“เย้ เย้ มีผู้ชาย พี่รินกะพาผู้ชายเข้าบ้านด้วยล่ะะะะะะะะ!”
“โนโนอะจัง พอได้แล้ว นี่รู้ตัวมั้ยว่าพูดประโยคเดิมไม่รู้กี่รอบแล้วนะ”
โนโนอะจัง ผุดลุกผุดนั่งด้วยท่าทางดีใจ (ซึ่งไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรให้ดีใจตรงไหน) กล่าวเรื่องรินกะพาผู้ชายเข้าบ้าน ส่วนรินกะเริ่มเสียงแข็งกล่าวเตือนน้องโนโนอะ
ส่วนผมเหรอ เริ่มเกิดความกังวลนิดๆละ
“เอ่อ โนโนอะจัง รู๋ความหมายประโยคว่าพาผู้ชายเข้าบ้านรึเปล่าครับ”
“อืม เวลาผู้ชายมาที่บ้าน ก็ต้องพูดประโยคนี้ไงคะ”
“อ้อ โอเค สรุปแบบ getsunova เข้าใจที่ไม่เข้าใจสินะ”
ดวงตาของโนโนอะเปล่งประกายร่าเริงไร้เดียงสา ผมมองตาเธอก็เข้าใจได้ทันทีว่า เธอไม่ได้โกหกแหละ น้องคงจะไปจำมาจากที่ไหนสักแห่งล่ะมั้งว่าผู้ชายมาบ้านแล้วให้พูดแบบนี้คนจะดีใจ ฮะฮะ เด็กหนอเด็ก
โนโนอะจังเงยหน้ามองตาผม
“อืม…คาสึโตะ”
“ครับ พี่คือคาสึโตะครับ”
“ขึ้นพี่รินกะแล้วรึยังคะ”
“ห๊ะ ขึ้น? หมายถึงที่ไหน”
“หมายถึง….ขึ้นครูสู่ความเป็นผู้ใหญ่ไงคะ”
“….”
โนโนอะจังหัวเราะถามด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง ส่วนผมฟังคำถามเธอแล้วหัวใจแทบหยุดเต้น ไม่ใช่เด็กหนอเด็กแล้ว คำถามนี้มันเกินเด็กละครับ
“คาสึโตะขึ้นครูพี่รินกะแล้วรึยังคะ”
“เอ่อ..คือ..”
เจอแววตาใสซื่อถามด้วยคำถามนี้ มันกดดันกว่าเดิมซะอีก
แววตาน้องมันใสซื่อสวยงามไร้เดียงสา จ้องหน้าผมเขม็ง ชัดเจนว่ารอฟังคำตอบผมที่ตอนนี้กำลังทำปากพะงาบๆเพราะนึกไม่ออกจะตอบอะไรดี
“เดี๋ยวเถอะ โนโนอะจัง เลิกถามแบบนั้นได้แล้ว”
เช้ดดด ดูจากน้ำเสียงแล้ว สงสัยรินกะจะโกรธน้องจริงแฮะ ดีมาก ฝากเจ๊ช่วยจัดการอธิบายน้องให้กระจ่างเลยนะครับ
“เรื่องขึ้นครูมันของตายอยู่แล้ว ถามทำไมให้เสียเวลา พวกพี่ขึ้นกันมานานเป็นชาติแล้วนะ”
ผมตะโกนอยู่ในใจว่า ไม่ใช่ละโว้ยยยยยย ยังไม่เคยขึ้นเลยสักครั้ง พวกเราเป็นแค่เพื่อนในเกมส์ออนไลน์นะเฟ้ย
ส่วนรินกะทำสีหหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ ทางด้านโนโนอะที่ฟังคำตอบจากพี่สาวก็หัวเราะร่าเริงพร้อมตบมือพลางกล่าว
“ว้าววววว ไปถึงขนาดนั้นแล้วเหรอคะ สุดยอดไปเลยค่าาาาาา”
ชิบหายละ พี่น้องคู่นี้ ผมนี่ปาดเหงื่อเลย เจริญพรเหอะครับ
“เอ่อ เพื่อความชัวร์ โนโนอะจังรู้ความหมายของคำว่าขึ้นครูสู่ความเป็นผู้ใหญ่รึเปล่าครับ”
“หือ?..คือว่า…..ไม่รู้หรอกค่ะ…บอกหน่อยได้มั้ยคะ!”
