คุณหนูไฮโซยอดอัจฉริยะ – ตอนที่ 41 ขอบคุณสาวน้อยที่ช่วยสั่งสอนลูกชายฉัน

เธอง้างมือขึ้น ยกฝ่ามือเตรียมตบ

แรงเหวี่ยงมาพร้อมลม เห็นได้ชัดว่าออกแรงมากทีเดียว

อาจารย์ปกครองนึกไม่ถึงแม้แต่น้อย แสดงสีหน้าตกใจ “คุณนายอิ๋ง มีอะไรก็คุยกันดีๆ สิครับ อย่าตีเด็ก”

จงมั่นหวาเอาแต่ใจจนชินแล้ว มีหรือจะฟัง

“ผัวะ” ฝ่ามือประทับลงไป แค่ฟังยังเจ็บแทน

แต่คนถูกตบกลับไม่ใช่อิ๋งจื่อจิน จงมั่นหวามองจงจือหว่านที่เข้ามารับฝ่ามือเธอ รู้สึกงงมาก “หว่านหว่าน?”

อิ๋งจื่อจินปล่อยมือจากบ่าของจงจื่อหว่านอย่างไม่รีบร้อน “โทษที มือลื่นน่ะ”

ตบนั้นของจงมั่นหวาไม่ได้ยั้งมือแม้แต่น้อย จงจือหว่านถูกตบจนงงไปหมด

เธอเจ็บเสียจนน้ำตาไหลพราก มีเสียงดังหึ่งๆ ก้องอยู่ในหู

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ซิวอวี่รู้สึกเหลือเชื่อ “นี่ใช่แม่เธอจริงเหรอ”

“ไม่ใช่” อิ๋งจื่อจินข่มเสียงหัวเราะให้เบาลง เธอไม่แคร์ “ฉันถูกรับมาเลี้ยง”

“หว่านหว่าน…” จงมั่นหวาทำตัวไม่ถูก “อาไม่ได้ตั้งใจ อาขอโทษหนูนะ”

“ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ” จงจือหว่านพูดด้วยความลำบาก พออ้าปากน้ำตาก็ไหลเยอะกว่าเดิม

เธอกลั้นไม่ไหว เอามือปิดหน้าวิ่งออกไปแล้ว

“ยังจะกล้าหลบอีกเหรอ” จงมั่นหวาโมโห “เธอหลบยังไม่เท่าไร นี่ยังกล้าเอาหว่านหว่านมาบังด้วยเหรอ ฉันสอนเธอมาแบบนี้เหรอ”

“นี่ป้า ป้าก็ตลกจังนะ” ซิวอวี่ก้าวขึ้นหน้าบังตัวอิ๋งจื่อจินไว้ แสยะยิ้ม “ป้าไม่ได้คลอดไม่ได้เลี้ยงดู ยังจะมีหน้ามาบอกว่าสอนอีกเหรอ”

“หมามันยังรู้จักลงน้ำไปช่วยลูกมันเลย แต่ป้ามาถึงก็ตบสู้หมามันไม่ได้เลยจริงๆ”

“ทำไมฉันจะไม่…” จงมั่นหวาอยากเถียง แต่กลับหยุดลง

ถูกต้อง

ในสายตาคนนอก อิ๋งจื่อจินเป็นเพียงลูกเลี้ยง

ลูกสาวแท้ๆ ของเธอทำตัวแย่ขนาดนี้ เกิดลือออกไปเธอมีแต่จะขายหน้า

“ผู้ปกครองตีเด็กก็เป็นเรื่องปกติ” จงมั่นหวาแสยะยิ้ม “แล้วเธอน่ะใคร ทำมายุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่น”

“ปึ้ก!”

พอพูดจบก็มีขวดน้ำใบหนึ่งลอยเฉียดหน้าของจงมั่นหวาไป เธอตกใจ แข้งขาหมดแรง ทรุดลงบนโซฟา

ซิวอวี่อึ้งไปชั่วขณะ

แบบนี้คือพ่อปกป้องเธอเหรอ

อิ๋งจื่อจินเงยหน้าไร้อารมณ์ “ระวังปากด้วย”

จงมั่นหวาไม่อยากเชื่อว่าอิ๋งจื่อจินจะกล้าลงมือกับเธอ

ความโกรธ ความเสียใจ ความน้อยใจ ทั้งหมดได้ทะลักขึ้นมาเต็มหัวใจ ดวงตาเริ่มแดง “ฉันทำแบบนี้เพื่อใครกัน ฉันทำเพื่อเธอไม่ใช่เหรอ เธอรู้หรือเปล่าว่าตระกูลอิ๋งต้องชดใช้เท่าไรกับการที่เธอไปทำร้ายคนอื่น”

ซิวอวี่ถึงเข้าใจว่าจงมั่นหวามาด้วยเรื่องอะไร เธอโกรธจนหัวเราะออกมา

“อย่างนี้เอง” เธอโยนโทรศัพท์มือถือให้อาจารย์ปกครอง “งั้นตอนนี้เรามาโทรหาผู้ปกครองของเจียงหรานกัน ดูว่าเขาอยากให้พ่ออิ๋งขอโทษจริงหรือเปล่า”

อาจารย์ปกครองที่ได้สติรีบรับโทรศัพท์มา บนหน้าจอได้กดโทรออกไปแล้ว

สีหน้าลนลาน ยังไม่ทันได้คิดว่าทำไมซิวอวี่ถึงมีเบอร์ผู้ปกครองของเจียงหราน เขารีบพูดขึ้น “ฮัลโหล สวัสดีครับ…”

…

เจียงหรานกลับถึงคอนโดส่วนตัวของตัวเอง

ใบหน้าของเขาแปะพลาสเตอร์ยา สีหน้าหงุดหงิด ถีบเปิดประตู

ปรากฏว่าพอเข้าไปเขาก็เจอกับใบหน้าขาวโพลน ดวงตาเปล่งประกายเป็นพิเศษ โผล่มาเหมือนผี

เจียงหรานตกใจวิญญาณเกือบหลุดจากร่าง พอเขาเห็นชัดก็อึ้งไปชั่วขณะ “แม่?”

