เกิดใหม่เป็นนางร้ายในโลกเกมจีบหนุ่มที่ฉันเกลียดซะได้.. แต่ตัวประกอบสาวๆ ในเกมนี้พวกเธอน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ – ตอนที่ 41

บทที่ 41 – นางร้ายขอสู้ตายเพื่อหนีจากเดธแฟล็ก

แต่ก็นั่นแหละนะ อาณาจักรนี้ถูกสถาปนาขึ้นเมื่อเกือบห้าร้อยกว่าปีก่อนและพัฒนาแบบก้าวกระโดดมาตลอดเลย

เพราะงั้นต่อให้รู้ว่ามีคนเกิดใหม่เหมือนฉันมาทำให้อาณาจักรนี้ก้าวหน้า ฉันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นช่วงไหน

อาจจะตอนสถาปนา หรือช่วงหลังจากนั้นไม่กี่ปีก็ได้ และต่อให้รู้จริง.. ผ่านมาเกือบห้าร้อยปีขนาดนี้คนคนนั้นก็คงนอนโลงไปแล้วละมั้ง

ในขณะที่สายรัดแขนฉันมีชื่อ ‘อนาสตาเซีย เจน ไลล่าร์’ โผล่ออกมานั้นคุณเบต้าไม่ลืมที่จะอธิบายเช่นกัน

“ชื่อที่ปรากฏขึ้นนั้นคือชื่อที่ระบุตัวตนของแขกที่อยู่ในเมืองนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามภายในเมืองนี้จะถูกตรวจสอบผ่านบาร์โค้ดก่อนเสมอ”

“หากไม่มีจะถูกปรับเงินจำนวนหนึ่ง และอาจจะถูกไล่ออกจากเมือง แน่นอนว่าเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันขึ้น และนักเรียนเองก็เช่นกัน”

“แล้วก็สายรัดมันทนต่อน้ำได้ เพราะงั้นไม่ต้องห่วงอะไรเกี่ยวคิดว่าสายรัดจะพัง เพราะมันไม่มีทางพังหากไม่ถูกทำลายโดยการตั้งใจ”

ฉันก็ตั้งใจฟังแหละ แต่ก็รู้บางส่วนมาจากเกมบ้างแล้วก็เลยไม่ได้มีปัญหาอะไรแบบนั้น อีกอย่างสายรัดนี้มันก็เหมือนบัตรประชาชนในโลกเดิมนั่นแหละ

แค่สายรัดนี้มันใช้แค่ในเมืองนี้ แต่บัตรประชาชนคือใช้ทั้งประเทศ.. อีกอย่างโลกนี้ก็ยังไม่มีการยืนยันตัวตนด้วยบัตรประชาชนเลย

ต่อให้มีก็มีแค่ส่วนน้อยนั่นแหละ และสายรัดนี้เองก็เป็นส่วนหนึ่งในประเทศจำนวนน้อยที่มีการยืนยันตัวตนแบบนี้นั่นเอง

“นอกจากนี้ยังมีอีกหลายอย่างที่สายรัดนี้ช่วยทำหน้าที่ต่างๆ อีกหลายอย่าง เอาเป็นว่าฉันจะอธิยายขณะนำทางทุกคนไปที่ห้องพักเอง”

ว่าแล้วเธอก็เดินนำทางพวกเราไปขึ้นบนยานพาหนะที่รูปร่างเหมือนรถโดยสารในโลกเดิมของฉันไม่มีผิด

แล้วพวกเราก็ขึ้นรถโดยสารคันใหญ่ไป พร้อมกับเสียงคำอธิบายของคุณเบต้าที่อธิบาย บลาๆ ไม่หยุดสมกับเป็นหุ่นยนต์ AI ละนะ

แต่พวกนักเรียนก็ดันไปสนใจวิวทิวทัศน์นอกรถโดยสารเสียมากกว่า เพราะมันต่างจากเมื่อสองเดือนก่อนเหมือนกับคนละโลกเลยล่ะ

