Netoge no Yome ga Ninki Idol datta vol 2 ch 9-1
13 ปีผ่านไป หลังจากผมเริ่มคบเป็นแฟนกับรินกะ
ลองคิดดูแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน
ผมที่ถูกเรียกว่าเน็ตเกมเมอ์ง่อยๆ ปัจจุบันประกอบอาชีพพนักงานบริษัทที่มีชื่อเสียง
คนในบริษัทประเมินผมว่าเป็นบุรุษที่พึ่งพาได้
ส่วนรินกะ หลังจากจบการศึกษาไอดอลเมื่อหกปีที่แล้ว ปัจจุบันเธอเป็นแม่บ้านเต็มตัว
“วันนี้กลับช้าเลยกุ…”
จู่ๆบริษัทก็เกิดปัญหาที่ไม่คาดฝัน ต้องเสียเวลาแก้ เลยกลับช้ากว่าที่คิด
ผมกลับมาถึงบ้าน เปิดประตูเข้าไป ทันใดนั้นเอง
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าเตาะแตะๆวิ่งเข้ามาหาผม
“ปาป๊า ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ”
เจ้าของฝีเท้าเป็นเด็กสาวตัวน้อยหน้าเปื้อนยิ้ม น่ารักดุจนางฟ้าลงมาจุติ เธอโผทะยานเข้ามาหาผม
เด็กคนนี้อายุสี่ขวบ มีกลิ่นอายคล้ายคลึงโนโนอะ ไว้ทรงผมแกละเหมือนกัน ดึงความน่ารักของเจ้าตัวสุดๆ
เด็กคนนี้คือลูกสาวผมกับรินกะ ชื่อว่า ฮินาตะ
“ปาป๊า ทำงานเหนื่อนหน่อยนะคะ”
ฮินาตะเงยหน้ามองผม ส่งรอยยิ้มบริสุทธิ์ไร้เดียงสา น่ารักครับ ลูกใครหว่าน่ารักเหลือเกินจนผมแทบจะตายเพราะความน่ารักของน้อง
“กอดหน่อย กอดหนูหน่อย”
“ครับ ครับ”
ฮินาตะกางมือสองข้างออก
ผมสอดมือลอดใต้รักแร้เธอ กอดอย่างอ่อนโยน
“เน่ ปาป๊า ทำไมถึงกลับบ้านช้าเหรอ นอกใจรึคะ?”
“ฮะฮะ นั่นไม่ใช่คำพูดที่เด็กสี่ขวบจะกล่าวออกจากปากได้เลยนะ ไปฟังมาจากมาม๊าเหรอครับ”
“คือว่า..คุณครูพูดทุกวันค่ะ บอกว่า ผู้ชายนอกใจไม่มีทางรักษาหายได้ค่ะ”
“โห คนเป็นครูไม่ควรเอาความลำบากตัวเองมาระบายให้นักเรียนฟังเลยน้า”
นี่มันไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดให้เด็กสี่ขวบฟังเลย ผมไม่อยากให้ลูกผมจำคำศัพท์พวกนี้เลย พับผ่า
“ฮินาตะ ปาป๊าเขาเหนื่อยแล้ว มาทางนี้มา”
เจ้าของเสียงอันหวานใสอ่อนโยนที่กล่าวตะกี้คือ อดีตไอดอลสุดฮอต มิสึกิ รินกะ ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่า อายาโนะโคจริ รินกะถึงจะถูก
บุคลิกท่าทางของเธอตอนนี้เทียบกับสมัยเรียนต้องบอกว่า นุ่มนวลราวกับคนละคน ตอนนี้สีหน้าท่าทางของเธอคือคุณแม่ผู้อ่อนโยน เธอกล่าวมาจากห้องครัว สวมผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนคลุมทับไว้
“มามะ ฮินาตะ”
“อืม”
ฮินาตะผละจากอ้อมอกผม เดินไปหา ให้คุณแม่รินกะอุ้ม
รู้สึกดีมาก เห็นภาพแม่อุ้มลูก ผมสัมผัสได้ถึงความสุขเลย
“คาสึโตะคุง ขอบคุณที่ทำงานนะ ชั้นทำกับข้าวเสร็จแล้ว”
“ขอบคุณนะ ผมถอดรองเท้าแปบ”
“….จะว่าไป ตะกี้คุยอะไรกับฮินาตะเหรอ ได้ยินแว่บๆว่ามีคำว่า นอกใจด้วยนิ”
“ครูที่โรงเรียนอนุบาลเขาระบายเรื่องแฟนนอกใจให้นักเรียนฟังน่ะสิ”
“งั้นเหรอ…ลำบากแย่เลยนะ”
สมเป็นรินกะ เรื่องแบบนี้หูดีเชียว
ม่า แต่จากมุมมองผม นี่มันเรื่องเล็กน้อยมาก ปกติก็ไม่ได้คุยบทสนทนาพวกนี้ในชีวิตประจำวันนะ และไม่ได้เกิดเรื่องอะไรแปลกๆขึ้นด้วย
แต่ว่า..หลายๆครั้ง ชีวิตประจำวันมันจะพังพินาศเพราะเรื่องเล็กน้อยนี่แหละ
รินกะทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก เธอเดินมาหา ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าอกด้านซ้ายของผมก่อนเริ่มสูดกลิ่น
“ฟุดฟิด…เน่ คาสึโตะคุง”
“หือ?”
