เมื่อเขาไม่ยอมสนใจ แถมยังขยันควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเข้ามาเย้ยหล่อนถึงในบ้าน ราชาวดีที่เต็มไปด้วยความเจ็บช้ำจึงเลือกที่จะประชดประชันเขาตลอดเวลาเช่นกัน
“ดึกแล้วกลับเถอะครับน้องวดี”
“ไม่ค่ะ วดียังไม่อยากกลับ”
หญิงสาวส่ายหน้า หัวใจเต็มไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ
“แต่อาเสือจะดุเอานะครับ กลับกันเถอะ”
ท่าทางที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลของอรรถพรทำให้ราชาวดียิ่งขุ่นเคือง
“ถ้าพี่อรรถเกรงใจอาเสือมากขนาดนั้นก็กลับไปคนเดียวเถอะค่ะ วดียังไม่กลับ”
แล้วหญิงสาวก็สะบัดหน้าหนี ในขณะที่อรรถพรเต็มไปด้วยความแคลงใจ สถานการณ์ตรงหน้าและความรู้สึกของคนรอบกายมันทำให้เขารู้สึกสงสัยเป็นที่สุด โดยเฉพาะชาติพยัคฆ์กับราชาวดี
“นี่น้องวดีโกรธอาเสือเหรอครับ”
เด็กสาวเชิดหน้าสูงขึ้นอีก และตอบเสียงขึ้นจมูก
“วดีจะมีสิทธิ์ไปโกรธอาเสือได้ยังไงล่ะคะ”
“แต่พี่ว่าวดีดูหึงๆ อาเสือกับผู้หญิงคนเมื่อกลางวันยังไงไม่รู้ หรือว่าพี่เข้าใจผิดไปเองนะ”
อรรถพรถามและต้องการให้หญิงสาวตอบ แต่เจ้าหล่อนกลับนั่งนิ่ง ไม่ยอมตอบคำถาม จนเขาต้องระบายลมหายใจออกมาด้วยความลำบากใจ
“พี่ก็พอจะรู้นะว่าน้องวดีกับอาเสือไม่ใช่อาหลานกันแท้ๆ แต่พี่ไม่คิดว่า…”
คนที่นั่งเชิดหน้าอยู่หันมามองเขาทันควัน
“พี่อรรถคงไม่คิดว่าวดีรักอาเสือใช่ไหมคะ”
คนถูกถามนั่งนิ่ง จ้องหน้าคู่สนทนา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่ชัดถ้อยชัดคำยิ่งนัก
“พี่คิดว่าใช่… น้องวดีรักอาเสือ”
“ไม่… คือว่าวดี…”
เมื่อการคาดเดาของผู้ชายข้างกายแทงถูกใจดำอย่างจัง ราชาวดีก็เต็มไปด้วยความอดสู หล่อนพยายามปฏิเสธแต่เขาก็ยังยืนกรานคำเดิม
“อย่าปฏิเสธเลยน้องวดี พี่มองออก และพี่ก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรน้องวดีด้วยที่ใช้พี่เป็นเครื่องมือประชดประชันอาเสือน่ะ”
“พี่อรรถ…”
หยาดน้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้มนวล
“วดีขอโทษ… วดี…”
อรรถพรฝืนยิ้มแม้จะเจ็บลึกๆ ในอกเล็กน้อยก็ตาม ดีนะที่เขายังไม่ถลำลึกรักราชาวดีมากจนเกินไป เพราะไม่อย่างนั้นคงจะเจ็บแปลบมากกว่านี้
“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกน้องวดี พี่เข้าใจว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้”
“พี่อรรถ… วดีพยายามจะตัดใจจากอาเสือแล้วนะ แต่…”
หญิงสาวส่ายหน้า สะอื้นไห้ทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดกัดกินเนื้อหัวใจจนเหวอะหวะ
“แต่วดีทำไม่สำเร็จ… อาเสือยังอยู่ในสมองและก็ในหัวใจของวดีตลอดเวลา วดีขอโทษ… วดีแย่มากที่หลอกใช้พี่อรรถ วดี…”
อรรถพรดึงร่างที่สั่นเทาไปทั้งตัวเข้ามากอด พลางลูบแผ่นหลังที่สะท้อนขึ้นลงเพราะแรงสะอื้นแผ่วเบา และให้กำลังใจเหมือนพระเอกรองในละครไม่มีผิด
“พี่เข้าใจ… เข้าใจความรู้สึกของน้องวดี และพี่ก็มั่นใจว่าอาเสือก็รู้สึกไม่ต่างจากน้องวดีเหมือนกัน”
คนที่ซบหน้าอยู่กับอกกว้างสะอื้นไห้แรงขึ้น ยิ่งคิดถึงเขาก็ยิ่งทุกข์ทรมานด้วยความผิดหวัง
“อาเสือไม่ได้รู้สึกอย่างที่วดีรู้สึกหรอกค่ะ มันไม่มีทางเกิดขึ้นได้ อาเสือทั้งรำคาญทั้งเหม็นขี้หน้าวดี และที่สำคัญพี่อรรถก็เห็นไม่ใช่เหรอคะว่าอาเสือพยายามผลักไสวดีตลอดเวลา”
อรรถพรดันร่างอรชรออกจากตัว และจ้องลึกประสานสายตา
“แม้ว่าทุกคนจะไม่เคยอ่านความรู้สึกของอาเสือออกเลย แต่พี่อ่านออก อาเสือรักน้องวดี”
“ไม่… ไม่มีทาง… อาเสือไม่ได้รักวดี”
หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตาเพราะเชื่อไม่ลงจริงๆ
“อาเสือเกลียดวดี”
“ถ้าเกลียดอาเสือคงไม่แอบมองวดีตลอดเวลาหรอกครับ”
“แอบมอง…?”
อรรถพรพยักหน้ารับน้อยๆ เขาเห็นมาตลอด แต่ไม่ได้พูดออกมา
“ทุกครั้งที่น้องวดีกลับมาถึงบ้าน พี่ก็จะเห็นสายตาของอาเสือมองลงมาจากหน้าต่างห้องตลอดเวลา”
“ไม่จริง… มันอาจจะแค่เรื่องบังเอิญ”
“มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญครับ แต่ทุกครั้งเลยต่างหาก”
ราชาวดียืนอึ้ง อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ให้ปีนขึ้นไปเก็บดาวบนฟ้ายังง่ายเสียกว่าการที่ชาติพยัคฆ์จะรักหล่อนเลย
“มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกค่ะ ในสายตาของอาเสือ… วดีก็แค่เด็กกะโปโลที่น่ารำคาญ”
หญิงสาวตัดสินใจเดินไปข้างหน้า อรรถพรถอนใจออกมาและก้าวตามไป
“น้องวดีก็ใจแข็งพอๆ กับอาเสือเลยนะครับ”
คนที่กำลังเดินอยู่ชะงัก กายสาวหยุดนิ่ง ความรวดร้าวกำลังกัดกินหัวใจอย่างไร้ความปรานี
“วดีแค่พูดความจริงค่ะ ความจริงที่วดีเห็นมาตลอดชีวิต”
แล้วหญิงสาวก็เดินต่อไป โดยชายหนุ่มอย่างอรรถพรเดินตามไปติดๆ ด้วยความเป็นห่วง
![ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/01/637603610500335922-story-193x278-1.jpg "ร้ายนักนะ…รักของมาเฟีย!! [Yaoi , Boy’s love]")