เอาเข้าจริงสองเดือนก่อน ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ภัยพิบัติขึ้นนั้น ที่แห่งนี้ก็ยังเป็นเมืองที่ทันสมัยนิดหน่อยเท่านั้นเอง

แต่ยังไม่ทิ้งความแฟนตาซียุคกลางไปหรอกนะ แต่ตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไปมาก ไม่แปลกที่นักเรียนจะตกใจขนาดนี้

แต่ก็นะเรื่องการก่อสร้างหรือพัฒนาโลกนี้ก้าวหน้ากว่าโลกเดิมฉันเพราะว่าโลกเดิมฉันไม่มีเวทมนตร์มาช่วยนี่นะ

ถามว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าหน้าตาเมืองนี้สองเดือนก่อนเป็นยังไง ก็เพราะในเกมก็มียังไงล่ะ แต่ตอนนั้นเป็นแค่อีเว้นเล็กๆ ที่เพิ่มค่าความสัมพันธ์ของตัวละครเท่านั้นแหละนะ

ในขณะที่พวกเราชมเมืองไปและฟังที่คุณเบต้าอธิบายไปด้วยนั้นเอง ไม่นานพวกเราก็มาถึงที่พักของพวกเรา

โดยที่พักจะเป็นตึกสูงหลายสิบชั้นเลยก็ว่าได้

“นี่คือตึกซึ่งเป็นที่พักของนักเรียนปีหนึ่งทุกคน สำหรับห้องA โรงเรียนลิเบอร์นั้นจะพักอยู่ที่ชั้นเจ็ดและแปดค่ะ เดี๋ยวฉันจะนำทางไปเอง”

ว่าแล้วเธอก็เดินนำทางไปยังทางขึ้นลิฟต์เวทมนตร์ ที่อยู่กลางตึกเลยไม่ได้อาศัยใช้แรงดึงเหมือนโลกเดิมแต่ใช้เวทมนตร์ในการขับเคลื่อน

แม้คนในห้อง A จะมีกันมากกว่าสามสิบคนก็ตามแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเลยแม้แต่น้อย.. และเมื่อพวกเราขึ้นไปถึงที่พัก

คุณเบต้าก็จัดห้องให้พวกเราทีละคน ทีละคนจนครบ ฉันได้อยู่ชั้นที่แปดเป็นห้อง 801 ซึ่งเป็นห้องที่ใหญ่กว่าห้องคนอื่นพอสมควร

อาจจะเป็นเพราะเป็นตัวแทนนั่นแหละมั้ง แต่ที่แน่ๆ ห้องใหญ่กว่าที่หอพักโรงเรียนแน่ๆ แถมพอเดินออกไปมองนอกหน้าต่างก็เห็นบรรยากาศดีๆ

แถมตอนนี้ฟ้าเองก็เริ่มมืดแล้ว ทำให้เริ่มมองเห็นดวงดาวและแสงไฟจากบ้านเมืองและตึกสูงได้ยิ่งทำให้มันดูเหมือนฉันหลุดมายังโลกในอนาคตไม่ผิด

ฉันกลับเข้ามาในห้องหลังจากไปสูดหายใจที่ระเบียง.. พอเปิดประตูเข้ามาจะเจอทางเดินแคบเข้าไปจนถึงห้องนั่งเล่น

ตรงทางเดินหน้าประตูด้านซ้ายมือจะมีห้องน้ำ ส่วนขวามือจะเป็นห้องอาบน้ำ และในห้องนั่งเล่นจะมีอุปกรณ์อย่างเก้าอี้นวด

หรือชั้นหนังสือที่ไว้อ่าน.. เพราะโลกนี้ยังไม่มีความก้าวหน้าเรื่องโทรทัศน์ขนาดนั้น แม้จะมีการถ่ายทอดสดแต่ก็ยังไม่มีพวกรายการโทรทัศน์

แต่ในทางตรงกันข้ามกับมีอุปกรณ์เล่นเกมเวทมนตร์อยู่แทน .. หน้าตาเครื่องจะมีลักษณะเป็นกล่องเกมตลับสมัยก่อนในโลกเดิมฉัน

