Netoge no Yome ga Ninki Idol datta ch15-1
**สรุปรวบรัดนะครับ
จะเล่าประวัติคาสึโตะว่า ถูกพ่อแม่ปล่อยปละละเลยตั้ังแต่ 4 ขวบ กลับมาบ้านก็ไม่เจอใคร กลับปุ๊บก็พุ่งเข้าห้องตัวเองเล่นเกมยาวๆ ชีวิตประจำวันวนเวียนแค่นี้ แม้แต่วันเกิด ก็มีเพียงข้อความสั้นๆส่งมาบอกว่า แฮปปี้เบิร์ฺดเดย์
สิ่งที่ได้จากพ่อแม่ มีเพียงแค่เงินเท่านั้น ชีวิตปกติกำเงินห้าร้อยเยนซื้อข้าวกล่องกินล้วนๆ
นอกจากเล่นเน็ต ก็ไม่มีงานอดิเรกอื่นยันขึ้นมอปลาย ความทรงจำว่างเปล่าสุดๆ จนกระทั่งได้เป็นแฟนกับใครบางคนในโลกออนไลน์
เขาจึงเกิดความรู้สึกว่า อยากจะสนับสนุนเธอ เหมือนที่เธอช่วยสนับสนุนเขา
นี่คือเรื่องราวสมัยอดีตของคาสึโตะก่อนพบรินกะในโลกความจริง
***
“เอ่อ คุณรินกะครับ ผมอยากเล่นเกมส์ออนไลน์ครับ ยืมคอมเล่นหน่อยได้มั้ย”
“ไม่ได้”
“ขอนิดเดียวพอนะ”
“ไม่ให้”
รินกะปฏิเสธลูกเดียว เริ่มหยิบหนังสือเรียนมาอ่าน ไม่ได้มองหน้าผม
หลังจบมื้อกลางวัน โนโนอะบอกว่า จะออกไปเล่นกับเพื่อน ตอนนี้ผมก็เลยว่าง เลยแวะไปที่ห้องรินกะ
ตั้งแต่เข้าปิดเทอมหน้าร้อน ผมไม่ได้เล่นเกมส์ออนไลน์เลย จริงๆก็อดทนมานานละ แต่วันนี้เริ่มเสี้ยนจนทนไม่ไหวจริงๆ
…วันนี้ก็เลยลองขอรินกะดุว่าจะเล่นเกมส์ได้มั้ย
ส่วนรินกะ วันนี้ก็โชคดีว่าเป็นวันหยุดเลยไม่ต้องออกไปฝึกซ้อมงานไอดอล
“คุณไม่อยากให้คนอื่นแตะต้องคอมพิวเตอร์ของตัวเองรึครับ”
“เปล่าค่ะ ชั้นไม่มีปัญหาถ้าคาสึโตะจะยืมเล่น แถมในเครื่องก็ไม่ได้เก็บไฟล์น่าอายไว้ในนั้นด้วย”
“งั้นทำไมถึงไม่ให้ผมเล่นล่ะครับ”
“….ต้องสำนึกก่อนค่ะ”
“ห๊ะ?”
“เมื่อวานเธอไม่สนใจชั้น เล่นกับโนโนอะไงคะ”
“ขอโทษจริงๆครับ น้องเขาน่ารักนี่นา…แสดงว่ายังโกรธอยู่เหรอครับ”
“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่ว่าชั้นอยากให้เธอเข้าใจถึงภรรยาที่รักว่ายังมีตัวตนค่ะ”
“ผมเข้าใจอยู่แล้วครับ”
“พูดจริงเหรอ”
“จริงสิครับ เพราะงั้นขอเล่นเกมส์…”
“ไม่ให้เล่นค่ะ”
“เหตุผลคือ?”
“ทำการบ้านปิดเทอมฤดูร้อนให้เสร็จก่อนสิคะ”
“อ๊ะ”
รินกะละสายตาจากหนังสือเรียน มองหน้าสบตาผม
“กะแล้วว่ายังไม่ทำแน่ ติวด้วยกันเลยมั้ยคะ”
“……ครับ”
และแล้วก็เริ่มเปิดอีเว้น ติวหนังสือด้วยกัน
***
ผมกับรินกะกางโต๊ะใหญ่ นั่งทำการบ้าน เริ่มจากเลขก่อน ม่างเอ้ย ทำการบ้านเลขนีมันโคตรน่าเบื่อเลย สุดท้ายทำไปได้สักพักผมก็กดดินสอกดแกร้กๆแก้เครียด สมาธิทำการบ้านหายเกลี้ยง
“รินกะคร้าบบบ ขอผมกดเกมก่อนสักนิดได้มั้ย..”
