นิยาย My Civil Servant Life Reborn in the Str…
บทที่ 51 บอล (2)
สาวใช้ของเจ้าหญิงที่สามอาเรเลียวุ่นวายมากเนื่องจากการตัดสินใจอย่างกะทันหันและหุนหันพลันแล่นของนายหญิงของพวกเขาในการลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนเวทมนตร์พวกเขาต้องเตรียมงานวันเกิดและทางเข้าโรงเรียนพร์อมกันทว่าความเอาแต่ใจของเจ้าหญิงต่างหากที่ทำให้เรื่องยากที่สุดสำหรับเหล่าสาวใช้
“ไม่ฉันจะใส่!”
โรงเรียนเวทย์มนตร์มีเครื่องแบบนักเรียนที่โดดเด่นแต่อาเรเลียเป็นเจ้าหญิงไม่จำเป็นต้องสวมชุดเหล่านี้อย่างไรก็ตามเธอยืนยันที่จะสวมใส่มัน
สำหรับเธอชุดเครื่องแบบรู้สึกเหมือนเป็นสิ่งแปลกใหม่ที่กระตุ้นให้เกิดความรู้สึกกบฏต่อราชวงศ์จักรพรรดิที่หายใจไม่ออกแม้จะเล็กน้อยก็ตามองค์หญิงผู้ปรารถนาจะรู้สึกอิสระในช่วงเวลาหนึ่งไม่อาจยอมแพ้ได้
“องค์หญิงดิฉันขอโทษแต่คุณจำเป็นต้องโต้ตอบกับคนที่อยู่ต่ำกว่าคุณหรือไม่ยังไม่สายเกินไปที่จะยกเลิกการรับเข้าเรียนในตอนนี้ 29
“ก็บอกว่าไม่อยากไง!”
สาวใช้ต่างตกตะลึงเมื่อเห็นอาเรเลียตะโกนบนเตียงด้วยใบหน้าที่น้ำตาไหลแม้จะไม่นานมานี้เธอก็ยังสงบและสุภาพแต่จู่ๆนางกลับดื้อรั้นและทำตัวเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจก่อนหน้านี้พวกเขากังวลว่ามีบางอย่างกำลังบีบคั้นเธอแต่ตอนนี้พวกเขากังวลว่าเธอจะไร้กังวลเกินไป
ก๊อกก๊อก!
เสียงเคาะดังขึ้นเมื่อสาวใช้ถอนใจเข้าข้างในมองดูอาเรเลียนั่งอยู่บนเตียงของเธอเองเจ้าหญิงจัดเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยของเธออย่างรวดเร็วจากการนอนเล่นบนเตียง
“คุณอาจอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปได้เธอสั่ง
สาวใช้รู้สึกงุนงงกับทัศนคติที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเธอแต่เมื่อเห็นเธอกลับคืนสู่อุปนิสัยอันสูงส่งในอดีตพวกเขาก็โล่งใจ
เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าหญิงชายที่หลังประตูก็เข้ามา
อาเรเลียลุกขึ้นจากที่นั่งและทักทายเบาๆ”ยินดีต้อนรับท่านนายพลวิลเลียม”
วิลเลียมเป็นบุคคลที่ไม่สามารถดูถูกแม้ว่าอาเรเลียจะเป็นเจ้าหญิงก็ตามเขาตอบด้วยการพยักหน้าเบาๆ
“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับแม้กระทันหันเจ้าหญิงอาเรเลีย”
วิลเลียมสามารถคาดเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ทันทีเมื่อเห็นชุดนักเรียนเวทมนตร์ที่ห้อยอยู่บนเตียงไม่ใช่ในตู้เสื้อผ้าและเตียงที่ไม่เป็นระเบียบ
“ท่านต้องการไปโรงเรียนตามปกติหรือไม่องค์หญิง?”
