความโกลาหลในห้องเรียน

นั่นทำให้มีความลื่อเกี่ยวกับผมเพิ่มมาว่า —- ‘เป็นเพื่อนกับพวกชอบโชว์’ ด้วยละ

*******

ย้อนกลับไปที่ก่อนหน้านั้นสักพัก ในมุมมองของเด็กสาววัยแรกแย้มที่ถูกท่านมหามังกรวายุทำให้แปดเปื้อนอย่าง ‘อลิซจัง’ (สามารถอ่านเรื่องของเธอได้เล็กน้อยในบทพิเศษ)

…ฉันอลิซ เป็นเด็กสาวที่ถูกสายลมแห่งโชคชะตานำทางพามาในทางที่ผิด …ใช่คะ ผิดมหันต์เลย

“…ไม่เอาแล้ว” ฉันใช้มืออุดปากตัวเองด้วยสีหน้าที่คล้ายจะร้องไห้ “ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย”

ตรงหน้าฉันมีชายสวมฮู้ดตัวสูงเกือบๆจะสองเมตรยืนอยู่ เทียบกับฉันแล้วเราตัวสูงต่างกันมาก แล้วขนาดร่างก็ห่างกันเกือบสองเท่าได้ ไม่ใช่คู่ที่คู่ควรกันหรอก แน่นอนฉันก็อยากให้เป็นเช่นนั้นด้วย

เขาคนนั้นกำลังกอดอกและหัวเราะไม่หยุดโดยที่หารู้เลยว่ามีของลับโผล่ออกมาในช่องว่างเสื้อฮู้ดตัวเอง ..น่าละอาย นี่คือเวลากลางวันตรงแท้ๆดันมาโชว์ของลับซะได้ อย่างน้อยๆก็ขอตอนกลางคืน ไม่สิ เป็นไปได้ช่วยเก็บมันไว้ให้เรียบร้อยไม่ได้หรือไงกันชายคนนี้ …ใช่ เพราะทำไม่ได้ ฉันถึงต้องมาร้องโหยหวนในใจเช่นนี้ 

ทุกคนอาจจะไม่เชื่อ แต่จริงๆแล้วชายที่ยืนอยู่คู่กับฉันชือ มหามังกรวายุ ‘แซร์อิซ’ ตัวตนในตำนานทัดเทียมกับผู้กล้าและจอมมาร สุดยอดตำนานของโลกใบนี้

และแน่นอนฉันนับถือในตัวตนของเขาเหมือนทุกคนในทวีปฟัฟนิร์ ..จนถึงวันที่ได้เจอกับเขา

ตัวฉันที่เป็นเพียงเด็กนักเรียนและเป็นลูกชายของพ่อค้าชื่อดัง ได้จับพัดจับพลูมาเจอกับแซร์อิซในวันที่ถูกกลั่นแกล้งเหมือนทุกที และได้——แปดเปื้อน

ไม่ได้โดนทำอะไรหรอก แต่ตัวฉันได้แปดเปื้อนแล้ว ทางจิตใจน่ะนะ

“-พ พอได้แล้วแซร์อิซ” ฉันพยายามเข้าไปดันตัวแซร์อิซไม่ให้โชว์มากกว่านี้ แต่ก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเนื่องจากเขาคือสุดแกร่งในตำนาน ต่างกับฉันที่เป็นเพียงนักเรียนโชคร้ายที่สุ่มชะตาชีวิตได้เจอกับอีตานี่

..เห้อ อยากย้อนเวลากลับไปชะมัด

แต่เดิมฉันอาศัยอยู่เมืองชันไมด้วย ไม่ได้ต้องการมาเมืองหลวงฟัฟนิร์สักหน่อย แต่เพราะแซร์อิซทำให้ฉันต้องมาด้วยเหตุผลส่วนตัวหลายประการ ..สุดท้ายคือต้องมาด้วยแบบช่วยไม่ได้

ว่าง่ายๆคือสถานการณ์ความเป็นความตายบังคับให้มาเป็นพี่เลี้ยงไอมังกรขี้โชว์นั่นแหละ

“หยุดโชว์ไอนั่นสักทีได้มั้ย!!?”

“ไอนั่นคืออะไรรึอลิซ? ตัวข้าในฐานะผู้ใหญ่ยิ่งไม่ชอบคำพูดกำกวมหรอกนะ มันดูขี้หลอกลวงและน่าสงสัย”

“นายต่างหากที่ทำตัวหน้าสงสัย ไม่สิ โรคจิตเลยแหละ! ถ้าเข้าใจแล้วก็ช่วยเก็บมันไปที ไอนั่นน่ะ!!”

“ไอนั่นคืออะไรเล่า!! พูดมาสิอลิซ!!!”

—-โว้ยยยยยยย ถามจริง ทำไมฉันต้องมาเจอไอ้บ้านี่ด้วยกัน!!!

“ ห*** ไงเล่า!! เก็บมันไปได้แล้ว!!!”

“ขอปฏิเสธ!!” แซร์อิซกล่าวทั้งรอยยิ้ม

ฉันเหวี่ยงขาเตะไปที่ขาแซร์อิซสุดแรงเกิด

“พอแล้ว!! ลาขาดกันแค่นี้แหละ จะไปไหนก็ไปเลย”

แซร์อิซเกาหัวตัวเองแบบงงๆ

“-ข ข้าทำอะไรผิดรึ คุยกันได้นาอลิซ ไม่มีเจ้าข้าอยู่ไม่ได้”

“..เอ๊ะ” 

แก้มฉันแดงขึ้นราบกับระเบิด

-ท ทำไมฉันถึงใจเต้นได้ละ เดี่ยวนะ ไม่จริง แบบนี้มันอันตรายนะ ค่อนข้างอันตรายแล้วนะแบบนี้น่ะ …ไม่จริงน่า แต่จะว่าเข้าเค้าก็ได้อยู่

ถึงจะบ้าแต่ก็ช่วยฉันไว้เยอะ เรื่องตอนเมืองชันไมเลยทำให้ฉันรู้ว่า แซร์อิซจริงๆแล้วใจดีขนาดไหน หน้าตายังดีกว่าผู้ชายทุกคนที่เคยเห็นอีก ..

