อัจฉริยะสมองเพชร – ตอนที่ 2168 จอมโจร!

อัจฉริยะสมองเพชร 天道图书馆

ตอนที่ 2168 จอมโจร!

เหล่ากองโจรหัวเราะอย่างโหดเหี้ยมขณะกระชับวงล้อมให้แน่นขึ้นอีก

เห็นภาพนั้น โม่หย่วนส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะแอบกระซิบกับเสิ่นเฉิง “ผมจะถ่วงเวลาไว้นะ หาทางฝ่าวงล้อมของพวกมันและพาทุกคนกลับไปให้ได้!”

จากนั้น โม่หย่วนก็พุ่งเข้าใส่สายเทาโดยไม่ลังเล

ในความเห็นของเขา วิธีเดียวที่จะพลิกผันสถานการณ์ได้ก็คือต้องรีบเล่นงานสายเทาให้พ่ายแพ้ เพื่อบีบบังคับให้กองโจรที่เหลือยอมแพ้ไปด้วย

เขาปล่อยกระแสดาบฉีเข้าใส่สายเทาโดยไม่ลังเล ทำให้อีกฝ่ายหรี่ตา

นักรบที่มีวรยุทธระดับเทพเจ้าขั้นกลางถือว่ายังอ่อนด้อยสำหรับสรวงสวรรค์ แต่แน่นอนว่าพละกำลังและความว่องไวของเขาเหนือชั้นกว่านักรบที่มีวรยุทธระดับเทพเจ้าขั้นต่ำ แถมโม่หย่วนเป็นอาจารย์ ทุกกระบวนท่าของเขาจึงได้รับการขัดเกลามาอย่างดี เป็นอันตรายไม่น้อยต่อสายเทา

“คุณรนหาที่ตายแล้วล่ะ!”

สายเทารู้ดีว่าสุดท้ายก็ต้องลงเอยแบบนี้ จึงเงื้อกระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยวและฟันฉับเข้าใส่โม่หย่วน

มันเป็นกระบวนท่าที่แสนเรียบง่าย แต่พละกำลังมหาศาลของการโจมตีนั้นถือว่ายากจะรับมือ

โม่หย่วนรีบชักดาบของเขาออกมาเพื่อปัดป้อง

ด้วยพละกำลังมหาศาลที่ถาโถมเข้าใส่ ดาบของโม่หย่วนสั่นสะท้านไม่หยุด เขารู้สึกถึงความเจ็บแปลบที่เข้าทิ่มแทงง่ามนิ้ว เลือดสีแดงก่ำไหลซึมจากฝ่ามือ เรี่ยวแรงหนักหน่วงนั้นทำให้ตัวเขาเข่าอ่อน แทบจะร่วงลงไปกองกับพื้น

ด้วยพละกำลังเหนือชั้นและความได้เปรียบจากการอยู่บนหลังม้า สายเทาปราบโม่หย่วนได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

“พละกำลังที่แท้จริงเอาชนะทุกอุปสรรคได้…” จางเซวียนเปรย

เขารู้แล้วว่าสถานการณ์จะบานปลายตั้งแต่ตอนที่ได้ยินเสียงอู๋เฉียวเฉี่ยวประกาศภูมิหลังของเธอ ท่านเจ้าเมืองอาจเป็นนักรบผู้ทรงพลังก็จริง แต่อาณาเขตของอิทธิพลของเขาไม่ได้กว้างใหญ่พอจะแผ่ออกมาถึงดินแดนที่อยู่นอกกำแพงเมือง

แถมคนพวกนี้ยังเป็นจอมโจรด้วย…จอมโจร!

การบอกพวกนั้นว่า ‘ฉันคือลูกสาวของท่านเจ้าเมือง’ ก็ไม่ต่างอะไรกับการบอกว่า ‘ครอบครัวของฉันมีเงินมากมาย เชิญกวาดไปให้หมด!’

