“คาสึโตะคุง เรื่องนี้มันหมายความว่าอะไร”
ณ.กลางวัน วันอาทิตย์ ห้องๆหนึ่งของแมนชั่นที่มีไอดอลสาวมัธยมปลายอาศัยอยุ่
ในห้องมีผม กำลังนั่งคุกเข่ามือสองข้างวางบนต้นขาตัวเอง
ภายในห้องจัดวางของเป็นระเบียบบ่งบอกถึงความคูลของนิสัยเจ้าของห้อง
“เน่ ฟังที่ชั้นพูดอยู่มั้ย นี่เป็นเรื่องสำคัญในอนาคตของเราสองคนนะ”
“ฟ..ฟังอยู่ครับ…”
ในขณะที่ผมคาสึโตะกำลังนั่งคุกเข่า ส่วนคู่สนทนาผมคือเด็กสาวกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม เธอเป็นเด็กสาวผมยาวสงลย มีชื่อว่า มิสึกิ รินกะ
บรรยากาศเงียบสงัดแฝงความโกรธแผ่ออกมาจากร่างเล็กของเธอ สายตาที่มองลงมาที่ผมเต็มไปด้วยความเย็นชาดุจน้ำแข็ง
“คาสึโตะคุง ชั้นถามอีกรอบนะ คนพวกนี้เป็นใคร”
รินกะหันหน้าจอสมาร์ทโฟนให้ผมดู หน้าจอแสดงรายชื่อfirend list ในเกมMMO RPG ที่ผมเล่นอยู่ประจำเรียงเป็นแถว (มีแค่5คนเท่านั้น)
“คนพวกนั้นมัน…เป็นผู้เล่นปกตินะ..นานๆทีก็ลงดันเจี้ยนด้วยกันแล้วรู้สึกดีเลยaddไว้เฉยๆ”
“งั้นเหรอ ระหว่างที่ชั้นlog out เธอก็นอกใจชั้นสินะ”
“ไม่ใช่ละ ไม่ใช่ คนพวกนั้นเป็นผู้ชายนะ ถึงอวาตาร์ในเกมจะเป็นผู้หญิงสวยๆแต่คนเล่นจริงๆก็เป็นแค่ตาลุงธรรมดาแค่นั้นเอง”
ผมรีบแก้ความเข้าใจผิดอย่างลนลาน แต่ดูเหมือนว่ารินกะจะมองว่าคำอธิบายผมฟังไม่ขึ้น เธอกล่าวตอบกลับมาว่า “หยุดแก้ตัวสักที” ด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใย
“แก้ตัวกับผีสิครับ นี่คิดว่าชั้นจะไปมีความมสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพวกตาลุงแก่ๆรึไง”
“คิดสิ!”
“โห…!ตอบกลับแบบไม่ลังเลเลยนี่ก็แอบช็อคนะครับ”
“คาสึโตะคุงอาจจะมีรสนิยมชอบเกมเมอร์ที่เป็นตาลุงแก่ๆก็ได้”
“ชั้นจะไปมีรสนิยมแบบนั้นได้ไงฟะ”
ผมตอบปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ของพรรค์นี้มันก็รู้ๆกันในวงการเกมเมอร์อยู่แล้วว่าพวกชอบเล่นตัวละครผู้หญิงในเกมMMO RPGมันมักจะเป็นผู้ชาย….มั้งนะ
“ให้ชั้นเชื่อเหรอ? มันยังมีความเป็นไปได้ว่าคาสึโตะคุงเบื่อชั้นแล้วเลยหนีไปซบอกพวกตาลุงก็ได้นี่นา”
“ความเป็นไปได้พรรค์นั้นคิดตามง่ายๆมันก็เป็นไปไม่ได้ละเฟ้ย ขอปฏิเสธครับ ต่อให้เบื่อรินกะจริง ชั้นก็ไม่หนีไปหาตาลุงหรอก”
“…นั่นไง คิดไว้ไม่ผิดว่าเบื่อชั้นแล้วจริงด้วย”
รินกะทำหน้าเศร้า ดูแล้วพร้อมจะเบะ บ่อน้ำตาแตกได้ทุกเมื่อ
“แค่ยกตัวอย่างครับ… ชั้นกับเธอเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ม.ต้นนะ ไอ้เรื่องเบื่อเธอนี่ลืมไปได้เลย”
“…ข้อพิสูจน์ล่ะ”
“เอ๋?”
