เหล่าผู้หญิงที่ทำให้ผมช้ำชอกใจต่างก็จับจ้องมาที่ผม แต่ผมเกรงว่ามันน่าจะสายไปแล้วล่ะ – ตอนที่ 29: ความหลังครั้งยังเคยเคียงกัน Part 2

ความหลังครั้งยังเคยเคียงกัน Part 2

[มุมมองในอดีต]

“นี่พี่ชาย ช่วยมาสอนหนูให้หน่อยสิ!” (ทาโอริ)

มันเป็นเวลาหลังเลิกเรียน มีสาวน้อยที่สวยคนหนึ่งกระโดดมาที่ตรงหน้าผม มีริบบิ้นสีแดงที่สิ่งบ่งบอกเป็นว่าเธอนั้นเป็นนักเรียนเกรดเจ็ด รอบๆตัวเธอนั้นดูสว่างไสวราวกับเธอนั้นเป็นดาราเลยล่ะ มันอาจจะเป็นเพราะความสดใสและความดีใจอย่างเป็นธรรมชาติของเธอ แต่อย่างไรก็ตาม สีหน้าของผมก็บิดเบี้ยวไปแป๊บหนึ่งเมื่อเห็นสาวน้อยที่คุ้นเคยคนนี้ เธอนั้นช่างไร้เดียงสา แต่ว่าเธอนั้นก็ไม่ใช่คนที่ผมอยากจะพบสักเท่าไหร่

“นี่เธอเองเหรอ ทาโอริจัง ฉันคิดว่าฉันพอจะเดาได้นะว่าทำไมเธอถึงมาหาฉันน่ะ ใช่ไม๊ทาโอริจัง?” (ยูกิโตะ)

มันเป็นเวลาก่อนที่จะปิดภาคเรียนฤดูร้อน และพวกเรากำลังจะถึงเวลาสอบปลายภาค ในช่วงเวลาระหว่างก่อนการสอบนั้น กิจกรรมของชมรมก็จึงไม่มีเลย และผมเองก็ไม่มีงานอดิเรกอย่างจริงๆจังๆ ผมจึงได้อยู่อ่านหนังสือเรียนที่บ้านในช่วงเวลาแบบนี้ และเกรดของผมจึงค่อนข้างดี ถึงแม้ว่าผมจะพยายามเจียมเนื้อเจียมตัวและบอกว่ามัน…… ก็แค่พอสมควรอ่ะนะ แต่ผลลำดับการสอบของผมส่วนใหญ่เป็นก็ตัวเลขหลักเดียว แต่ถ้าหากผมต้องการล่ะก็ ผมคงอาจจะตั้งเป้าให้สูงขึ้นไปอีกได้ แต่ว่าผมก็ไม่สนใจในเรื่องนั้น

และก่อนสอบ เพื่อนร่วมชั้นก็มักจะเริ่มตามจับตัวผมและให้เปิด “โรงเรียนโคโคโนเอะ” แล้วพอผมเอาไปแย้งกับครูประจำชั้นว่าผมน่ะไม่ได้อะไรตอบแทนในรายชั่วโมงเพื่อสิ่งนี้เลยนะ เธอจึงบอกผมว่าเธอจะบวกคะแนนการประเมินพิเศษให้เป็นการส่วนตัวกับผมตราบเท่าที่ผมสามารถเพิ่มคะแนนเฉลี่ยของชั้นเรียนได้… นี่มันโอเคงั้นเหรอเนี่ย?