“ไม่ได้”
“นิดเดียวจริง..”
“คาสึโตะทำไมเป็นงอแงแบบนี้คะ เธอจำเป็นต้องมีความอดทนมากกว่านี้นะ มีสมาธิ โฟกัสกับการทำการบ้านให้เสร็จเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
“ครับ…”
ทั้งที่ผมกับรินกะนั่งเคียงข้างไหล่ขนไหล่แท้ๆ แต่งานนี้ไม่มีความหวานเลย เพราะเจอคำพูดแข็งกร้าวเฉียบขาดของรินกะ
“ชั้นเองก็อยากเล่นด้วยกันกับเธอนะ เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่ไม่ต้องไปซ้อมด้วย แต่ว่าต้องจัดลำดับความสำคัญเรื่องที่ควรทำให้ดีซะก่อน”
สมเป็นไอดอลสุดปัง ระเบียบวินัยเป๊ะจริง
….
พอลองคิดดูแล้ว ก็น่าแปลกดี
บรรยากาศของรินกะตอนนี้เปลี่ยนไปมาก ไม่ต้องคิดถึงเรื่องว่ารินกะคิดว่าตัวเองเป็นภรรยาผมนะ แต่วันนี้เธอเข้มงวดมากจิงๆ
หรือไม่สิ
คนที่แปลกน่ะ มันเป็นผมเองก็ได้
ไอ้สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้ มันคือเรื่องปกติของมนุษย์ทั่วไป แต่ว่าชีวิตผมก่อนหน้า มีเวลาว่างแบบนี้ยังไงก็กดเกมส์ทั้งวัน ไม่มีหรอกมานั่งปั่นการบ้าน
แล้วไปเทียบกับรินกะ เธอเป็นไอดอลสุดปัง แ่ตว่าก็ยังให้ความสำคัญกับการฝึกซ้อมร้องเต้น เรียกว่างานอื่นๆ เธอก็ใช้ความพยายามให้กับทุกอย่าง
นี่สินะความต่างผมกับเธอ
ช่องว่างที่ทำยังไงก็ไม่อาจบีบให้แคบง่ายๆ
แต่ว่าจะมัวแต่คิดแง่ลบได้ไงล่ะ มันแคบแต่ถ้าไม่ทำอะไรเลย มันก็ไม่มีทางลดช่องว่างได้แน่
บางทีนี่อาจเป็นอิทธิพลจากการอยู่ใกล้กับคนขยันก็ได้มั้ง เลยเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา
“รินกะ ผมจะพยายามครับ”
“จู่ๆก็มีไฟขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นรึ”
“ผมรับพลังจากรินกะ ก็เลยมีแรงใจอยากจะทำการบ้านละครับ”
“ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แต่ชั้นจะคอยสนับสนุน พยายามเข้านะ”
ผมกลับมาโฟกัสการทำการบ้านเลข ก็พยายามอย่างเต็มที่ แต่พอเจอโจทย์ยาก มือก็เริ่มไม่ขยับ ปวดหัวกับการแก้โจทย์
รินกะเห็นสภาพผมที่เริ่มตื้อตัน เลยกล่าว
“ถ้าคาสึโตะไม่ว่าอะไร ให้ชั้นช่วยติวให้เอามั้ย”
“ไม่เป็นไร นี่มันปัญหาส่วนตัวของผม รินกะเองก็มีการบ้านของตัวเองอยู่แล้วด้วย ใช้เวลาเพื่อตัวเองเถอะครับ”
ไอ้การให้ไอดอลสุดฮอตมาช่วยติวหนังสือ เอาจริงๆเป็นเรื่องน่าดีใจนะ ผมว่ามีคนจำนวนมากพร้อมจะทุ่มเงินเพื่อสิ่งนี้เลย
แต่ว่า ครั้งนี้ ผมรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่ตัวเองต้องทำเอง
รินกะไม่ได้มีเวลาว่างบ่อยๆ ผมอยากให้รินกะใช้เวลาอย่างคุ้มค่ามากกว่าใช้ไปโดยเปล่าประโยชน์
“คาสึโตะใจดีจังเลยนะคะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“เอ๋?”