“ใช่แล้ว ข้าจะหาเงินจากไหนใช้กัน”

“-ล เลวที่สุด พูดมาได้หน้าตาเฉยเลยนะ!”

แต่ก็โชคดีนั่นแหละที่หมอนี่เป็นอย่างนี้ เกือบจะหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ซะแล้วตัวฉัน ไม่สิ ถ้าหวั่นไหวขึ้นมาจริงๆนี่แย่เลย อีกฝ่ายเป็นถึงมหามังกรในตำนาน อายุเยอะกว่าบรรพบุรุษแรกเริ่มอีกมั้ง

ฉันหันหลังให้และเดินหนีไปด้วยอารมณ์บ่จ้อยทันที

แซร์อิซได้แต่ยืนงงๆก่อนจะหัวเราะอีกคราว

“ฮะๆๆๆๆๆ!!! ไว้หายอารมณ์เสียเมื่อไหร่ข้าค่อยไปทักละกัน!!”

ฉลาดจริงนะ!! แต่คราวนี้ไม่ได้แดกหรอกคะ

แยกกันแค่นี้แหละกับแซร์อิซน่ะ!

….สุดท้ายก็ใจอ่อนเลยเดินออกตามหาแซร์อิซ หลังจากที่แยกกันได้แค่ชั่วโมงเดียว

ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาไม่หยุดประหนึ่งหาสัตว์เลี้ยงที่หายไป ..แต่ก็ไม่พบ

หรือว่าจะแยกจากกันจริงๆแล้ว

ไม่รู้ทำไมแต่พอคิดอย่างนั้นฉันก็จะร้องไห้ออกมา จึงเดินหาต่อไป

“แซร์อิซ!!!!!!” 

ฉันตะโกนไม่หยุด จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าโรงเรียนเวทมนต์ …

เห็นบอกจะมาหาคนชื่อ เรเซอร์ด้วยสิ ..ท่านฟัฟนิร์เองก็กล่าวไว้ว่าน่าจะศึกษาอยู่ที่โรงเรียนเวทมนต์ คุณชินดร้าผู้ติดตามของท่านฟัฟนิร์ก็เสริมด้วย

หรือว่าแซร์อิซจะเข้าไปหาคนชื่อเรเซอร์แล้วกันนะ? คิดได้อย่างนั้นฉันจึงก้าวเท้าเข้าไปและ————–พบแซร์อิซที่แก้ผ้าโชว์มังกรยักษ์ให้ประจักษ์

รู้ตัวอีกทีฉันก็ใส่เกียร์หมาเข้าใส่แซร์อิซ

“—–หยุดเต้อะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ฉันอ้อนวอนทั้งน้ำตาแห่งความอับอาย

หลังจากนั้นก็ได้คุณเรเซอร์ช่วยเคลียร์ปัญหา และหาที่คุยกันโดยสันติ

เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!!

เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!!

เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!!
Status: Ongoing
อ่านนิยายเรื่อง เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! << 0 >> รู้สึกว่าโลกเราช่วงนี้จะฮิตต่างโลกกันสินะ? ถ้าจำไม่ผิดนวนิยายประเภทไลทโนเวลของญี่ปุ่นในยุค 2020 จะฮิตกันเอาเรื่องเลย ขนาดผมก็เคยอ่าน หรือเคยดูอนิเมที่ดัดแปลงจากนิยายมาอีกทีไม่น้อยเลย ใช่ มันค่อนข้างสนุกเลย อาจจะเป็นเพราะมันช่วยสนองนีทให้ผมก็ได้ เพราะปกติผมมักจะเป็นผู้แพ้เป็นประจำทั้งๆที่พยายามากแล้ว พอได้เห็นคนๆหนึ่งประสบความสำเร็จอย่างสวยงาม ซึ่งนั่นก็คือพระเอกมันก็ชวนให้รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเขาด้วย พร้อมไปกับสาวๆในฮาเร็มของแกด้วยอะนะ แต่ด้วยความที่เป็นตลาดที่ใหญ่ ทำให้มีหลายความเห็นตามไปด้วย หลายครั้งที่นิยายแนวนี้จะถูกวิจารย์ในเชิงไม่ดี อาทิเช่น ส้ำซากจำเจ เดาทางง่าย ตัวละครผู้หญิงง่าย ทุกอย่างง่ายไปหมด บางเม้นต์ก็ร้ายแรงขนาดบอกว่า ‘นี่ไม่ใช่นิยายแต่เป็นสินค้า’ อืม ถ้าในมุมผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก ออกไปในทางชอบด้วยซ้ำ แต่ขอติหน่อยเถอะ ตัวร้ายส่วนใหญ่ในเรื่องแนวนี้โคตรจะไม่น่าให้อภัย คนอะไรมันจะเลวได้ขนาดนั้น เลวถึงแก่นแท้เลยพวกตัวร้ายในนิยายต่างโลกเนี่ย ไม่น่าให้อภัยที่สุด โง่ก็โง่ กระจอกก็กระจอกชิบหายเลย ไร้ความคิดความอ่าน กลับตัวก็ไม่เป็น

Comment

Options

not work with dark mode
Reset