“บอกไม่ได้ครับ”
ผมปฏิเสธคำขอของโนโนอะจัง
“คาสึโตะคุง โนโนอะจังพูดจาอะไรแปลกๆก็ไม่ต้องใส่ใจนะ เธอไปจำคำพูดพวกนั้นมาจากหนังดราม่าก็เลยพูดไปเรื่อยทั้งที่ไม่รู้ความหมายน่ะ”
“ม่า อย่างนี้นี่เอง..”
ก็นะ ถ้าเกิดว่าโนโนอะน้องเค้ารู้ความหมายคำพูดที่ถามผมทั้งหมดล่ะก็ ผมคงมีคำถามถึงการเรียนการสอนและสิ่งแวดล้อมบ้านนี้แล้วล่ะ
โนโนอะจังเดินมาดึงแขนเสื้อผม
“คาสึโตะเป็นแฟนกับพี่รินกะเหรอคะ”
“เปล่าครับ”
“อืม พวกพี่สองคนไม่ใช่แฟนค่ะ เป็นสามีภรรยาต่างหาก”
……
หนักกว่าเดิมอีก แถมคำนี้เด็กป.1ก็รู้ความหมายแน่นอน
“หือ? แปลว่าพี่สองคนแต่งงานแล้ว เท่ากับว่าคาสึโตะจะเป็นโอนี่จังของหนู ถูกมั้ยคะ?”
“อืม ถูกแล้วค่ะ”
“เฮ้ย เดี๋ยว..”
“เย้ เย้ หนูน่ะนะ อยากมีโอนี่จังมาตั้งนานละ เย้”
…..
“เป็นอะไรเหรอ คาสึโตะคุง ตะกี้เห็นเหมือนจะพูดอะไรออกมานิ”
“..เปล่า ไม่มีอะไรละครับ”
ผมเจอคำถามของรินกะก็อยากตอบว่ามี แต่เห็นท่าทางของโนโนอะจังที่ชูมือสองข้าง แสดงความปลื้มปิติขนาดนั้น จะให้ผมไปพูดขัดคอทำลายความดีใจของน้อง ผมก็พูดไม่ออก ช่างแม่มละ ปล่อยเลยตามเลยละกัน
“เอ่อ..คาสึ…โตะ…โอนี่…จัง”
“………”
โนโนอะจังเงยหน้าเหลือบมองผม สีหน้าท่าทางดูเขินอายแต่ก็พยายามเรียกผมว่าโอนี่จังด้วยน้ำเสียงดีใจ
“…คาสึโตะโอนี่จัง? คาสึโตะโอนี่จัง….. คาสึโตะโอนี่จัง!”
โนโนอะลองเปลี่ยนวิธีการออกเสียงหลายแบบ และพูดหลายต่อหลายครั้งราวกับว่าจะจำชื่อเรียกนี้ให้เข้าหัว
โอ้ยยย เห็นน้องเรียกชื่อผมแต่ละแบบ เล่นเอาใจละลายเลยครับ
“….ชิ!”
“….เอ๋?”
