เสียงแตรรถบนถนนดังต่อเนื่องอย่างไม่ขาดสาย เจียงหรานรู้สึกเพียงว่าทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลง
ชานมที่อยู่ในมือของเขาหล่นลงบนพื้นทั้งหมดดัง “ตุบ”
ส่วนเลขาที่ยังคงรออยู่อีกฝั่งของถนนก็ยืนอึ้ง
ท่านเจียงสามแห่งฮู่เฉิงเคยถูกคนทำแบบนี้ใส่เมื่อไรกัน
แค่เจียงมั่วหย่วนพูดส่งเดชขึ้นมาก็สามารถกำหนดความเป็นความตายให้ตระกูลเล็กๆ ได้แล้ว
ใครจะกล้าหาเรื่อง
เจียงมั่วหย่วนมองคราบน้ำโค้กที่เลอะอยู่บนตัวกับบัตรธนาคารที่ตกอยู่บนพื้น สีหน้าเย็นชาบึ้งตึงจนน่ากลัว พูดเสียงลอดไรฟัน “อิ๋ง จื่อ จิน!”
อิ๋งจื่อจินตอบข้อความสุดท้ายฟู่อวิ๋นเซินเสร็จก็เก็บโทรศัพท์มือถือ สองมือล้วงกระเป๋า
สีหน้าของเธอเรียบเฉย ใบหน้าฉาบด้วยความเย็นยะเยือก ไม่สะทกสะท้านต่อความกดดันที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเจียงมั่วหย่วน
เจียงหรานหรี่ตาลง
เขาโตมาในตี้ตูตั้งแต่เด็ก กลับฮู่เฉิงบ้างเป็นครั้งคราว ไม่ค่อยได้คลุกคลีกับน้าสามที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดคนนี้เท่าไรนัก
แต่ก็รู้ว่าเจียงมั่วหย่วนทำสงครามอยู่ในแวดวงธุรกิจมาหลายปี มีอิทธิพลถึงขั้นสุด อย่าว่าแต่เด็กสาวตัวเล็กๆ เลย แม้แต่ผู้ชายที่โตแล้วก็ยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ
แต่เจียงหรานรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า บุคลิกท่าทางของอิ๋งจื่อจินนิ่งสุขุมดุจน้ำลึก ให้ความรู้สึกอันน่ากลัว
เจียงมั่วหย่วนเทียบไม่ได้แม้แต่น้อย
“สี่แสน ขอซื้อชุดสูทเซอร์รูติที่อยู่บนตัวคุณชุดนี้ แล้วก็คืนค่าส่งเสียฉันเรียนในช่วงที่ผ่านมาพร้อมดอกเบี้ย” อิ๋งจื่อจินเงยหน้า “กรุณาอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
เจียงมั่วหย่วนได้ยินคำพูดนี้ก็โมโหจนหัวเราะออกมา “เธอว่าไงนะ”
ทำอย่างกับเขามาตามตื๊อเธอ
“คราวก่อนมีคำพูดบางอย่างที่ฉันลืมบอกอาเจียง” อิ๋งจื่อจินยิ้มเล็กน้อย “ฉันขอให้อาเจียงกับอาเล็กครองรักกันจนแก่เฒ่า มีลูกในเร็ววัน”
คำเรียกคำนี้ทำให้แผ่นหลังของเจียงมั่วหย่วนหดเกร็ง
“ก็ไม่รู้ว่าฉันทำให้อาเจียงเกิดความเข้าใจผิดได้ยังไง ถึงคิดว่าฉันมีใจให้อาเจียง” อิ๋งจื่อจินพยักหน้าโดยไม่เสียมาด “ตอนนี้ขอเคลียร์ชัดๆ ต่อไปกรุณาอย่าคิดไปเองอีก”
“ฉันไม่ได้ชอบอาเจียง ยิ่งไปกว่านั้นไม่อยากเห็นหน้าอาเจียง และก็ช่วยบอกคู่หมั้นของอาเจียงว่าอย่ามารบกวนฉัน อยู่ห่างๆ ฉันไว้”
ไม่ว่าจะเป็นตอนก่อนเธอตื่นขึ้นมาหรือในช่วงที่หลับใหล เจียงมั่วหย่วนก็เป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ
ทุนการศึกษาในตอนแรกสุดอาจเป็นเพียงการช่วยเหลือจริงๆ แต่การที่รับเธอมาอยู่ฮู่เฉิง เห็นได้ชัดว่าจุดประสงค์ก็คือ…
ตีสนิทตระกูลอิ๋ง หาคลังเลือดมีชีวิตให้อิ๋งลู่เวยโดยเฉพาะ