“ก็หนูไม่ฉลาดเท่าคุณนี่ พี่ชาย ไม่ได้งั้นเหรอคะ?” (ทาโอริ)

อุ๊ฟ ผมรู้สึกเหมือนกับโดนอะไรเหวี่ยงเข้าใส่……ผมอยากจะปฏิเสธนะถ้าทำได้ ผมอยากจะออกไปจากที่นี่ซะเดี๋ยวนี้เลย แต่ดวงตาที่เปล่งประกายของทาโอริก็ไม่ยอมที่จะให้ผมได้ทำอย่างนั้น

และนี่ก็คือทาโอริ ซูซูริคาว่า เธอนั้นเป็นน้องสาวของ ฮินากิ ซูซุริคาว่า

ทาโอรินั้นมีใบหน้าคล้ายคลึงกับฮินากิมาก และในฐานะที่เป็นคนที่เพิ่งจะถูกปฏิเสธมา ผมจึงรู้สึกอึดอัดที่ต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเธอแบบนี้ เธอนั้นเรียกผมว่า “พี่ชาย(โอนี่จัง)” มาตั้งนานแล้ว และผมก็คิดว่าเธอคงจะอยากได้พี่ชายจริงๆ ส่วนผมนั้นก็มีพี่สาวเพียงคนเดียว ผมจึงรู้สึกดีใจจริงๆนะ ที่ทาโอริจังนั้นรักผมในฐานะพี่ชาย แต่ว่าในตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับฮินากินั้นอยู่ในสภาพที่ตึงเครียด ในอนาคตนั้นเธอคงจะเรียกผมแบบนี้ได้ลำบากขึ้นล่ะ

“โอเค แล้วเราจะไปสอนกันที่ไหนดีล่ะ? ไปที่ห้องสมุดกันดีไหม?” (ยูกิโตะ)

“ไม่ค่ะ เราไปสอนที่ห้องหนูกันเถอะค่ะ” (ทาโอริ)

“ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้..…ถ้างั้นเราไปร้านอาหารสำหรับครอบครัวกันเถอะ ฉันจะได้ซื้อเครื่องดื่มให้เธอด้วยไง” (ยูกิโตะ)

“จริงๆเหรอคะ! หนูรักพี่จังเลย พี่ชาย!” (ทาโอริ)

แม่ของผมนั้นให้เงินกับผมมาเพียงพอแล้วสำหรับทุกอย่าง แต่ว่าผมนั้นก็แทบจะไม่เคยได้ใช้มันเลย ดังนั้นกระเป๋าเงินของผมจึงมีเงินอยู่มากพอ มันก็ไม่มีอะไรมากกว่าการแวะที่ร้านอาหารมื้อเย็นแบบด่วน แล้วเธอก็เข้ามาจับแขนขวาของผมเอาไว้ในอ้อมกอดของเธอ ความไร้เดียงสาและคำพูดของทาโอรินั้นได้ทิ่มแทงใจของผม เธอนั้นไม่รู้เลยหรอว่าผมน่ะถูกพี่สาวของเธอปฏิเสธไปแล้วน่ะ?

ผมมั่นใจว่าฮินากิ น่าจะบอกเธอไปว่าเธอนั้นได้เริ่มไปคบกับรุ่นพี่ของเธอแล้ว แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงมันได้เลย จากวิธีที่เธอนั้นมองมาที่ผม ซึ่งยังไงก็ตาม ผมก็ไม่สามารถที่จะไปบ้านของซูซูริคาว่าได้อีกต่อไปแล้ว เพราะมันก็จะเป็นเพียงการสร้างความรำคาญให้กับเธอและแฟนของเธอรวมถึงพ่อแม่ของเธอด้วย ไอ้การปรากฏตัวของผมนั้นมันก็เป็นได้แค่เพียงอุปสรรคต่อเธอแค่นั้น

มันยังพอมีเวลาก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน แสงแดดยังคงทำให้เหงื่อของผมยังคงซึมออกมา แล้วทาโอริจังที่ยังคงเกาะติดอยู่กับผม แล้วก็อาจคิดได้ว่าผมนั้นมีกลิ่นเหม็นเหงื่อ จากที่เธอเอาแขนข้างหนึ่งของผมไปเกาะไว้ ผมคิดว่าผมควรที่จะใช้สเปรย์ระงับกลิ่นกายซะหน่อยก่อน แต่ว่าตอนนี้ก็คงจะสายไปแล้ว

แต่ดูราวกับว่าเธอนั้นไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย เธอยังคงยิ้มให้ผมและดึงแขนผมกอดเอาไว้แน่น