สำหรับเจ้าหญิง”ปกติ”นั้นยากกว่าใครๆ
สาวใช้ยืนสงบนิ่งกับคำพูดของวิลเลียมแต่ต่างจากใบหน้าที่สงบของพวกเขาพวกเธอเหงื่อออกข้างในอย่างเย็นชาพวกหล่อนกังวลในกรณีที่อาจมีข่าวลือแพร่สะพัดว่าเจ้าหญิงอาเรเลียกำลัง
หลอกลวง
“แล้วถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะ”อาเรเลียยิ้มอย่างอ่อนโยน
วิลเลียมเป็นผู้ช่วยใกล้ชิดของจักรพรรดิและเป็นสมาชิกของเผ่าผีเสื้อด้วยความกังวลของสาวใช้นั้นไม่จำเป็นเนื่องจากนายพลแทบไม่มีปฏิสัมพันธ์กับขุนนางผู้ชอบซุบซิบเหนือสิ่งอื่นใดตราบใดที่พระมหากษัตริย์สามารถให้ประโยชน์แก่เผ่าผีเสื้อได้มากที่สุดเขาก็จะไม่มีลิ้นที่หลุดลุ่ยไปเผยแพร่เรื่องอื้อฉาวของราชวงศ์
“ข้าจะช่วยเจ้าในเมื่อเจ้าได้ช่วยข้าเท่านี้ก็ไม่ยาก”
วิลเลียมไม่สามารถต้านทานความอยากรู้อยากเห็นทางเวทมนต์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเห็นอาเรเลียเจ้าหญิงเป็นผู้ต่อต้านเวทย์มนตร์ที่มีการต่อต้านเวทย์มนตร์อย่างท่วมท้นเขาตั้งตารอว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอเรียนรู้เวทมนตร์
สิ่งหนึ่งที่น่าเสียดายคือคนที่สอนเวทมนตร์ของเธอไม่ใช่ตัวนายพลแต่เป็นโรงเรียนเวทมนตร์อย่างไรก็ตามมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอีกไม่กี่เดือนเขาจะต้องสลับกับนายพลโอร์ฟีน่าแห่งเผ่ามังกรและมุ่งหน้าไปยังดินแดนปีศาจ
เขาไม่สามารถพาอาเรเลียไปยังสถานที่ที่แม้แต่อัศวินผู้ชำนาญยังต้องเสี่ยงชีวิตแต่เธอไม่สามารถหยุดเรียนรู้เวทมนตร์ได้ทุกครั้งที่เขาไม่อยู่ดังนั้นเขาจึงต้องการใครสักคนที่จะสอนเธอดังนั้นทางเลือกของวิลเลียมคือโรงเรียนเวทมนตร์ในเมืองหลวง
มีนักมายากลที่เก่งกาจหลายคนที่เป็นผู้นำนักเวทย์ของจักรพรรดิและยังมีลูกหลานของพวกเขาด้วยทำให้อาเรเลียเรียนรู้เวทมนตร์ได้ง่ายและบันทึกการเปลี่ยนแปลงเวทย์มนตร์ของเธอไว้
อาเรเลียรู้สึกยินดีกับคำพูดของวิลเลียม “คุณหมายความว่า?”
“ใช่ไม่ใช่เรื่องยากหากเราวางเวทมนตร์ที่ขัดขวางการรับรู้เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นรู้ว่าคุณคือเจ้าหญิงคุณจะสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติในระดับหนึ่ง”
นักต่อต้านเวทย์มนตร์ป้องกันเวทย์มนตร์ที่ส่งผลต่อตัวเองไม่ใช่แบบที่ส่งผลต่อผู้อื่น
อาเรเลียส่ายหัวของเธอ “นั่นยังไม่พอ.”
