EP 3: จอมใจ จอมอหังการ
“แล้วทำไมหล่อนจะต้องขัดขืนด้วยล่ะ ในเมื่อนายทั้งหล่อทั้งรวย…” ราฟาลแสดงท่าทางทางไม่แยแสแม้แต่นิดเดียวเมื่อพูดถึงรดารักษ์
‘แต่ผมไม่ใช่พี่…’ ลิโอเนลอยากจะเถียงออกไปแบบนี้นัก แต่ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน
“เอาล่ะครับพี่ราฟ…”
หนุ่มผู้น้องกระแทกกายใหญ่โตลงบนโซฟานุ่ม เงยหน้าขึ้นมองพี่ชายสุดหล่อที่ยืนอยู่กลางห้อง ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนอกอ่อนใจ
“แล้วที่พี่ราฟบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับผมน่ะ เรื่องอะไรหรือครับ”
“พี่จะไม่อยู่อิสตันบูลสองอาทิตย์…”
คิ้วเข้มที่ยาวขนานกับดวงตาคมกริบแต่หวานฉ่ำประดุจอิสสตรีของลิโอเนลเลิกขึ้นสูง ความกังขาอัดแน่นอยู่เต็มกระแสเสียง
“ทำไมไปนานจังล่ะครับ…”
“พี่มีนัดคุยกับซับพลายเออร์ที่ผลิตชิ้นส่วนเรือยอร์ช…”
จริงสินะ ตอนนี้การ์รัสโซ่ได้ขยายสาขาบริษัทผลิตเรือยอร์ชเพิ่มขึ้นอีกห้าแห่งแล้วนี่ ดังนั้นการติดต่อหาซับพลายเออร์ที่ผลิตชิ้นส่วนเรือยอร์ชที่มีคุณภาพจึงเป็นเรื่องจำเป็นที่สุด และแน่นอนว่าสำหรับราฟาลแล้วทุกอย่างจะต้องมีแต่คำว่ายอดเยี่ยมเท่านั้น
“อ๋อ แล้วนี่พี่ราฟจะไปที่ไหนบนโลกนี้ล่ะครับ”
“พี่จะไปกับ Arcadia of the Seas”
ราฟาลเอ่ยถึงชื่อเรือสำราญลำใหญ่ที่สุดของตระกูลการ์รัสโซ่ เรือสำราญที่ถูกขนาดนามว่าคือพระราชาแห่งมหาสมุทร เนื่องจากมันทั้งอลังการ หรูหราและทันสมัยมากที่สุดในบรรดาเรือสำราญจำนวนครึ่งร้อยของตระกูลการ์รัสโซ่ ในปีหนึ่งๆ เจ้าธุรกิจเดินเรือสำราญนี้มันช่วยเพิ่มจำนวนเม็ดเงินในธนาคารให้กับพวกหนุ่มๆ การ์รัสโซ่ทั้งหลายมหาศาลเลยทีเดียว
“งั้นก็รอบโลกเลยสิครับ”
“ไม่… ครั้งนี้แค่ไม่นานหรอกแค่อาทิตย์เดียว งานทางนี้คงต้องฝากพวกนายดูแล”
ลิโอเนลระบายยิ้มกว้าง “พี่ราฟไม่ต้องห่วงหรอกครับ พวกผมไม่มีทางปล่อยให้ธุรกิจแสนล้านของครอบครัวล่มจมลงไปต่อหน้าได้หรอกน่า ถึงแม้พวกผมจะยังไม่เก่งเท่ากับพี่ราฟก็ตาม…”
“ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความเก่งหรือไม่เก่ง แต่มันขึ้นอยู่กับว่านายจะเข้าประชุมแทนพี่ได้ไหมต่างหาก เพราะหากนายโดดประชุมไปเที่ยวล่ะก็ พี่จะชัดนายให้เละเลยคอยดูสิ…”
ราฟาลเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของน้องชาย ลีโอเนลมีธุรกิจเป็นของตัวเองนั่นก็คือการบริหารโรงแรมหรูระดับเจ็ดดาวที่ริมชายหาดทะเลมาร์มารา ซึ่งแค่นั้นก็ยุ่งจนหัวบานแล้ว แต่พ่อน้องชายตัวแสบยังชอบปลีกวิเวกไปนอนอาบแดดตามลำพังบนเกาะส่วนตัวทางตอนใต้อีก
ลิโอเนลหัวเราะร่วน “บางครั้งผมก็ชอบความเป็นส่วนตัวนี่ครับ แต่พี่ราฟไม่ต้องเป็นห่วงยังมีเจ้าคาล เจ้าแดน และเจ้าเอดี้อีกตั้งสามคนที่จะช่วยเข้าประชุมแทนพี่…”
“แต่พี่ว่าต้องเป็นนายลีโอ… เพราะนายเข้าใจธุรกิจเรือสำราญไม่น้อยไปกว่าพี่…”
เมื่อเห็นพี่ชายยืนกรานเสียงหนักแน่น ผู้เป็นน้องจึงต้องพยักหน้ารับปากออกไป “โอเคครับ ผมจะดูแลบริษัทฯ ให้พี่ราฟภายในสองอาทิตย์นี้ พอใจหรือยังครับพี่ชายสุดหล่อ…”
ราฟาลแค่นยิ้ม ขณะทิ้งกายใหญ่โตที่ล่ำสันไปซะทุกสัดส่วนลงบนโซฟานุ่มตัวตรงข้ามกับน้องชาย ใบหน้าหล่อเหลาเครียดเขม็งจนลิโอเนลอดถามไถ่ไม่ได้
