EP 59: จอมใจ จอมอหังการ
รดารักษ์อุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ ก่อนจะหันไปมองหน้าป้ามูนาอย่างผิดหวังเพราะคิดว่าป้ามูนาเป็นคนพาราฟาลมา แต่ป้ามูนารีบปฏิเสธทันควัน
“ป้าไม่ได้พาคุณราฟมานะรดา… ป้าไม่ได้ทำ…”
“ถ้าป้าไม่ได้พามา แล้วคุณราฟจะมาที่นี่ได้ยังไงกันคะ”
“อย่าไปโทษป้ามูนาเลย ฉันแอบตามมาเองแหละ…”
คำตอบของคนตัวโตทำเอารดารักษ์ที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นอยู่ถึงกับเดือดปุดๆ ขึ้นมาในทันที ราฟาลเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ หล่อนน่าจะรู้มาตั้งนานแล้ว แต่เขาจะตามมาวุ่นวายกับหล่อนอีกทำไมกัน ในเมื่อทุกอย่างมันจบลงไปแล้ว จบลงไปพร้อมๆ กับความใจร้ายของเขานั่นแหละ
หญิงสาวหันขวับไปมองคนตัวโตที่มองยังไง๊ยังไงก็ยังหล่อระเบิด หล่อไม่บันยะบันยังไม่เปลี่ยนแปลงตาขุ่น แม้หัวใจจะเต้นแรงยิ่งกว่ากลองที่ถูกกระหน่ำตีเป็นจังหวะแซมบ้าซะอีก แต่หล่อนก็พยายามสะกดกลั้นความอ่อนแอที่เต็มไปด้วยความโหยหานั้นเอาไว้สุดความสามารถ
“คุณราฟใช้วิธีสกปรก…!”
ราฟาลแสยะยิ้มหยัน ขณะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าสาวน้อยที่ตัวเองโหยหามาตลอดหนึ่งเดือนเต็มๆ ผู้หญิงที่ฝังอยู่ในทุกลมหายใจของเขา
“ป้ามูนาออกไปข้างนอกก่อน เอ่อ ไม่สิ ขึ้นรถไปสนามบินได้เลย ตั๋วเครื่องบินอยู่ที่คนขับรถ…”
“คุณราฟหมายความว่ายังไงคะ” ป้ามูนาลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงไม่เข้าใจ
“ผมไม่ไล่ป้าออกแล้วไง กลับไปทำงานที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์ได้เหมือนเดิม แล้วผมจะขึ้นเงินเดือนให้ป้าอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ กลับไปได้แล้วครับ…”
สิ่งที่ราฟาลพูดออกมาทำให้ป้ามูนาเบิกตาโตด้วยความตกใจระคนเหลือเชื่อ หญิงสูงวัยหันไปมองหลานสาวที่ยืนหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างๆ นิดหนึ่งคล้ายกับขอคำแนะนำ
“รดา…ป้า… ควรทำยังไงดี”
“ป้ากลับไปทำงานที่การ์รัสโซ่ พาราไดส์เถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงรดา…”
“ขอบใจนะรดา แต่ด้วยความสัตย์จริงป้าไม่รู้เลยว่าคุณราฟจะตามมา…” ก่อนไปป้ามูนาก็ยังพยายามอธิบาย เพราะกลัวว่าหลานสาวจะเข้าใจผิด
“รดาเชื่อป้าค่ะ เพราะเราตามคนเจ้าเล่ห์อย่างผู้ชายคนนี้ไม่ทันหรอกค่ะ”
รดารักษ์ตวัดตาขึ้นมองอดีตสามีซ้ำอีกครั้ง ความน้อยใจอัดแน่นอยู่ภายในดวงตาคู่สวยมหาศาล จากนั้นก็รีบวิ่งหนีออกจากบ้านของบิดามุ่งหน้ากลับบ้านของตัวเองทันที ไม่สนอีกแล้วว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไร
หล่อนเจ็บปวด… เจ็บลึกเพียงแค่เห็นเขาซ้ำอีกครั้งเท่านั้น แม้จะโหยหา แม้จะเฝ้าคิดถึง แต่มันรู้อยู่เต็มอกนี่ว่าเขาไม่ได้รัก ไม่ได้ห่วงหาอาทร แล้วเขาตามมาวุ่นวายกับหล่อนทำไมอีก ยังต้องการอะไรจากผู้หญิงชั้นต่ำ ไร้สกุลรุนชาติแบบหล่อนอีก