“แล้ว?” วิลเลี่ยมถาม
อาเรเลียสวมหน้ากากครึ่งหน้าสีขาวและยิ้มเหมือนคนซุกซนที่เธอรู้จัก”ฉันต้องการข้อมูลประจำตัวใหม่”
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับวิลเลียมที่จะสร้างตัวตนใหม่อย่างลับๆแต่เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
อัตลักษณ์เป็นเหมือนเกราะกำบังเพื่อความปลอดภัยของอาเรเลียการปกปิดตัวตนของเธอจึงไม่ดีอาเรเลียก็รู้เช่นกันอย่างไรก็ตามสถานะของเธอจะป้องกันไม่ให้ใครเข้าใกล้และทำให้พวกเขาอยู่ต่อไปไม่ได้
วิลเลียมพยักหน้าหลังจากลังเล”ตกลง”
“ท่านนายพล!”สาวใช้ที่รับใช้ยาวนานที่สุดในหมู่ผู้ติดตามของอาเรเลียไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้มันเกิดขึ้นไม่ได้ในฐานะสาวใช้ที่มีความห่วงใยเจ้าหญิงมากที่สุดเมื่อเทียบกับคนอื่นๆเธอไม่สามารถทนได้
วิลเลียมเหลือบมองสาวใช้ที่เรียกเขาแล้วมองเจ้าหญิงอีกครั้งเขากำลังถามว่าอาเรเลียจะทำอะไร
อาเรเลียพยักหน้า “ฉันจะทำมัน”
วิลเลียมพยักหน้าตามความประสงค์ของอาเรเลีย“แล้วข้าจะเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทองค์หญิง”
“ขอขอบคุณ.”
“แต่ข้าจะให้ลูกของพี่ชายเป็นคนคุ้มกันในขณะที่คุณอยู่ที่โรงเรียนเวทมนตร์”
วิลเลี่ยมนึกถึงยูเรียที่เข้าโรงเรียนเวทมนตร์ในครั้งนี้แม้ว่าเธอจะเป็นเด็กที่ค่อนข้างประมาทแต่เขาคิดว่าเด็กหญิงทั้งสองสามารถเป็นเพื่อนที่ดีได้คงจะดีถ้าได้สังเกตการต่อต้านเวทย์มนตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ของอาเรเลียด้วย
“ลูกของพี่เหรอ”
“ใช่เด็กคนนั้นถูกเรียกว่าอัจฉริยะแม้ในหมู่บ้านของข้าการเป็นนักเรียนที่โรงเรียนเดียวกันคุณจะไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นั่น
อาเรเลียไม่พอใจวิลเลียมเธอคิดว่าเธออาจจะเป็นอิสระในที่สุดดังนั้นเธอจึงไม่มีความสุขที่มีหางติดอยู่กับเธอในทางกลับกันสาวใช้มีความยินดีเป็นที่ชัดเจนว่าบางคนแม้แต่เผ่าผีเสื้อที่เรียกว่าอัจฉริยะก็มีทักษะเวทย์มนตร์มากไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของนายหญิงในขณะที่เธอไปโรงเรียน
“บางที่อาจจะเป็นผู้ชาย?เขาไม่ได้อยู่ประมาณ 24 ชั่วโมงต่อวันใช่มั้ย”อาเรเลียถามด้วยใบหน้าบูดบึง
วิลเลียมยิ้มตอบและพูดว่า“เธอเป็นผู้หญิงและฉันจะขอให้เธอเป็นคนคุ้มกันในโรงเรียนเวทมนตร์เท่านั้น”
อาเรเลียคิดว่าอย่างน้อยก็ดีกว่านี้
“อย่างไรก็ตามเธอเติบโตขึ้นมาในหมู่บ้านเท่านั้นมารยาทตามสังคมของเธอจึงขาดหายไปโปรดคำนึงว่าในระหว่างการปฐมนิเทศเธออาจจะดูหมิ่นโดยไม่ได้ตั้งใจ”ขณะที่เขาบรรลุความปรารถนาดีเกินควรวิลเลียมมองไปยังอาเรเลียด้วยสายตาถามว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้มากขนาดนั้น
