ตอนที่ 1898 เจี่ยนอัน (1)
ดวงตาของฉีซูเป็นประกายและสีหน้าของเขาก็อ่อนลง เขาหันไปถามว่า “แม่นางอวิ๋น พวกเราควรไปที่ตระกูลเจี่ยนไหม”
“ก็ได้” อวิ๋นลั่วเฟิงครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า
เมื่อเห็นว่าฉีซูต้องถามเพื่อให้อวิ๋นลั่วเฟิงอนุญาตในเรื่องเล็กๆ แบบนี้ นางก็แปลกใจแล้วหันหน้าหนี แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงอย่างไรพวกเขาเป็นแค่คนรู้จักกัน ดังนั้นนางจะมีสิทธิ์อะไรไปถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเขากับสตรีคนนั้นล่ะ
“แม่นางเจี่ยน ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ต้องรบกวนท่านแล้ว” ฉีซูเกาศีรษะแล้วหัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนโยน
ความจริงแล้วเหตุผลที่ก่อนหน้านี้เขาช่วยนางก็เพราะเจี่ยนอันเคยช่วยเขาไว้ในอดีต เขาเป็นคนที่รู้จักตอบแทนบุญคุณ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำตัวนิ่งเฉยเมื่อเห็นนางถูกรังแกได้
“นายน้อยฉีซู อย่าเรียกข้าว่าแม่นางเจี่ยนเลยเจ้าค่ะ เรียกข้าแค่อันเอ๋อร์ก็ได้” ดวงตาของเจี่ยนอันเต็มไปด้วยรอยยิ้มขณะที่มองฉีซูด้วยดวงตาสดใส
สีหน้าของฉีซูแข็งค้างและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ได้หรอก บุรุษกับสตรีก็มีความแตกต่างกันอยู่แล้ว ข้าจะเรียกเจ้าอย่างใกล้ชิดได้อย่างไร ช่างเป็นการไม่ให้เกียรติเจ้าเลย!”
จากการที่ฉีซูเรียกอวิ๋นลั่วเฟิงว่าแม่นางอวิ๋นก็แสดงให้เห็นว่าชายหนุ่มคนนี้มีนิสัยเถรตรงและให้ความสำคัญกับความแตกต่างระหว่างบุรุษกับสตรีมาก
เขาไม่ได้เปลี่ยนคำเรียกอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยซ้ำ แล้วเขาจะแสดงความใกล้ชิดสนิทสนมกับคนรู้จักผิวเผินอย่างเจี่ยนอันได้อย่างไร
“ถ้าอย่างนั้นก็ว่าตามที่ท่านสบายใจเถอะเจ้าค่ะ” ดวงตาของเจี่ยนอันปรากฏความผิดหวัง นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงต้องเป็นคนเถรตรงกับการเรียกชื่อด้วย
อวิ๋นลั่วเฟิงกวาดตามองสีหน้าของเจี่ยนอันแล้วสังเกตเห็นความผิดหวังบนใบหน้านาง นางก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ ว่า “ฉีซู ข้าเหนื่อยแล้ว”
ฉีซูตื่นตัวกับคำสั่งของอวิ๋นลั่วเฟิงอยู่เสมอแล้วรีบทำงานอย่างรวดเร็ว เขายืนขึ้นแล้วมองเจี่ยนอัน
“แม่นางเจี่ยน พวกเราควรมุ่งหน้าไปที่ตระกูลเจี่ยนตอนนี้เลยหรือไม่” คำพูดของเขาเห็นได้ชัดว่าถามนาง แต่เจี่ยนอันรู้สึกว่าถ้านางตอบช้า ฉีซูจะจากไปกับสตรีผู้นั้นทันที ซึ่งทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ
ถึงอย่างนั้น ความสนใจของฉีซูก็ยังอยู่คำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิงและไม่ได้สังเกตเห็นความไม่พอใจที่เจี่ยนอันแสดงออกมา
เจี่ยนอันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเผยรอยยิ้ม “นายน้อยฉี แม่นางอวิ๋น ได้โปรดตามข้ามาเจ้าค่ะ” พูดจบนางก็หันหลังช้าๆ มุ่งหน้าไปตามถนน
…
ถึงแม้ว่าตัวตนของเจี่ยนอันจะเป็นแค่บุตรของอนุตระกูลเจี่ยน แต่บ่าวก็ไม่ได้ปฏิบัติกับนางไม่ดีเหมือนตอนก่อนที่ผู้นำตระกูลจะออกคำสั่งให้นางแต่งงานกับจีจิ่วเทียน หลังจากที่เจี่ยนอันสั่งให้พาฉีซูและอวิ๋นลั่วเฟิงไปพัก บ่าวก็รีบทำตามคำสั่งนางทันที
ไม่นานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ไปถึงหูของเจี่ยนปั๋วเหวิน เมื่อรู้ว่าบุตรสาวพาคนนอกเข้ามา เขาก็แสดงท่าทีไม่พอใจนัก ทันทีที่เขากำลังจะเรียกตัวเจี่ยนอัน เขาก็สังเกตเห็นบุตรสาวของเขาเดินเข้ามาในห้องทำงาน
“อันเอ๋อร์ ถ้าไม่ได้มาอยู่ในสถานะเดียวกับข้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วพวกเราต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่!” เจี่ยนปั๋วเหวินแสดงสีหน้าเย็นชา “ตระกูลเจี่ยนของพวกเราไม่มีเงินพอจะเลี้ยงดูเพื่อนสองคนของเจ้าหรอกนะ!”