ไม่รู้ว่าหูฝาดหรือคิดไปเอง ทำไมเหมือนผมได้ยินเสียงจิ๊ปากแสดงความไม่พอใจจากรินกะ
“คาสึโตะคุงมีรสนิยมชอบเด็กเล็กๆนี่เอง”
“รสนิยมนี่มันฟังดูทะแม่งๆนะครับ”
“แล้วชอบหรือไม่ชอบล่ะ”
“ก็ชอบ แต่ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษนะครับ…”
“หือ? คาสึโตะโอนี่จังเกลียดหนูเหรอ …ฮึกๆ”
โนโนอะจังเริ่มเบะปาก น้ำตาคลอเอ้าปนเสียงสะอื้น ไม่ไหวครับ เห็นสภาพน้องแล้วผมปวดใจเหลือเกิน
“ม..ไม่ได้เกลียดนะครับ”
พอโนโนอะได้ยินคำว่าไม่ได้เกลียด จากที่เบะปาก แปรเปลี่ยนรอยยิ้มน่ารัก ส่งเสียงหัวเราะแฮะแฮะออกมา
ในขณะเดียวกัน รินกะเบิกตากว้าง จ้องผมตาเขม็ง
“นั่นไง ที่แท้คาสึโตะคุงเป็นโลลิค่อนนี่เอง”
“ใช่ที่ไหนไหนล่ะคร้าบบบ”
******
“เน่ คาสึโตะโอนี่จัง ต่อไปเป็นคุณม้านะ”
น้องติดผมหนักมาก ก็ตรงตามที่บอกว่า อยากได้พี่ชายมานานแล้ว
โนโนอะจังหัวเราะชอบใจ เล่นและเรียกร้องสิ่งต่างๆจากผมโดยไม่เกรงใจแล้ว
“เป็นคุณม้า เป็นคุณม้า”
“คร้าบ คร้าบ เกาะให้แน่นๆละกันครับ”
ผมให้โนโนอะจังขี่หลัง จากนั้นผมคลานสี่ขาวนไปรอบห้อง
เอาจริงๆการเล่นกับเด็กนี่ก็ใช้พลังงานไม่น้อย ในฐานะเน็ตเกมเมอร์ที่ไม่ค่อยมีแรงถือว่าลำบากนิดหน่อย แต่ผมก็ไม่แสดงสีหน้าออกมา
“ตอนแรก็คิดอยู่ว่าจะเป็นยังไงต่อ แต่ดูแล้วคาสึโตะคุงถนัดต่อการรับมือเด็กเล็กมากเลยนะ”
“ไม่หรอกครับ แค่เล่นด้วยกันแล้วสนุกดีเท่านั้นเอง”
น้องน่ารัก แถมเข้ากับคนง่ายขนาดนี้ ผมเลยเพลิดเพลินกับการเล่นกับน้องมาก
“ต่อไปอุ้มหนูหน่อย”
“จัดไป”
โนโนอะชูมือสองข้าง หันเข้าหาผม ท่าทางชัดเจนว่าแสตนบายรอให้ผมอุ้มสุดๆ ผมสอดแขนผ่านรักแร้เธอสองข้าง อุ้มเธอขึ้นมา
ทางด้านรินกะที่เห็นผมอุ้มโนโนอะ เธอเบิกตาค้าง ตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“แปลกมาก ปกติโนโนอะไม่ให้คนอื่นนอกจากคนในครอบครัวอุ้มเลยนะ”
“น้องไม่กลัวคนแปลกหน้ามั้งครับ”
“ก็ใช่ แต่ถึงอย่างนั้น ชั้นก็ไม่เคยเห็นน้องขอให้คนอื่นอุ้มอยู่ดี ….อืม ไม่สิ ก็คาสึโตะคุงเป็นสามีชั้นนี่นา แปลว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ชั้นไม่แปลกใจละ”
“เอ้า ทำไมบทสรุปมันลงเอยไปทางนั้นล่ะครับ ไม่น่าใช่คำตอบเลยน้า”
หรืออาจจะใช่? ไม่รู้แฮะ ผมว่าโนโนอะจังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของผมกับรินกะแน่ๆ
“ขอโทษนะโนโนอะจัง พี่ปวดแขนแล้ว ขอหยุดอุ้มก่อนนะ”
“อืม..ก็ได้”
โนโนอะจังส่งเสียงหงอยๆ หลังจากผมอุ้มเธอลงพื้น เห็นท่าทีน้อง ผมรู้สึกปวดใจ ต้องหาทางทำไรสักอย่างละ
“เน่เน่ ต่อไป หนูอยากเล่นเกมออนไลน์ค่ะ”
“ไม่ได้นะ โนโนอะ ยังเร็วไปนะ”
“ไม่เร็วสักหน่อย”
“โนโนอะเพิ่งจะป.1 เอง ไว้ม.ต้นค่อยเล่นนะ”
“มีแต่พี่รินกะได้เล่นอยู่คนเดียว พี่ขี้โกง หนูก็อยากเล่นบ้างนี่นา”
“ไม่ได้ค่ะ”
“ฮือ…คาสึโตะโอนี่จัง หนูขอร้องนะคะ”
เอ้า จู่ๆน้องเปลี่ยนเป้าหมายคนที่ต้องอ้อนวอนมาเป็นผมแทนซะงั้น แถมสีหน้าท่าทางน้องคือคาดหวังในตัวผมสุดๆซะด้วย
“ไม่ได้นะคาสึโตะคุง เรื่องนี้มันยังเร็วไปสำหรับโนโนอะ”
จะบอกว่าเร็วมั้ย ปกติเกมมันก็มีบอกเรื่องจำกัดอายุอยู่แล้ว ไม่สิ ไอ้การเข้าไปขัดแย้งความคิดและการเลี้ยงดูของครอบครัวรินกะเรื่องนี้ ผมว่าก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ
“คาสึโตะโอนี่จัง….”