“ผมก็รับปากแล้วทำไมยังทำหน้าเครียดอีกล่ะครับ…”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่รู้สึกว่าตัวเองหมกมุ่นกับงานมากเกินไปเท่านั้น”
ลิโอเนลไหวไหล่กว้างน้อยๆ มองพี่ชายอย่างรู้ทัน “ก็ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาพี่ราฟทำงานหนักมากนี่ครับ ผมรู้ว่าพี่ตั้งใจมากกับการขยายสาขาในครั้งนี้ แต่พวกเราเป็นผู้ชายยังไงซะก็ต้องมีปลดปล่อยกันบ้าง และสามเดือนมันก็นานเกินไปสำหรับผู้ชายที่ชื่นชอบเซ็กซ์ร้อนๆ อย่างพวกเรา…”
ราฟาลระบายยิ้มหยัน “นี่นายคิดว่าพี่ขาดเซ็กซ์มากเกินไปหรือ ถึงได้เครียดแบบนี้”
“หรือมันไม่จริงล่ะครับ ก็ดูอย่างเจ้าคาล เจ้าแดน แล้วก็เจ้าเอดี้สิครับ ผมเห็นพวกนั้นยิ้มกริ่ม ผิวปากกันตลอดทั้งวันอย่างมีความสุข ก็เพราะพวกนั้นมันนอนกับผู้หญิงทุกคืน…”
“รวมทั้งนายด้วยใช่ไหมล่ะ” คราวนี้เป็นราฟาลบ้างที่ดักคอผู้เป็นน้องชาย ลิโอเนลไหวไหล่กว้างของตัวเองอย่างไม่แยแส
“ถูกต้องครับ ผมมีเงิน มีอำนาจ ดังนั้นไม่ว่าผมต้องการอะไรผมก็ต้องได้…”หนุ่มหล่อผู้เป็นพี่ยิ้มบางๆ ให้กับทัศนคติของน้องชาย ซึ่งมันก็ไม่แตกต่างจากของเขาเลยแม้แต่น้อย
“แค่เศษเงินผู้หญิงทั้งหลายก็สยบแทบเท้าพวกเราแล้วล่ะ” ลิโอเนลยังพูดต่อไม่หยุด
“พี่รู้…”
“ถ้ารู้พี่ราฟก็หาความสุขใส่ตัวให้มันถี่ๆ แบบพวกผมสิครับ เอาอย่างนี้ผมจะส่งสาวงามตามติดพี่ไปบนเรือสักสองสามคน พี่ราฟจะได้ไม่เบื่อไง…”
ไอ้ชอบน่ะชอบหรอก เพราะเขาเองก็ชื่นชอบการออกกำลังกายบนเตียงแบบเผ็ดร้อนไม่ต่างจากพวกน้องชายเลยแม้แต่นิดเดียว แต่งานที่มันล้นมืออยู่ตรงหน้าทำให้เขาห่างเหินจากเซ็กซ์เร่าร้อนไปแบบไม่ได้ตั้งใจ
“คนเดียวก็พอมั้งลีโอ พี่ไปทำงานนะ วันๆ คงจะคุยเกี่ยวกับธุรกิจเสียมากกว่า คงไม่มีเวลามาทำเรื่องอย่างว่ามากนักหรอก”
“ถ้าคนเดียว พี่ราฟมิต้องใช้ผู้หญิงซ้ำเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์เลยหรือครับ อย่าลืมสิว่าพวกเราการ์รัสโซ่จะไม่มีวันนอนกับผู้หญิงหน้าเก่าซ้ำอีก แค่คืนเดียวมันก็มากพอแล้ว…”
ทัศนคติแบบผู้ชายผู้เหย่อหยิ่งจองหองหลุดลอดออกมาจากปากของหนุ่มหล่อผู้ชายแทบจะหมดเปลือก ราฟาลแค่นยิ้มอย่างเบื่อหน่าย รู้ดีว่าน้องชายนั้นห่วงใย แต่บอกตามตรงว่าตอนนี้เขาไม่นึกอยากมีเซ็กซ์เลยให้ตายสิ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน ในสมองมีแต่เรื่องงาน
“เอาเป็นว่านายไม่ต้องยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของพี่ดีกว่านะลีโอ… พี่จะไปหาเอาบนเรือก็แล้วกัน และรับรองว่าพี่จะไม่มีทางอดอยากเรื่องอย่างว่าแน่นอน… สบายใจได้…” ในที่สุดผู้เป็นพี่ชายก็ตัดบทชนิดที่ว่าน้องชายได้แต่อ้าปากค้าง ก่อนที่จะหัวเราะออกมา
“โอเคครับไม่ยุ่งก็ได้… ว่าแต่พี่ราฟจะเดินทางวันไหนครับ”
“อีกสองวันข้างหน้า… เอ่อ ป้ามูนาผมต้องการคนติดตามหนึ่งคน จัดการให้ผมด้วย…” ราฟาลหันไปสั่งป้ามูนากำลังยกเครื่องดื่มเข้ามาให้ด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ เจ้าของชื่อที่กำลังคุกเข่าวางแก้วเครื่องดื่มให้กับสองจอมมารแห่งการ์รัสโซ่ชะงักมือทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม
“เอ่อ… คุณราฟต้องการผู้ชายหรือผู้หญิงคะ…”
“ผู้ชาย!”