อาเรเลียมีเหงื่อเย็นขณะที่เธอเกือบจะข้ามเส้นโดยไม่ได้ตั้งใจหากคำพูดของเธอถูกตีความผิดก็สามารถตีความได้ว่าเป็นคำพูดประชดประชันที่วิลเลียมมีเจตนาซ่อนเร้นเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจผ่านการหลบหลีกทางการเมืองโดยติดหลานสาวของเขาไว้กับเธอราชวงศ์เป็นสถานที่ที่สามารถตัดศีรษะใครซักคนได้เพียงแวบเดียวหรือคำพูดแม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิงแต่คู่ต่อสู้ของเธอเป็นแม่ทัพที่มีอำนาจทางทหารที่แข็งแกร่ง
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะกำจัดหลานสาวของคุณฉันขอโทษ” เธอกล่าว
วิลเลียมหัวเราะ “ฉันรู้ฝ่าบาททรงกังวลเรื่องอื้อฉาวฉันเข้าใจ”
โดยทั่วไปแล้วไม่สำคัญว่าจะเป็นอัศวินธรรมดาหรือไม่แต่ถ้าผู้คุ้มกันเป็นญาติของผู้มีอำนาจและผู้ชายคนนั้นอาจก่อให้เกิดเรื่องอื้อฉาวได้
“ฉันจะพยายามจัดการประชุมในภายหลังดังนั้นได้โปรดพบเธอด้วย” จากนั้นวิลเลี่ยมก็หยิบยกเหตุผลหลักในการตามหาอาเรเลีย
“องค์จักรพรรดิคิดอย่างไรกับการมีงานเลี้ยงวันเกิดที่โรงเรียนเวทมนตร์ในครั้ง”
“นี่คือทิศทางของหอพักนายจะไปไหน”เฟรมที่ออกมาจากหอประชุมด้วยกันคว้าตัวฉันไว้”
สิ่งเดียวที่ต้องทำหลังจากได้รับมอบหมายให้หอพักคือการสมัครเข้าเรียน
“ฉันคิดว่าตอนนี้คนจะสมัครเรียนน้อยลง”
ไม่มีจำนวนคนที่แน่นอนต่อชั้นเรียนดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องไปเร็วแต่ถ้าคุณไม่ต้องการถูกฝูงชนรุมเร้าหลังจากฝากสัมภาระไว้ที่หอพักทางที่ดีควรรีบไปแน่นอนฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ย้ายเข้าหอพักดังนั้นฉันจึงต้องรีบไป
“โอ้!เป็นความคิดที่ดี”
เฟรมก็ตามฉันมาสมัครเรียนด้วย
“สัมภาระของคุณมาถึงหรือยัง”
เหตุผลที่ทุกคนไปที่หอพักก่อนคือถ้ากระเป๋าที่ส่งมาถูกกองไว้ที่ทางเข้าและขวางทางเจ้าของจะถูกลงโทษทำโทษเป็นระบบเฉพาะของหอพักที่สะท้อนถึงพฤติกรรมที่ไม่ดีหรือไม่ปฏิบัติตามกฎของหอพักซึ่งกล่าวกันว่าเป็นส่วนหนึ่งของการประเมินการฝึกอบรม
ฉันไม่สามารถเข้าไปในหอพักได้แน่นอนไม่มีทางที่ฉันจะถูกหักคะแนนฉันไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจกับเรื่องนี้ดีแม้จะปราศจากกฎเกณฑ์ที่ยุ่งยากแต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเพราะไม่รู้ว่านายกรัฐมนตรีจะปรากฏตัวเมื่อไรฉันวางแผนที่จะออกจากหอพักโดยอ้างว่าเข้าหอพัก
ตอนนี้ฉันตัดสินใจคิดบวกแล้วการเฝ้าระวังซึ่งมักจะรู้สึกไม่สบายใจก็ไม่มีอีกต่อไปพวกเขาบอกว่าใต้ตะเกียงมืดที่สุดแต่ที่สำคัญที่สุดอาหารก็อร่อย!