การที่สาวน้อยคนนี้จะถูกเลี้ยงดูแบบตามใจก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่ความอ่อนต่อโลกของเธอทำให้ทุกอย่างเลวร้ายกว่าเดิมมาก แต่ก็นั่นแหละ ต่อให้พูดอย่างอื่นก็ใช่ว่าแตกต่างอะไรมากมาย ถึงอย่างไรจอมโจรพวกนี้ก็ไม่ปล่อยพวกเขาไปอยู่ดี

เพราะผู้ที่ได้เข้าเรียนในสถาบันตะวันรอนนั้นส่วนใหญ่จะเป็นอัจฉริยะชั้นยอดของเมืองตะวันรอน มักมาจากตระกูลและครอบครัวที่มั่งคั่ง การดักปล้นคนเหล่านี้และปล่อยให้มีชีวิตรอดกลับไปก็ไม่ต่างอะไรกับฝังระเบิดเวลาให้ตัวเอง

ในฐานะผู้ที่สร้างชื่อเสียงจนได้เป็นจอมโจร ไม่มีทางที่สายเทาจะมอบความปรานีให้เพียงเพราะพวกเขาเป็นนักเรียน

เหตุผลที่สายเทาอ้างว่าต้องการแค่อาวุธกับหมาจิ้งจอกสลาตันก็เพื่อทำให้ทุกคนตายใจและยอมแพ้โดยง่าย นั่นก็เพราะพวกกองโจรดูออกว่าไม่ว่าจางเซวียนหรือโม่หย่วนก็ไม่อาจห้ามปรามอู๋เฉียวเฉี่ยวได้เมื่อเธอออกอาการตีโพยตีพาย ซึ่งถือเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่

ขณะที่จางเซวียนกำลังครุ่นคิด สายเทาก็ถอนกระบี่พระจันทร์เสี้ยวกลับแล้วฟาดฟันเข้าใส่โม่หย่วนอีกครั้งด้วยพละกำลังที่หนักหน่วงกว่าเดิม

การโจมตีนั้นทำให้โม่หย่วนถูกอัดกระแทกกำแพง ร่างของเขาร่วงลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง แม้ยังไม่สลบ แต่ก็ยากจะสำแดงกระบวนท่าใดๆได้ในสภาวะแบบนี้

“มัดเขาไว้!”

จอมโจร 2 คนรีบควบม้าเข้าไปและใช้บ่วงรัดโม่เหยียนไว้อย่างแน่นหนา

“ทีนี้พวกคุณที่เหลือจะทำอย่างไร? ยังคิดจะสู้อยู่ไหม?”

หลังจากเล่นงานโม่หย่วนซึ่งทรงพลังที่สุดในกลุ่มได้ภายใน 2 กระบวนท่า สายเทาหันมามอง สมาชิกคนอื่นๆที่เหลือด้วยแววตาดุร้าย

“คือ…”

เสิ่นเฉิง อู๋เฉียวเฉี่ยว และคนอื่นๆถอยกรูดไปโดยไม่รู้ตัวขณะจับจ้องเหล่ากองโจรด้วยสีหน้าพรั่นพรึง

พวกเขาคิดว่าอย่างน้อยท่านอาจารย์ก็คงรับมือกับเหล่ากองโจรได้สักครู่ พอจะยื้อเวลาให้ทุกคนหลบหนีได้ แต่กลับตรงกันข้าม ท่านอาจารย์ของพวกเขาพ่ายแพ้ภายใน 2 กระบวนท่า…

อาจารย์ของพวกเขาเป็นคนเดียวในกลุ่มที่สำเร็จวรยุทธระดับเทพเจ้าขั้นกลาง ซึ่งถ้าแม้แต่เขายังสู้กับเหล่ากองโจรไม่ได้ คนอื่นที่เหลือจะรับมือได้อย่างไร?

ขณะที่ทุกคนกำลังอับจนหนทาง จางเซวียนก็ก้าวออกไปด้วยสีหน้าที่ดูผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

ชายหนุ่มเดินออกไปอย่างเงียบเชียบด้วยทีท่าสบายๆ แต่ไม่ได้เดินไปยังทิศทางที่สายเทาอยู่ เขาตรงเข้าหาจุดที่ดาบของโม่หย่วนหลุดมือเมื่อครู่ จากนั้นก็โน้มตัวลงเก็บมันขึ้นมา

ท่วงท่าของเขาดูเอื่อยเฉื่อยและสบายใจ ราวกับไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกกองโจรปิดล้อม

สายเทาคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มอายุ 20 ปีที่มีวรยุทธแค่ระดับเทพเจ้าขั้นต่ำจะยังคงสงบนิ่งได้ต่อหน้าเขา เขาหรี่ตาเพื่อประเมินชายหนุ่มก่อนจะพูดว่า “ไอ้น้อง คุณนี่บ้าบิ่นจริงๆ!”

หมอนี่ปัญญาอ่อนหรือเปล่า?

เราเอาชนะนักรบที่ทรงพลังที่สุดในกลุ่มได้ภายใน 2 กระบวนท่า แต่ไม่เพียงหมอนี่จะไม่กลัว ยังเดินเข้าไปเก็บดาบด้วย คิดว่าดาบนั่นสำคัญกว่าชีวิตของตัวเองหรือ?

