“เป็นยังไงบ้าง คุณพราว ทำงานกับน้องชายผมน่ะ”
สองวันต่อมา คริสเตียโนก็เอ่ยถามหล่อนขึ้น และคำถามของเขาก็ทำให้หล่อนหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ก็… ดีค่ะ”
“แต่สีหน้าคุณดู… แปลกๆ นะ”
คริสเตียโนเดินเข้ามาหยุดใกล้ๆ และเอียงคอมองหล่อน
หากเป็นเมื่กก่อนหล่อนคงดีใจจนเนื้อเต้น และหัวใจก็คงเต้นโครมครามแทบจะกระดอนออกมาจากทรวงอก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยสนิทเลย คงเป็นเพราะหล่อนเลิกรักคริสเตียโน ได้แล้วจริงๆ นั่นแหละ
“ถ้าทำงานกับนายราฟแล้วไม่สบายใจ ผมจะให้คนอื่นไปแทนคุณก็ได้นะ”
“เอ่อ… พราวทำได้ค่ะ”
“แน่ใจนะ ผมไม่อยากฝืนใจคุณ และอีกอย่าง นายราฟก็ไม่ใช่ผู้ชายหัวอ่อนที่จะยอมทำตามคำแนะนำของใครง่ายๆ ด้วย คือ… ผมไม่อยากให้คุณคิดเรื่องลาออกอีกน่ะ”
พราวฟ้าระบายยิ้มน้อยๆ
“พราว… ทำได้จริงๆ ค่ะ”
“ถ้าคุณยืนยันแบบนี้ ผมก็สบายใจ”
คริสเตียโนเป่าปากออกมาอย่างโล่งอก
“งั้นเดี๋ยวคุณเตรียมเอกสารพบลูกค้าให้ผมก่อน แล้วค่อยไปสอนงานนายราฟต่อ”
“ได้ค่ะ… ว๊าย…”
หล่อนถอยหลังออกห่าง แต่ก็ดันสะดุดกับชายกระโปรงยาวเฟื้อยของตัวเองเข้า ทำให้หงายหลังจะล้ม คริสเตียโนที่เป็นสุภาพบุรุษจึงตวัดมือรวบเอวเอาไว้ ทำให้ร่างของพราวฟ้าเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของคริสเตียโนโดยบังเอิญ
“ไม่เป็นไรนะครับ”
คริสเตียโนเอ่ยถาม และยังไม่ได้ปล่อยมือ
พราวฟ้ายืนนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อน เพราะยังตกใจอยู่ แต่ทั้งคู่ไม่ได้คิดอะไรกันเลย
“ไม่… เป็นไรค่ะ ขอบคุณบอสค่ะ”
คริสเตียโนปล่อยมือจากร่างของพราวฟ้า และหญิงสาวก็ถอยหลังห่างออกไปเล็กน้อยแล้ว แต่คนที่ยืนมองอยู่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น และรู้สึกหึงหวงแน่นอก ใบหน้าของเขาจึงบูดบึ้งอย่างไม่อาจควบคุมได้
“อ้าว นายราฟ…”
พราวฟ้าหันไปมองตามสายตาของคริสเตียโน ก็เห็นว่าราฟาเอลยืนมองอยู่ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด และไม่ชายตาแลหล่อนเลยแม้แต่น้อย
“ครับพี่คริส”
“นายขึ้นมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า”
ราฟาเอลเดินมาหยุดตรงหน้าพี่ชาย และก็ใกล้ๆ กับร่างของพราวฟ้า
เขาขึ้นมาตามพราวฟ้า แต่พอเห็นหล่อนกอดอยู่กับคริสเตียโนผู้เป็นพี่ชาย เขาก็หงุดหงิดขึ้นมาในทันที
“ก็แค่มาทักทายน่ะครับ กำลังจะกลับแล้วด้วยครับ”
“ไม่เข้าไปคุยกับพี่ในห้องก่อนหรือ”
“ไม่ดีกว่าครับ”
แล้วราฟาเอลก็เดินผ่านร่างของหล่อนไป โดยไม่ชายตาแลแม้แต่น้อย
พราวฟ้ารู้สึกแปลกใจ ตกใจ และก็เสียใจ เมื่อราฟาเอล ผู้ชายที่เพิ่งจะกระแทกกระทั้นความเป็นชายใส่ร่างของหล่อนในห้องน้ำหญิงเมื่อวาน ไม่ทักทายหรือแม้แต่มองเลยสักนิด
หรือว่าเขา… ต้องการจะจบเกมผัวเมียที่กำลังเล่นอยู่กับหล่อนนะ
น้ำตาไหลซึมออกมา จนต้องรีบก้มหน้ามองพื้น และเอ่ยเสียงสั่น
“พราว… ขอตัวไปเตรียมเอกสารให้บอสก่อนนะคะ”