แต่ไม่รู้ว่าทำงานยังไงเอาเป็นว่าช่างมัน ด้านซ้ายมือที่อยู่มนห้องนั่งเล่นจะเป็นห้องครัวและห้องทานอาหาร

ด้านขวามือถัดจากห้องนั่งเล่นจะเป็นห้องนอนที่ต่อนข้างใหญ่ และในห้องนอนยังมีประตูอีกบานซึ่งด้านในจะเป็นห้องอ่านหนังสือ

ซึ่งช่างมัน ในห้องนอนจะมีทั้งตะเกียงเวทมนตร์ เครื่องเล่นเสียงเพลง แม้แต่อุปกรณ์สร้างกลิ่น จะว่าไปฉันลืมบอกเลยว่ามีของที่เหมือนตู้เย็นด้วย

แต่ด้านในจะเป็นเหมือนมิติช่องว่าง ขอแค่แช่ของไว้ในนั้นไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ไม่มีวันเสีย.. แถมยังมีเครื่องทำความเย็นและความร้อนไปทั่วทั้งห้องตลอดอีก

นี่ทันโรงแรมหรูห้าดาวชัดๆ ! ถึงตอนในเกมจะเห็นบ้าง แต่พอกลายเป็นจริงเนี่ยยังไงก็ดูสิ้นเปลืองจริงๆ

ต้องบอกไว้ก่อนนะว่าพวกอุปกรณ์ที่อยู่ในห้องพักนี้ล้วนเป็นอุปกรณ์ราคาแพงทั้งหมดเลย มันคืออุปกรณ์เวทมนตร์ แถมถ้าจะทำให้อุปกรณ์เวทมนตร์ใช้งานได้ยังต้องใช้พลังงานเยอะด้วย

ซึ่งบอกตามตรงว่ามันเป็นการสิ้นเปลืองเกินไป เพราะงั้นฉันเดาว่าห้องนี้ถ้าเป็นปกติอย่างน้อยถ้าจะเช่าก็คงตกเดือนละไม่ต่ำกว่าราคาซื้อบ้านแถวเมืองที่อยู่ใกล้ชายแดนแน่

นี่สินะ ความเหลื่อมล้ำของโลกนี้ที่เห็นได้ชัด.. จนมีอยู่ทั่วทุกมุมโลก แต่คนรวยมีอยู่แค่หยิบมือ.. แต่นั่นมันในกรณีเทียบกับที่อาณาจักรอื่นนะ

ประเทศนี้เป็นประชาธิปไตย เมืองไหนๆ ก็อาจจะสมบูรณ์แบบนี้ก็ได้ใครจะไปรู้… ฉันถอนหายใจออกมาพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียง

“เป็นที่ที่หรูหราซะจริงนะ”

“ก็หรูกว่าห้องฉันตอนฉันอยู่ที่อาณาจักรไซลอปอีกอะนะ”

“เจ้าจะว่าแบบนั้นก็ไม่ถูก ห้องเจ้ามีแต่ของตกแต่งแพงๆ เลยนะ .. เอ่อ ข้าอ่านเจอในหนังสืออย่างเตียงหยกเจ้าข้าได้ยินมาว่าราคาเกือบๆ ห้าพันเหรียญทองเลยนะ”

“พวกนั้นมันแพงเพราะหายากนี่น่า แต่อุปกรณ์เวทมนตร์ที่นี่แม้จะแพงไม่เท่าแต่ทุกชิ้นล้วนแล้วแต่มีคุณสมบัติพิเศษทั้งนั้น”

ฉันบ่นออกมา ห้าร้อยเหรียญทองไม่ใช่น้อยๆ .. ทองในโลกนี้ก็เหมือนโลกเดิมฉัน.. ไม่สิ อาจจะหาง่ายกว่าเยอะพอสมควร

ดังนั้นสร้อยทองในโลกเดิมถ้ามาอยู่ในโลกนี้คงใข้เหรียญเงินสิบเหรียญซื้อได้แหละนะ.. แต่ยังไงก็ตามหนึ่งเหรียญทองมีค่าประมาณ 10 เหรียญเงิน

