เวลาตอนนี้เข้าสู่กลางคืน ผมกลับมาที่ห้องตัวเอง เปิดเกมส์ออนไลน์ ขุดแร่ไปเรื่อยเปื่อย
และดุจากเวลา ผมจะกลับไปบ้านรินกะก็ดึกเกินแล้ว
ในใจก็คิดว่า ริสเป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆ แต่ไม่คุยไม่สนิทกันเลย ในอนาคตมันจะเกิดปัญหามั้ย เธอจะไม่เหงาเลยเหรอ
ระหว่างคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมเลยหยุดฟังค์ชั่นขุดแร่ตัวละครก่อนจะรับโทรศัพท์ ผมดูหน้าจอ
“เอาไงต่อดีน้อ…หือ…รินกะนี่นา”
“คาสึโตะ ตอนนี้ว่างรึเปล่า ชั้นอยากคุยกับเธอสักแปบหนึ่งค่ะ”
“ไม่มีปัญหาครับ”
“….เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าคะ”
“เอ๋?”
“น้ำเสียงดูไม่ค่อยร่าเริงค่ะ”
ว้าว สมเป็นรินกะ จับความรู้สึกคนอื่นเก่งชะมัดเลย
“ตอนนี้กอดตุ๊กตารินกะอยู่รึเปล่าคะ ชั้นไม่อยู่เธอเลยเหงา ฟีลนี้ชั้นเข้าใจความรู้สึกเธอดีค่ะ ขอให้อดทนอีกสักนิดนะคะ เพราะตัวชั้นเองก็อดทนอยู่เหมือนกันค่ะ”
…ไหงเป็นเรื่องนี้แทนล่ะเฟ้ย
“เปล่านะครับ รินกะ ที่จริงแลว..”
“เปล่า? แสดงว่าถึงชั้นไม่อยู่เธอก็ไม่เหงาเลยใช่มั้ย….อย่าบอกนะว่าไปมีกิ๊ก”
“ไม่ได้มีนะครับ ผมมีแค่รินกะคนเดียวนะ”
“ชั้นเข้าใจดีว่าคาสึโตะหลงไหลในตัวชั้น ด้วยความเหงาจับใจก็มีความเป็นไปได้ว่าเธอจะเผลอไปหาเศษหาเลยอยู่กับสาวอื่นไงคะ”
“เปล่านะครับ ไม่ได้นอกใจ ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นเลยน้า”
“ถ้าอย่างนั้นเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ถ้าคาสึโตะคิดจะไปมีกิ๊กแก้เหงา ความสามารถของเธอจะมีอีหนูสักหลายคนก็ไม่ใช่เรื่องยากค่ะ”
“จะไปมีกิ้กได้ไงครับ ในใจผมมีแต่รินกะคนเดียว ตอนไหนผมเหงา ผมก็จะใช้วิธีดูคลิปมิวสิควีดีโอรินกะทดแทนครับ”
“ชั้นเคยได้ยินมาว่า สามีที่เหงาเพราะภรรยาไม่อยู่ด้วยกัน จึงยื่นมือไปหาสาวอื่นและพาสาวคนนั้นเข้าบ้านตอนภรรยาไม่อยู่นะคะ”
“ก็บอกว่าไม่ได้มีชู้ไงคร้าบบบบ ฟังที่ผมพูดบ้างเถ้อออออะ”
หลังจากปฏิเสธสุดพลัง ผมถึงมีโอกาสได้เล่าเรื่องย่อๆว่าผมมีน้องสาว ให้รินกะได้ฟังสักที
รินกะฟังเงียบๆอยู่พักหนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก
“ขอโทษนะ ชั้นเชื่อในตัวคาสึโตะจริงๆนะ แต่บางทีคงเป็นเพราะช่วงนี้ชั้นเหนื่อยเกินไป เลยอดทนหยุดคิดเรื่องราวในแง่ลบของคาสึโตะคุงไม่ได้ค่ะ”
“อืม ไม่เป็นไรครับ เวลาเครียดจัด ไม่ว่าใครก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ”
“คาสึโตะใจดีที่สุดเลย ชัันรักในนิสัยจุดนี้ของคาสึโตะยิ่งกว่าเดิมอีกค่ะ”
พอถูกบอกว่ารักที่สุดเลย ก็รู้สึกใจเต้นตึกตักดีจัง
“แต่ว่าไป เด็กสาวคนนั้นก็ใจแข็งจังเลยนะ ถึงไม่หลงเสน่ของคาสึโตะน่ะ”
“เสน่อะไรล่ะครับ ผมแค่คนกิ๊กก๊อก จะว่าไปต่อจากนี้ผมควรจะทำไงต่อดี ยังนึกไม่ออกเลย”
“คาสึโตะอยากทำอะไรในตอนนี้ล่ะคะ”
“อยากจะใช้ชีวิตแบบไม่ต้องสร้างกำแพงขึ้นมา เพราะว่าเราอาศัยพักอยู่ในบ้านเดียวกันครับ”
“อาร่า จะบอกว่าอยากจะสนิทสนมในฐานะครอบครัวงั้นเหรอคะ”
“ก้นะ มันคงจะยากนิดหน่อยมั้งครับ”
ไอ้การให้คนเพิ่งรู้จักกันมาสนิทสนมเป็นครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมานานมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็อยากจะใช้ชีวิตให้มันสนุกสนานมากกว่ามากดดันกับกำแพงที่สร้างมากั้นระยะความสัมพันธ์นะ
“ทำตัวไปตามปกติก็ได้นะคะ”
“ปกติเหรอ”
“ตอนเธอเล่นเกมส์ออนไลน์ด้วยกันกับชั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเลยใช่มั้ยล่ะ”
“ใช่ครับ ผมก็แค่อยากให้รินสนุก และผมสนุกไปด้วยกันกับรินตอนเล่นเกมด้วยกัน”
“ใสซื่อเป็นเด็กไร้เดียงสาเลยนะคะ คาสึโตะ ฮะฮะ”
ฟังแล้วก็ได้แต่หัวเราะเล็กน้อยในใจ ก้ตามเธอว่าแหละ
“ชั้นเองอยากไปทักทายริสจังนะ น้องสาวของคาสึโตะก็เท่ากับเป็นครอบครัวเดียวกันกับชั้นด้วย”
“…..”