“กระเป๋าเดินทางของฉันเหรอไม่มีหรอกฉันเลยพกติดตัวไปด้วย”
Flam โชว์กระเป๋าที่เขาสะพายข้างมีเสื้อผ้าและเครื่องเขียนอยู่บ้าง
“มันคือถุงขยายมิติเหรอ?”
มีเวทย์มนตร์คล้ายกับถุงขยายพื้นที่ที่ฉันได้รับจากหน่วยงานข้อมูลกระเป๋าใบนั้นมีขนาดใหญ่กว่ามากในแง่ของอัตราส่วนการขยายพื้นที่
“อ้าวรู้ได้ไง”
เฟรมประหลาดใจกับคำพูดธรรมดาๆของฉัน
ฉันกำลังจะบอกว่า”ฉันเห็นเวทมนตร์ได้”แต่ตรวจสอบตัวเองให้ทันเป็นการดีที่จะทำให้ตัวเองดูเหมือนฉันแค่สนใจในเวทย์มนตร์
“ดูเหมือนว่ากระเป๋าจะใบเล็กกว่าเมื่อเทียบกับจำนวนที่บรรจุอยู่ข้างใน”
โชคดีที่ปฏิกิริยาที่รวดเร็วของฉันทำให้ฉันได้ข้อแก้ตัว
เฟรมตอบด้วยท่าทางงุนงงเล็กน้อย“คุณช่วยเก็บเป็นความลับได้ไหมว่าฉันมีถุงขยายมิติ?ถ้ารู้ว่าฉันมีของมีค่าขนาดนี้จะไม่มีใครตามมาอีกเหรอ?”
เวทย์มนตร์นั้นไม่ยากเมื่อเทียบกับการทำกระเป๋าแต่คุณกำลังพูดว่ามันมีค่า?มาคิดดูแล้วผมคิดว่าผมเคยได้ยินคุณค่าของมันตอนที่ได้รับมาแทนที่จะเป็นเงินสดจากหน่วยงานสารสนเทศอีกครั้งได้เท่าไหร่?
“โอเคแน่นอน”
ขณะที่ฉันพยักหน้าเฟรมก็จับมือฉัน
และขอบคุณฉัน
“ขอบคุณวันนี้ผมจะเลี้ยงอาหารกลางวันคุณ”
“ปล่อยมือเถอะ”ฉันบอกยิ้มๆ
จะดีอะไรหากได้จับมือกับผู้ชายไม่ใช่สาวสวย?ยิ่งเมื่อพิจารณาถึงโชคของฉันในทุกวันนี้
“ฮ่าๆไม่ต้องปฏิเสธก็ได้”
หมายความว่าไงไม่ต้องปฏิเสธ?ไม่มีทาง!
ขณะที่ฉันปัดมือเขาออกด้วยท่าทางว่าเห็นบางอย่างสกปรกเฟรมก็รู้สึกหงุดหงิดเมื่อเขาตระหนักถึงความหมายของสิ่งที่เขาพูด
“ไม่ฉันชอบผู้หญิง!”
เราตัดสินใจที่จะก้าวถอยหลังมันไม่สำคัญหรอกว่าเขาชอบผู้ชายหรือเปล่าแต่ถ้าคนที่เขาชอบคือฉันมันก็แตกต่างออกไป
“ฉันหมายความว่าไม่จำเป็นต้องปฏิเสธอาหารกลางวัน!”
อ้อเกี่ยวกับอาหารกลางวันมันฟังดูเหมือนปฏิเสธที่จะปล่อยมือของฉันแต่ทำไมคุณต้องทำให้สับสนด้วยการพูดผิดเวลา?
“งั้นเรารีบไปกินกันเถอะ”
“ว้าวฉันดีใจที่คุณเข้าใจ”เฟรมกล่าวขณะที่เหงื่อออก
อันที่จริงฉันแค่ล้อเล่นแต่เขาตลกกว่าที่ฉันคิด
