เย่ฉางโคงตกใจเมื่อคุณท่านจ้องเขาตาเขม็ง และรีบกล่าวว่า “พ่อ…ผมคิดว่า…เรื่องทุกอย่าง…ไม่สำคัญไปกว่าความปลอดภัยของชีวิต……. ”
หลังจากนั้น เย่ฉางโคงยังกล่าวต่อไปว่า “อีกอย่าง ทรัพย์สินของตระกูลเย่มีมากกว่าล้านล้าน? มอบให้พวกเขาไปครึ่งหนึ่ง เงินที่เหลือก็เพียงพอแล้วสำหรับพวกเรากินดีอยู่ดีไปตลอดชีวิต เพราะอย่างไรเสียเงินเป็นสิ่งที่ตายไปแล้วก็ไม่สามารถเอาไปได้ ถึงมีมากมายก็ไร้ความหมาย…..”
“ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลเย่ของพวกเราอาจจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งด้วยมือของผม หรือด้วยมือของเสี่ยวเฟิงก็เป็นได้ เมื่อถึงเวลานั้น สิ่งที่สูญเสียไปในวันนี้ พวกเราสามารถนำกลับคืนมาได้!”
เย่โจงฉวนจ้องเขาและถามอย่างเย็นชา “กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง? อาศัยคุณ? หรืออาศัยพวกคุณสองคน?”
เย่ฉางโคงกล่าวอย่างเก้อเขินว่า “ผมไม่มีความสามารถมากนัก อย่างเลวร้ายที่สุด ถึงแม้จะไม่สามารถกลับมายิ่งใหญ่ได้อีกครั้งแล้วทำไมล่ะ? ถึงแม้จะนั่งกินนอนกิน เงินมากมายมหาศาล ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกเราสามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายชั่วอายุคนแล้ว!”
เย่ฉางโคงยิ่งกล่าวยิ่งเกิดอารมณ์ฮึกเหิม และกล่าวประกอบท่าทางว่า “หากพ่อกังวลว่าลูกหลานจะไม่เอาถ่าน พวกเราสามารถนำทรัพย์สินที่เหลือออกมาครึ่งหนึ่ง แล้วจัดตั้งกองทุนทรัสต์ของตระกูลแบบปิด!”
“กองทุนทรัสต์ที่มีมูลค่าหลายแสนล้าน มีรายได้ต่อปีอย่างน้อยหนึ่งถึงสองหมื่นล้านหยวน ขอเพียงแค่พ่อกำหนดว่าต่อไปลูกหลานสามารถรับกำไรสุทธิจากกองทุนทรัสต์ได้เท่านั้น แต่ไม่สามารถนำเงินต้นออกไปได้ ถึงแม้ตระกูลเย่จะไม่สามารถกลับมายิ่งใหญ่ได้อีกครั้ง แต่อย่างน้อยลูกหลานของตระกูลเย่จะสามารถมีชีวิตที่ร่ำรวยไปตลอดชาติ!”
“เช่นนี้ สามารถมั่นใจได้ว่าสายเลือดตระกูลเย่ของพวกเราจะคงอยู่ตลอดไป และไม่ต้องกังวลกับปัญหาที่ว่าในอนาคตลูกหลานจะทำให้ตระกูลเย่ล้มละลาย…”
“ถ้ามองเช่นนี้ มันก็ดีน่ะ? ทุกคนคิดว่าถูกไหม?”
นอกจากเย่เฉินและเฮเลน่าแล้ว ทุกคนต่างพยักหน้า
สำหรับคนกลุ่มนี้แล้ว ไม่มีใครอยากเอาชีวิตตนเองไปเสี่ยงแม้แต่น้อย
การมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับพวกเขา
การมีชีวิตอยู่ แต่หาเงินได้น้อยหน่อยก็ไม่เป็นไร? แม้จะมอบทรัพย์สินของตระกูลเย่ไปเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ พวกเขายังมีเงินอยู่สองแสนล้าน ถ้าไม่ใช้ฟุ่มเฟือยก็พอใช้ไปตลอดชีวิตแล้ว
เย่ฉางโคงเห็นว่าสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเย่แสดงความยินยอม และรู้ว่าแผนของตนเองมีรากฐานที่สำคัญ
ดังนั้น เขากล่าวกับเย่โจงฉวนว่า “พ่อ! ผมคิดว่าพ่อยอมรับเงื่อนไขของสำนักว่านหลงเถอะ!”
“ใช่!” เจ้าสามเย่ฉางหยุนรีบกล่าวว่า “พ่อ พี่ใหญ่พูดถูก มีชีวิตอยู่ย่อมดีกว่าตาย พวกเราต้องทำเพื่อสายเลือดและทายาทของตระกูลเย่!”
เย่ฉางหมิ่นพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “พ่อ! พ่อยอมรับเงื่อนไขของพวกเขาเถอะ ภูเขาเย่หลิงซานไม่มีแล้วยังสามารถสร้างขึ้นใหม่ได้ เงินไม่มีแล้วยังสามารถหาใหม่ได้อีก ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของคนในตระกูล พ่อคิดว่าอย่างไร?”
นอกจากเย่ฉางซิ่วซึ่งเป็นอาเล็กที่นิ่งเงียบ เกือบทุกคนแสดงอย่างชัดเจนว่าพวกเขาตกลงที่จะยอมรับเงื่อนไขของสำนักว่านหลง
เย่เฉินที่นิ่งเงียบตลอด มองไปที่เย่ฉางโคงและสมาชิกคนอื่น ๆ ของตระกูลเย่ด้วยท่าทางที่เย็นชา
ขณะนี้ คนตระกูลเย่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังมาก
ไม่เพียงแค่ผิดหวังเท่านั้น กระทั่งเกิดความโกรธอีกด้วย
เพราะคนพวกนี้ต้องการยอมรับเงื่อนไขของอีกฝ่าย ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องที่อีกฝ่ายจะให้ทิ้งโลงศพพ่อแม่ของตนเองเอาไว้
พวกเขาแค่ต้องการมีชีวิตอยู่
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาคิดว่า มีเพียงเงินเท่านั้นที่น่าเสียดาย ส่วนเรื่องอื่นนั้นไม่สำคัญ
ขณะนี้ เย่โจงฉวนเห็นว่าลูกหลานมากมายทรยศ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
เขานึกไม่ถึงว่าในบรรดาลูกหลาน ไม่มีใครให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของตระกูลเป็นอันดับหนึ่ง
สิ่งที่ทุกคนคิดคือต้องการมีชีวิตอยู่เท่านั้น
มันทำให้เขารู้สึกโศกเศร้าเป็นอย่างมาก