———————————————————

[มุมมองของ ทาโอริ ซูซุริคาว่า]

“เข้าใจแล้ว! มันทำแบบนี้นี่เอง ขอบคุณนะพี่ชาย!” (ทาโอริ)

“ตรงส่วนนี้เป็นส่วนที่ทำผิดพลาดได้ง่ายๆ ดังนั้นต้องระวังไว้ให้ดี” (ยูกิโตะ)

“และคราวนี้ ผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้นก็จะต้อง อาหุ…หุฟุฟุ เพราะตอนนี้ฉันมีพี่ชายช่วยแล้ว” (ทาโอริ)

“ทาโอริ มีอะไรเหรอ?” (ยูกิโตะ)

“อ๋า…… ไม่มีอะไรหรอกค่ะ!” (ทาโอริ)

“งั้นก็ไม่เป็นไร ได้เวลากลับบ้านแล้วล่ะนะ” (ยูกิโตะ)

พอดูเวลาแล้วก็ประมาณ 17.30 น. มันฝรั่งและพาร์เฟ่ต์ที่สั่งมานั้นก็ว่างเปล่าแล้ว ฉันพยายามที่จะไม่กินมากเกินไป เพราะว่าผมนั้นยังต้องกลับไปกินข้าวเย็นอยู่ แต่ว่าฉันก็ดันสนุกมากซะจนกินเยอะไปหน่อย แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่ ก็ช่วยไม่ได้……. นี่ฉันคงจะต้องลดน้ำหนักในตอนที่กลับไปถึงบ้านซะหน่อยแล้วล่ะ!

เมื่อไม่นานมานี้ที่ฉันกับพี่ชายก็ได้ออกไปด้วยกันแบบนี้ และในช่วงเวลาสอบพวกเราก็ได้มาเรียนด้วยกันแบบนี้ พี่สาวของฉันก็มักจะอยู่กับเรา ซึ่งฉันคิดว่ามันก็เป็นการได้ประโยชน์ แต่ว่าเพราะมันมีเหตุผลอย่างอื่นด้วย ที่ฉันนั้นได้มาชวนพี่ชายในวันนี้เพราะมีเรื่องอื่นนอกเหนือไปจากเรื่องเรียน

พี่ชายน่ะเป็นคนใจดี เขาใจดีกับฉันเสมอ เขาเก่งทั้งการเรียนและกีฬา เขาเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเพื่อนร่วมชั้น แต่เขาก็ไม่เคยโอ้อวดเลย ถึงบางครั้งเขาทำอะไรแปลกๆ ซึ่งพวกนี้ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่น่ารักของตัวเขา ฉันนั้นเฝ้าสังเกตเขาอย่างใกล้ชิดมาเป็นเวลานานแล้ว และนั่นเป็นเหตุผลที่ฉันรู้ว่าควรจะต้องทำอะไร

พอฉันได้เห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเขา ฉันนั้นก็รู้สึกได้ ในตอนที่ฉันไปดักรอที่ชั้นเรียนของพี่ชาย ถึงแม้จะแค่แป๊บเดียว แต่ดูเหมือนเขานั้นจะรู้สึกเจ็บปวดมาก ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่สัญชาตญาณของฉันมันบอกกับฉันว่าจะต้องมีเหตผลหรืออะไรบางอย่างมาเกี่ยวข้องแน่

“นี่รู้ไหมพี่ชาย หนูหวังว่าคุณจะมาที่บ้านของหนูในอีกทีในวันหลัง จะได้ไหมคะ?” (ทาโอริ)

“ฉันคงไม่สามารถทำอย่างนั้นได้แล้วล่ะ ฉันขอโทษนะ” (ยูกิโตะ)

“ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ? เหมือนจะมีอะไรบางอย่างเหมือนกันที่บ้าน พี่สาวของหนูเองก็ดูจะรู้สึกแย่เมื่อเร็วๆนี้ เธอดูเหมือนกำลังหดหู่และดูเหมือนจะไม่ค่อยกินอะไรเท่าไหร่ด้วย หนูสงสัยว่าคุณพอจะรู้ไหมว่าทำไมน่ะค่ะ? หนูอยากให้คุณช่วยเป็นกำลังใจให้เธอนะ ได้โปรด!” (ทาโอริ)