“การบ้านของชั้น ถ้ามีจำนวนแค่นี้ แปบๆชั้นก็ทำเสร็จแล้วค่ะ เหลือแค่ลงมือเขียนคำตอบให้ครบเท่านั้น”
รินกะกล่าวเหมือนเป็นเรื่องธรรมดามาก
และนั่นทำให้ผมรู้แล้วว่าเธอเป็นคนที่หัวดีสุดๆเลย
ผมเพิ่งนึกออกว่า ไม่เคยคุยกับรินกะเรื่องผลการเรียนของเธอเลย ส่วนหนึ่งเป็นเพราะรินกะยุ่งมาก และอีกส่วนหนึ่งคือผมนี่แหละที่ปอดแหกไม่กล้าถามเรื่องเรียนเองเพราะไม่ชอบตรงที่ตัวเองผลการเรียนไม่ได้ดีเด่กว่าใคร
แถมวันๆ มีเวลาว่างผมก็เน้นกดเกมส์มากกว่าอ่านหนังสือ ค่าเฉลี่ยเกรดของผมเลยค่อนมาทางล่าง แล้วตอนอยู่ในห้อง ถ้าไม่คิดเรื่องเล่นเกมส์ ก็เอาแต่จ้องด้านหลังรินกะทั้งคาบ
แต่ว่า รินกะมีงานไอดอล เธอน่าจะยุ่งมากจนไม่มีเวลาอ่านหนังสือ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะมีผลการเรียนดี เอาแค่ตะกี้เธอมั่นใจว่าทำการบ้านได้แน่ก็รู้ถึงระดับมันสมองเรื่องการเรียนแล้วล่ะ
“…จู่ๆก็ถามต้องขอโทษด้วย แต่ว่า ผลการเรียนรินกะอยู่ลำดับที่เท่าไรเหรอครับ”
“ไม่ที่เก้าก็ที่สิบค่ะของชั้นเรียนค่ะ ส่วนใหญ่ก็วนเวียนอยู่แถวนั้น”
“เจ๋งสุดๆเลย…เอาเวลาไหนอ่านหนังสือนิ”
“ก็อ่านในคาบเรียน ไม่ก็ช่วงพักระหว่างคาบ ชั้นจะหยิบหนังสือเรียนมานั่งทบทวนค่ะ”
“….อ่านแค่นี้เหรอ”
“อ่านหนังสือเรียนล่วงหน้าสักรอบ ก็พอจะจำเนื้อหาได้คร่าวๆแล้วค่ะ”
“ปีศาจชัดๆ”
“ถ้าจะเอาเวลาไปเล่นเกมส์ก็ต้องลดเวลาติวหนังสือ พอชั้นคิดแบบนี้ ก็เลยต้องพยายามอ่านหนังสือและจำเนื้อหาในช่วงระหว่างพักให้ได้มากที่สุดค่ะ”
โอโห เอาเรื่องว่ะ ถ้าเธอตั้งใจโฟกัสการเรียนล้วนๆไม่ไปทำงานไอดอล น่าจะติดอันดับหนึ่งได้ไม่ยาก
“เพราะว่าชั้นต้องเซฟเวลาไว้เล่นเกมส์กับคาสึโตะไงคะ”
“ง..งั้นเหรอครับ”
“ชั้นคิดว่า เดี๋ยวชั้นจะลองสร้างบรรยากาศที่เหมาะสมกับการเรียนให้คาสึโตะค่ะ สิ่งสำคัญอันดับหนึ่งคือถ้าบรรยากาศเป็นใจ คาสึโตะก็จะมีสมาธิไม่วอกแวกและมีใจอ่านหนังสือค่ะ”
“สร้างบรรยากาศเหรอครับ ทำยังไงล่ะครับ”
“ชั้นจะเป็นอาจารย์ค่ะ ถ้ามีอาจารย์อยู่ตรงหน้า เธอก็ไม่กล้าวอกแวก ถูกมั้ยคะ”
“อ..อืม”
จะเป็นอาจารย์เหรอ? ทำยังไงหว่า
รินกะกลับไปห้องตัวเอง หายไปหลายนาทีก่อนจะกลับมาอีกรอบในชุดคุณครู นี่มันคอสเพลย์ชัดๆ ชุดครูสีขาวแขนยาวกับกระโปรงดำ และสวมแว่นด้วย ถือว่าคอสเป็นอาจารย์ได้สมจริงมาก
“…..รินกะ?”