ตระกูลเจี่ยนค่อนข้างร่ำรวย แต่เจี่ยนปั๋วเหวินเป็นคนตระหนี่ดังนั้นเขาจะยอมเสียเงินกับคนนอกได้อย่างไร ไม่ว่าจะแค่ตำลึงเดียวก็ตาม!
“ท่านพ่อ” ริมฝีปากของเจี่ยนอันยกขึ้น “ท่านตั้งใจจะให้ข้าแต่งงานกับจีจิ่วเทียนจริงหรือเจ้าค่ะ ท่านมั่นใจว่าด้วยนิสัยของเขา เขาจะยอมฟังเรื่องที่ตระกูลเจี่ยนวางแผนหรือเจ้าคะ”
สีหน้าของเจี่ยนปั๋วเหวินมืดครึ้ม “ตระกูลเจี่ยนไม่ได้วางแผนให้พวกเจ้า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความพยายามของเจ้า และถ้าเจ้าทำให้จีจิ่วเทียนตกหลุมรักเจ้าไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเพราะเจ้าไร้ประโยชน์ ตระกูลเจี่ยนของพวกเราไม่ต้องการบุตรสาวที่ไร้ประโยชน์!”
ตอนที่ 1899 เจี่ยนอัน (2)
เจี่ยนอันหลุบตา “ท่านพ่อ ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยที่ไม่สามารถทำตามความปรารถนาของท่านได้ ไม่ว่าข้าจะโดดเด่นสักแค่ไหน จีจิ่วเทียนก็ไม่มีหลงรักบุตรสาวของท่าน”
“เพราะเหตุใด”
“เพราะว่า…” ดวงตาของเจี่ยนอันเป็นประกาย “จีจิ่วเทียนชอบบุรุษเจ้าค่ะ!”
นางไม่มีทางแต่งงานกับจีจิ่วเทียน! แต่ว่าถ้านางพูดเรื่องนี้ตรงๆ ท่านพ่อไม่มีทางทำตามคำขอของนางแน่ ดังนั้นนางจึงทำได้แค่ผลักความรับผิดชอบไปให้จีจิ่วเทียน ถึงอย่างไรจีจิ่วเทียนก็ไม่ได้อยู่ที่ตระกูลจีไม่ใช่หรือ
เจี่ยนปั๋วเหวินตะลึงขณะที่ซวนเซจนกลับลงไปนั่งด้วยใบหน้าซีดเผือด เขาไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้นี้มาก่อนเลย!
บุตรสาวคนโตของเขางดงามมากดังนั้นจะเป็นไปได้อย่างไรที่จีจิ่วเทียนจะไม่ชอบนาง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากได้นางเป็นภรรยา เขาก็ควรจะยินดีให้นางเป็นสตรีของเขา แต่ว่า…กับบุตรสาวคนโตของเขาแล้ว จีจิ่วเทียนไม่แม้แต่จะชายตามอง!
นอกจากว่าจีจิ่วเทียนจะมีรสนิยมที่แตกต่าง เจี่ยนปั๋วเหวินก็นึกเหตุผลอื่นไม่ออก! ไม่มีบุรุษคนใดไม่ชอบสตรีที่งดงามหรือสามารถต้านทานการยั่วยวนได้!