เสียงของราฟาลที่ตอบกลับมานั้นกระด้างน่ากลัว ลิโอเนลเห็นหน้าซีดๆ ของป้ามูนาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ พี่ชายของเขาคนนี้ไม่เคยผ่อนปรนกับใครเลยให้ตายสิ
“พี่ราฟกำลังเครียดน่ะครับ พอดีเลือกไม่ถูกว่าคืนนี้จะนอนกับสาวคนไหนดี”
“ลีโอ…”
ลิโอเนลที่กำลังหัวเราะร่วนต้องรีบหยุดทันทีเมื่อราฟาลเรียกชื่อเสียงกระด้างดุดัน ก่อนที่หนุ่มผู้เป็นน้องชายจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็ว เนื่องจากขยาดสายตาเพชฌฆาตของพี่ชาย
“เอาอย่างนี้นะป้ามูนา ป้าก็ไปเลือกคนใช้ผู้ชายเอาที่แบบแข็งแรงสักคนหนึ่งนะ แล้วก็ให้ตามไปดูแลพี่ราฟบนเรือ ให้เตรียมข้าวของที่จำเป็นไปด้วยล่ะ เพราะพี่ราฟไปเป็นอาทิตย์ทีเดียว”
“ได้ค่ะคุณลีโอ…” ป้ามูนารับคำลิโอเนล ก่อนจะหันไปเอ่ยลาราฟาลที่นั่งจิบเครื่องดื่มด้วยเสียงเกรงกลัวไม่เปลี่ยนแปลง
“ป้าขอตัวนะคะคุณราฟ…”
ราฟาลพยักหน้าอนุญาต ลิโอเนลหันมาจ้องหน้าพี่ชายแล้วก็อมยิ้ม “นี่ถ้าเป็นผมนะ ผมจะเอารดาไปด้วย สวยๆ แบบนั้นได้อยู่บนเรือตามลำพังคงเปี่ยมสุขทีเดียว”
จากใบหน้าที่ผ่อนคลายลงแล้วของราฟาล กลับบูดบึ้งขึ้นมากะทันหันอย่างไร้สาเหตุ พร้อมๆ กับคำพูดกระด้างน่ากลัวที่เล็ดลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา
“นั่นมันนาย ไม่ใช่พี่!”
“อ้าว ทำไมต้องทำเสียงเขียว มองผมตาขุ่นด้วยล่ะครับ ผมแค่พูดเล่นเฉยๆ เอง”
ผู้เป็นพี่ชายผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะหรี่ตามองน้องชายที่นั่งหน้าเหรอหราเขม็ง “ถ้าไม่อยากให้พี่มองตาขุ่น หรือชกหน้านายล่ะก็ หยุดพูดถึงผู้หญิงพวกนี้สักที พี่รำคาญ…”
จบคำพูดห้วนห้าวแล้ว ร่างสูงใหญ่แสนสมบูรณ์แบบของราฟาลก็ก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องรับแขกทันที ทิ้งให้ผู้เป็นน้องชายมองตามไปด้วยความกังขาสุดกู่
“พี่ราฟนี่แปลก… พูดถึงรดาทีไรหน้าบูดทุกที ไม่รู้เกลียดอะไรกันนักหนา” ลิโอเนลพึมพำด้วยความข้องใจ พยายามจะหาคำตอบให้กับตัวเองแต่ก็หาไม่ได้ ทำได้แค่เพียงยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นดื่มแล้วเดินออกไปจากห้องรับแขกอีกคนเท่านั้นเอง