มือบางกำลังจะกระชากประตูให้ปิดลง แต่มันกลับถูกดึงรั้งเอาไว้ และอึดใจต่อมาคนตัวโตที่วิ่งตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็เข้ามาอยู่ภายในบ้านของหล่อน โดยใส่กลอนประตูแน่นหนา สาวน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พยายามถอยหลังหนีจนในที่สุดก็ไปจนมุมที่ผนังห้อง
“ออกไปนะ! ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณราฟค่ะ”
“ผมต้องสนคำพูดของคุณด้วยหรือรดา…”
เขาก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ กระแสความน่ากลัวของเขายังมีมากมายมหาศาลเช่นเดิม แต่ในความน่ากลัวนั้นมันก็ยังคละเคล้าไปด้วยความโหยหา หิวกระหายที่หล่อนต้องพ่ายแพ้มันทุกครั้งยามที่เขาหยิบมันขึ้นมาฟาดฟัน
“สิ่งใดที่ผมต้องการ ผมก็ต้องเอาให้ได้…”
“แต่รดาไม่มีอะไรจะให้คุณราฟอีกแล้ว… รดาไม่เหลืออะไรแล้ว”
น้ำเสียงที่แผดออกไปนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลทะลักออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทน
“คุณราฟได้ทุกอย่างไปแล้ว… แม้แต่หัวใจของรดา…”
“ไม่จริงหรอก ถ้าคุณรักผมจริงๆ คุณจะไม่หนีผมมาแบบนี้…” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นจนคนฟังอดใจแกว่งไม่ได้
“ก็แล้วใครกันล่ะคะที่ผลักไสให้รดามา อย่าบอกนะคะว่าไม่ใช่คุณราฟ…”
ร่างบอบบางดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ เมื่อคนตัวโตเข้ามากอดรัด ดิ้นรนไม่ใช่เพื่อแค่ให้ร่างกายหลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่งของเขาเท่านั้น แต่ดิ้นรนเพื่อให้หัวใจหลุดพ้นจากพันธนาการเถื่อนของราฟาลด้วย แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลที่น่าพอใจเลย เมื่อพอถูกปากร้อนผ่าวที่บดเคล้าลงมาด้วยความโหยหาเท่านั้น หล่อนก็อ่อนระทดระทวย ยอมเปิดปากให้ลิ้นใหญ่เข้าไปบุกรุกในอุ้งปากหวานของตัวเองได้อย่างง่ายดาย แถมยังจูบตอบเขาอย่างกระตือรือร้นอีกต่างหาก
หล่อนทำตัวเหมือนสาวร่านรัก เหมือนสาวร้อนสวาท แค่ถูกจูบนิด กอดหน่อยก็ลนลานตอบสนองอย่างถึงพริกถึงขิงเสียแล้ว แต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อหล่อนต้องการราฟาลจริงๆ ต้องการผู้ชายคนนี้ รักเขามากมาย ไม่ว่าเขาจะใจร้ายใจดำแค่ไหนก็ตาม ความจริงหล่อนหัวใจอ่อนยวบตั้งแต่สบตากับเขาที่บ้านของบิดานั่นแล้วล่ะ
“ผมขอโทษ… ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง…” ปากร้อนผ่าวผละออกห่าง ดวงตาที่เต็มไปด้วยเวทมนต์ขลังจ้องมองหล่อนนิ่งนาน
“และหากมันจะทำให้รดายกโทษให้กับความโง่ของผม…”
นัยน์ตาคมกริบจับจ้องมองมาด้วยความรู้สึกรักใคร่สุดหัวใจ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยปล่อยให้มันเล็ดลอดออกมาภายนอกมาก่อน แต่ตอนนี้เขากำลังเปิดเผยมันให้กับผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ครอบทุกพื้นที่ในดวงใจของเขาเอาไว้ทั้งหมด ผู้หญิงที่ทำให้เขาโหยหาแทบขาดใจ
และจะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายในชีวิตของราฟาล การ์รัสโซ่ตลอดชั่วนิรันดร์
“ผมรักคุณนะรดา… รักมากจนต้องวิ่งหนี…”
เสมือนสายฟ้าฟาดเปรี้ยงเข้าใส่หัวใจ เสมือนถูกท้องคนานต์ถล่มลงมาใส่หน้า มึนงง ตื่นตกใจ และสุดท้ายก็คือไม่อยากเชื่อ ผู้ชายที่ถือตัวแบบสุดๆ แถมยังหยิ่งทระนงในสายเลือดยิ่งชีพอย่างราฟาลเนี่ยนะจะมารักผู้หญิงต่ำต้อยที่มีศักดิ์เป็นแค่สาวใช้แบบหล่อนได้ แค่นางบำเรอ แค่เมียชั่วคราวน่ะพอไหว แต่ถ้าเป็นคู่ชีวิตตลอดไปมันเชื่อไม่ลงจริงๆ หรือว่าหล่อนหูฝาดไปนะ
“คุณราฟ…ว่าไงนะคะ”
ราฟาลสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งคล้ายกับเสียความมั่นใจให้กับตัวเอง ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลยว่าการจะพูดคำว่า ‘รัก’ ออกไปสักครั้งนี่ทำไมมันถึงลำบากยากเย็นถึงเพียงนี้ ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงระรัวหกคะเมนตีลังกาอย่างนี้ด้วย ขนาดต่อสู้กับคู่แข่งกลางสนามธุรกิจยังไม่รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มาก่อนเลยให้ตายสิ
“ผม… รักคุณรดา…”
คราวนี้เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะว่าหล่อนจะหูฝาดไปเอง เพราะครั้งนี้คำว่ารักของราฟาลดังกึกก้องชัดเจนเต็มสองหูเลยทีเดียว รดารักษ์เบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ จ้องใบหน้าหล่อลากไส้ของสามีตัวโตที่ตอนนี้กำลังแดงจัดเพราะขัดเขินทั้งน้ำตา
“รักรดาจริงๆ หรือคะ… ไม่หลอกรดาใช่ไหม…” ความตื่นเต้นตื้นตันอัดแน่นอยู่เต็มกระแสเสียง แม้แต่ในความฝันหล่อนยังไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าราฟาลจะพูดคำนี้ออกมา หล่อนไม่เคยคู่ควรกับเขาเลย ซึ่งราฟาลก็รู้ความแตกต่างนี้ดี แต่วันนี้กำลังบอกว่ารักหล่อน
และหล่อนก็มั่นใจว่ามันคือความจริง… เพราะดวงตาของเขาก็บอกว่าเช่นนั้นเหมือนกัน รดารักษ์ยิ้มทั้งน้ำตา หัวใจพองโตจนแน่นคับอก
“ผมไม่ชอบพูดโกหก… มีแค่เรื่องของคุณเท่านั้นที่ทำให้ผมต้องหัดพูดมัน…”
ชายหนุ่มก้มลงจูบซับน้ำตาให้ภรรยาอย่างอ่อนโยน ความหิวกระหายที่ถูกเก็บกักมาตลอดหนึ่งเดือนทำให้ราฟาลไม่หยุดแค่จูบซับน้ำตาแค่นั้น เขาเลยเรื่อยมาถึงปากอิ่มที่เผยอรอคอยและจูบตอบทันทีเมื่อเขาบดเคล้าลงไป
“และมันก็ได้ผลมาก… ผมโกหกเก่งจนคุณเชื่อสนิทใจ…”
มือใหญ่ฉีกกระชากชุดอยู่บ้านของรดารักษ์จนขาดติดมือออกไป เปิดเปลือยความอวบงามที่โหยหามาเนิ่นนานให้เด่นชัดแก่สายตา ราฟาลสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความตื่นเต้น ดวงตาคมกริบจับต้องปทุมถันอวบสล้างด้วยความหิวกระหาย
“คุณทำให้ผมไม่เคยนอนหลับได้เลยแม้แต่คืนเดียว ผมคิดถึงคุณทุกลมหายใจ… ฝันถึงการที่จะแตะต้องคุณอย่างนี้… ผมฝันถึงการได้เข้าไปอยู่ในตัวของคุณ… ได้โปรดทูนหัว โอบรัดผมเหมือนที่คุณเลยทำเถอะนะ… ได้โปรด…”