สายตาของเจียงมั่วหย่วนเปลี่ยนไปทันที เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอารมณ์แบบนี้ในดวงตาของเด็กสาว
เย็นชาห่างเหิน ดุดันไม่แยแส ไม่มีความเคารพแม้แต่น้อย
ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็ล้วนแต่ทำให้เขารู้สึกสูญเสียการควบคุม
รู้สึกหายใจไม่ค่อยออก สีหน้าแย่ลงในชั่วขณะ ในใจเย็นยะเยือกอย่างไม่มีสาเหตุ
“ถ้าให้ฉันเห็นหน้าอาเจียงอีกละก็…” อิ๋งจื่อจินหาวออกมา เอียงหน้า “เจอเมื่อไร ฉันอัดคุณน่วมแน่”
ทำให้เธอต้องพูดมากขนาดนี้ในครั้งเดียว น่าหงุดหงิดจริงๆ
เลขามาทันได้ยินคำพูดนี้พอดี
เขามองเด็กสาวด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ ไม่เข้าใจเลยสักนิด
คุณหนูรองตระกูลอิ๋งคนนี้ ไม่ใช่ว่าอยากยั่วยวนท่านสามมาตลอดหรอกเหรอ
หรือจะใช้แผนทำตัวร้ายใส่ก่อน
เลขามองสีหน้าของเจียงมั่วหย่วน ยิ้มอย่างสุภาพ “ผมคิดว่าคุณหนูอิ๋งจะพูดอะไรก็คิดให้ดีก่อนดีกว่านะครับ ทำแบบนี้ต่อไปจะไม่มีโอกาสแก้ตัวแล้วนะครับ”
อิ๋งจื่อจินขี้เกียจให้สายตากับพวกเขาสองคน เธอดึงหมวกฮู้ดขึ้นมาสวมหัว “ไปได้แล้ว”
เจียงหรานยังคงมองดูเหตุการณ์อยู่ ผ่านไปสองวินาทีถึงตระหนักได้ว่าคำพูดนั้นพูดกับเขา
เขาไม่ได้ตามไปทันที แต่พูดแดกดัน “ผมว่าพวกน้าเลิกคิดได้เลย ขนาดผมเธอยังไม่แลเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงชายแก่”
ถึงแม้เขาจะยังไม่ยอมรับว่านี่คือพ่ออิ๋งของห้องพวกเขา แต่จะปล่อยให้คนอื่นมาเหยียบหัวเขาก็ไม่ได้หรือเปล่า
ไม่งั้นขาโจ๋ของโรงเรียนอย่างเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เลขานึกไม่ถึงว่าเจียงหรานจะช่วยอิ๋งจื่อจินตบหน้าเจียงมั่วหย่วน พูดด้วยความตกใจ “คุณชายเจียงหราน ท่านสามทำเพื่อคุณนะครับ”
หากพูดถึงเรื่องทรัพย์สิน เจียงหรานย่อมเทียบเจียงมั่วหย่วนที่ฝ่าฟันมาสิบปีไม่ได้
แต่ถ้าพูดเรื่องสถานะ เจียงมั่วหย่วนยังเทียบเจียงหรานไม่ติด
ใครใช้ให้เจียงฮว่าผิงแต่งกับคนที่ฐานะสูงกว่าไปอยู่ตี้ตูล่ะ
“บ้าเอ๊ย ประสาทหรือเปล่า ผมชักไม่เข้าใจแล้ว” เจียงหรานก็เริ่มโมโห “พวกน้าแต่ละคนอ้างว่าทำเพื่อผมแล้วก็ทึกทักทำนั่นทำนี่กันเอง ใครต้องการให้มายุ่งไม่ทราบ คิดว่าคู่ควรมายุ่งกับผมเหรอ”
ยายแก่ตระกูลอิ๋งนั่นก็เหมือนกัน น่ารำคาญชะมัด
เจียงหรานเลิกสนใจ เดินตามหลังอิ๋งจื่อจินไป
เจียงมั่วหย่วนสูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมกำลังทั้งหมดควบคุมตัวเองไว้ไม่ให้ตามไป
เขาข่มความรู้สึกประหลาดภายในจิตใจ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อิ๋งจื่อจิน อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”
อิ๋งจื่อจินหยุดเดิน อยู่ๆ ก็หันกลับไป
เธอมีดวงตาหงส์ที่งดงาม เชิดขึ้นเล็กน้อย ทอประกายอ่อนๆ