“ข้อพิสูจน์คำสาบานว่าคาสึโตะคุงจะรักรินกะตลอดไปน่ะ มีมั้ย”
“เอ่อ..”
งานหยาบละไง ต่อให้บอกรักรินกะเฉยๆ มันก็คงดูกระจอกเกินในสายตาเธอ เพราะสายสัมพันธ์ของเราในตอนนี้คือ…
“พวกเราแต่งงานกันในเกมส์ออนไลน์แล้วนะ”
“ก..ก็ใช่นะ แต่ในชีวิตจริงมันก็..”
“ชีวิตจริงมันก็… อะไร พูดให้จบสิ?”
รินกะกดดันด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบไล่ต้อนผม
ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนเล่นเกมแล้วกำลังเจอรูทต้องเลือกคำตอบ A หรือ B
ถ้าตอบผิด ก็สวัสดี bad end ได้เลย และนี่ไม่ใช่เกมส์ที่จะกลับไปโหลดเซฟแล้วตอบใหม่ได้ ถ้าผิดนี่คือความชิบหายบังเกิดแน่นอน
เหงื่อกาฬเย็นเยียบไหลจากหน้าผม ขณะที่ตัดสินใจตอบกลับไปว่า
“ชีวิตจริงมันก็สนิทกันดีไงครับ เราสนิทกันสุดๆเลยไงครับ”
“นั่นสินะ พวกเราหล่อเลี้ยงกันด้วยสายสัมพันธ์ของคู่สามีภรรยาอันเร่าร้อนนี่เนอะ”
“….”
จริงๆยังไม่คบกันเลย ชีวิตจริงพวกเราเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ
“ตอนชั้นยุ่งอยู่กับงานไอดอล ชั้นยังไม่เคยลืมคาสึโตะคุงสักครั้งเลยนะ”
“ค..ครับ”
“เพราะฉะนั้นคาสึโตะคุงก็ห้ามลืมชั้นด้วยเช่นกัน”
“น..แน่นอนอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมากนะ ถ้างั้นเดี๋ยวชั้นขอลบเฟรนด์ลิสชื่อพวกนี้ทั้งหมดเลยละกัน”
“เข้าใจละ…เฮ้ย ไม่ใช่สิ พวกนั้นเป็นคนดีทั้งนั้นเลยนะ”
“ยิ่งคนดียิ่งต้องลบทิ้ง ถ้ามีเหตุการณ์แอดเพื่อนครั้งต่อไปต้องให้ชั้นได้ไต่สวนคนพวกนั้นก่อนสองต่อสองเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีเจตนาร้ายแอบแฝง และถ้าคุยแล้วผ่านเกณฑ์ ชั้นถึงจะอนุญาตให้แอดเฟรนด์”
“โห ทำขนาดนั้นก็เกินไปครับ ชั้นก็อายนะครับ”
“นี่เป็นเงื่อนไขต่ำสุดที่ชั้นยอมถอยให้แล้ว ถ้าไม่รับล่ะก็ ยอมแพ้เรื่องนี้ซะเถอะ”
“พูดจริงดิ อยากจะขอความกรูณา รบกวนลองทบทวนเงื่อนไขตะกี้อีกทีได้มั้ยครับ”
“ไม่มีวัน”
สีหน้าท่าทางบอกชัดว่าเธอเอาจริง พูดคำไหนคำนั้น
เฮ้อออ…. ทำไมเรื่องราวมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้กันนะ
สาเหตุที่จู่ๆชีวิตผมเปลี่ยนไปแบบนี้ต้องย้อนกลับไปดูเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว
เหตุมันเกิดขึ้นจากว่าผมไปแต่งงานกับเพื่อนสนิทในเกมออนไลน์ แล้วเพื่อนคนนั้นดันทะลึ่งเป็นไอดอลสุดปังร่วมห้องเรียนกับผมนี่แหละ