“ฉันขอโทษ ทาโอริจัง แต่ฉันเองไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกหดหู่ นอกจากนั้น นั่นน่ะควรจะต้องเป็นหน้าที่ของแฟนเธอนะ” (ยูกิโตะ)

“ก็นั่นไงจึงเป็นเหตุผลที่พี่ชาย…” (ทาโอริ)

“ฉันคิดว่าเธอคงจะยังไม่รู้นะ ทาโอริจัง” (ยูกิโตะ)

“พี่ชาย คุณรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ใช่ไหม?” (ทาโอริ)

“ฮินากิเริ่มคบกับรุ่นพี่ปีสามแล้ว ส่วนฉันก็ถูกปฏิเสธน่ะ ฮ่าๆๆๆ” (ยูกิโตะ)

“……เอ๊ะ?” (ทาโอริ)

ฉันไม่รู้ว่าพี่ชายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร คุณถูกทิ้ง? ใครกัน? จากใคร? คุณถูกหลอก? พี่ชายนั้นถูกพี่สาวทิ้ง? นี่มันจะต้องไม่จริง! เพราะทุกคนในครอบครัว รวมทั้งฉันด้วย รู้ว่าพี่สาวของฉันชอบพี่ชายนะ

แม้แต่พี่สาวของฉันก็ยังพูดถึงพี่ชายอยู่เสมอด้วย ซึ่งมันก็เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ ถึงแม้ว่าเธอมักจะพูดหยาบๆใส่กับพี่ชายแต่ก็มักจะชอบกลับมาเสียใจในภายหลัง ฉันน่ะได้บอกเธออยู่เสมอว่าถ้าเธอไม่ทำตัวซื่อตรง ก็จะมีคนขโมยเขาไปนะ แล้วเธอนั้นก็ได้ทิ้งพี่ชายของฉันไปจริงงั้นเหรอ?

“นี่ไม่เป็นความจริง หนูมั่นใจว่านี่จะเป็นความเข้าใจผิด!” (ทาโอริ)

“ฉันค่อนข้างแน่ใจเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง เพราะเธอนั้นก็เป็นคนบอกฉันด้วยตัวเอง และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่แฟนของเธอควรมีหน้าที่ในการปลอบฮินากิ ไม่ใช่ฉัน” (ยูกิโตะ)

“มันต้องไม่เป็นความจริง! เพราะว่าพี่ชาย ก็เพราะคิดว่าพี่ชายน่ะ…” (ทาโอริ)

“ทาโอริจัง ถึงตอนนี้แล้วก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณนะ แต่ฮินากิก็ไม่ได้เลือกฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธอทะเลาะกับแฟนของเธอหรือเปล่า แต่ว่านั่นมันก็ไม่ใช่ธุระที่ฉันต้องเข้ายุ่งด้วยใช่ไหมล่ะ แล้วฮินากิกับฉันก็ได้ยุติความสัมพันธ์ของการเป็นเพื่อนในสมัยเด็กของเราแล้วด้วย” (ยูกิโตะ)

“โอ้ไม่นะ…… นั่นไม่……!” (ทาโอริ)

“ฉันขอโทษนะ ทาโอริจัง แต่ฉันไม่สามารถไปบ้านเธอได้อีกต่อไปแล้ว มันเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับฉัน และฉันเองแน่ใจว่าฮินากิก็คงที่จะไม่ต้องการเห็นฉันที่นั่นเช่นกัน” (ยูกิโตะ)

พี่ชายยังคงพูดต่อไปอย่างสงบ ราวกับว่าเขาพยายามข่มกลืนความเศร้าและความเจ็บปวดทั้งหมดลงไป ฉันไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้มาก่อนบนใบหน้าของพี่ชายเลย ฉันไม่เห็นถึงการแสดงออกใดๆบนใบหน้าของเขาเลย แล้วฉันก็เหมือนกับได้เห็นภาพลวงตาแปลกๆ ราวกับอารมณ์ของพี่ชายนั้นดูเหือดจะหายไปต่อหน้าต่อตาของฉันในตอนนี้

นี่พี่สาวหันไปมองคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายของฉันงั้นเหรอ? ถึงจะบอกสักกี่ครั้งฉันก็ไม่เชื่อ ฉันคิดว่าเธอนั้นน่ะทุ่มเทให้กับพี่ชายมาโดยตลอด หรือว่าธอนั้นถูกแบล็กเมล์ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างหรือเปล่า?