“เจี่ยนอัน!” เจี๋ยนปั๋วเหวินกัดฟัน “เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
เจี่ยนอันพูดโกหกโดยไม่ตะกุกตะกักเลยแม้แต่น้อย “อันที่จริง ก่อนหน้านี้ข้าอยากเป็นภรรยาของจีจิ่วเทียนแต่…เขาบอกข้าเกี่ยวกับรสนิยมทางเพศของเขาดังนั้นข้าก็เลยยอมแพ้เจ้าค่ะ”
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าทันทีที่เจ้าเปิดเผยเรื่องนี้ เจ้าจะสูญเสียตำแหน่งในตระกูลเจี่ยน” เจี่ยนปั๋วเหวินมองเจี่ยนอันอย่างเฉยชา “จุดจบของเจ้าก็จะกลายเป็นอนุคนหนึ่งของตระกูลทรงอิทธิพลสักตระกูล ไม่มีใครยอมแต่งกับบุตรสาวอนุหรอกนะ!”
เจี่ยนอันยิ้มบาง “ท่านพ่อ ท่านรู้หรือไม่ว่าคนที่พาเข้ามาเป็นใคร”
เจี่ยนปั๋วเหวินแสดงสีหน้างุนงง
“ชายหนุ่มคนนั้นคือฉีซู นายน้อยของอาณาจักรหลิวเฟิง ยิ่งไปกว่านั้นอาจารย์ของเขาคือวิ๋นเยว่ชิงและเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าจีจิ่วเทียนเลย ท่านคิดว่าเขาเหมาะสมหรือไม่เจ้าคะ”
ในชีวิตของนาง นางมีแค่ฉีซูเท่านั้นที่อยู่ในใจ และนางก็ยอมเสี่ยง
“เจ้าอยากให้บิดาเจ้าจัดงานแต่งให้งั้นหรือ” เจี่ยนปั๋วเหวินไม่คิดเลยว่าเจี่ยนอันจะรู้จักนายน้อยที่ทรงอิทธิพลที่สุดในอาณาจักรหลิวเฟิง
ถ้าเป็นเขา เขาต้องมีประโยชน์ต่อตระกูลเจี่ยนแน่…
“เปล่าเจ้าค่ะ” เจี่ยนอันส่ายหน้า “ข้าอยากสู้เรื่องความสัมพันธ์ของข้าเอง ยิ่งไปกว่านั้น ฉีซูไม่ใช่คนที่จะควบคุมได้ง่าย ถ้าเขาไม่ชอบข้าแม้แต่นิดเดียว เขาไม่มีทางยอมแต่งงานกับตระกูลเจี่ยนแน่”
เจี่ยนปั๋วเหวินที่ตอนแรกหน้าซีดก็หัวเราะออกมาทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของนาง
“ก็ได้ ถ้าเจ้าสามารถแต่งเข้าตระกูลฉีได้ เจ้าก็จะกลายเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลเจี่ยน!”
เจี่ยนอันหลุบตาลงอีกครั้งขณะยิ้มอย่างขมขื่น ก็หมายความว่า ถ้าข้าไม่สามารถแต่งเข้าตระกูลฉีได้ ข้าก็จะกลับไปเป็นคนไม่มีฐานะอะไรในตระกูลอีกครั้งใช่หรือไม่ ฐานะที่ย่ำแย่ยิ่งกว่าบ่าวน่ะหรือ
“แต่ว่า…” เจี่ยนปั๋วเหวินกรอกตาแล้วพูดต่อ “ถ้าเจ้าพลาด ตระกูลเจี่ยนจะไม่มีบุตรสาวแบบเจ้าอีกต่อไป ส่วนมารดาเจ้า…ก็จะไม่จำเป็นต้องมีชีวิตอยู่ต่อ”
หวืด!
สีหน้าของเจี่ยนอันซีดเผือดราวกับคนตายขณะที่มองท่าทางโหดร้ายของเจี่ยนปั๋วเหวินอย่างไม่เชื่อสายตา นางไม่กล้าเชื่อว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากของบิดาแท้ๆ ของนาง! ถึงแม้ว่ามารดานางจะเกิดในตระกูลเล็กๆ และไม่สามารถช่วยอะไรตระกูลเจี่ยนได้ แต่นางก็รักบุรุษคนนี้เท่าชีวิต!
แค่เพราะว่านางทำพลาด เขาก็เลยจะสังหารมารดางั้นหรือ
เจี่ยนอันกัดปากด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง นางเสียใจที่มาหาบิดาแล้วขอร้องเรื่องนี้กับเขา
“เจ้าไปได้” เจี่ยนปั๋วเหวินโบกมือแล้วพูดอย่างเย็นชา
เจี่ยนอันหันหลังจากไป