แหมมม ยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆแต่รีบออกตัวเลยนะเธอ
“โอ๊ะ ดูเหมือนว่าจะมีคนเรียกชั้นแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าพรุ่งนี้มีเวลาเดี๋ยวผมโทรไปนะครับ”
“อืม ขอบคุณค่ะ”
เสียงวางสายโทรศัพท์ดังขึ้น คงจะถูกคนในวงการไอดอลเรียกตัวล่ะมั้ง
รินกะเองก็ลำบากเหมือนกันแฮะ
“โอ๊ะ เกือบลืมติดต่อหาคุณคาสึมิซะแล้ว”
ผมกดโทรศัพท์ เสียงเรียกเข้ายังไม่ทันจะดัง ก็รับสายแล้ว
ผมรีบรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้คุณคาสึมิรับทราบ
“งั้นเหรอ คาสึโตะบอยมีน้องสาวด้วยสินะ เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงสินะ เพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”
“ใช่ครับ”
“คาสึโตะบอยก็ลำบากเหมือนกันเนอะ”
คุณคาสึมิกล่าวในเชิงปลอบใจผม คิดว่าเธอคงเข้าใจความรู้สึกของผมในตอนนี้ดี
“ผมเลยคิดว่าจะอยู่บ้านตัวเองสักหลายวัน อย่างน้อยปรับความเข้าใจกับริสจังให้ได้ซะก่อน แล้วเดี๋ยวผมค่อยกลับไปบ้านรินกะนะครับ”
“โอเค พยายามเข้านะ อืม..แต่ว่า..ทางนี้เองจะลำบากนิดหนึ่งนี่สิ”
“หมายความว่าไงเหรอครับ”
“คือว่า..อ๊ะ เดี๋ยวเถอะ โนโนอะ ….อืม..ใช่ นี่คาสึโตะคุง …โทษทีนะ โนโนอะอยากจะคุยด้วยน่ะ”
“คาสึโตะโอนี่จัง”
“อืม ผมเองครับ”
“ตอนนี้ใกล้ถึงเวลาทานข้าวแล้ว ไม่รีบกลับมากินไม่ดีต่อร่างกายนะคะ”
โนโนอะจังกล่าวเน้นเสียงตรงไม่ดีต่อร่างกาย ดูแล้วน้องเป็นห่วงผมจริง น่ารักจังเลย
“ขอโทษนะครับโนโนอะจัง พอดีว่าช่วงนี้พี่ต้องกลับมาอยู่บ้านสักพักใหญ่เลย”
“บ้าน?”
“ใช่ครับ บ้านผมเองครับ”
“…….”
น้องเงียบไม่พูดไปพักใหญ่ จนผมเริ่มใจเต้นด้วยความอึดอัด เกิดอะไรขึ้นรึเปล่านะ
แต่จะว่าไปก่อนหน้า น้องก็เคยเกริ่นว่าไม่อยากจะห่างจากผมนี่นา
และสิ่งที่น้องพูดขึ้นมาก็คือ
“…คนโกหก”
“เอ๋”
“คาสึโตะโอนี่จังขี้โกหก”
“โน…โนโนอะจัง”
“เป็นคนบอกเองว่าจะอยู่ด้วยกันที่บ้านตลอดช่วงปิดเทอมหน้าร้อน คาสึโตะโอนี่จังขี้โกหกที่สุด”
“ไม่ใช่นะครับ เรื่องนี้มันมีคำอธิบาย”
“หนูเกลียดคาสึโตะโอนี่จังที่สุดเลย”
“………อึ่ก”
คำพูดของโนโนอะเล่นเอาผมแทบจะกระอักเลือดออกมา แดเมจแทงใจเหลือเกิน
ผมได้ยินคล้ายเสียงสะอื้นกับเสียงฝีเท้าดังจากพื้นตุบตับๆ
“คาสึโตะคุง ไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้นะ เดี๋ยวชั้นเป็นคนอธิบายให้โนโนอะเข้าใจเอง”
“คุณคาสึมิครับ มีเชือกขายมั้ย คิดราคาเท่าไร”
“จะเอาเชือกไปทำอะไร”
อยากจะผูกคอตายด้วยความรู้สึกผิด จะได้ขึ้นสวรรค์ไปขอโทษนางฟ้าตัวน้อยที่ทำเธอเสียใจนี่แหละ
****
จบ CH17-2
