ผมสังเกตเห็นเลือดของตัวเองที่ไหลออกมาจึงหยุดหัวเราะและเช็ดเลือดออก พลางมองไปยังดาบที่ถืออยู่
ถึงแม้จะไม่ได้สร้างผลกระทบมากพอที่จะทำให้ผมสลบไป แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของผมรับภาระอย่างหนักในการใช้ดาบเล่มนี้
ทั้งที่คิดว่าตัวเองได้รับสิ่งที่ทรงพลังมาแล้วแท้ๆ แต่กลับใช้งานไม่ได้งั้นเหรอ… ผมได้แต่เจ็บใจอยู่อย่างนั้น แต่อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าถ้าใช้สักครั้งสองครั้งคงไม่ส่งผลกระทบถึงแก่ชีวิต ดังนั้นมันก็ไม่ได้แย่ไปสักทีเดียว ผมตัดสินใจลองใช้ดาบเล่มนี้ดูอีกครั้งก่อนจะง้างดาบขึ้นเหนือหัว
…แต่พอมาคิดดูอีกทีผมคงพาตัวเองกลับไปที่กิลด์ไม่ได้แน่ๆ เพราะขนาดใช้แค่เพียงครั้งเดียวร่างกายผมก็เสียหายจากภายในได้จนกระอักเลือดออกมาขนาดนี้ การใช้อีกครั้งตอนนี้คงจะสิ้นคิดเกินไป
ผมลองฝึกใช้ดาบเล่มนี้โดยไม่ใส่มานาเข้าไป แต่ดูเหมือนร่างกายของผมจะไม่ไหวแล้ว ผมจึงตัดสินใจกลับไปยังที่กิลด์
ผมเดินเข้าไปปรึกษาหัวหน้ากิลด์เรื่องผลกระทบหลังจากใช้ดาบราตรีประดับดาว ซึ่งคำตอบที่ได้คือบางทีร่างกายของผมอาจจะยังไม่แข็งแกร่งพอที่จะรับผลกระทบจากการใช้รูน และหัวหน้ากิลด์ยังบอกอีกว่าการจะใช้เวททุกชนิดต้องใส่แรงมานาไปอย่างพอดีไม่มากหรือน้อยเกินเพื่อให้พลังเวทเสถียร
แม้ผมจะยังรู้สึกเจ็บใจอยู่ แต่ถ้าหากผมฝึกร่างกายมากกว่านี้ วันหนึ่งผมก็ต้องใช้ดาบเล่มนี้ได้อย่างแน่นอน
ผมกล่าวขอบคุณหัวหน้ากิลด์และเดินออกมาจากห้องมา ผมถอนหายใจออกมาก่อนเดินไปยังห้องโถงกิลด์
“ช่วงนี้คุยกับหัวหน้ากิลด์บ่อยนะคุณเวล” ซอนย่าพูดออกมาในตอนที่ผมมาถึงห้องโถงกิลด์
“ก็แค่มีธุระนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ผมหันไปตอบเธอก่อนจะเดินไปที่กระดานภารกิจ
ภารกิจล่ามอนสเตอร์งั้นเหรอ… ผมคิดพลางมองไปยังกระดานภารกิจ ภาพที่อยู่บนใบภารกิจแต่ละใบนั้นมีแต่ตัวที่ผมไม่เคยเห็นทั้งนั้น
“น่าจะใกล้เวลาแล้วล่ะมั้ง…” ผมเดินไปนั่งรอคริสติน่าที่โต๊ะๆ หนึ่ง ผมนัดกับคริสติน่าไว้ก่อนแยกกันเมื่อคืนว่าจะมาเลือกภารกิจล่ามอนสเตอร์กับเธอ
ไม่นานนักคริสติน่าก็เดินเข้ามาในกิลด์และยืนมองหาผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินมาหาผมและนั่งลงตรงหน้า
“ขอโทษที่ให้รอนะ” เธอยังคงยิ้มให้ผมเช่นเดิม ผมให้เธอนั่งพักเหนื่อยสักพักก่อนพวกเราทั้งคู่จะลุกจากเก้าอี้เดินไปยังกระดานภารกิจเพื่อเลือกภารกิจที่จะทำ
“นายอยากทำอันไหนงั้นเหรอ? ”
“ฉันยังไงก็ได้ เธอเลือกเลย ฉันไม่รู้จักตัวที่อยู่ในภารกิจสักตัวเลยด้วยซ้ำ”
ทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกมา คริสติน่าก็ได้หันมามองผมด้วยความสงสัย
“ไม่รู้จักเลยเหรอ? ทำไมนายถึงไม่รู้จักเลยล่ะ? ” คริสติน่าถามด้วยความสงสัย
ดูเหมือนว่าผมควรจะรู้จักมอนสเตอร์พวกนั้นสินะ ความรู้สึกคงเหมือนกับว่ามีคนมาบอกว่าไม่รู้จักพวกกระต่ายหรือแมวอะไรแบบนั้น
“อา… ฉันขี้ลืมน่ะ…” นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย นั่นไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ขี้ลืมอะไรกัน เป็นคำตอบที่มั่วซั่วเป็นบ้า
“แบบนี้นี่เอง…” คริสติน่าดูสงสัยนิดหน่อยแต่เธอก็หันไปมองที่กระดานภารกิจเช่นเดิม
“งั้น… กิก้าบอร์ (Gigaboar) ไหม? ” เธอหันมาถามผม
“ก็น่าสนใจดีนะ” ผมมองไปยังภารกิจกิก้าบอร์นั้น หมูป่างั้นเหรอ ก็ดูง่ายดีนะ
คริสติน่าดึงภารกิจนั้นออกมาและเดินไปหาซอนย่าเพื่อยืนยันการรับภารกิจ
“แปลกจังเลยนะ คุณคริสติน่าจะรับภารกิจล่าเหรอเนี่ย? ” ซอนย่าพูดด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ค…ค่ะ” คริสติน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย
“หืม… อ้อ! ฉันเข้าใจแล้ว จะไปกับคุณเวลงั้นเหรอ? ” ซอนย่ายื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างหูคริสติน่าเล็กน้อย
“ใช่ค่ะ…”
“ในที่สุดก็มีปาร์ตี้แล้วสินะ แต่ว่านะ นี่น่ะเป็นกิก้าบอร์เลยนะ ให้ไปสองคนไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะคะ? กิก้าบอร์น่าจะไม่ได้เก่งมากนี่คะ ไอออนก็น่าจะทำได้สบายๆ นี่”
“อืม… ลองอ่านภารกิจดีๆ สิ กิก้าบอร์ก็จริง แต่ในภารกิจเขียนไว้ว่าเต็มวัยนะ ตัวเต็มวัยสูงถึงสองเมตร จะให้คนที่ไม่เคยทำภารกิจล่าไปสองคนไม่ได้หรอก” ซอนย่าปฏิเสธเสียงแข็ง
“เข้าใจแล้วค่ะ…” คริสติน่าดูเศร้าเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหาผมและบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น
“ถ้างั้นก็หาเพิ่มก็ได้นี่ ปาร์ตี้น่ะ” ผมบอกกับเธอก่อนจะเดินไปหาซอนย่า
“หาเพิ่มก็พอใช่ไหม สมาชิกในปาร์ตี้”
“ถ้ามีสักสี่คนก็ได้นะคะ” ซอนย่าเอ่ยออกมา
“งั้นก็ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้เช้าฉันจะมาอีกรอบ”
ผมเดินออกมาและบอกว่าคริสติน่าไว้ว่าพรุ่งนี้ให้มาที่กิลด์อีกรอบ เธอพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“นายจะหาคนมาเพิ่มได้จากไหนงั้นเหรอ…” คริสติน่าดูกังวลมาก อาจเพราะไม่มีใครอยากปาร์ตี้กับเธอก็ได้เธอเลยดูกังวลขนาดนั้น
“ไม่ต้องห่วง ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” ผมโบกมือลาเธอและรีบวิ่งออกจากกิลด์มา
หลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ผมเปิดใจให้กับโลกนี้ เปิดใจให้กับคริสติน่า ผมก็ได้เปิดใจให้กับคนอื่นเช่นกัน
และหนึ่งในคนที่ผมเจอก็คือคนที่ช่วยพยุงผมขึ้นมาในวันที่ผมหมดสติไปหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในห้องพยาบาลในวันนั้น
แม้สำหรับผม เราอาจจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่เขาคนนั้นมักจะทำภารกิจกับน้องสาวอยู่เสมอ คนในกิลด์ไม่ค่อยอยากปาร์ตี้กับน้องสาวของเขามากนักเพราะด้วยความที่เป็นเด็ก ดังนั้นหากคุยด้วยกันดีๆ เขาต้องยอมตกลงอย่างแน่นอน
ผมวิ่งจนมาถึงบ้านหลังหนึ่งในเมือง ผมเดินเข้าไปเคาะประตูก่อนที่ประตูนั้นจะเปิดออกมา
“ไง จูเลียส” ผมกล่าวทักทายจูเลียสที่เปิดประตูออกมา
ต้องยอมรับเลยว่าคริสติน่าทำให้ผมกล้าที่จะคุยกับคนอื่นมากขึ้น และจูเลียสก็ดูไม่ใช่คนที่ไม่ดีอะไร ผมเลยได้มีโอกาสคุยกับเขาในกิลด์อยู่หลายครั้ง ผมอธิบายเรื่องภารกิจและเงื่อนไขให้จูเลียสฟังอย่างละเอียด
“อืม… ฉันยังไงก็ได้ล่ะนะ แต่จูลี่ (Julie) นี่สิ” จูเลียสคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ถ้าจูลี่ตกลง ฉันก็ตกลงนั่นแหละ”
“งั้นถ้ายังไงพรุ่งนี้เช้าช่วยมาบอกที่กิลด์ด้วยได้ไหม ฉันจะรออยู่ที่นั่น”
“ได้สิ พรุ่งนี้เช้าถ้ายังไงฉันจะไปบอกอีกที”
ผมกล่าวขอบคุณจูเลียสก่อนจะเดินออกมา
ปาร์ตี้งั้นเหรอ… น่าตื่นเต้นจริงๆ ผมในตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก เริ่มต้นขึ้นแล้วสินะ ชีวิตต่างโลกของผม
เช้ารุ่งขึ้นผมได้เดินเข้ามาในกิลด์และพบกับคริสติน่าที่ยืนรออยู่แล้ว
“นายชวนคนอื่นเข้าปาร์ตี้ได้จริงๆ งั้นเหรอ? ” คริสติน่าเดินเข้ามาถามผม
“เรื่องนั้นฉันก็ไม่แน่ใจหรอก คงต้องเสี่ยงเอาล่ะนะ” ผมตอบออกไป
“เสี่ยงงั้นเหรอ…” สีหน้าของคริสติน่าดูเป็นกังวลมากขึ้นจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด ผมเข้าใจความรู้สึกของเธออยู่ ทั้งการล่ามอนสเตอร์ครั้งแรก ทั้งปาร์ตี้ครั้งแรก ผมในตอนนี้ก็แอบกังวลอยู่เช่นกัน
ไม่นานนักจูเลียสก็ได้เดินเข้ามาที่กิลด์และมองหน้าผมก่อนจะเดินเข้ามา
“แล้ว… ว่ายังไงบ้างล่ะ” ผมถามจูเลียสออกไป
“ฉันถามจูลี่แล้ว เธอบอกว่าถ้าฉันตกลงเธอก็ไม่ติดอะไร”
“ถ้างั้นนายว่าไง? ”
“ฉันว่าก็เป็นโอกาสที่ดีที่ให้จูลี่รู้จักคนอื่นบ้าง ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะ”
“เช่นกันนะจูเลียส”
ผม คริสติน่า และจูเลียสได้เดินไปหาซอนย่าเพื่อยืนยันการรับภารกิจอีกครั้ง
“คุณจูเลียสเหรอคะเนี่ย? ” ซอนย่าพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย
“ช่วงนี้มีแต่อะไรแปลกๆ นะคะคุณเวล ต่างกับตอนแรกที่มาที่กิลด์จริงๆ นะคะเนี่ย” ซอนย่าหันมาหาผมในขณะที่ผมหันหน้าหลบไปทางอื่น
“มีคุณเวล คุณคริสติน่า คุณจูเลียส และคุณจูลี่สินะคะ” ซอนย่าพูดทวนรายชื่อผู้ที่เข้าร่วมภารกิจก่อนจะประทับตราอนุมัติลงภารกิจ
“เรียบร้อยค่ะ ขอให้โชคดี ยังไงก็ระวังๆ ด้วยนะคะ”
ผมได้บอกกับคริสติน่าและจูเลียสว่าเราจะออกเดินทางในอีกสามวันข้างหน้าให้เตรียมตัวให้พร้อม
จูเลียสตอบตกลงก่อนจะขอแยกตัวออกไป มีเพียงแค่ผมและคริสติน่าที่ยังอยู่คุยกันต่อก่อนจะแยกย้ายกันไป
สามวันนี้ผมได้ฝึกกับหัวหน้ากิลด์เพื่อที่ร่างกายของผมจะได้แข็งแกร่งพอจะรับผลของดาบราตรีประดับดาวได้
“โฮ๊ะโฮ๊ะโฮ๊ะ ทั้งที่วันแรกๆ เจ้าเอาแต่ทำหน้าเบื่อโลกแท้ๆ แต่ดูเจ้าตอนนี้สิ” หัวหน้ากิลด์พูดออกมา
“ซอนย่าบอกเหรอ…? ” ผมถามหัวหน้ากิลด์ออกไปพลางวิดพื้นไปด้วย
“ตั้งแต่วันนั้นเจ้าก็เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่วิดพื้นให้ครบเท่านั้น ผมต้องยอมรับจริงๆ ว่าผมเปลี่ยนไป แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกแย่นักหรอกนะ
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ผมนัดกับพวกเขาไว้ที่หน้าประตูเมืองในตอนเช้า ผมลุกขึ้นจากเตียงและเตรียมของสำหรับออกเดินทางไว้
“ดาวราตรีประดับดาวและมีดสั้นเวทงั้นเหรอ…” ผมมองไปที่อาวุธของตัวเองก่อนจะนำดาบและมีดสั้นมาไว้ที่ปลอกใส่ดาบตรงเข็มขัดข้างเอว
“เอาล่ะ… ได้เวลาออกเดินทาง!” ผมเปิดประตูห้องของผมออกและเดินออกไป
