Saijo no Osewa Takane no Hana-darakena Meimon-kou de, Gakuin Ichi no Ojou-sama (Seikatsu Nouryoku Kaimu) wo Kagenagara Osewa suru Koto ni Narimashita
才女のお世話 高嶺の花だらけな名門校で、学院一のお嬢様（生活能力皆無）を陰ながらお世話することになりました
[ ตอนที่ 2.1 : โรงเรียนคิโก ] (貴皇学院。คิโกกาคุอิน พอลองมาเช็กดูดีๆแล้วนี่ตูแปลผิดนี่หว่า ขออภัยครับไว้จะแก้ไขตอนเก่าๆให้ทีหลัง)
ในวันรุ่งขึ้นผมได้ใส่ชุดนักเรียนสีดำของโรงเรียนคิโกก่อนออกจากคฤหาสน์
เมื่อคืนนี้ผมลงเอยด้วยการให้ชิสึเนะมาอุ้มฮินาโกะออกจากห้องส่วนเรื่องมือถือของผมนั้นเนื่องจากว่าฮินาโกะได้เก็บเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อเพราะงั้นผมจึงสามารถหยิบออกไปได้ในขณะที่เธอหลับ
และตอนนี้ผมยืนอยู่ที่รถสีดำแถวๆหน้าประตูทางเข้าและข้างหน้าของผมก็มีฮินาโกะและชิสึเนะที่กำลังพูดคุยกันอยู่
[อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ]
[ถ้าคุณหนูพูดแบบนี้ในอีกแปดชั่วโมงข้างหน้า ฉันจะตกลงค่ะ]
[มู่~~]
ชิสึเนะที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้ได้ปราบฮินาโกะเอาไว้อยู่หมัด
[ท่านอิสึกิ เชิญทางนี้เลยค่ะ]
ชิสึเนะมองมาที่ผมแล้วพูดออกมา
เมื่อชิสึเนะเรียกผมว่า “ท่าน” ก็ทำให้ผมตระหนักได้ทันทีว่าสถานะของผมจะเปลี่ยนไปหลังจากที่ก้าวเท้าออกจากคฤหาสน์ ต่อจากนี้น่ะผมจะต้องรับบทเป็นทายาทของประธานบริษัทขนาดกลาง
[เอาล่ะ ท่านอิสึกิอยากจะนั่งตรงไหนเหรอคะ?]
ในขณะที่ผมกำลังจะขึ้นรถชิสึเนะก็ได้ถามผม
บางที นี่อาจจะเป็นการทบทวนบทเรียนเรื่องมารยาทที่เรียนไปเมื่อวันก่อน
[….เบาะหลังของเบาะที่อยู่ข้างๆคนขับ]
[ถูกต้องค่ะ ผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดจะนั่งเบาะด้านหลังคนขับและถัดไปก็เป็นคนที่มีตำแหน่งลองลงมาตามลำดับค่ะ]
[และถ้าคนขับรถมีตำแหน่งเท่าเทียมกันเบาะข้างๆก็จะเป็นที่สำหรับคนตำแหน่งสูงสุดใช่ไหม?]