ผีที่ว่านี้คือเจียงฮว่าผิง มาดามเจียงที่มีแผ่นมาร์คหน้าโปะอยู่บนใบหน้า เวลานี้กำลังมองมาทางเขาอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน “บอกตั้งกี่รอบแล้วว่าแม่ยังสาวอยู่ เรียกพี่สิ”

เจียงหราน “…แม่ อย่ามาทำให้ตกใจแบบนี้จะได้ไหม”

วันนี้เขาถูกทำร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจอย่างหนักหนาสาหัส แม่ยังจะมาซ้ำเติมกันอีก

มาดามเจียงตอบอย่างเย็นชา “อ่อ ไม่ได้หรอก”

“…” เจียงหรานยอมแพ้ เขาเตรียมจะไปนอนแก้เซ็ง นอนให้ลืมความอับอายเมื่อตอนกลางวัน ยังไม่ทันขยับก็ได้ยินเจียงฮว่าผิงพูดขึ้น “ถูกอัดมาเหรอ”

เจียงหรานตัวเกร็งขึ้นมาทันที “แม่รู้ได้ไง”

“มีคนโทรมาบอก” เจียงฮว่าผิงแกว่งโทรศัพท์มือถือ “เฮ้อ เรานี่มันชอบทำลายช่วงเวลาสวยงามของแม่จริงๆ”

หยุดเล็กน้อย เธอครุ่นคิด “ปลายสายบอกว่า คนที่ทำเป็นผู้หญิงด้วย”

“…ใช่” เดิมทีเจียงหรานไม่อยากยอมรับ กัดฟันแค้นใจคนที่เอาเรื่องนี้มาบอกแม่ของเขา

เจียงฮว่าผิงตบมือด้วยความดีใจ “ทำดีมาก”

เจียงหราน “?”

แม่แท้ๆ ปะเนี่ย

“อยากให้มีคนมากำราบเจ้าลูกหัวดื้อคนนี้มานานแล้ว” เจียงฮว่าผิงดึงแผ่นมาร์คหน้าออก “ในที่สุดก็มีวันนี้”

“แม่!” เจียงหรานโกรธแทบบ้า “พูดให้น้อยๆ หน่อยได้ไหม”

“จึ๊ๆ ฉันยังพูดอะไรได้อีกนะ เรานี่มันอ่อนจริงๆ” เจียงฮว่าผิงลุกขึ้น “ไปล่ะ”

เจียงหรานอึ้ง “ไปไหน”

“โรงเรียน” มาดามเจียงหยิบกระเป๋าอย่างสง่างาม “จะไปขอบคุณสาวน้อยคนนั้นที่ช่วยกำราบลูกชายฉัน”

…

“คุณนายอิ๋ง เดี๋ยวมาดามเจียงก็มาแล้วครับ” อาจารย์ปกครองไม่ประทับใจจงมั่นหวาแม้แต่นิดเดียว “เดี๋ยวพวกคุณตกลงกันเองนะครับ” เขาไม่เคยเจอผู้ปกครองแบบนี้ ถึงแม้เขาจะถูกเรียกว่าเป็นปรมาจารย์จอมปราบเพราะตามจับเด็กที่คิดมีรักในวัยเรียน แต่เคยลงไม้ลงมือที่ไหนกัน

“มีอะไรให้คุยอีกคะ” จงมั่นหวาโมโหมาก เธอไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จะเข้าไปจับมืออิ๋งจื่อจิน “อิ๋งจื่อจิน ไปขอโทษตระกูลเจียงกับฉัน”

ซิวอวี่หยิบกระบองหนามของปลอมออกมาจากด้านหลัง “จะทำอะไร”

จงมั่นหวาตกใจ

อาจารย์ปกครอง “?”

เอานี่มาโรงเรียนได้ด้วยเหรอ

เห็นเขาอยู่ในสายตาบ้างไหม

ขณะที่จงมั่นหวากำลังจะอาละวาด ทันใดนั้นพ่อบ้านที่เฝ้าอยู่หน้าห้องพักครูก็เปิดประตูออกด้วยความร้อนใจ “คุณนาย มาดามเจียงมาถึงแล้วครับ”

“อิ๋งจื่อจิน เรื่องที่เธอก่อไว้ทำให้ทางนั้นต้องตามมาเอาเรื่องด้วยตัวเองยังขายหน้าไม่พอใช่ไหม!” จงมั่นหวาหน้าบึ้ง โมโหถึงขีดสุด “ลุกขึ้นไปขอโทษเดี๋ยวนี้!”

ประตูถูกเปิดออก ผู้หญิงใส่ชุดกี่เพ้าเดินเข้ามา

จงมั่นหวารีบลุกขึ้น สีหน้าละอายใจ “สวัสดีค่ะ ฉันไม่ได้สั่งสอนลูกให้ดี ได้โปรด…”

เจียงฮว่าผิงเดินเข้าไป ไม่แม้แต่จะมองจงมั่นหวา

ตรงเข้าไปหาเด็กสาวแล้วจับมือของเธอ “อิ๋งจื่อจินใช่ไหมจ๊ะ ขอบใจหนูมากเลยนะ ต่อไปอัดเขาเยอะกว่านี้ก็ได้นะจ๊ะ ให้เขาได้รู้ซะบ้างว่าอะไรคือความโหดร้ายในโลกมนุษย์”