“ตกคำว่าอาจารย์ไปนะคะ ให้เรียกชั้นว่าอาจารย์รินกะนะคะ”
“ไม่อยากจะเชื่อ มีชุดคอสเพลย์แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย”
“ชุดนี้เป็นของพี่สาวชั้นค่ะ ชั้นยืมเธอมา”
จะว่าไป ตั้งแต่เมื่อวาน โนโนอะจังก็ใส่ชุดไอดอลเดรสขาวด้วย ทำไมคุณคาสึมิถึงมีชุดพวกนี้เยอะจัง จะบอกว่าเธอมีงานอดิเรกเก็บสะสมชุดเหรอ
รินกะเหมือนจะอ่านใจผมออก เลยอธิบายมาว่า
“เมื่อก่อน โอเน่จังมีความฝันอยากเป็นไอดอลค่ะ”
“เอ๋ งั้นเหอครับ”
“มันเป็นอดีตที่เจ้าตัวคงอยากจะลืมค่ะ แต่ว่าเสื้อตัวนี้หรือชุดคอสอื่น มันคือของที่ระลึกจากสมัยอดีตทั้งหมดค่ะ”
พอคิดถึงขนาดเสื้อเดรสที่โนโนอะสวม นั่นเป็นชุดเด็กประถมเลย จะบอกว่าคุณคาสึมิอยากเป็นไอดอลตั้งแต่ตอนนั้นรึเปล่านะ
“แต่ว่าไอดอลกับชุดคอสเพลย์มันเกี่ยวข้องกันด้วยเหรอครับ”
“โอเน่จังไม่ได้มีความสนใจเรื่องคอสเพลย์ค่ะ และก็ไม่เคยสนใจยันปัจจุบันด้วยค่ะ”
“งั้นเหรอครับ”
ผมนึกไม่ถึงเลยว่า ถ้าดูจากบุคลิกอิเมจคุณคาสึมิ สมัยตัวเธอในอดีตจะตั้งเป้าหมายว่าอยากเป็นไอดอลเลย
“ออกนอกเรื่องไปไกล กลับมาเข้าหัวข้อเรื่องเรียนเถอะค่ะ แล้วก็ชั้นจะเพิ่มรางวัลให้ด้วยนะคะ”
“เพิ่มรางวัล?”
“ทุกครั้งที่ทำการบ้านเสร็จหนึ่งวิชา จะได้สิทธิ์กอดชั้นหนึ่งครั้งค่ะ”
“โห ถ้ารางวัลมันยากขนาดนี้ งั้นบอกไปเลยก็ได้นะครับว่าต่อไปนี้ห้ามผมกอดเธอ….”
ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง ทว่ารินกะได้ยินคำพูดผม สีหน้าเธอจริงจังขึ้นกว่าเดิม
“ถ้างั้นเดี๋ยวชั้นทำให้เองค่ะ การบ้านทุกวิชามัดรวมกันมาเลย ของแค่นี้ 20 นาทีก็ทำเสร็จแล้วค่ะ”
“เอ้า อาจารย์ จู่ๆละเมิดกฏตัวเอง จะมาทำแทนนักเรียนได้ไงครับ”
*****
จบ CH15-1
หลังจากแจกความหวานมานาน ตอนนี้เลยตัดเลี่ยนเพิ่มมาหน่อย (เอาจริงๆถ้าไม่มีชุดคอสเพลย์รินกะเป็นอาจารย์ กะสรุปรวบรัดแล้วนะ 55 มันไม่ค่อยฮาอะ) แต่ไหนๆก็แปลแล้ว ก็ประมาณนี้ หว้งว่าจะสนุกกับเนื้อหานะครับผม
ตอนหน้าเจ้าโตะจะสร้างเรื่องชวนปวดหัวกับรินกะด้วย อยากรู้เป็นอะไรต้องรอดุนะครับผม
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