[ค่ะ คุณเรียนมาอย่างดีเลยสินะ]
ก็โดนจับไปเรียนอย่างโหดเหี้ยมซะขนาดนั้นเลยนี่นา
[เดิมทีแล้วมันควรจะเป็นหน้าที่ของผู้ดูแลในการพาคุณหนูขึ้นรถ แต่รอบนี้ฉันจะแสดงให้คุณเห็นก่อนละกัน เอาล่ะเชิญค่ะ]
ฮินาโกะได้เข้าไปในรถก่อนจากนั้นก็ตามด้วยผมส่วนชิสึเนะก็เข้าไปนั่งข้างๆคนขับ
[ง่วงอ่าา~~]
(เมื่อวานเธอนอนไปซะขนาดนั้นนี่ยังไม่พออีกเรอะ)..ผมได้หยุดตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้พูดอะไรแบบนั้นออกมา
พอผ่านไปสักพักคนขับรถก็ค่อยๆลดความเร็วลง
[เนื่องจากว่าพวกท่านทั้งสองได้ถูกกำหนดเอาไว้ว่าอยู่คนละบ้านกัน เพราะงั้นพวกเราจึงสามารถส่งได้แค่ก่อนถึงโรงเรียนค่ะ]
[งั้นก็หมายความว่าพวกเราจะต้องเดินไปโรงเรียนกันเองเหรอแล้วถ้าเกิดเรื่องแบบเมื่อวานล่ะ]
[ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะเพราะพวกเราจะคอยปกป้องคุณหนูเองแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนมันก็เป็นเพราะคุณหนูออกไปโดยที่ไม่แจ้งให้เราทราบค่ะ เพราะงั้นในฐานะผู้ดูแลคุณก็มีหน้าที่ป้องกันเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องดังกล่าวค่ะ]
[…เข้าใจแล้ว]
นี่เป็นวันแรกของผมในการเป็นผู้ดูแลเพราะงั้นผมจะต้องคอยจับตาดูเธออย่างใกล้ชิด
[ยังไงก็เถอะผมกับฮินา-ท่านฮินาโกะได้อยู่ห้องเดียวกันใช่มั้ย?]
[แน่นอนค่ะ ในฐานะผู้ดูแลคุณจะต้องอยู่กับคุณหนูตลอดเวลา]
ดูเหมือนว่าผมกับฮินาโกะจะได้อยู่ห้องเดียวกันแฮะ
[อิสึกิ…ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?]
[เอ่อ…]
นี่เธอได้ยินด้วยเหรอ?
ก็มันยากนี่นาถ้าจะให้เรียกชื่อของเธอแบบห้วนๆต่อหน้าชิสึเนะ
[ชิสึเนอะให้อิสึกิกลับมาพูดแบบเดิมซะ]
[แต่คุณหนู นั่นมันเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีสำหรับคนอื่นนะคะ]
[ถ้างั้น…ก็ให้พูดในตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนหรือมีแค่เธออยู่ด้วย]
[…เข้าใจแล้วค่ะ]
ชิสึเนะยอมรับอย่างไม่เต็มใจ
[ดีจังเลยเนอะอิสึกิ ตอนนี้พวกเราก็สามารถคุยกันแบบปกติได้แล้ว]
[ไม่ดีเลยเฟ้ย…]
เธอเห็นมั้ยดูสายตาที่แสนจะเจ็บปวดของชิสึเนะดิ อันที่จริงแล้วถ้าจะให้ผมพูดแบบเป็นทางการผมก็ไม่รังเกียจหรอกนะเพราะว่าเวลาส่วนใหญ่ผมมักจะใช้ไปกับงานพาร์ทไทม์ดังนั้นผมเลยค่อนข้างที่จะคุ้นเคยกับความสัมพันธ์แบบลำดับชั้น
[ท่านอิสึกิคะ เวลาที่อยู่ในโรงเรียนกรุณาใช้ภาษาสุภาพด้วยค่ะเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆ สถานะทายาทประธานบริษัทระดับกลางของคุณนั้นค่อนข้างที่จะต่ำเลยเมื่ออยู่ในโรงเรียนคิโกเพราะงั้นจะเป็นการที่ดีกว่านะคะถ้าใช้ภาษาที่สุภาพ]
[เข้าใจแล้ว]
สำหรับที่นั่นแล้วทายาทของประธานบริษัทระดับกลางเป็นสถานะที่ค่อนข้างต่ำเลยสินะ…แต่ถึงไม่บอกยังไงผมก็จะใช้ภาษาสุภาพอยู่แล้ว
[อ่า~~~อีกไม่นานก็จะถึงโรงเรียนแล้วอะ~~~]
ฮินาโกะพูดออกมาอย่างเกียจคร้าน
[อิสึกิ…]
[..หืม?]