“ชั้นได้กลิ่นผู้หญิงที่ไม่รู้จักจากร่างกายเธอ อธิบายมาซิว่าเกิดอะไรขึ้น”
“อ้อ น่าจะเป็นตอนที่ผู้หญิงในที่ทำงานเข้ามาชนน่ะ”
“หืออออออ”
จากท่าทีนุ่มนวลเมื่อครู่ หายวับไปในพริบตา
สีหน้าท่าทางเธอตอนนี้กลายเป็นเหมือนสมัยเรียน กลับไปเป็นคูลไอดอลสุดโหดและเย็นชา
“เอ่อ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย..ผมพูดจริงๆนะครับ”
“ทำไมต้องลุกลี้ลุกลนขนาดนั้นล่ะ ชั้้นไม่ได้คิดว่าเธอนอกใจชั้นเลยนะ”
“พ..พูดจริงเหรอครับ”
“แน่นอนค่ะ คาสึโตะคุงเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก เป็นคนที่ชั้นรักสุดหัวใจ ฉะนั้นเธอย่อมไม่มีวันนอกใจชั้น ถูกมั้ย”
รินกะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ท่าทีนิ่งๆ ดูแล้วคงไม่มีอะไรหรอก สีหน้าก็ไม่โกรธนี่หว่า เธอยังเชื่อใจผมไม่ได้เปลี่ยนแปลง
ผมรู้สึกโล่งอก เลยกล่าวว่า
“ตามที่รินกะพูดเลยครับ ผมไม่มีทางนอกใจคุณอยู่แล้ว”
“นั่นสินะ….แต่ว่า..นอกจากกลิ่นชั้นกับฮินาตะ ชั้นไม่ยกโทษให้เรื่องมีกลิ่นผู้หญิงคนอื่นติดตัวเด็ดขาด”
รินกะวางฮินาตะลงกับพื้น ใช้มือขวาล้วงไปข้างหลังเหมือนควานหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะคว้า “มีดทำครัว” ออกมาถือ ……….เฮ้ย! มีดเลยเหรอวะ
“เอ่อ แปบนะ หยิบมีดออกมาทำไมเหรอครับ”
“คาสึโตะคุง อย่าขยับตัวนะ ชั้นจะคว้านเอาส่วนกลิ่นผู้หญิงที่ติดอยู่ในร่างกายเธอออกมาให้หมด”
“เฮ้ยยยยยยย”
สายตารินกะตอนนี้เข้าโหมดยันเดเระเต็มขั้น ลูกกะตาดำปิดคลุมลูกกะตาขาวหมด ค่อยเดินๆส่ายไปส่ายมา เข้ามาหาผม มีดในมือรินกะส่องประกายเล่นกับแสงไฟ ดูปราดเดียวก็รู้ว่ามีดลับมาอย่างดี คมกริบสุดๆ
“ร..รินกะ…ใจเย็นครับ”
“ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์ ชั้นตัดสินใจแล้วไม่ถอยกลับแน่ ยอมรับชะตากรรมซะเถิด”
“ด..เดี๋ยวก่อน… เรื่องกลิ่นติดตัว ผมแค่ถอดเสื้อออกมันก็ควรจะจบแล้วไม่ใช่เหรอครับ”
“กลิ่นผู้หญิงคนนั้นป่านนี้มันซึมเข้าไปในข้างในเธอแล้ว ชั้นต้องรีบเอามันออกมาให้เร็วที่สุด..โดยเริ่มจาก ควักตรงส่วนหัวใจตรงนั้นก่อนเลย
“อาาาา…หวาาาา….”
ความกลัวที่คืบคลานทั้งร่างกาย เล่นเอาผมขาแข็งไม่ขยับ ทำได้แค่ยืนสั่นไปทั้งตัวราวกับเป็นลูกนก
“คาสึโตะคุง ชั้นจะลงมือแบบไม่ให้เธอรู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อยนะ..”
“ริ..รินกะะะะะะะะะ”
รินกะเปลี่ยนท่าถือมืดเป็นจับสองมือ
ส่วนผมตอนนี้เกิดอาการเข่าอ่อน ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น
คมมืดที่รินกะถือ จ่อเข้ามาตรงเบื้องหน้าผม
“ลาก่อน….คาสึโตะคุง”
“อ…ว้าากกกกกกกกกกก”
*******
จบ prolouge ch9-1
บอกละตอนนี้ต้องฮา หรือใครไม่ฮานี่ต้องเส้นลึกมากอะบอกเลย
คาสึโตะจะรอดจากยันเดเระรินกะรึไม่ ลุ้นกันตอนหน้านะครับ 55
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