เห็นๆ อยู่ว่างดงามจนน่าตกใจ แต่กลับเป็นเพราะสีหน้าเย็นชาของเธอ ถึงทำให้เจือไปด้วยความเย็นยะเยือก
“ฉันก็ขอมอบคำนี้ให้อาเจียงเหมือนกัน” เธอข่มเสียงหัวเราะ รอยยิ้มกลับเย็นชา “อย่าเสียใจทีหลังล่ะ”
…
ณ ร้านสะดวกซื้อ
“สุดยอด เธอมันสุดยอดจริงๆ” เจียงหรานถึงกับยอมสยบแล้ว
“เธอไม่กลัวเจียงมั่วหย่วนมาแก้แค้นเหรอ”
อิ๋งจื่อจินเลือกขนม “มาได้ตามสบาย”
“ไม่เป็นไร ถ้าเขามาฉันช่วยเธอได้” อันที่จริงเจียงหรานกลับไม่ค่อยสบอารมณ์ “แต่เธอไปเรียกเขาว่าอาเจียงทำไม”
“อ่อ พยายามเตือนว่าเขาแก่น่ะ”
“…” อยู่ๆ เจียงหรานก็อารมณ์ดีขึ้น “เร็วเข้าๆๆ เมื่อกี้ฉันช่วยเธอแล้ว เธอมาสู้กับฉันเร็ว”
เดิมทีเขาคิดว่าอิ๋งจื่อจินยังคงจะไม่ตอบตกลง นึกไม่ถึงว่าเธอจะพยักหน้า
“งั้นไปตอนนี้เลย” เจียงหรานจะเข้าไปดึงเธอ “สู้เสร็จจะได้กลับไปกินไก่ทอด”
แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวกลับมีคนขวางไว้เสียก่อน
น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อยเจือไปด้วยรอยยิ้ม สุขุมสะกดสายตา “ไม่ได้ เด็กน้อยของเราจะใช้กำลังไม่ได้”
“นายเป็นใคร…” เจียงหรานเงยหน้า คำพูดชะงัก หน้าบึ้ง “ทำไมเป็นนาย”
ฟู่อวิ๋นเซินช่วยอิ๋งจื่อจินถือถุงขนมถุงใหญ่ เขาไม่ตอบ
อิ๋งจื่อจินเองก็นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาตอนนี้ “ไหนว่าอีกเดี๋ยวให้ฉันไปหา”
“ไม่เป็นไร ยังไงพี่ชายก็มีเวลาเยอะ” ฟู่อวิ๋นเซินไม่สนใจ “พวกเธอสนุกกันต่อ”
เดิมทีเขาก็อยู่แถวใจกลางเมือง จากนั้นก็ได้รับข้อความจากเจียงมั่วหย่วน กลัวเธอเกิดเรื่องถึงได้มา
นึกไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะโหดจริงๆ
เจียงหรานเริ่มไล่ “งั้นยังไม่ไปอีก อย่ามารบกวนชีวิตวัยรุ่น”
แต่เขาเพิ่งพูดจบก็เห็นเด็กสาวเอาขนมทั้งหมดให้เขาแล้วพยักหน้า “งั้นฉันไปกับคุณตอนนี้เลยแล้วกัน”
ฟู่อวิ๋นเซินผงะ ดวงตาดอกท้อเงยขึ้น “ไม่ต้อง ตอนนี้ยังเร็วไป”
“ไม่เป็นไร” อิ๋งจื่อจินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พวกเขาอยู่กันหลายคน”
แต่คุณมีแค่คนเดียว
ขนตาของฟู่อวิ๋นเซินขยับ ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา
ไม่เสียแรงที่เอ็นดูเด็กน้อย
เขาประทับใจประหนึ่งเป็นพ่อ
เจียงหรานที่มองสองคนนั้นทิ้งเขาไว้เฉย “…”
ไอ้…
เขาเป็นบ้าอยู่คนเดียว
…
หลังจากที่ลงบันทึกความผิด อิงเฟยเฟยก็ถูกบังคับให้ย้ายไปอยู่ห้องธรรมดา
แต่เนื่องจากมอห้าทั้งชั้นรู้เรื่องที่เธอทำ ทำให้ทุกคนในห้องใหม่ต่างกีดกันเธอ ใกล้เสียสติเต็มที
อิงเฟยเฟยโกรธแค้นมาก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนไว้
ชีวิตในบ้านก็ไม่ค่อยราบรื่น พ่ออิงไม่พอใจเธอเป็นอย่างมาก
อิงเฟยเฟยกำมือแน่น อดทนเขียนสำนึกผิดต่อไป
แต่ทันใดนั้นก็มีข้อความจากเบอร์แปลกหน้าส่งเข้ามาในมือถือ
ไม่มีข้อความอักษร แนบแค่รูปถ่ายรูปเดียว