[อุ้ม~]
จากนั้นรถก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
จู่ๆเธอก็พูดอะไรออกมาเนี่ยดูสิคนขับรถตกใจหมดแล้วเห็นมั้ย
[คุณหนูคะ นั่นคือสิ่งที่ไม่ควรทำนะคะ]
[ก็อิสึกิเขามีกลิ่นตัวที่หอมอ่ะ..]
[…จริงเหรอคะ?]
จากนั้นชิสึเนะก็มองมาทางผม
[…ท่านอิสึกิ ฉันขอดมกลิ่นของคุณเพื่อใช้อ้างอิงได้มั้ยคะ?]
[ไม่…กลิ่นตัวของผมไม่มีทางที่จะหอมได้หรอก เพราะงั้นอย่าเลย]
[….แต่ฉันไม่คิดงั้นนะ]
หลังจากที่พูดจบฮินาโกะก็ได้เอาจมูกมาใกล้แขนเสื้อผม
ถึงผมจะลองดมกลิ่นของตัวเอง…แต่มันก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลยนอกจากกลิ่นของผงซักฟอกที่ใช้ในตระกูลโคโนฮานะ
[เอ่อ ท่านฮินาโกะครับ ผมเองก็เป็นผู้ชายนะการที่คุณเข้ามาใกล้แบบนี้มัน..]
[คำพูด]
[…ฮินาโกะ]
[อื้มดีมาก~]
ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมพูดไปจะไม่ได้เข้าหัวเธอเลย
จากนั้นผมและชิสึเนะได้ถอนหายใจออกมา
[คุณหนูคะใกล้จะถึงแล้วค่ะ…]
[…อุก]
ประมาณ30นาทีต่อมา พวกเราก็มาถึงจุดหมาย
ผมและฮินาโกะได้ถูกส่งมายังตรอกซอยที่ไร้ผู้คน…แต่ถ้ามองดีๆก็จะเห็นบอดี้การ์ดของตระกูลโคโนฮานะจำนวนมากที่คอยซุ่มปกป้องอยู่
[ท่านอิสึกิ ฉันจะให้สิ่งนี้กับคุณ]
ชิสึเนะยื่นถุงสีดำที่ไม่สามารถเห็นของด้านในได้มาให้ผม
[นี่คือ…?]
[ถ้าเกิดว่าคุณหนูเกิดเอาแต่ใจขึ้นมาเมื่อไหร่ ก็ให้ใช้สิ่งนี้นะคะ]
[ครับ..?]ผมได้ตอบกลับไปอย่างคลุมเครือถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าหมายถึงอะไร
[ขอให้เป็นวันที่ดีนะคะ]
ชิสึเนะได้โค้งตัวในขณะที่พูดและผมก็ได้กล่าวขอบคุณเธอกลับจากนั้นผมกับฮินาโกะก็ได้เริ่มเดินไปโรงเรียน
[…อยากกลับบ้านอ่ะ]
[ไม่ใช่ว่าเธอควรจะแสดงเป็นคุณหนูผู้เพียบพร้อมเหรอ?]
[ตอนนี้ยังไม่มีใครเห็นฉัน…เพราะงั้นสบายใจได้]
ดูเหมือนว่าฮินาโกะจะมีจิตสัมผัสในการรับรู้ถึงสายตาของผู้คน
ถึงเธอจะพูดออกมาแบบนั้นก็เถอะแต่ในฐานะผู้ดูแลผมจะต้องคอยปกปิดกิริยาท่าทางแบบนี้ของเธอเพื่อไม่ให้มันหลุดรอดออกไปในที่สาธารณะ ในขณะที่พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปโรงเรียนผมก็คอยมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง
[…ใหญ่จัง]
ผมได้พูดออกมาในขณะที่ยืนอยู่หน้าอาคารเรียนที่ดูสวยงามราวกับคฤหาสน์
นี่น่ะเหรอหนึ่งในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดในญี่ปุ่น โรงเรียนคิโก ถึงชื่อจะดูโง่ไปหน่อยก็เถอะแต่ต้องขอยอมรับเลยล่ะว่ามันเป็นโรงเรียนที่สุดยอดมาก (**貴皇学院。แปลตรงตัวก็จะเป็น สถาบันขุนนาง )
ผมได้ก้าวเข้าไปอย่างลังเล
ส่านข้างๆผมก็…..