โม่หย่วนก็จังงังกับการกระทำของจางเซวียน

จริงอยู่ว่าดาบของเขาไม่ใช่อาวุธธรรมดาสามัญ เป็นถึงของล้ำค่าระดับเทพเจ้าขั้นกลาง แต่เขาก็ทำให้มันยอมจำนนได้สำเร็จและซึมซับไปแล้ว ต่อให้ชายหนุ่มเก็บดาบขึ้นมาก็ไม่อาจใช้มันได้ แล้วจะทำสิ่งที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ไปเพื่ออะไร?

“ชู่ววว อย่าเพิ่งพูด”

หลังจากเก็บดาบขึ้นมา จางเซวียนใช้นิ้วแตะริมฝีปากก่อนจะมองไปรอบๆด้วยสีหน้าสุขุม “ใช้หัวใจของพวกคุณและตั้งใจฟัง”

“ใช้หัวใจของพวกเราและตั้งใจฟัง?”

ทุกคนงุนงง เขากำลังพยายามทำอะไร?

“อย่ามัวพูดเหลวไหลให้เราเสียเวลาน่ะ!”

ในที่สุดจอมโจรคนหนึ่งก็หมดความอดทนหลังจากทนฟังเสียงพึมพำพูดพล่ามของจางเซวียน เขาเงื้อแขนที่มีกล้ามเป็นมัดๆ หมายจะตบชายหนุ่มให้สลบ

แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงกรุ๋งกริ๋งรื่นเริงก็ดังก้องจากดาบในมือของอีกฝ่าย ยอมจำนนแล้ว!

หลังจากหยิบดาบขึ้นมาเพียงไม่ถึง 2 อึดใจ ชายหนุ่มก็ทำให้ดาบที่มีวรยุทธระดับเทพเจ้าขั้นกลางยอมจำนนได้สำเร็จ มันกลายเป็นของเขา!

ประกายเย็นวาบแผ่ซ่านออกจากปลายดาบที่มีวรยุทธระดับเทพเจ้าขั้นกลาง พริบตาต่อมา จอมโจรผู้นั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือ

กว่าเขาจะรู้ตัว มือข้างนั้นก็ถูกตัดและร่วงลงกับพื้น

“อ๊ากกกกก!” จอมโจรร้องโหยหวนอย่างทุกข์ทรมาน แทบสลบเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัสนั้น

เขาตั้งใจจะตบหน้าชายงี่เง่าผู้นี้ให้ตื่นเสียที ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าอีกฝ่ายจะทำให้ดาบยอมจำนนได้รวดเร็วขนาดนั้น แถมยังใช้ดาบฟันฉับเข้าที่จุดอ่อนของเขาอย่างจัง ทำให้เขาไม่มีเวลาตอบโต้

สุดท้ายเขาก็สูญเสียมือไปข้างหนึ่ง

“คุณ…”

สายเทาก็นึกไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ความประหลาดใจของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความระแวงและความโกรธเกรี้ยว เขาพุ่งออกไปแล้วกวัดแกว่งกระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยวเข้าใส่ชายหนุ่ม

ฟึ่บ!

กระบี่ของเขาแหวกอากาศด้วยพละกำลังหนักหน่วง พร้อมเล่นงานทุกสิ่งที่ขวางทาง

เขาคิดว่าชายหนุ่มคงจะเงื้อดาบขึ้นปัดป้องเหมือนที่โม่หย่วนทำเมื่อครู่ แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามแผน อีกฝ่ายเลือกที่จะพุ่งออกมาและเร่งความเร็วของตัวเอง

จากนั้น ชายหนุ่มก็โยนดาบเข้าใส่มือซ้ายของเขา แล้วใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่แตะหน้าผากม้า

เพราะจางเซวียนอยู่ใกล้กับม้าเกินไป สายเทาจึงไม่อาจโจมตีซ้ำได้เพราะเกรงม้าจะได้รับบาดเจ็บ ทำให้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องถอนกระบี่คืน

“หวังหยิ่ง!”

จางเซวียนส่งเสียงเรียกขณะแตะแก้มม้า

หวังหยิ่งเข้าใจเจตนาของจางเซวียนทันที เธอพุ่งเข้าใส่ม้าตัวอื่นๆที่เหลือของเหล่าจอมโจรและแตะพวกมันทีละตัว

? ? ?