แต่ถ้าหากว่าเป็นแบบนั้น พี่ชายก็จะต้องพยายามช่วยพี่สาวได้อย่างแน่นอน เขาไม่มีวันที่จะทิ้งเธอไปแน่ ฉันมั่นใจว่าเธอจะมาบอกเราและครอบครัวของเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ นี่เธอทิ้งพี่ชายด้วยความตั้งใจของเธอเอง และเริ่มคบกับคนอื่นงั้นหรือ?

นั่นมันต้องไม่จริงหรอก…… มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ มันเป็นการยากที่จะจินตนาการได้จากทั้้งคนสองคนนี้ที่ฉันรู้จัก แต่พี่ชายก็บอกว่าเขาถูกปฏิเสธ แล้วนี่พี่ชายก็ชอบพี่สาวด้วย ฉันแน่ใจว่าใช่ แต่นี่น่ะมันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเรื่องนี้จากปากพี่ชาย

แล้วทำไมกัน? ทำไมคุณถึงได้ปฏิเสธพี่ชายกันล่ะ? นี่เธอเริ่มจะเกลียดเขาไปแล้วหรือ?

แล้วเหล่าคำถามก็ได้ถาโถมเข้ามาในความคิดของฉัน สำหรับฉันแล้ว พี่ชายนั้นเป็นคนในอุดมคติของฉัน ฉันหวังอยู่เสมอว่าอยากจะให้เขาได้มาเป็นพี่ชายจริงๆของฉัน แล้วฉันก็คิดอยู่เสมอไม่ว่ามันจะเป็นเพียงความฝันหรือความปรารถนา และมันก็จะกลายเป็นความจริงได้ถ้าหากเขานั้นได้แต่งงานกับพี่สาว

ฉันคิดว่ามันคงจะไม่เป็นไรเพราะเธอนั้นก็คือพี่สาวของฉัน เธอเองนั้นก็ชอบพี่ชาย และพี่ชายก็ชอบพี่สาว พวกเขานั้นเป็นเพื่อนในสมัยเด็กที่มีความรู้สึกและความรักต่อกันตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ นี่น่ะมันเหมือนกับเป็นเรื่องราวความรักที่สวยงามและสมบูรณ์แบบ ที่ใครๆนั้นต่างก็ต้องอิจฉา

ดังนั้นฉันจึงได้มีความสุขกับสิ่งเหล่านั้น ถ้าสักวันหนึ่งพี่ชายได้มาเป็นสมาชิกของครอบครัวล่ะก็ มันก็จะต้องเป็นความสุขอย่างที่ฉันได้ฝันเอาไว้แน่นอน เพราะแบบนั้น ฉันจึงไม่อาจที่จะยกโทษให้กับพี่สาวของฉันที่เป็นคนทิ้งพี่ชายได้ ฉันไม่มีทางจะยอมให้มันกลายเป็นแบบนี้ แล้วเรื่องความรู้สึกของฉันล่ะ? ฉันที่โหยหาความสัมพันธ์ในแบบอุดมคติระหว่างพวกเขาทั้งสองคน ที่ได้ทำให้ฉันได้เก็บและปกปิดความรู้สึกของตัวเองที่มีเอาไว้มาโดยตลอด เพราะว่าฉันนั้นไม่ได้ต้องการที่จะทำลายความสัมพันธ์อันสวยงามแบบนั้นไป

แล้วแบบนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของฉันที่มีให้กับโอนี่จังไปแล้วกันล่ะ?