[อรุณสวัสดิ์ โคโนฮานะซัง]
[อรุณสวัสดิ์ค่ะ]
เด็กผู้หญิงผมสีเหลืองอำพันได้ตอบรับคำทักทายของเพื่อนร่วมโรงเรียนบนถนนด้วยกิริยาท่าทางที่เรียบร้อย
[วันนี้โคโนฮานะซังก็ยังสวยเหมือนเคยเลย..]
[ใช่ อาร่าของเธอช่างเจิดจ้าเหลือเกิน..]
ผมได้ยินอะไรแบบนี้จากรอบทิศทางเลย
จากนั้นผมก็ได้เหลือบไปมองใบหน้าของฮินาโกะที่ได้แสดงก่อนที่ผมจะรู้ตัวในตอนนี้น่ะเธอดูต่างจากที่ผ่านๆมาโดยสิ้นเชิง ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองเลยว่าคนที่ดูฉลาดและสูงส่งแบบนี้จะเป็นคนเดียวกับคนที่นอนน้ำลายไหลบนเตียงของผมเมื่อคืนนี้
[เป็นอะไรไปเหรอ โทโมนาริคุง?]
[อ๊ะ!!]
ฮินาโกะมองมาที่ผมด้วยความเป็นห่วง
ผมได้อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงจากนั้นผมก็รีบเอามือปิดปากของตัวเองก่อนจะบอกเธอว่าไม่เป็นไร
พอเข้าไปในอาคารเรียน พวกเราก็ได้ไปที่ห้องพักครูก่อน
โชคดีที่ฮินาโกะกับผมอายุพอๆกัน ดังนั้นพวกเราจึงสามารถอยู่ชั้นเดียวกันได้โดยที่ไม่ต้องปลอมแปลงอายุและนอกจากนี้ชิสึเนะก็เป็นคนที่ช่วยให้พวกเราได้อยู่ห้องเดียวกัน
[กำลังรออยู่เลย เธอคือโทโมนาริ อิสึกิใช่มั้ย?]
เมื่อพวกเราเดินเข้าไปในห้องพักครูก็มีคุณครูผู้หญิงคนหนึ่งได้เข้ามาทักพวกผม
[ครูมีชื่อว่า มิโซโนะ ฟุกุชิมะ เป็นครูประจำชั้นของห้อง 2A ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน้า~]
[ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ]
ผมพูดในขณะที่ก้มหัวเล็กน้อย
[โทโมนาริคุง นี่เธอรู้จักโคโนฮานะซังด้วยเหรอ?]
[เอ่อ คือ…]
ผมไม่สามารถพูดโกหกออกมาได้เลยยืนนึ่งไปครู่หนึ่ง
จากนั้นฮินาโกะที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็ได้พูดขึ้น
[ครอบครัวของฉันกับโทโมนาริคุงรู้จักกันมานานแล้วเลยค่อนข้างที่จะสนิทกันพอสมควรค่ะเพราะงั้นฉันเลยตัดสินใจที่จะเป็นคนพาเขาทัวร์โรงเรียนค่ะ]
[อ้อ อย่างนี้นี่เอง]
เมื่อได้ยินคำอธิบายจากฮินาโกะคุณครูก็พยักหน้าเข้าใจ
[โทโมนาริคุง เธอเนี่ยโชคดีจริงๆเลยนะที่ได้โคโนฮานะซังมาเป็นคนนำทางให้เนี่ย]
[ฮ่าฮ่า….ผมก็ว่างั้นเหมือนกัน]
นี่อาจารย์คุณไม่รู้เหรอครับ
เธอมักจะหลงทางในโรงเรียนเวลาที่เธออยู่ตัวคนเดียวนะ
****
แปลโดยเพจ Sakurai