เห็นตัวประกันของพวกเขาพยายามทำดีกับม้าแทนที่จะหาทางตอบโต้หรือหลบหนี สายเทาแทบเสียสติ

จอมโจรคนอื่นๆต่างก็งุนงง

น้องชาย…นี่คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้น?

พวกเราล้อมคุณไว้หมดแล้ว ชีวิตของคุณอยู่ในกำมือของพวกเรา! จะสำนึกเสียหน่อยได้ไหมว่าตัวเองเป็นตัวประกัน? มันเรื่องอะไรถึงพยายามหยอกเอินกับม้าของเราแทนที่จะตอบโต้ พวกคุณเสียสติกันไปหมดแล้วหรือเปล่า?

“มัวพูดกับพวกคุณก็เสียเวลา ตายซะ!”

สายเทาคำราม จากนั้นก็เงื้อกระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยวแล้วฟันฉับใส่จางเซวียนอีกครั้ง

ไม่ว่าชายหนุ่มจะคิดอะไร ทุกอย่างจะไร้ความหมายทันทีหากเขาเสียชีวิต

แต่ยังไม่ทันที่กระบี่จะได้ทำอะไร ม้าที่อยู่ใต้หว่างขาของสายเทาก็ร้องลั่นก่อนกระโจนพรวดขึ้นสู่กลางอากาศ

การเคลื่อนไหวอย่างปุบปับของม้าทำให้การโจมตีของสายเทาขาดตอน การฟาดฟันของเขาจึงพลาดเป้า จางเซวียนฉวยโอกาสนี้ใช้มือซ้ายสัมผัสกระบี่

กระบี่ส่งเสียงฮัมเบาๆออกมา…

“คุณ…” สายเทาตาค้างด้วยความไม่อยากเชื่อขณะที่เพิ่งรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับกระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยวมาอย่างน้อยก็ 20 ปีแล้ว จนถึงขนาดที่ไม่มีอาวุธชิ้นไหนเหมาะมือมากกว่ากระบี่เล่มนี้อีก แต่ในชั่วพริบตา มันก็ยอมจำนนให้ชายอีกคนหนึ่ง

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเสียจนเขาแทบจะขนลุก!

ยิ่งไปกว่านั้น จู่ๆม้าของเขาก็กระโจนพรวด ราวกับมันจงใจขัดขวางการเคลื่อนไหวของเขา!

สายเทาทำอะไรไม่ถูกกับเหตุการณ์รอบตัวที่ไม่มีคำอธิบาย แต่รู้ดีเกินกว่าจะวอกแวกเมื่ออยู่ระหว่างการต่อสู้ ไม่ว่ากระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยวจะยอมจำนนให้ใคร ทุกอย่างก็จะจบสิ้นทันทีที่เขาเล่นงานชายหนุ่มได้สำเร็จ

สายเทาจึงพยายามเงื้อกระบี่พระจันทร์เสี้ยวเพื่อฟาดฟันชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แต่พบว่ากระบี่นั้นหนักอึ้งเกินกว่าที่เขาจะยกไหว

ด้วยความประหลาดใจ สายเทาก้มลงมอง เห็นชายหนุ่มกำลังจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาสุขุม

“คุณถือสมบัติของผมอยู่นะ ปล่อยมันไป”

ทันทีที่พูดจบ ชายหนุ่มก็กวัดแกว่งดาบในมือซ้ายด้วยทิศทางที่ขนานกับกระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยว พุ่งเป้าโจมตีข้อมือของสายเทา

สายเทาพยายามหลบเลี่ยง แต่พบว่าไม่อาจขยับเขยื้อนได้เพราะน้ำหนักของกระบี่รูปพระจันทร์เสี้ยว ด้วยความปั่นป่วน เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องปล่อยมือ

ชายหนุ่มรีบฉวยโอกาสนี้คว้ากระบี่พระจันทร์เสี้ยวไว้ก่อนจะปล่อยการโจมตีตามไปติดๆ

สายเทาถอยกรูดไปโดยอัตโนมัติเพื่อให้พ้นรัศมีของการโจมตี แต่แล้วก็พบว่าม้าของเขากลับก้าวออกไปข้างหน้า

“….” สายเทา

นี่มันเกินไปแล้วนะ! ฉันเลี้ยงดูแกมาตั้งหลายปี!

เมื่อม้าก้าวออกไปข้างหน้า กระบวนท่าที่สายเทาใช้หลบเลี่ยงก็ปราศจากผล ทำให้ศีรษะของเขาเข้าทางของกระบี่พระจันทร์เสี้ยวพอดี