แน่นอนว่าโลกนี้ใช้เงิน ใช้ทอง เป็นส่วนกลางในการซื้อขาย หรือเรียกง่ายๆ ก็เงินตรานั่นแหละ ที่โลกนี้ไม่มีธนบัตรหรอก

ซึ่งหมายความว่าเตียงของฉันที่ใช้ห้าพันเหรียญทองซื้อ.. ถ้าตีกลับไปเป็นเงินในโลกเดิมก็อาจจะถึงเท่าไหร่นะ? ..

น่าจะหลักล้านได้อยู่

เอ้ะ.. เตียงหยกราคาหลักล้าน พอมานึกๆ ดูฉันนอนเตียงราคาหลักล้านมาตลอดเหรอเนี่ย รู้แบบนี้น่าจะขนมาขายด้วยนะ

ยังไงมันก็เตียงฉันนี่น่า.. เอ่อ เตียงอนาสตาเซียแหละ แต่ถ้าฉันได้เงินก็จะมีเงินซื้อข้าวให้ตัวเองกิน และร่างกายนี้เป็นร่างกายของอนาสตาเซีย

เพราะงั้นทั้งฉันและอนาสตาเซียก็คือ Win-Win ไงล่ะ

ในขณะที่ฉันจมดิ่งกับความคิดตัวเอง สกาเล็ตก็พูดขึ้น

“ช่างเถอะ แต่ว่าไม่ใช่ว่าเจ้าต้องวางแผนรับมือกับสิ่งที่จะเกิดเหรอ เห็นเจ้าพึมพำเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่น่า”

“อ้ะ.. จริงด้วย”

ฉันพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง.. ถ้าหากยัยนางเอกเข้ารูทห้าหรือเจ็ดขึ้นมาชีวิตฉันอาจจะหาไม่ได้

ดังนั้นฉันต้องพานางเอกมันไปเข้ารูทอื่นให้ได้..

“ใช่.. ในอีเว้นนี้มันมีปรนัยอะไรบ้างนะที่นำไปสู่การเปลี่ยนรูท…”

ฉันพึมพำกับตัวเองแล้วหยิบกระดาษออกมาวาดแผนผังไทม์ไลน์ของเกม.. ถึงจะจำรายละเอียดทั้งหมดไม่ได้ แต่ว่าฉันจำสถานการณ์ที่ทำให้เปลี่ยนรูทได้อยู่

“แต่คำถามคือ.. ถ้าเปลี่ยนรูทแล้วมันไปเข้ารูทฮาเร็มละก็ทุกอย่างคงวายปวงกว่าเดิมแน่ เท่าที่ฉันจำได้ตอนนี้นางร้ายคนที่ห้าจะยังไม่เป็นนางร้าย”

“แต่ถ้าเข้ารูทฮาเร็มขึ้นมานางร้ายคนที่ห้าจะมาแน่.. และ.. ฉัน”

“ฉันจะตายตอนต้นเกม!”

ใช่แล้วในหลายสิบรูทมันมีอยู่ประมาณห้ารูท.. ที่ตัวของอนาสตาเซียจะตายต้นเกม!และหนึ่งในรูทที่อนาสตาเซียหรือฉันจะตายตอนต้นเกม

ก็คือรูทฮาเร็ม!

อันที่จริงจะบอกต้นเกมก็ไม่ได้ซะทีเดียว เพราะมีบางรูทที่อนาสตาเซียตายกลางเกมด้วย มันขึ้นอยู่กับการเลือกปรนัยของเซเลน่าล้วนๆ

แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตามแต่ ฉันจะต้องถีบอินางเอกตัวดีไปยังรูทอื่นสักรูทที่นางร้ายไม่ตายสักคนให้ได้เลย

ฉันเขียนแผนผังลงในกระดาษ

“ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่ก็พยายามแล้วกัน”

สกาเล็ตให้กำลังใจฉันก่อนที่เธอจะหายตัวไป