“ตามสบายครับ เสร็จแล้วก็ลงไปหานายราฟได้เลยนะ”
หล่อนทำเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น เพราะยังไม่มั่นใจว่าจะลงไปหาเขาดีไหม
บางทีราฟาเอลอาจจะไม่ต้องการเจอหน้าหล่อนอีกแล้วก็เป็นได้
บ้าจริง… ทำไมหล่อนถึงได้เจ็บปวดแบบนี้นะ
ราฟาเอลหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่ภายในห้องทำงานของตัวเอง มองอะไรทุกอย่างมันช่างขัดหูขัดตาไปหมด ไม่เว้นแม้แต่คนที่เข้ามาติดต่องานด้วย
“บ้าชิบ”
เขาสบถด้วยความโมโห และก็จับจ้องมองที่บานประตูตลอดเวลา คาดหวังว่าจะมีคนที่เฝ้ารอคอยเปิดบานประตูไม้เข้ามาหา แต่รอมาครึ่งค่อนวันแล้ว ก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าหล่อน
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในห้อง อยากเดินขึ้นไปลากหล่อนลงมาจากหน้าห้องของพี่ชาย แต่ก็จำต้องแบกศักดิ์ศรีเอาไว้
“ทีกับพี่คริสเนี่ยยิ้มปากแทบฉีก ที่กับเรา ทำเป็นยิ้มบางๆ เหมือนกับกลัวฟันจะร่วง ผู้หญิงบ้า”
ราฟาเอลเกลียดตัวเองที่หึงหวงแบบนี้ แต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้ ในเมื่อเขาแอบรักหล่อนมานานมากแล้ว ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนที่เขาแวะมาหาคริสเตียโนที่นี่ และเห็นหล่อนเข้าโดยบังเอิญ แต่หล่อนคงไม่เห็นเขาหรอก หรือไม่ก็มองเลยผ่านไป เพราะไม่อย่างนั้น หล่อนจะต้องจำเขาได้สิ
ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจนัก ราฟาเอลทำหน้าย่น และก็มองบานประตูอีกครั้ง
“เมื่อไหร่จะมาเนี่ย แม่คุ๊ณ”
เขาเดินกลับไปกลับมาไม่หยุด และสักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขายิ้มหน้าบานเลยทีเดียว เพราะคิดว่าเป็นพราวฟ้า
“เข้ามา”
ราฟาเอลรีบเดินไปเกาะขอบหน้าต่าง และมองออกไป ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และไม่ได้รอคอย
“ความจริงวันนี้เธอไม่จำเป็นต้องมาก็ได้นะ”
“เอ่อ… นกเอารายงานมาให้นะคะ”
ราฟาเอลหันกลับไปมองเจ้าของเสียงอย่างรวดเร็ว ความผิดหวังประดังประเดเข้ามาในอกราวกับลูกธนูอาบยาพิษ
เขาต้องใช้ความพยายามมากมาย กว่าจะสามารถทำหน้าเรียบเฉยเอาไว้ได้
“อืม วางเอาไว้บนโต๊ะนั่นแหละ”
“ค่ะ”
“ออกไปได้แล้ว”
“ค่ะ คุณราฟ”
เมื่อพนักงานคนนั้นออกไปแล้ว สีหน้าของราฟาเอลก็เคร่งเครียดขึ้นทันที เขาเดินกลับไปนั่งหลังโต๊ะทำงาน และพยายามที่จะทำงาน พยายามที่จะหยุดคิดเรื่องของพราวฟ้า แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เมื่อในหัวของเขามีแต่เรื่องของหล่อน และหัวใจของเขาก็มีแต่หล่อนเต็มไปหมดเช่นกัน
“โธ่เว๊ย!”
เขาสบถอีกครั้ง และลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงานในที่สุด จุดหมายนะเหรอ ก็ที่โต๊ะทำงานของพราวฟ้ายังไงล่ะ
ในเมื่อไม่ยอมลงมาหาดีๆ เขาก็จะขึ้นไปลากหล่อนลงมาด้วยตัวเอง
“ผมจะลงโทษคุณให้สาสมเชียว พราวฟ้า”
ชายหนุ่มกัดฟันกรอด และเดินหายเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว
