“……รินกะ”
รินกะยืนรออยู่หน้าทางเข้าแมนชั่น ดูเหมือนว่าเธอจะออกมายืนรอผมอยู่
“รินกะ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เหรอครับ”
ผมส่งเสียงทักเธอ รินกะได้ยินเสียงผม เผยรอยยิ้มโล่งใจออกมา
“อ๊ะ คาสึโตะ กลับมาช้านะคะ ชั้นรอตั้งนานแน่ะ”
“….ไอดอลสุดฮอตมายืนรอผู้ชายตรงนี้ มันอันตรายนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ เวลาป่านนี้แล้วไม่มีใครออกมาแน่ค่ะ นอกจากนี้ ถ้าใครจะออกมา นั่นก็ต้องเป็นคนที่ชั้นรู้จักแน่ ถ้าแค่คุยกับผู้ชายแล้วเรื่องมันจะแดง ชีวิตมันจะพัง ใครๆคงเป็นไอดอลไม่ได้แล้วค่ะ”
“งั้นเหรอครับ…”
ถ้ารินกะพูดแบบนั้นก็คงหายห่วงได้แหละ
“เมี้ยว”
สเตอร์แมนกริฟ กระโดดจากอ้อมอกผม เดินไปหารินกะ
“อาร่า ตอนแรกเห็นยังดุเดือดเกลียดขี้หน้าชัั้นอยู่เลย ตอนนี้ จู่ๆก็มีท่าทียอมสยบให้ชั้นซะงั้น”
รินกะเผยรอยยิ้มดีใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะนั่งยอง เริ่มลูบหัวสเตอร์แมนกริฟ
“พรุ่งนี้นานะจะมารับสเตอร์แมนกริฟนะ”
“งั้นเหรอ…”
หลังจากผมตอบกลับสั้นๆ ผมก็ถามเรื่องที่คาใจมาตั้งแต่แรก
“แล้วกับนานะ ตอนนี้เป็นไงบ้างครับ”
“ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ”
“ไม่มีอะไรเหรอ?”
“อืม ตามที่นานะพูดทั้งหมดเลย เธอชัดเจนในความรู้สึกตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”
“…..เข้มแข็งจังเลยนะครับ”
“แน่นอน เพื่อนสนิทของชั้นเชียวนะ”
“…..”
ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่ผมต้องเป็นห่วงแล้ว ปัญหาของทั้งคู่้ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะเข้าไปสอดได้
“ต่อจากนี้ชั้นคิดว่า ความสัมพันธ์นานะกับชั้นเป็นปกติไม่ได้ต่างกับที่แล้วมานะ”
“งั้นเหรอ…”
“ทีนี้ปัญหาคือทางเธอแล้วล่ะคาสึโตะ ตอนนีี้มันสามทุ่มแล้วนะ ทั้งที่เธอบอกเองว่าจะกลับมาสองทุ่ม เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าคะ”
“อ้อ..ผมกลับบ้าน..จากนั้นก็แวะไปที่สวนสาธารณะมาน่ะ”
“อยู่ที่นั่นถึงตอนนี้เลยเหรอคะ”
“อืม”
“….”
รินกะหยุดลูบหัวสเตอร์แมนกริฟ ลุกขึ้นยืน สบตาผมนิ่งราวกับจะเค้นความจริงที่ซ่อนอยู่ในใจผม ก่อนที่เธอจะเบนหน้าหลบสายตาผม
“…แค่กลับมาอย่างปลอดภัย ชั้นก็หายห่วงแล้วค่ะ ยินดีต้อนรับกลับมานะ คาสึโตะ”
“…….เอ๋?”
“มีอะไรต้องเอ๋เหรอคะ ชั้นพูดอะไรแปลกเหรอ”
“เปล่าครับ ไม่มีครับ”
“…..”
“….?”
ไม่รู้ทำไรินกะถึงสบสายตาผมนิ่ง มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ
“คำตอบกลับล่ะคะ”
“หมายถึง?”
“ถ้าชั้นบอกว่ายินดีต้อนรับกลับมา อีกฝั่งก็ต้องตอบกลับด้วยคำตามมารยาทนะคะ”
“อ๊ะื…อืม”
“ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ คาสึโตะ”
“ผม….ผมกลับมาแล้วครับ….รินกะ”
รู้สึกอายนิดหน่อย ที่มีสาวรุ่นราวคราวเดียวกันทักว่า “ยินดีตอ้นรับกลับมา” ใบหน้าผมร้อนผ่าว รินกะเดินมาเคียงข้างผม
“รินกะ?”
“คาสึโตะมีเรื่องทุกข์ใจจนไม่สบสายตาเลยนะคะ”
รินกะคว้าหัวผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะให้ผมซบหน้าลงกับอกเธอ
ตอนนี้ผมรู้สึกใจเต้นแรงมาก รินกะกอดผมแน่น หน้าผมแนบอกเธอแน่นจนพูดออกมาได้อย่างลำบาก
“เอ่อ เดี๋ยว..คือว่า ปล่อยผมนิดนึงได้มั้ย”
“มีเรื่องอะไรสักอย่างก่อนหน้าใช่มั้ยคะ?”
“…”
“ชั้นเห็นสีหน้าเธอก็รู้แล้วค่ะ เกิดเรื่องอะไรสักอย่างที่มันน่าเศร้าใช่มั้ยคะ”
รินกะกระซิบข้างหูผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เป็นน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลาย
เอาจริงๆผมก็ไม่รู้สึกอยากจะพูดอะไรตอนนี้ ผมพยายามฝืนตัวเองกลับมาเป็นปกติเหมือนที่แล้วมา
“ถ้ายังไม่อยากจะบอก ก็ไม่จำเป็นต้องพูดนะคะ ไว้ถึงเวลาที่คาสึโตะอยากเล่าให้ชั้นฟังเมื่อไร ค่อยพูดตอนนั้นก็ได้ค่ะ”
“….อืม”
“แต่ว่า..ชั้นมีเรื่องหนึ่งที่อยากให้เธอจำไว้นะคะ”
รินกะกล่าวลงท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ที่ๆชั้นอยู่ คือสถานที่ที่คาสึโตะกลับมาได้เสมอนะคะ”
“..”
“เพราะว่าพวกเราเป็นสามีภรรยา ที่ๆแต่ละคนอยู่คือสถานที่พักใจของอีกฝั่ง แน่นอนว่า ที่ๆคาสึโตะอยู่มันก็คือสถานที่ที่ชั้นกลับไปได้เสมอเช่นกันค่ะ”
“….”
“ต่อให้คาสึโตะจะสับสนแค่ไหน จำไว้นะคะ ว่าชั้นคือภรรยา และครอบครัวของเธอค่ะ”
“รินกะ..”
คำพูดจริงจังของรินกะประทับอยู่ในจิตใจผม ปกติคำว่า สามีภรรยา ที่เธอชอบพูด ผมฟังแล้วจะรู้สึกจั๊กจี้ ทว่าคำพูดเธอในครั้งนี้กลับมีพลังอย่างมาก ผมรู้สึกถึงความอบอุ่น ราวกับว่า คำพูดนี้เป็นสื่อรัก เป็นคำพูดที่ปลอบประโลมผมได้ดีสุดๆ
“รินกะ…ผมอยากอยู่กับคุณตลอดไปจนกว่าความตายจะพรากเราสองคนจากไปนะครับ”
“…ไม่เอาค่ะ”
“…”
“ต่อให้ตาย ชั้นก็จะตามเธอไปค่ะ ชีวิตที่ไม่มีคาสึโตะอยู่เคียงข้าง มันไม่มีความหมายอะไรกับชั้นเลยค่ะ”
“……จริงจังมากเกินไปมั้ยครับ”
ก่อนหน้านี้รินกะเคยบอกผมว่า เธอซาบซึ้งใจที่มีผมอยู่
แต่ว่าตอนนี้มันกลับกันครับ
ผมต่างหากที่อยากจะขอบคุณเธอ เพราะผมนี่แหละที่ซาบซึ้งมากที่มีรินกะอยู่บนโลกนี้
คนที่เปลี่ยนชีวิตของผมที่เป็นเน็ตเกมเมอร์ง่อยๆ สู่ชีวิตที่มีสีสันไม่ใช่ใครที่ไหน คนนั้นคือเธอ รินกะนี่แหละ
จบ Ch15
แปลทั้งเมาๆนี่แหละ เอาให้จบ เกรงใจนักอ่านที่รออยู่ด้วย เรื่องนี้เหลืออีกสองตอนก็จบละ ตอนนี้ที่แปลคือ 92%ละ คิดว่าไม่น่าเกินหนึ่งอาทิตย์ก็แปลเล่มสองจบแล้ว รอดูว่าใกล้จบบแล้วจะเอาอะไรมาแปลต่อนะครับ ถ้าไม่มีอะไรก็คงต่อด้วยรินกะเล่มสามแหละ
เรือ่งนี้อีก2ตอนก็ใกล้จบละ จัดหนักแปลไปสองชั่วโมงจุกๆเลย แต่ว่าวันพรุ่งนี่กับวันเสาร์ ติดธุระไปงานวันเกิดหลาน คงไม่ได้แปลนะครับผม
รอตอนใหม่ได้ก็อ่านที่นี่พรุ่งนี้นะครับ แต่ถ้าทนไม่ไหว จัดไปได้ที่เพจ คลิกตรงนี้เลยจ้า kurakon