“….”
ปัญหาคือ รู้ทั้งรู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ แต่ถ้าคุณเห็น นางฟ้าตัวน้อยน้ำตาคลอเบ้า เงยหน้า ส่งสายตาอ้อนวอนคุณด้วยความหวังว่าคุณคือผู้ที่จะทำให้น้องน้อยสมความปรารถนา มันก็ไม่มีมนุษย์หน้าไหนปฏิเสธได้แน่
“รินกะครับ อนุโลมสักนิดหน่อยคงไม่น่ามีปัญหานะครับ”
“เฮ้อ ใจอ่อนเกินไปแล้ว….ให้เล่นนิดเดียวพอนะ”
“สำเร็จ! ขอบคุณค่ะรินกะโอเน่จัง หนูรักคาสึโตะโอนี่จังที่สุดเลย”
ผมดูโนโนอะจังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ส่วนทางรินกะก็ดูเหนื่อยใจเล็กๆ แต่เธอก็ยังส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้น้อง
แต่ก็นะ เด็กเล็กตัวเท่านี้ให้เล่นเกมส์ออนไลน์ มันจะบอกว่าดีคงพูดได้ไม่เต็มปากหรอก
แต่ว่า..พูดไปก็กระดากปาก เพราะผมเองก็เริ่มเล่นเกมส์ จับเมาส์มาตั้งแต่อายุสี่ขวบแล้วนะ
“งั้นเริ่มเลยแล้วกัน”
รินกะเปิดคอมเข้าเกมส์ออนไลน์ที่เล่นอยู่ประจำ ลากเก้าอี้ออกมาให้โนโนอะนั่ง เข้าเมนูสร้างตัวละคร
รินกะค่อยๆอธิบายวิธีสร้างตัวละครให้โนโนอะฟังอย่างอ่อนโยน
ผมเดินไปนั่งบนเตียงรินกะ ดูรินกะสอนเงียบๆ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันดี
ผ่านไปประมาณสามสิบนาที โนโนอะสร้างตัวละครเสร็จเรียบร้อย ใช้ชื่อตัวละครว่า “โนโนอะ” ชื่อเดียวกับตัวจริงเป๊ะแต่เขียนเป็นคาตาคานะล้วน
“คาสึโตะโอนี่จัง ดูนี่สิคะ เด็กคนนี้น่ารักมั้ยคะ”
“อืม น่ารักมากๆเลยครับ”
“แหะแหะ”
โนโนอะจังผุดรอยยิ้มดีใจเมื่อฟังคำชมผม น้องช่างน่ารักเสียนี่กระไร
หลังจากนั้น รินกะกดเกมให้ เข้าโหมด tutorial
****
จบ CH5-2
ตอนหน้าก็ไม่มีอะไรต่างจากฉบับเว็บละ ก็ไม่เป็นไร ใครอ่านแล้วก็ข้ามไป ใครไม่อ่านก็จัดไปครับ
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
